H ιδέα του «μη μαδάς τη μαργαρίτα» που εμφανίζει τον Αλαβάνο, ως Μωυσή να παραλαμβάνει και να παραδίδει τις 10 εντολές, έβαλε και εμένα σε σκέψεις βιβλικού χαρακτήρα και έτσι προέκυψε ο ανωτέρω τίτλος της σημερινής ανάρτησης.
Πράγματι η σημερινή κατάσταση στην κοινωνία μας δεν μπορεί να περιγραφεί καλύτερα παρά με την παραπάνω ρήση. Με μια ελαφρά τροποποίηση, ‘επί τον ιματισμό μου...όρμηξαν όλοι και όποιος πρόλαβε άρπαξε’.Επί χρόνια διαμερίζαμε τα έτοιμα, άμα δεν έφταναν δανειζόμαστε και τα λεηλετούσαμε, και τώρα, την ώρα της κρίσης τι κάνουμε; Ότι προλάβουμε και αρπάξουμε ο καθένας, από το πανέρι που ξέμεινε(αγρότες, εφοριακοί, μεγαλοεργολάβοι και λοιποί κρατικοδίαιτοι «επιχειρηματίες»,αργόσχολοι του δημοσίου, λαμόγια τραπεζικά , επιχειρηματικά, μικρομεσαία και μεγαλομεσαία και τελιωμό δεν έχει η λίστα).
Σε κορυφαία θέση βέβαια η πολιτική μας τάξη. Αν παρακολουθήσει κανείς τον τύπο τις μέρες αυτές, θα θεωρήσει ότι όλα βαίνουν αμέριμνα καλώς . Business as usual. Μέχρι ότι η μισή κυβέρνηση σχεδιάσει να μετακομίσει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση διαβάζει κανείς! Ο Αλαβάνος ετοιμάζει το νέο επαναστατικό υποκείμενο με βασικό στόχο την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας! Ο ΣΥΝ, αναρωτιέται αν θα επανατακτοποιήσει τις καρέκλες του με συνέδριο ή άνευ! Οι κυβερνητικοί και αντικυβερνητικοί στα κανάλια αναμασούν τον ίδιο στείρο λόγο, σαν να είμαστε σε μια ολωσδιόλου κανονική περίοδο!
Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται! Μόνο που η δρυς είναι αυτή που πάνω της καθόμαστε!
Αφού δανειστήκαμε 8 δις, τι μας εμποδίζει να δανειστούμε και άλλα; Μήπως εμείς θα τα πληρώσουμε; Οι επόμενοι. Και άμα δεν βρίσκουμε δανειστές υπάρχουν και οι... Κινέζοι.
Έγραφα προ καιρού ότι κάποιος πρέπει να χτυπήσει την καμπάνα. Ε, λοιπόν βρέθηκε κάποιος. Όχι από εμάς, από τους άλλους. Ο χτύπος ήταν λίγο βαρύς βέβαια, 400 μονάδων της Κλίμακας Spread! Αλλά έλα μωρέ τώρα, τι 100 , τι 200, τι 300, τι 400...πέντε πάνω, πέντε κάτω θα τα βρούμε.
Συγγνώμη, αλλά το ιλαρό μου ύφος δεν σχετίζεται με καμιά ιλαρή κατάσταση, ψυχοθεραπευτική μέθοδος κατά της καταθλιπτικής μας κατάστασης είναι, αλλά και ανεπίτρεπτο εδώ που φτάσαμε. Αλλάζω ύφος λοιπόν.
Από σεβασμό σε πραγματικούς ανθρώπους με τους οποίους συνευρίσκομαι κάθε μέρα και μοιραζόμαστε την αγωνία. Ναι ρε, υπάρχουν άνθρωποι που αγωνιούν, που νοιάζονται.
Που αγωνιούν για το αν αύριο θα έχουν δουλειά, αν η επιχείρησή τους ή η επιχείρηση που εργάζονται θα τα βγάλει πέρα. Για το αν θα υπάρχουν λεφτά για παιδεία και υγεία ή όλα θα δίνονται για να ξεπληρώσουμε το χρέος. Για το ότι τα παιδιά τους θα τους γυρίσουν στα μούτρα το ότι «αμαρτίες γονέων παιδεύουσοι τέκνα». Για, για, για....
Λοιπόν τέρμα τα φληναφήματα επιχειρηματικών και πολιτικών λαμογιών. Να δούμε, να συζητήσουμε , να διαβουλευθούμε, να μελετήσουμε...Να δράσουμε εδώ και τώρα. Έστω ημιπτωχευμένοι, έστω πεσμένοι κάτω, χλεύη του κάθε τυχοδιώκτη.
Ηγεσία και συστράτευση χρειαζόμαστε. Έχουμε να διαχειριστούμε πόλεμο. Αν οι ηγεσίες μας δεν μπορούν, ας τους ξηλώσουμε τα γαλόνια τώρα εμείς οι φαντάροι.
Αν οι ευρύτερες δυνατές προοδευτικές δυνάμεις, ανεξαρτήτως προέλευσης, δεν μπορούν, θα τα κάνουν οι εξ’ Εσπερίας τεχνοκράτες και οι εδώ σφουγγοκωλάριοί τους(με το αζημίωτο).Εδώ θα κριθεί ποιοι είναι προοδευτικοί και ποιοι όχι.
Αν ο ΓΑΠ δεν μπορεί να κυβερνήσει μια χώρα σε έσχατη κρίση παρά μόνο καμιά ΜΚΟ,ας κάνει στην άκρη πριν τον κάνουν άλλοι.
Αν ο Φ. Κουβέλης και η παρέα του το μόνο που μπορούν είναι να περιφέρουν το αναμάσημα της «ανανέωσης» στα κανάλια, ας μας αδειάζουν τη γωνιά. Μια συνιστώσα παραπάνω , μια παρακάτω δεν θα χαλάσει η σούπα. Εκεί θα είναι και θα βυζαντινολογούν ασύστολα στο διηνεκές, όπως κάνουν τόσες δεκαετίες.
Αν ο ΣΥΝ επανατακτοποιεί τις καρέκλες του σε σχήματα μορφοποιημένα και άμορφα, στα παλιά μας τα παπούτσια. Ούτε για μονόστηλο δεν κάνουν.
Αν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δε μπορούν να πουν μια φορά την αλήθεια, ας μαζευτούν όλοι μαζί σε μια αίθουσα να συζητάνε για καμιά δεκαετία(και ας κλειδώσουν και την πόρτα απέξω, να μην τους ενοχλήσει κανείς)
Αν οι ποικιλώνυμοι σχολιαστές, διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί,διαμορφωτές κοινής γνώμης κλπ ασπόνδυλα, δεν μπορούν να αρθρώσουν λόγο παρακινητικό , λόγο συναγερμού, ας μείνουν στα γραφειάκια τους να πίνουν τέιον
Όποιοι θέλουν να είναι ηγέτες σε αυτή τη φάση, ας βγουν να πουν την αλήθεια.
Πατριώτες πτωχεύσαμε, πήραμε στο λαιμό μας τα παιδιά μας. Να συγκεντρωθούμε όλοι σε ένα –δύο στόχους, να κόψουμε την ενασχόληση με άσχετα, να ματώσουμε αναλογικά και δίκαια όσο γίνεται(αλλά χωρίς μίζερες μεζούρες), να σταματήσουμε να βλέπουμε φαντάσματα και εξωτερικούς εχθρούς, να σταματήσουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο «τον άλλον» που φταίει ή πρέπει να πληρώσει. Η παράδοσή μας είναι πολύ πλούσια σε τέτοιους συναγερμούς, πρόσφατη και παλαιότερη. Εδώ θα φανούν οι πατριώτες, εδώ θα φανεί η αλληλεγγύη μας, όχι στα λόγια.
Να πάμε στην Ε.Ε και να τους πούμε ότι θα κάνουμε αυτό που πρέπει, θα μαζέψουμε την δημόσια κραιπάλη μας, να το κάνουμε πράξη και να ζητήσουμε στήριξη σε 2 πράγματα. Κόστος δανεισμού και ρευστότητα. Τίποτε άλλο. Μορφές υπάρχουν να μας στηρίξουν χωρίς να νιώθουν ότι απλά χαρτζηλικώνουν τους άσωτους, αλλά να κερδίσουν και αυτοί.
Κόστος δανεισμού για να μην πτωχεύσουμε και επίσημα και ρευστότητα για να μην περάσουμε σε εποχές «παγετώνων» στη αγορά και πτωχεύσουμε πάλι απουσία εσόδων. Για προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να καταφέρουμε το πολύ δύσκολο, να αναδιαρθρώσουμε σε επόμενη φάση την παραγωγική μας δυνατότητα.
Διαφορετικά η πατρίδα μας θα μας απαγγείλει με την μέγιστη απαξία την ευαγγελική ρήση του τίτλου της ανάρτησης και τα παιδιά μας θα μας φτύσουν κατάμουτρα.
Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010
Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010
H Η Ιστορία καλεί την Αριστερά μέσω του...
Aπό το ιστολόγιο « μη μαδάς τη μαργαρίτα»
H ιστορία καλεί την Αριστερά. Εκείνη κωφεύει και τότε ο Μωυσής ανεβαίνει και παίρνει από τα χέρια της τις 10 εντολές. Κατεβαίνοντας, περνά από την ΕΣΗΕΑ και τις ανακοινώνει στον περιούσιο λαό του. Κάποιοι που τολμούν να διερωτηθούν, προπηλακίζονται και δικαίως ως βέβηλοι. Σε ιστορικές στιγμές για την Ιστορία, την Αριστερά και την Πατρίδα δεν είναι να ρωτάς, είναι να τρέχεις. Δημοψήφισμα, λοιπόν, για την ανατροπή, την κατάργηση, του Συμφώνου Σταθερότητας .Με ποιο ερώτημα, η Ιστορία δεν μας είπε. Δηλαδή να εγκαταλείψει η Ελλάδα το Ευρώ και να επαναφέρει το εθνικό νόμισμα, φαντάζομαι. Και γιατί δεν το λέει ανοικτά; Και τότε τι θα γίνει;
Θα βρει το κράτος λεφτά να δώσει στους αγρότες για να συνεχίσουν να παράγουν κακής ποιότητας σιτηρά, μπαμπάκι, καλαμπόκι, οι τιμές των οποίων πέφτουν διεθνώς ενώ τα έξοδα ανεβαίνουν;
Θα αντιστραφεί η φθίνουσα πορεία της βιομηχανίας, που παράγει χωρίς προδιαγραφές και χωρίς έλεγχο, προϊόντα αμφίβολης ποιότητας που δεν έχουν εξαγωγικό ενδιαφέρον;
Τα 132, 8 δις € που χρωστάνε οι επιχειρήσεις, τα 119δις € που χρωστάνε τα νοικοκυριά, τα 3,1δις € ακάλυπτες επιταγές θα εξαφανιστούν ή τέλος πάντων θα τακτοποιηθούν;Ως άλλες αμαρτωλές ΠΑΕ, θα αλλάξουμε μήπως όνομα και θα μας χαριστούν τα δις που χρωστάμε ως χώρα που κανείς δεν ξέρει πόσα είναι; Ή μήπως τα κοράκια του διεθνούς κεφαλαίου θα συνεχίζουν να μας δανείζουν με χαμηλότερα επιτόκια;
Η χώρα, η πατρίδα, η εκλεκτή της Ιστορίας δεν είναι μόνη της στο κόσμο, έχει χρέη και πιστώσεις, έχει πρόβλημα. Δεν της το δημιούργησαν οι άλλοι , οι κακοί, οι άρπαγες. Το πάλευε 20 χρόνια μόνη της, αργά αλλά σταθερά, μέχρι που αυτό έσκασε και τα κοράκια έρχονται για να φάνε ότι απομένει. Δεν είναι εκδικητικός ο καπιταλισμός, έχει κανόνες και αν τους παραβείς σε κατασπαράζει για να αναπαραχθεί.
Υπάρχουν τρία τουλάχιστον σενάρια για την έξοδο από την κρίση.
Να κάνουμε αυτά που διατάζουν τα γεράκια της ΟΝΕ. Περικοπή δημοσίων δαπανών, μείωση επιδοτήσεων και έτσι περιορισμό του δημόσιου χρέους. Το αποτέλεσμα στην κρατικοδίαιτη οικονομία μας πιθανόν να είναι πιο βαθιά ύφεση, μείωση της ενεργού ζήτησης, ανεργία, φαινόμενα που ήδη βιώνουμε.
Να κρατήσουμε σταθερές τις δαπάνες, να περιορίσουμε τη σπατάλη, να δοθούν δίκαιες κοινωνικές παροχές και να απαιτήσουμε γενναία χρηματοδότηση από την ΕΚΤ. Κανείς στο Βορρά δεν θέλει να φύγει η Ελλάδα από την ΟΝΕ ή να χρεοκοπήσει. Αν συμβεί αυτό θα αποσταθεροποιήσει όλη την Ευρωζώνη, θα προκαλέσει την έξοδο και άλλων χωρών (Πορτογαλία, Ισπανία), κατάρρευση χρηματιστηρίων Όλες οι φούσκες θα αρχίσουν να σκάνε μαζί. Οι μεγάλες τράπεζες στις ΗΠΑ απαίτησαν και πήραν κρατική βοήθεια χωρίς να αυτοπεριοριστούν. Έχει όμως η κυβέρνηση το ανάστημα ενός τέτοιου τσαμπουκά; Και αν γίνουν έτσι, ποιο είναι το επόμενο βήμα ώστε να μην επαναληφθεί η δυσβάσταχτη συσσώρευση χρεών;
Γυρνώντας πίσω στη δραχμή τι κάνεις; Έχεις δυνατότητα να υποτιμήσεις το νέο σου νόμισμα και να κερδίσεις από τις εξαγωγές και τον τουρισμό. Αλλά ποιες είναι οι εξαγωγές της Ελλάδας και πως πιστεύετε ότι μπορούν να αυξηθούν ώστε να έχουμε κέρδος. Ο τουρισμός πάλι δεν έχει πρόβλημα μέσα σε ένα περιβάλλον διεθνούς κρίσης; Πως γίνεται η μετάβαση, τι γίνεται με την επανατίμηση των χρεών; Πληθωρισμός, άνοδος επιτοκίων, επιστροφή στην προ ΟΝΕ εποχή. Μπορεί κανείς να παρουσιάσει ένα μοντέλο μιας τέτοιας διαφυγής και το περιβάλλον στο οποίο θα αναγκαστούμε να ζήσουμε; Μήπως είναι καλύτερη μια ΟΝΕ με νόμισμα δύο ταχυτήτων αφού οι διαφορές μεταξύ των χωρών είναι τεράστιες;
Όλα αυτά τα ερωτήματα ταλανίζουν τη διεθνή κοινότητα, πλούσιους και φτωχούς, αριστερούς και δεξιούς και οι απαντήσεις μόνο απλές δεν είναι. Με τι άνεση όμως βγαίνει ο εκλεκτός της Ιστορίας και καλεί σε αγώνα για δημοψήφισμα;Πως μιλά για οικονομία χωρίς να αναλύει, να δικαιολογεί, να αποδεικνύει και να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις αν βέβαια τις έχει;Με ποια τεχνογνωσία μιλά και ποιες είναι οι αναφορές του;Πως γίνεται με αναφορές για «εκδικητικά κεφάλαια» να κάνουμε μαθηματικά;Από πού προκύπτει «ανόρθωση, αναγέννηση και σοσιαλισμός» και τι σημαίνουν αυτά για την καθημερινότητα του λαού;
Και αν δεν μαζευτούν οι υπογραφές, ή χάσουμε το δημοψήφισμα, τι γίνεται παρακάτω;Δυστυχώς για άλλη μια φορά ο νέος Μωυσής παίζει το παιχνίδι της προσωπικής του προβολής, και της αξίωσης να ηγηθεί ευρύτερου σχήματος, χωρίς όμως αξιόπιστη πρόταση. Ταυτόχρονα μόνιμοι παράγοντες της «Αριστεράς» προβάλουν αυτόν που το είδε Μεσσίας για να ηγεμονεύσουν στο μικρό τους κόσμο, με κέρδος τι; Το αδειανό πουκάμισο του ΣΥΡΙΖΑ; Αξίζει τον κόπο τόσος ευτελισμός;
Σημείωση από anestios: Αναρτώ εδώ το παραπάνω άρθρο,από το ιστολόγιο «μη μαδάς τη μαργαρίτα» που βρήκα μέσω του ’Αριστερή Στρουθοκάμηλος΄ (έτσι για να τα λέμε όλα σωστά). Με χαρά παρατηρώ ότι σειρά αναρτήσεων σε διάφορα ιστολόγια συγκλίνουν σε ένα σώμα απόψεων γύρω από το ζήτημα της τρέχουσας-πλην εξαιρετικά κρίσιμης για το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας- συγκυρίας, ξεπερνώντας διαφορετικές καταγωγές και πορείες στο χώρο της ευρύτερης Προοδευτικής Αριστεράς.
Η παραπάνω ανάρτηση νομίζω συνοψίζει-ξεκινώντας από κριτική σε μια ορισμένη άποψη, αλλά πολύ ξεπερνώντας την κριτική αυτή και μπαίνοντας σε μια ουσιαστική τοποθέτηση επί της ουσίας-με έναν εξαιρετικό τρόπο πολλά από όσα έχουν γραφεί και γι΄αυτό και την αναρτώ εδώ σαν βάση προβληματισμού και πιθανόν διαλόγου, που τόσο μας λείπει.
Υποσχέθηκα στον συντάκτη του άρθρου, σε μια σύντομη ανταλλαγή σχολίων μας στην πάντα φιλόξενη «Αριστερή Στρουθοκάμηλο», να προσθέσω κάποια σχόλια –παρατηρήσεις που ίσως βοηθούν.
Αλλά καλύτερα σκεπτόμενος στη συνέχεια, παραθέτω κατ’ αρχήν αυτούσιο το κείμενο, με αυτό το μικρό υστερόγραφο από τη μεριά μου. Θα προχωρήσω σε σχόλια-παρατηρήσεις αύριο σε ξεχωριστό post (Να συμβουλευθώ και το μαξιλάρι μου πρώτα...)
Σκέφτηκα απλά, ότι το κείμενο αυτό έχει μια αξία από μόνο του και καλύτερα να το αφήσω να μιλήσει από μόνο του, πριν συμβάλλω από τη μεριά μου στον καμβά που θέτει.
H ιστορία καλεί την Αριστερά. Εκείνη κωφεύει και τότε ο Μωυσής ανεβαίνει και παίρνει από τα χέρια της τις 10 εντολές. Κατεβαίνοντας, περνά από την ΕΣΗΕΑ και τις ανακοινώνει στον περιούσιο λαό του. Κάποιοι που τολμούν να διερωτηθούν, προπηλακίζονται και δικαίως ως βέβηλοι. Σε ιστορικές στιγμές για την Ιστορία, την Αριστερά και την Πατρίδα δεν είναι να ρωτάς, είναι να τρέχεις. Δημοψήφισμα, λοιπόν, για την ανατροπή, την κατάργηση, του Συμφώνου Σταθερότητας .Με ποιο ερώτημα, η Ιστορία δεν μας είπε. Δηλαδή να εγκαταλείψει η Ελλάδα το Ευρώ και να επαναφέρει το εθνικό νόμισμα, φαντάζομαι. Και γιατί δεν το λέει ανοικτά; Και τότε τι θα γίνει;
Θα βρει το κράτος λεφτά να δώσει στους αγρότες για να συνεχίσουν να παράγουν κακής ποιότητας σιτηρά, μπαμπάκι, καλαμπόκι, οι τιμές των οποίων πέφτουν διεθνώς ενώ τα έξοδα ανεβαίνουν;
Θα αντιστραφεί η φθίνουσα πορεία της βιομηχανίας, που παράγει χωρίς προδιαγραφές και χωρίς έλεγχο, προϊόντα αμφίβολης ποιότητας που δεν έχουν εξαγωγικό ενδιαφέρον;
Τα 132, 8 δις € που χρωστάνε οι επιχειρήσεις, τα 119δις € που χρωστάνε τα νοικοκυριά, τα 3,1δις € ακάλυπτες επιταγές θα εξαφανιστούν ή τέλος πάντων θα τακτοποιηθούν;Ως άλλες αμαρτωλές ΠΑΕ, θα αλλάξουμε μήπως όνομα και θα μας χαριστούν τα δις που χρωστάμε ως χώρα που κανείς δεν ξέρει πόσα είναι; Ή μήπως τα κοράκια του διεθνούς κεφαλαίου θα συνεχίζουν να μας δανείζουν με χαμηλότερα επιτόκια;
Η χώρα, η πατρίδα, η εκλεκτή της Ιστορίας δεν είναι μόνη της στο κόσμο, έχει χρέη και πιστώσεις, έχει πρόβλημα. Δεν της το δημιούργησαν οι άλλοι , οι κακοί, οι άρπαγες. Το πάλευε 20 χρόνια μόνη της, αργά αλλά σταθερά, μέχρι που αυτό έσκασε και τα κοράκια έρχονται για να φάνε ότι απομένει. Δεν είναι εκδικητικός ο καπιταλισμός, έχει κανόνες και αν τους παραβείς σε κατασπαράζει για να αναπαραχθεί.
Υπάρχουν τρία τουλάχιστον σενάρια για την έξοδο από την κρίση.
Να κάνουμε αυτά που διατάζουν τα γεράκια της ΟΝΕ. Περικοπή δημοσίων δαπανών, μείωση επιδοτήσεων και έτσι περιορισμό του δημόσιου χρέους. Το αποτέλεσμα στην κρατικοδίαιτη οικονομία μας πιθανόν να είναι πιο βαθιά ύφεση, μείωση της ενεργού ζήτησης, ανεργία, φαινόμενα που ήδη βιώνουμε.
Να κρατήσουμε σταθερές τις δαπάνες, να περιορίσουμε τη σπατάλη, να δοθούν δίκαιες κοινωνικές παροχές και να απαιτήσουμε γενναία χρηματοδότηση από την ΕΚΤ. Κανείς στο Βορρά δεν θέλει να φύγει η Ελλάδα από την ΟΝΕ ή να χρεοκοπήσει. Αν συμβεί αυτό θα αποσταθεροποιήσει όλη την Ευρωζώνη, θα προκαλέσει την έξοδο και άλλων χωρών (Πορτογαλία, Ισπανία), κατάρρευση χρηματιστηρίων Όλες οι φούσκες θα αρχίσουν να σκάνε μαζί. Οι μεγάλες τράπεζες στις ΗΠΑ απαίτησαν και πήραν κρατική βοήθεια χωρίς να αυτοπεριοριστούν. Έχει όμως η κυβέρνηση το ανάστημα ενός τέτοιου τσαμπουκά; Και αν γίνουν έτσι, ποιο είναι το επόμενο βήμα ώστε να μην επαναληφθεί η δυσβάσταχτη συσσώρευση χρεών;
Γυρνώντας πίσω στη δραχμή τι κάνεις; Έχεις δυνατότητα να υποτιμήσεις το νέο σου νόμισμα και να κερδίσεις από τις εξαγωγές και τον τουρισμό. Αλλά ποιες είναι οι εξαγωγές της Ελλάδας και πως πιστεύετε ότι μπορούν να αυξηθούν ώστε να έχουμε κέρδος. Ο τουρισμός πάλι δεν έχει πρόβλημα μέσα σε ένα περιβάλλον διεθνούς κρίσης; Πως γίνεται η μετάβαση, τι γίνεται με την επανατίμηση των χρεών; Πληθωρισμός, άνοδος επιτοκίων, επιστροφή στην προ ΟΝΕ εποχή. Μπορεί κανείς να παρουσιάσει ένα μοντέλο μιας τέτοιας διαφυγής και το περιβάλλον στο οποίο θα αναγκαστούμε να ζήσουμε; Μήπως είναι καλύτερη μια ΟΝΕ με νόμισμα δύο ταχυτήτων αφού οι διαφορές μεταξύ των χωρών είναι τεράστιες;
Όλα αυτά τα ερωτήματα ταλανίζουν τη διεθνή κοινότητα, πλούσιους και φτωχούς, αριστερούς και δεξιούς και οι απαντήσεις μόνο απλές δεν είναι. Με τι άνεση όμως βγαίνει ο εκλεκτός της Ιστορίας και καλεί σε αγώνα για δημοψήφισμα;Πως μιλά για οικονομία χωρίς να αναλύει, να δικαιολογεί, να αποδεικνύει και να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις αν βέβαια τις έχει;Με ποια τεχνογνωσία μιλά και ποιες είναι οι αναφορές του;Πως γίνεται με αναφορές για «εκδικητικά κεφάλαια» να κάνουμε μαθηματικά;Από πού προκύπτει «ανόρθωση, αναγέννηση και σοσιαλισμός» και τι σημαίνουν αυτά για την καθημερινότητα του λαού;
Και αν δεν μαζευτούν οι υπογραφές, ή χάσουμε το δημοψήφισμα, τι γίνεται παρακάτω;Δυστυχώς για άλλη μια φορά ο νέος Μωυσής παίζει το παιχνίδι της προσωπικής του προβολής, και της αξίωσης να ηγηθεί ευρύτερου σχήματος, χωρίς όμως αξιόπιστη πρόταση. Ταυτόχρονα μόνιμοι παράγοντες της «Αριστεράς» προβάλουν αυτόν που το είδε Μεσσίας για να ηγεμονεύσουν στο μικρό τους κόσμο, με κέρδος τι; Το αδειανό πουκάμισο του ΣΥΡΙΖΑ; Αξίζει τον κόπο τόσος ευτελισμός;
Σημείωση από anestios: Αναρτώ εδώ το παραπάνω άρθρο,από το ιστολόγιο «μη μαδάς τη μαργαρίτα» που βρήκα μέσω του ’Αριστερή Στρουθοκάμηλος΄ (έτσι για να τα λέμε όλα σωστά). Με χαρά παρατηρώ ότι σειρά αναρτήσεων σε διάφορα ιστολόγια συγκλίνουν σε ένα σώμα απόψεων γύρω από το ζήτημα της τρέχουσας-πλην εξαιρετικά κρίσιμης για το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας- συγκυρίας, ξεπερνώντας διαφορετικές καταγωγές και πορείες στο χώρο της ευρύτερης Προοδευτικής Αριστεράς.
Η παραπάνω ανάρτηση νομίζω συνοψίζει-ξεκινώντας από κριτική σε μια ορισμένη άποψη, αλλά πολύ ξεπερνώντας την κριτική αυτή και μπαίνοντας σε μια ουσιαστική τοποθέτηση επί της ουσίας-με έναν εξαιρετικό τρόπο πολλά από όσα έχουν γραφεί και γι΄αυτό και την αναρτώ εδώ σαν βάση προβληματισμού και πιθανόν διαλόγου, που τόσο μας λείπει.
Υποσχέθηκα στον συντάκτη του άρθρου, σε μια σύντομη ανταλλαγή σχολίων μας στην πάντα φιλόξενη «Αριστερή Στρουθοκάμηλο», να προσθέσω κάποια σχόλια –παρατηρήσεις που ίσως βοηθούν.
Αλλά καλύτερα σκεπτόμενος στη συνέχεια, παραθέτω κατ’ αρχήν αυτούσιο το κείμενο, με αυτό το μικρό υστερόγραφο από τη μεριά μου. Θα προχωρήσω σε σχόλια-παρατηρήσεις αύριο σε ξεχωριστό post (Να συμβουλευθώ και το μαξιλάρι μου πρώτα...)
Σκέφτηκα απλά, ότι το κείμενο αυτό έχει μια αξία από μόνο του και καλύτερα να το αφήσω να μιλήσει από μόνο του, πριν συμβάλλω από τη μεριά μου στον καμβά που θέτει.
Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010
Μιά μικρή συμμετοχή στο διάλογο στην ‘Αριστερή Στρουθοκάμηλο’
Αγαπητοί φίλοι που συνομιλείτε στην ‘Αριστερή Στρουθοκάμηλο’,
Παρακολουθώ από καιρό τώρα τον διάλογο που διεξάγεται στο ιστολόγιο αυτό - το οποίο με τίμησε δύο φορές με αναδημοσίευση αναρτήσεών μου- και παρ’ όλη την συχνή παρόρμησή μου να λάβω μέρος στο διάλογο αυτό δεν το επεδίωξα. Ο βασικός λόγος δεν είχε να κάνει με την υποτίμηση του διαλόγου αυτού, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά με ένα ζήτημα ιστορικής και συναισθηματικής τάξης. Κατανοώ την ιδιαιτερότητα ενός διαλόγου που διεξάγεται με όρους που αφορούν ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, την φόρτιση των συμμετεχόντων, αν θέλετε ακόμα και την οδυνηρή πλευρά του καμιά φορά (που είναι διάχυτη στα γραφόμενα από πολλούς από εσάς και σίγουρα σε αυτά του διαχειριστή του ιστολογίου αυτού). Κατανοώ την ανάγκη σας να «βγάλετε τα εσώψυχά σας» για όλα αυτά που ζήσατε στο συγκεκριμένο χώρο, με την ιστορικότητα αλλά και την διαπροσωπική πλευρά των σχέσεων που έχουν διαμορφωθεί, τις κοινές αγωνίες και καυμούς. Δεν μου είναι ξένη η ιδιαίτερη ψυχολογία αυτών των καταστάσεων , έμαθα λοιπόν να την σέβομαι.
Διατήρησα λοιπόν μια στάση μη συμμετοχής μέχρι σήμερα. Ο λόγος που τροποποιώ την στάση μου αυτή, είναι ότι βλέπω ότι ο διάλογος για μια αριστερή προβληματική πάνω στα θέματα της περιόδου αρχίζει να συγκεκριμενοποιείται στο χώρο αυτό(Αριστερά του Συγκεκριμένου το λέει ο Γιώργος, Προοδευτική Αριστερά προτιμώ εγώ, δεν θα τα χαλάσουμε σε αυτό).
Επιτρέψτε μου λοιπόν κάποιες παρατηρήσεις, προβληματισμούς
1. Παρ’ ότι το σημείο εκκίνησης κάθε αριστερής προβληματικής παραμένει κοινό, δεν ισχύει το ίδιο και για την άσκηση αριστερής πολιτικής. Η εκφορά «αριστερού λόγου» (και ο διαγκωνισμός ποιος εκφέρει τον «πιο αριστερό λόγο») δεν είναι κριτήριο αριστεροσύνης. Η πολιτική πρακτική, δηλαδή η επίδραση στην πραγματικότητα με σκοπό την τροποποίησή της στην επιθυμητή αλλά και εφικτή κάθε περίοδο κατεύθυνση, είναι που μετράει, δηλαδή σε τελική ανάλυση το αποτέλεσμα.
2. Ξεκινώντας από αυτό το αφετηριακό σημείο, ο χώρος που στην συζήτησή σας ορίζετε σαν Ανανεωτική Αριστερά, δεν καινοτόμησε ιδιαίτερα και δυστυχώς το ίδιο πράττει και σήμερα. Παρ ΄όλη την σημαντική του συνεισφορά σε επίπεδο ιδεών , επεξεργασιών και θεωρητικών αναφορών, πολιτικά υστερούσε ( με αξιοσημείωτες εξαιρέσεις κάποιων πρωτοβουλιών ανθρώπων που σήμερα δεν είναι στο προσκήνιο,κάποιοι δε ούτε εν ζωή δυστυχώς). Κακά τα ψέματα,η αυτοαναφορικότητα είναι μεγάλη πληγή στην Αριστερά και στην πολιτική γενικώς.
Απτό παράδειγμα, τα ερωτηματικά που ο Γιώργος βάζει πάνω στις θέσει του Γ.Δ. και άλλα εκατό που θα έβαζα εγώ και πολλοί άλλοι. Ο προσχηματικά «προγραμματικός λόγος» (έτσι να μην λένε ότι δεν έχουμε θέσεις), δεν συνιστά πολιτική πρόταση. Η συλλογή αιτημάτων από διάφορους επαγγελματικούς χώρους η αριθμητική άθροισή τους και η διάνθισή τους με διάφορα γενικόλογα προτάγματα (δικαιοσύνη, περιβάλλον κλ.π.) ομοίως. Σε τι διαφέρουν από τον αριστερίστικο λόγο ποικιλώνυμων «συνιστωσών», όσον αφορά την επαφή τους με την σημερινή πραγματικότητα; Δεν τις εξομοιώνω, για το σημερινό συνασπισμό είναι βήμα προς τα μπρος, ιδιαίτερα συγκρινόμενες με άλλες που διατυπώνονται την ίδια χρονική στιγμή. Δες ερώτηση Λαφαζάνη στη Βουλή σήμερα (http://www.antinews.gr/?p=29907) .
3. Αν υπάρχει λόγος πολιτικής παρουσίας της ανανεωτικής αριστεράς σήμερα (και εννοώ πολιτικής και όχι παρουσίας υπό μορφή λέσχης συζήτησης ιδεών, που είναι ένα άλλο ζήτημα και ορίζεται διαφορετικά), είναι για να δώσει μια ριζοσπαστική και πραγματιστική προώθηση μεταρρυθμίσεων που είναι αναγκαίες όσο ποτέ. Επιβάλλοντας – με όρους πολιτικούς και οικονομικούς την συζήτηση επειγόντως και την εφαρμογή τους. Μεταρρυθμίσεις θα γίνουν έτσι και αλλιώς, ποιος θα δώσει σε αυτές το στίγμα του έχει σημασία και αυτό διακυβεύεται
Στο κάτω-κάτω, ο Λ.Κύρκος, το φωνάζει, άσχετα με το τι γνώμη έχει κανείς με τα επιμέρους των προτάσεών του. Τι λέει με δυο κουβέντες (και συγγνώμη προκαταβολικά που τολμώ να τον διερμηνεύω). «Μάγκες, τώρα κρίνεται η μορφή της κοινωνίας μας για τα επόμενα δέκα –είκοσι, ποιος ξέρει πόσα, χρόνια. Αν δεν συμμετέχουμε στην διαμόρφωσή της και μάλιστα δραστικά τώρα, τότε πότε;»
Εννοείται ότι δεν προσπαθώ να κατευθύνω την συζήτηση που διεξάγεται, θα ήταν ανόητη τέτοια προσπάθεια εκ μέρους μου. Καμιά φορά όμως , η παρέμβαση κάποιου «απ΄έξω», μπορεί και να φωτίσει κάποιες πλευρές ειδικά όταν η συζήτηση τείνει να τοποθετείται επί του συγκεκριμένου
Δεν επιθυμώ επίσης στην παρούσα φάση να αναφερθώ αναλυτικά σε προτάσεις που κατατίθενται για το ξεπέρασμα της κρίσης, απαιτείται τεράστια συζήτηση.
Πολύ περισσότερο δε να συμβουλεύσω ή να εισηγηθώ προτάσεις, κάντε εκείνο ή το άλλο. Ανέστιος ων, μάλλον δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο.
Πολύ φιλικά και συντροφικά
Ανέστιος
Παρακολουθώ από καιρό τώρα τον διάλογο που διεξάγεται στο ιστολόγιο αυτό - το οποίο με τίμησε δύο φορές με αναδημοσίευση αναρτήσεών μου- και παρ’ όλη την συχνή παρόρμησή μου να λάβω μέρος στο διάλογο αυτό δεν το επεδίωξα. Ο βασικός λόγος δεν είχε να κάνει με την υποτίμηση του διαλόγου αυτού, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά με ένα ζήτημα ιστορικής και συναισθηματικής τάξης. Κατανοώ την ιδιαιτερότητα ενός διαλόγου που διεξάγεται με όρους που αφορούν ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, την φόρτιση των συμμετεχόντων, αν θέλετε ακόμα και την οδυνηρή πλευρά του καμιά φορά (που είναι διάχυτη στα γραφόμενα από πολλούς από εσάς και σίγουρα σε αυτά του διαχειριστή του ιστολογίου αυτού). Κατανοώ την ανάγκη σας να «βγάλετε τα εσώψυχά σας» για όλα αυτά που ζήσατε στο συγκεκριμένο χώρο, με την ιστορικότητα αλλά και την διαπροσωπική πλευρά των σχέσεων που έχουν διαμορφωθεί, τις κοινές αγωνίες και καυμούς. Δεν μου είναι ξένη η ιδιαίτερη ψυχολογία αυτών των καταστάσεων , έμαθα λοιπόν να την σέβομαι.
Διατήρησα λοιπόν μια στάση μη συμμετοχής μέχρι σήμερα. Ο λόγος που τροποποιώ την στάση μου αυτή, είναι ότι βλέπω ότι ο διάλογος για μια αριστερή προβληματική πάνω στα θέματα της περιόδου αρχίζει να συγκεκριμενοποιείται στο χώρο αυτό(Αριστερά του Συγκεκριμένου το λέει ο Γιώργος, Προοδευτική Αριστερά προτιμώ εγώ, δεν θα τα χαλάσουμε σε αυτό).
Επιτρέψτε μου λοιπόν κάποιες παρατηρήσεις, προβληματισμούς
1. Παρ’ ότι το σημείο εκκίνησης κάθε αριστερής προβληματικής παραμένει κοινό, δεν ισχύει το ίδιο και για την άσκηση αριστερής πολιτικής. Η εκφορά «αριστερού λόγου» (και ο διαγκωνισμός ποιος εκφέρει τον «πιο αριστερό λόγο») δεν είναι κριτήριο αριστεροσύνης. Η πολιτική πρακτική, δηλαδή η επίδραση στην πραγματικότητα με σκοπό την τροποποίησή της στην επιθυμητή αλλά και εφικτή κάθε περίοδο κατεύθυνση, είναι που μετράει, δηλαδή σε τελική ανάλυση το αποτέλεσμα.
2. Ξεκινώντας από αυτό το αφετηριακό σημείο, ο χώρος που στην συζήτησή σας ορίζετε σαν Ανανεωτική Αριστερά, δεν καινοτόμησε ιδιαίτερα και δυστυχώς το ίδιο πράττει και σήμερα. Παρ ΄όλη την σημαντική του συνεισφορά σε επίπεδο ιδεών , επεξεργασιών και θεωρητικών αναφορών, πολιτικά υστερούσε ( με αξιοσημείωτες εξαιρέσεις κάποιων πρωτοβουλιών ανθρώπων που σήμερα δεν είναι στο προσκήνιο,κάποιοι δε ούτε εν ζωή δυστυχώς). Κακά τα ψέματα,η αυτοαναφορικότητα είναι μεγάλη πληγή στην Αριστερά και στην πολιτική γενικώς.
Απτό παράδειγμα, τα ερωτηματικά που ο Γιώργος βάζει πάνω στις θέσει του Γ.Δ. και άλλα εκατό που θα έβαζα εγώ και πολλοί άλλοι. Ο προσχηματικά «προγραμματικός λόγος» (έτσι να μην λένε ότι δεν έχουμε θέσεις), δεν συνιστά πολιτική πρόταση. Η συλλογή αιτημάτων από διάφορους επαγγελματικούς χώρους η αριθμητική άθροισή τους και η διάνθισή τους με διάφορα γενικόλογα προτάγματα (δικαιοσύνη, περιβάλλον κλ.π.) ομοίως. Σε τι διαφέρουν από τον αριστερίστικο λόγο ποικιλώνυμων «συνιστωσών», όσον αφορά την επαφή τους με την σημερινή πραγματικότητα; Δεν τις εξομοιώνω, για το σημερινό συνασπισμό είναι βήμα προς τα μπρος, ιδιαίτερα συγκρινόμενες με άλλες που διατυπώνονται την ίδια χρονική στιγμή. Δες ερώτηση Λαφαζάνη στη Βουλή σήμερα (http://www.antinews.gr/?p=29907) .
3. Αν υπάρχει λόγος πολιτικής παρουσίας της ανανεωτικής αριστεράς σήμερα (και εννοώ πολιτικής και όχι παρουσίας υπό μορφή λέσχης συζήτησης ιδεών, που είναι ένα άλλο ζήτημα και ορίζεται διαφορετικά), είναι για να δώσει μια ριζοσπαστική και πραγματιστική προώθηση μεταρρυθμίσεων που είναι αναγκαίες όσο ποτέ. Επιβάλλοντας – με όρους πολιτικούς και οικονομικούς την συζήτηση επειγόντως και την εφαρμογή τους. Μεταρρυθμίσεις θα γίνουν έτσι και αλλιώς, ποιος θα δώσει σε αυτές το στίγμα του έχει σημασία και αυτό διακυβεύεται
Στο κάτω-κάτω, ο Λ.Κύρκος, το φωνάζει, άσχετα με το τι γνώμη έχει κανείς με τα επιμέρους των προτάσεών του. Τι λέει με δυο κουβέντες (και συγγνώμη προκαταβολικά που τολμώ να τον διερμηνεύω). «Μάγκες, τώρα κρίνεται η μορφή της κοινωνίας μας για τα επόμενα δέκα –είκοσι, ποιος ξέρει πόσα, χρόνια. Αν δεν συμμετέχουμε στην διαμόρφωσή της και μάλιστα δραστικά τώρα, τότε πότε;»
Εννοείται ότι δεν προσπαθώ να κατευθύνω την συζήτηση που διεξάγεται, θα ήταν ανόητη τέτοια προσπάθεια εκ μέρους μου. Καμιά φορά όμως , η παρέμβαση κάποιου «απ΄έξω», μπορεί και να φωτίσει κάποιες πλευρές ειδικά όταν η συζήτηση τείνει να τοποθετείται επί του συγκεκριμένου
Δεν επιθυμώ επίσης στην παρούσα φάση να αναφερθώ αναλυτικά σε προτάσεις που κατατίθενται για το ξεπέρασμα της κρίσης, απαιτείται τεράστια συζήτηση.
Πολύ περισσότερο δε να συμβουλεύσω ή να εισηγηθώ προτάσεις, κάντε εκείνο ή το άλλο. Ανέστιος ων, μάλλον δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο.
Πολύ φιλικά και συντροφικά
Ανέστιος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)