Κάποιοι ανοήτως και προχείρως πανηγύρισαν. Κάποιοι έπαιξαν μερικές ημέρες με την «χρεωκοπία» και μετά ξαναβούτηξαν στην αμήχανη αναμονή της καταστροφής που θα τους φέρει στον αφρό. Κάποιοι άλλοι πάλι αναμασήσανε την ιδεοληψία τους ανακατεμένη με τις δημοσκοπικές τους ανησυχίες.
Οι πολλοί ένιωσαν μια ανακούφιση- έστω προσωρινή, αλλά κάτι είναι και αυτό. Η τρέλα ότι κάθε μέρα καταστρεφόμαστε δεν πάει πολύ μακριά, καλά είναι να κάνει κανένα διάλειμμα.
Ας δούμε λίγο τα πράγματα ψύχραιμα. Αν είναι σωστή η ανάγνωση της κρίσης στην Ε.Ε. ως κρίσης του τραπεζικού-χρηματοπιστωτικού τομέα , που μετατράπηκε σε κρίση χρέους των κρατών και που στη συνέχεια αναμίχθηκαν σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι που κανείς δεν ξέρει ποιος σώζει ποιόν, τότε η «συμφωνία» δεν αποτελεί σαν σύνολο καμία πρόοδο , παρ’ ότι περιέχει επιμέρους ασθενή σημάδια αναγκαστικής – με το ζόρι- προόδου. Πάλι αναβολή δηλαδή. Με δυο κουβέντες η πολιτική δεν έβαλε γκολ για μια φορά ακόμα. Μάλλον προς ισοπαλία πήγε , αλλά στο δεύτερο γύρο πάλι «οι αγορές» φαίνεται να έχουν προβάδισμα.
Επί της ουσίας έγιναν πρόχειρες διασωστικές κινήσεις προς τις τράπεζες, δευτερευόντως προς την Ελλάδα και προσπάθεια ρητορική κυρίως να μείνει η κρίση εκτός Ιταλίας και Ισπανίας. Η περίφημη «συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα» μετατράπηκε σε μια σειρά από λογιστικές και αριθμητικές αλχημείες συγκάλυψης του πραγματικού προβλήματος και με μια λογική δημοσίων σχέσεων προς τους Ευρωπαίους φορολογογούμενους ότι «πληρώνουν και άλλοι, όχι μόνο εσείς». Τόσο μεγάλη ήταν η θολούρα, προϊόν επεξεργασίας από τα χρυσά παιδιά που τόσο καλά τα κατάφεραν σε αυτό το σπορ την προηγούμενη περίοδο, που οι FΤ με άρθρο τους 2-3 μέρες μετά ειρωνεύονταν τους Ευρωπαίους ηγέτες με το ερώτημα «καταλάβατε τι συμφωνήσατε;» . Άντε να τους απαντήσεις τώρα.
Ήδη οι αγορές απάντησαν με τη σκληρή γλώσσα των αριθμών. Μέχρι πότε μπορεί η Ιταλία και η Ισπανία να δανείζονται με 6%; Και μάλιστα μετά να δανείζουν την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία με 3,5-4%; Η απάντηση προσεχώς. Πάντως αν ο στόχος ήταν μια σχετική ηρεμία για 1-2 χρόνια (και οι ρυθμίσεις για την Ελλάδα αυτό υποδηλώνουν), μάλλον για 1-2 μήνες το βλέπω, εκτός αν οι πέραν του Ατλαντικού εξελίξεις δεν αφήσουν ούτε τόσο μικρό περιθώριο.
Όσον αφορά στα δικά μας τώρα. Όντως μας δίνεται μια δυνατότητα μικρού χώρου κίνησης και ενεργητικής αναμονής. Προσοχή ενεργητικής , το τονίζω αυτό.Αλλά ποιος, πότε και πως θα οργανώσει αυτή την ενεργητική αναμονή; Μια μεγάλη πολιτική πρωτοβουλία παραμένει το αιτούμενο στη χώρα μας (όπως αντίστοιχα και στην Ευρώπη). Το «άντε να βγάλουμε τη μέρα και σήμερα», μέσα στον κυκεώνα που είναι σε εξέλιξη δεν πάει μακριά όσο τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα.
ΥΓ . Αγωνία ανακατεμένη με σπασμωδική αφασία και παραμύθιασμα τι μείγμα παράγουν; Αν προσθέσουμε και ιδεοληψία σε κάποια αναλογία, τότε τι γίνεται;
