Εισαγωγή από anestios: Πολύ λόγος γίνεται μετά κρίσιν για τη μεταπολίτευση που "μας έφερε στην καταστροφή" και άλλα συναφή (Να μην αναφερθώ καλύτερα στο βλακώδες "η χούντα δεν τελείωσε το '73"). Ο "αγώνας ενάντια στη λήθη" καλό είναι να μην αναστέλλεται κατά το δοκούν και κατά πώς βολεύει. Και αν κάποιοι απλώς ψάχνουν κάποιον ή κάποια κατάσταση να καταραστούν για τα τωρινά τους δεινά, πάει και έρχεται.Αλλά όταν η ισοπεδωτική εκθεμελίωση της μεταπολιτευτικής περιόδου χρησιμοποιείται για να αρνηθούμε το πνεύμα της Μεταπολίτευσης ,όχι για να πάμε πιο κάτω αλλά πιο πίσω τότε μιλάμε για αλλο ζήτημα και μια τέτοια ισοπέδωση δεν πρέπει να μένει αναπάντητη.
Πολλές φορές ,ειδικά μετά τα μέσα της δεκαετίας του '80, ακούγαμε για το τέλος της μεταπολίτευσης, αλλά με μια διάθεση προωθητική, που θα κρατούσε τις κατακτήσεις της και θα υπερέβαινε τις όχι λίγες παθογένειες τις, αλλά κυρίως τα στοιχεία της εκείνα που ήταν εντελώς αναντίστοιχα με τη νέα εποχή του όλο και πιο παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού που ανέτειλε τα χρόνια εκείνα για να κορυφωθεί στη δεκαετία του '90.
Η συζήτηση σήμερα δεν αφορά το ίδιο θέμα, παρότι έχει την ίδια επικεφαλίδα.Τίθεται από τη μεριά-φανερά ή συγκεκαλυμμένα- των αρνητών των κατακτήσεων της Μεταπολίτευσης και μάλιστα εκείνων που επιθυμούν όχι απλά να διασώσουν τα πιο άρρωστα στοιχεία της , αλλά και ξεκάθαρα μια οπισθοδρόμηση ακόμη πιο πίσω
Το άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου που αναδημοσιεύω από τα ΝΕΑ, έρχεται ακριβώς να τοποθετηθεί σε αυτό το ζήτημα. Προσυπογράφω το πνεύμα του άρθρου αυτού, σαν μια αρχή συζήτησης.Θεωρώ ότι είναι ανάγκη μια τέτοια ζύμωση να πάει παραπέρα , να δει και άλλες πλευρές της επιχειρούμενης ισοπεδωτικής αποδόμησης της περιόδου πέραν της έννοιας της ρεβάνς που θέτει ο Κ.Π, να βαθύνει την κριτική, να πεί ωμές αλήθειες, αλλά να μην αποστεί ούτε βήμα από εκείνες τις πλευρές που αποτελούν θεμέλιο για κάθε παραπέρα εξέλιξη.Μην πετάξουμε και το μωρό μαζί με τα νερά.
Ρεβάνς από τη Μεταπολίτευση
Επιχαίρει ο κ. Βορίδης επειδή «οι ψευδοαξίες της γενιάς του Πολυτεχνείου ενταφιάστηκαν». Απειλεί ο κ. Δένδιας: «Ήρθε η ώρα η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί από το 1974-1975». Και πιο προωθημένος ο κ. Χρυσοχοϊδης: «ένα κυρίαρχο -αν και αδιαμόρφωτο ακόμη- ρεύμα ζητάει ακριβώς αυτό, Λευτεριά από τη Μεταπολίτευση». Και εάν η πολιτική διαδρομή του κ. Βορίδη εξηγεί τη σπουδή της ρεβάνς, προκαλούν εντύπωση οι υπόλοιπες οιμωγές και κατάρες για τον κύκλο που άνοιξε το 1974. Να λοιπόν το ζήτημα: η συλλήβδην απαξίωση της Μεταπολίτευσης με πρόσχημα υπαρκτές πολιτικές και κοινωνικές στρεβλώσεις. Στρεβλώσεις που δε δικαιολογούν πάντως την εκδικητική μανία των –όψιμων επί το πλείστον- επικριτών τους.
Το πολιτικό σκηνικό της Μεταπολίτευσης είχε δυο πυλώνες: αφενός την ανασύσταση και κυριαρχία μιας νέας εκδοχής του προδικτατορικού δικομματισμού από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ως το 2012, αφετέρου τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την ανεμπόδιστη συμμετοχή της Αριστεράς στο πολιτικό παίγνιο. Σήμερα, ο πρώτος πυλώνας, ο κυβερνητικός, κατηγορεί τον δεύτερο. «Εσείς επιβάλατε το πνεύμα της Μεταπολίτευσης και δεν μπορούσαμε να κυβερνήσουμε». Και η απάντηση: «εμείς ήμασταν επιβάτες, εσείς ρίξατε το καράβι στα βράχια». Στη μάχη αυτή, γύρω από το σώμα και το πνεύμα της Μεταπολίτευσης, όπλα είναι οι λέξεις: συντεχνίες, λαϊκισμός, προνόμια, πελατειακό κράτος, διαφθορά.
Ποιο είναι όμως αυτό το «πνεύμα» που φταίει για όλα; Σε τι αντιδιαστέλλεται; Οι πολέμιοί του κάνουν πως λησμονούν το προηγούμενο στάδιο, το «πνεύμα της δικτατορίας». Η συγκυρία της πτώχευσης ωθεί το μεταπολιτευτικό οικοδόμημα και την καθημαγμένη κοινωνία στη θέση της αυτομαστίγωσης και της αυτοενοχοποίησης, αλλά δεν αναιρεί τις πρωτοφανείς δημοκρατικές εγγυήσεις αυτής της περιόδου.
Εκεί ακριβώς παρεμβαίνει ο «αντιμεταπολιτευτικός» λόγος με ένα νοητικό σχήμα που συνδυάζει την «ελληνική ιδιαιτερότητα» με την «υπερβολική δημοκρατία». Αυτό το σχήμα γίνεται το όχημα της αποδόμησης των συνταγματικών εγγυήσεων. Μας λένε δηλαδή: «σας δώσαμε δημοκρατία και ευημερία αλλά το παραξηλώσατε. Ώρα να τελειώνουμε και με τα δυο». Πιο συγκεκριμένα: όσοι κραδαίνοντας το χαρτί της επιστράτευσης επιτίθενται στις «συντεχνιακές πρακτικές που αδιαφορούν για το δημόσιο συμφέρον» χρησιμοποιούν ωμά και καταχρηστικά τον όρο «συντεχνίες» ως όπλο κατά του μεταπολιτευτικού θεσμικού πλέγματος και του εργατικού δικαίου. Ακούω τον αντίλογο: δηλαδή δεν επιβιώνει συντεχνιακή λογική σε μείζονα τμήματα του ελληνικού συνδικαλισμού (και όχι μόνο); Φυσικά και υπάρχει συντεχνιακή λογική. Όπως ακριβώς κρύβονται αθέμιτα κεκτημένα των λίγων πίσω από τον μανδύα δικαιωμάτων των πολλών. Όμως, όταν καταγγέλλονται συλλήβδην τα κεκτημένα και τα προνόμια της Μεταπολίτευσης, στόχος είναι η αποδιάρθρωση των βασικών δικαιωμάτων.
Σήμερα λοιδορείται η Μεταπολίτευση των δικαιωμάτων και των δημοκρατικών διεκδικήσεων στο όνομα της καταπολέμησης των προνομίων και των συντεχνιών. Επιχειρείται να παρουσιαστούν ως προνομιούχοι νοσταλγοί ενός αποτυχημένου χτες, όχι το πολιτικό προσωπικό που το έχτισε, αλλά όσοι τολμούν να διανοηθούν μια κινητοποίηση ή απεργία για τα στοιχειώδη. Σε αυτόν τον πόλεμο των λέξεων οι απώλειες γίνονται ενυποθηκεύσεις του μέλλοντος. Σε αυτόν τον αγώνα κατά του «πνεύματος της Μεταπολίτευσης» βασίζεται η οικοδόμηση ενός οιονεί καθεστώτος εξαίρεσης, που ήδη δοκιμάστηκε πειραματικά με την προληπτική απαγόρευση απεργίας. Ας όψονται βέβαια ο διάχυτος κοινωνικός αυτοματισμός και η τύφλωση των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Τα κατέδειξε περίτρανα και τα δυο η περιπέτεια της ΟΛΜΕ.
Κάθε μεταπολίτευση είναι μια στιγμιαία μετάβαση από το προηγούμενο καθεστώς σε ένα νέο. Είναι όμως και μια πολιτική διεργασία εγγενώς ατελής, διαρκώς ανοιχτή και επιτελούμενη, αφού εξ ορισμού δεν νοείται τετελεσμένος αγώνας για πολιτική δημοκρατία. Ο Νορμπέρτο Μπόμπιο μιλούσε για την αξία της δημοκρατίας, ακόμα και της πιο ξεχαρβαλωμένης, όπως η δική μας. Όσοι σήμερα μιλάνε μόνο για το ξεχαρβάλωμα και όχι για τη δημοκρατία, όσοι εφορμούν με το σύνθημα «να τελειώνουμε με τη Μεταπολίτευση» κλείνουν το μάτι στους ηττημένους της Μεταπολίτευσης του 1974. Έτσι εξηγείται μάλλον και η επιδίωξη της ρεβάνς.
ΝΕΑ ,Κωστής Παπαϊωάννου
Υ.Γ (από anestios). Προφανώς η πιο άθλια πλευρά της ισοπεδωτικής αυτής προσέγγισης είναι τα περί της "Γενιάς του Πολυτεχνείου, που μας κατέστρεψε".Πρόκειται περί προφανούς στρεψοδικίας , δεδομένου κατ αρχήν ότι τέτοια "Γενιά" δεν υπήρξε, ακόμα και όταν κάποιοι την "έστηναν" εκ των υστέρων για να την αξιοποιήσουν.'Ενα γεγονός σαν το Πολυτεχνείο, μπορεί να έχει μια ιστορική διάσταση (ακόμα και την "θρυλική" και βιωματική θα λέγαμε για τους συμμετέχοντες) που κανείς μπορεί ιστορικά να αξιολογήσει.Αλλά δεν άφησε πολιτικά και κοινωνικά στοιχεία τέτοια και σε τέτοια έκταση που να σχηματίζει γενιά (καμία σχέση ας πούμε , για αντιπαραβολή με την γενιά του Μάη του '68). Η αποδιδόμενη ευθύνη σε αυτή την επί τούτου "φτιαχτή γενιά" , μάλλον σχετίζεται με την συμπλεγματική και ενοχική αντιμετώπιση πολύ κόσμου σε σχέση με την δική του πλειοψηφικά επιεικώς παθητική στάση έναντι της χούντας, σε σχέση με λίγες χιλιάδες αγωνιστές εναντίον της.Τώρα ήρθε η στιγμή να αντικατασταστήσουν πολλοί τον αγοραίο δοξαστικό λόγο, με τον επίσης αγοραίο- στα όρια της χυδαιότητας-καταγγελτικό λόγο.
Και προς αποφυγή παρανοήσεων, όχι δεν ανήκω στην "γενιά" αυτή, άρα δεν έχω προσωπικά κίνητρα αυτοδικαίωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου