Τετάρτη 27 Μαρτίου 2019

Το εθνικόν, το αληθές και ο ντεμέκ πατριωτισμός

του Γιώργου Καρελιά

Αν έχουν κάποια σημασία οι εμβληματικές ιστορικές φράσεις, αυτή αναδεικνύεται πρωτίστως όταν επιχειρείται θηριώδης διαστρέβλωση βασικών εννοιών τους, είτε από άγνοια και ασχετοσύνη είτε-το χειρότερο- από κακόβουλη σκοπιμότητα.

Στον Διονύσιο Σολωμό αποδίδεται η προτροπή «το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές». Δεν ξέρουμε, φυσικά, πώς ο ίδιος θα την «μετέφραζε» στη σημερινή συγκυρία. Όμως, είναι βέβαιο ότι όσα «εθνικά» συμβαίνουν εδώ και ένα χρόνο γύρω από το Μακεδονικό δεν έχουν καμιά σχέση με την αλήθεια. Ο δε διαχεόμενος «πατριωτισμός», σε αντιπαραβολή με την διαπραχθείσα «προδοσία», είναι ψεύτικος, ως καθοδηγούμενος από την πολιτικο-κομματική σκοπιμότητα.

Αλήθεια πρώτη: Ελληνική ήταν η Αρχαία Μακεδονία, κάτι που ουδείς πλέον αμφισβητεί. Η Συμφωνία των Πρεσπών το κατέστησε αδιαμφισβήτητο και το αποδέχεται η άλλη πλευρά με συνεχείς και καθαρές δηλώσεις των ηγετών της.

Αλήθεια δεύτερη: στην πορεία των αιώνων η γεωγραφική περιοχή με το όνομα Μακεδονία υπέστη πολλές μεταβολές. Το 1913 η Συνθήκη του Βουκουρεστίου καθόρισε ότι μοιράζεται μεταξύ τριών χωρών: Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία(χοντρικά 50%, 30%, 20%). Επομένως, το σύγχρονο ελληνικό σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική» είναι ψευδές.

Αλήθεια τρίτη: μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ανέκυψε το νεο-Μακεδονικό ζήτημα. Αντί η ελληνική πολιτική ηγεσία να επιδιώξει τότε μια εθνικά συμφέρουσα λύση για το πρόβλημα, υιοθέτησε μια τυχοδιωκτική τακτική, με το βλέμμα στραμμένο στις εσωτερικές εκλογικές σκοπιμότητες. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: ο εθνικιστικός παροξυσμός δεν επέτρεψε να βρεθεί καμιά λύση και το θέμα του ονόματος χάθηκε. Ολες οι χώρες και τα μέσα ενημέρωσης του κόσμου γνώριζαν μία χώρα με το όνομα Μακεδονία, αυτήν που είχε πρωτεύουσα τα Σκόπια. Η ελληνική πολιτική τάξη, μετά την αρχική τύφλωση, κατάλαβε την ήττα και προσπάθησε να την περιορίσει με το ακρωνύμιο FYROM(ελληνιστί ΠΓΔΜ).

Αλήθεια τέταρτη: μόλις άλλαξε η ηγεσία στη γειτονική χώρα και ο μετριοπαθής Ζάεφ εξοβέλισε τον εθνικιστή Γκρουέφσκι, η ευκαιρία για μια λύση δόθηκε και σωστά η κυβέρνηση Τσίπρα την άδραξε. Η Συμφωνία των Πρεσπών κατάφερε αυτό που επιδίωκαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1992: η γειτονική χώρα άλλαξε το όνομά της, το σκέτο Μακεδονία έφυγε και το Βόρεια Μακεδονία πήρε τη θέση του.

Αλήθεια πέμπτη: τα κόμματα της αντιπολίτευσης που έχουν κυβερνήσει γνωρίζουν πολύ καλά ότι η βασικός-και μοναδικός μέχρι πρόσφατα- στόχος της Ελλάδας, που ήταν σύνθετη ονομασία erga omnes, επετεύχθη στο ακέραιο. Αλλά η κομματικο-εκλογική σκοπιμότητα δεν τους επέτρεψε να το παραδεχθούν. Και άρχισαν να «ξεχνούν», αφού δεν τους συνέφερε πια, ότι «το όνομά μας είναι η ψυχή μας»( η γειτονική χώρα έπαψε να λέγεται-σκέτο- Μακεδονία, ενώ η Ελλάδα δεν άλλαξε κανένα όνομα, πουθενά) και να ανακαλύπτουν τη γλώσσα και την εθνότητα. Προφάσεις εν αμαρτίαις. Ο κ. Μητσοτάκηςκαι η κυρία Γεννηματά συμπεριφέρονται τυχοδιωκτικά.

Σήμερα υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ πάνε να μιλήσουν σε πόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Εξω από τις αίθουσες των ομιλιών μαζεύονται μερικοί τύποι, των οποίων οι μισές από τις κραυγές είναι του επιπέδου «καθάρματα», «μο...ανα», «προδότες». Οι πιο πολιτικοποιημένοι φωνάζουν «αλήτες-προδότες-πολιτικοί». Τι μας θυμίζουν αυτά; Το «γ……. η μάνα του Μπουτάρη», που φώναζαν κάποιοι (συλλ)αλητήριοι εν χορώ πέρυσι στη Θεσσαλονίκη. Και το αντίστοιχο «η δημοκρατία πούλησε την Μακεδονία».

Τα αντιπολιτευόμενα την κυβέρνηση μέσα ενημέρωσης(νομίζουν ότι) ανακαλύπτουν φλέβα χρυσού. Η προβολή των βίντεο που έχουν τραβηχτεί δίνει και παίρνει. Αφού «προδότες» είναι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, όλα καλά. Ο σκοπός εξυπηρετείται. Να πέσει πάση θυσία ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα άλλα δεν ενδιαφέρουν.

Όμως, όσοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως τέτοια συνθήματα δεν στρέφονται (μόνο) κατά του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να το καταλάβουν με οδυνηρό τρόπο σύντομα. Αν οι «προδότες» του ΣΥΡΙΖΑ «πούλησαν» την Μακεδονία, αύριο θα έρθει η σειρά κάποιων άλλων «προδοτών», που δεν θα αποκαταστήσουν την «προδοσία». Αλλωστε, το σύνθημα λέει ότι «η δημοκρατία πούλησε την Μακεδονία». Δεν έχει, δηλαδή, στόχο (μόνο) τον ΣΥΡΙΖΑ. Την δημοκρατία έχει στόχο. Το άλλο σύνθημα «αλήτες-προδότες-πολιτικοί» δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για την χρυσαυγίτικη προέλευσή του. Και αναφέρεται σε όλους τους πολιτικούς της δημοκρατίας. Οσοι νομίζουν ότι έχει στόχο μόνο τους ΣΥΡΙΖΑίους πολιτικούς πλανώνται πλάνην οικτράν.

Όπως ένιοι (ευήθεις) ΣΥΡΙΖΑίοι του 2011 δεν καταλάβαιναν τι έκαναν όταν αποκαλούσαν «γερμανοτσολιάδες» τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, το ίδιο δεν καταλαβαίνουν όσοι σιγοντάρουν σήμερα χρυσαυγίτικα συνθήματα εναντίον των «προδοτών» υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ. Οσοι επένδυσαν στον άρρωστο «μακεδονισμό» δαιμονοποιώντας την Συμφωνία των Πρεσπών, να ξέρουν ότι ο Βουκεφάλας σύντομα θα στραφεί εναντίον τους. Και είναι κρίμα που πρώην πρωθυπουργοί(ο Σημίτης, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου), οι οποίοι συμφωνούν με τη λύση και την επιδίωξαν στο πρόσφατο παρελθόν, δεν τόλμησαν να πουν καθαρά και χωρίς «ναι μεν αλλά» την αλήθεια: ότι η λύση είναι συμφέρουσα για τη χώρα και όχι για τον Τσίπρα(αυτός σήμερα είναι αύριο δεν είναι).

Εν κατακλείδι: για να αποδίδεται εντίμως το αληθινό νόημα της προτροπής του Διονυσίου Σολωμού(«εθνικόν το αληθές»), πρέπει η αλήθεια να μη μπαίνει στην προκρούστεια κλίνη των πρόσκαιρων σκοπιμοτήτων. Το «Μακεδονία ξακουστή» δεν είναι άσμα που χαρακτηρίζει τους «πατριώτες» σε αντιδιαστολή με τους «προδότες». Ο «πατρωτισμός» όσων φωνάζουν «αλήτες προδότες πολιτικοί» είναι άρρωστος και επικίνδυνος. Οσοι δεν τον συμμερίζονται, αλλά τον σιγοντάρουν για λόγους πρόσκαιρης σκοπιμότητας, δηλαδή μόνο και μόνο «για να φύγει ο Τσίπρας», διαπράττουν ολέθριο λάθος. Θα το καταλάβουν σύντομα.


Ο καθοδηγούμενος από άγνοια και ασχετοσύνη και-το χειρότερο- από πρόσκαιρη σκοπιμότητα «πατριωτισμός» είναι αυτό που είχε πει ο Αγγλος συγγραφέας Σάμιουελ Τζόνσον: το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων.

www.news247.gr   27/3/2019

Τρίτη 19 Μαρτίου 2019

Οι μεταμελημένοι αριστεροί

του Νίκου Μπίστη

Στις ΗΠΑ έχουμε τους αναγεννημένους Χριστιανούς, εδώ τους μεταμελημένους Αριστερούς. Είναι μια κατηγορία που άνθισε τα χρόνια της κρίσης. Κατοικοεδρεύει στην υστερική πτέρυγα του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου, στο διαδίκτυο, στις εφημερίδες και την τηλεόραση. Με το κύρος του παλιού Αριστερού «που τους ξέρει, γιατί τους έζησε από πρώτο χέρι» έχουν μετατρέψει την πολιτική κριτική σε λίβελο, σε μια καθημερινή ψύχωση, εκτελούν με  προθυμία γενίτσαρου συμβόλαια θανάτου χαρακτήρων, ηδονίζονται καλλιεργώντας εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Αντιστρέφοντας καταστάσεις, έχουν προ πολλού ξεπεράσει το «ή εμείς οι αυτοί» και το «ή τους τελειώνουμε η μας τελειώνουν» του πρώιμου ΣΥΡΙΖΑ. Και προφανώς δηλώνουν υπερήφανα «με τον Μητσοτάκη» είτε αμέσως είτε εμμέσως αν μας συμβεί το «κακό» και δεν πάρει ο εκλεκτός τους την αυτοδυναμία.
Τότε γίνονται ΚΙΝΑΛ με την απαραίτητη προϋπόθεση ότι το τελευταίο θα μετακομίσει στην κεντροδεξιά ως συμπλήρωμα διατροφής της ΝΔ. Αν μάλιστα βρεθεί κάποιος από τον χώρο του ΚΙΝΑΛ να ψελλίσει κάτι κατά της ΝΔ, πρώτοι τον επαναφέρουν στην τάξη (Τώρα έχει πάρει σειρά ο Γιώργος Παπανδρέου). Σφοδροί αντιεθνικιστές στα νιάτα τους, διαπρύσιοι τότε υποστηρικτές της σύνθετης ονομασίας για την Βόρεια Μακεδονία, τώρα η απουσίαζαν από την σύγκρουση η τα μπουρδούκλωναν η πέρασαν αποφασιστικά απέναντι και έγιναν Μακεδονομάχοι. Έμπλεοι κατανόησης για τον Μητσοτάκη « που δεν έπεσε στην παγίδα του ΣΥΡΙΖΑ , να διασπάσει το κόμμα του» κλείνουν τα αυτιά τους στον διχαστικό, εθνικιστικό λόγο  και την ίδια ώρα υποκριτικά καταγγελουν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν επιδίωξε  συνεννόηση επί του θέματος. Έτσι, λένε, χάθηκε υπαιτιότητι του η ευκαιρία να λυθεί το θέμα με ευρύτερη συναίνεση.
Ταυτοχρόνως είναι και  οι πρώτοι που αποκηρύσσουν πάραυτα όποιον αφήνει χαραμάδα συνεννόησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρις ότου ο τελευταίος ηττηθεί στρατηγικά, ταπεινωθεί, πέσει κοντά στο 4% ,  η ακόμα καλύτερα εξαφανιστεί από τον μάταιο τούτο κόσμο. Δεν διαμαρτύρονται όταν η Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ αναφέρεται σε «απάτριδες νεοκομμουνιστές». Αυτοί δεν είναι πια κομμουνιστές και δεν τους νοιάζει ενώ έχουν επιτέλους συμφιλιωθεί με την πατρίδα. Στην χειρότερη βέβαια εκδοχή της αλλά τι σημασία έχει. Αυτοί έχουν γίνει πια αποδεκτοί. Κάποιοι – όχι όλοι , οι πιο προωθημένοι- έχουν περάσει απέναντι, έχουν γίνει ζηλωτές του αντικομμουνισμού και πολέμιοι κάθε τι αριστερού. Και -καθόλου περίεργο – στα νιάτα τους πολλοί ήσαν δογματικοί στο έπακρο και μας κούναγαν το δάκτυλο όταν στα κόμματα της αριστεράς τολμούσαμε να κάνουμε  κριτική στην καθοδήγηση. Τώρα είναι νεοφιλελεύθεροι στην οικονομία, όλη ημέρα μας λένε ότι το ιερό δισκοπότηρο είναι η μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις ενώ το κοινωνικό κράτος βαραίνει και καθυστερεί την ανάπτυξη.
Πολιτικά συναγελάζονται με την πιο ακραία τάση της ΝΔ, ειρωνεύονται τον Δένδια που επιμένει κεντροδεξιά και τόλμησε να συμφωνήσει με τον Κοντονή κατά της Χρυσής Αυγής. Τους έχει φοβηθεί το μάτι πολλών σοβαρών δεξιών και φιλελεύθερων που αναζητούν ένα μίνιμουμ συναίνεσης. Το βαθύτερο πρόβλημα των περισσοτέρων είναι ότι θεωρούν πως πήραν την ζωή τους λάθος, ότι έμπλεξαν με την Αριστερά και έχασαν τα χρόνια τους. Και τώρα για να αναπληρώσουν το χαμένο χρόνο διαγράφουν την ιστορία τους και κακοποιούν την Ιστορία. Η γαλλική επανάσταση είναι μόνο η γκιλοτίνα, η Οκτωβριανή μόνο τα γκουλακ, το Στάλινγκραντ λίγο τους μπερδεύει, η αποικιοκρατία, το Βιετνάμ και ο Αλλιέντε το ίδιο. Μικροί ήσαν διεθνιστές, τώρα επαρχιώτες στην Ομόνοια αναπνέουν μέχρι να δουν τον Τσίπρα – άντε και τον Μαδούρο – ανάποδα. Μαζί με τους φανατικούς ακραίους δεξιούς διακινούν την θεωρία της «νίκης» των ηττημένων του εμφυλίου που δήθεν κυριάρχησαν και κατέστρεψαν τον τόπο. Αποενοχοποιούν έτσι το μετεμφυλιακό κράτος κάποιοι φτάνουν να γράφουν ελεγείες για την Μακρόνησο και τα Τάγματα Ασφαλείας.
Ακούω ήδη την ένσταση κάποιων καλοπροαίρετων τρίτων: «Μα δεν μπορούν να ασκήσουν κριτική στην Αριστερά. Και επειδή ήσαν Αριστεροί στα νιάτα τους, πρέπει να είναι και σήμερα;». Να ασκήσουν τόνους κριτικής και προφανώς έχουν δημοκρατικό δικαίωμα  επιλογής πολιτικού χώρου στο δημοκρατικό τόξο. Όμως δεν πρόκειται περί αυτού. Συμπαρατάσσονται με αυτούς που επιδιώκουν τον εκμηδενισμό της Αριστεράς «ώστε να μην έχει την δυνατότητα να επανέλθει στην κυβέρνηση, επειδή οι ιδέες της είναι ελαττωματικές». Απλά, θέλουν να εξαφανιστεί η Αριστερά. Νομίζω ότι την ψυχική τους κατάσταση την έχει έξοχα αποτυπώσει ο Κώστας Μητρόπουλος σε μια γελοιογραφία του 1965. Ο Ηλίας Τσιριμώκος προς γενική έκπληξη ετοιμάζεται να ορκιστεί πρωθυπουργός των αποστατών. Είναι ντυμένος με λιβρέα, παπιγιόν, λουστρίνια και ρίχνει μια τελευταία μάτια στον ολόσωμο καθρέφτη. Και βλέπει το είδωλο του ντυμένο Ελασίτη, όπως όταν είχε ανέβηκε στους Κορυσχάδες. Και ξεσπάει: Δεν θέλω να βλέπω αντάρτες.
www.thecaller.gr  18/3/2019

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2019

Δημιουργούμε οι ίδιοι την ιστορία μας;


14/3/1883 Θάνατος  του Καρλ Μαρξ στο Λονδίνο

Αποτέλεσμα εικόνας για θανατος μαρξ


"Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την Ιστορία, τη δημιουργούν όμως, όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σαν βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών"


Καρλ Μαρξ  
Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη (1852)


Δευτέρα 4 Μαρτίου 2019

Σκοτεινή, ρευστή Ευρώπη

του Νίκου Ξυδάκη

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη: η ρευστοποίησή της. Οχι μόνο προς ένα revival του σκοτεινού της Μεσοπόλεμου, σε ό,τι αφορά την πολιτική φόρμα της μισαλλοδοξίας και τού αυταρχισμού. Αλλά ρευστοποίηση προς μια αποκλίνουσα πορεία περίκλειστων εθνών-κρατών, με φτωχοποιημένους λαούς, τους ηττημένους της παγκοσμιοποίησης, υπεργολάβους γερμανικών και global βιομηχανιών, εισαγωγείς φτηνών προϊόντων μαζικής κατανάλωσης made in Asia, πιόνια σε γεωπολιτικά παίγνια, έθνη λευκών macho χριστιανών έτοιμα πάλι να αναμετρηθούν με τον γείτονα, τον εβραίο, τον πρόσφυγα, το μετανάστη.
Έθνη διψασμένα για ταυτοτικές ανασκαφές, ολοπρόθυμα να αυτοπροσδιοριστούν έναντι εχθρών, εσωτερικών και εξωτερικών, συνηθέστατα εχθρών επινοημένων από κυνικούς δημαγωγούς και αυταρχικούς ηγέτες, που θαυμάζουν την democrature του Πούτιν και του Ερντογάν. Εθνη αλαφιασμένα από τον ορντολιμπεραλισμό, τη δομική υποαπασχόληση, τη διαρκή υπόσχεση της επισφάλειας, τη διαρκή ερείπωση της μεσαίας τάξης και της χρυσής τριακονταετίας ― στη Δύση. Έθνη αμάθητα στον κοινοβουλευτισμό, τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, την κοινωνία των πολιτών, την λεπτή τέχνη των προωθητικών συμβιβασμών, την πρωτογενή αξία των κατακτήσεων του κράτους δικαίου, έθνη που αναθυμούνται τα πογκρόμ των Αλλων, των αλλοφύλων και ετερόδοξων ― στην Ανατολή. Έθνη που δεν θέλουν να θυμούνται τι συνέβη στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, χαρακώματα, σφαγεία, αέρια μουστάρδας, νύχτες κρυστάλλων, άουτο ντα φε, λάγκερ, γενοκτονίες, μούσελμαν ― σε Ανατολή και Δύση.
Έθνη που αναζητούν ταυτότητα πάλι στην άμωμη φυλή, την ανάδελφο, στη γραμή του αίματος, στην τέφρα, στη μοναξιά του αποκλεισμού.
Δεν είναι υπερβολή. Δεν είναι φαντασιοκοπία των ροζ αριστερών, των σοφτ φιλελελεύθερων, των χίπστερ δικαιωματιστών. Και είναι πολύ περισσότερο, πολύ πιο βαθύ και άγριο από μια ορισμένη ορθόφρονα ρητορική, σαν αυτές που μηρυκάζουν γραφειοκράτες Βρυξελλών και σύνεδροι σε πληρωμένες ημερίδες.
Η υλική σπάνη, το γυμνό φαντασιακό, η υπαρξιακή αμηχανία κατακλύζεται από κύματα αυτοπολλαπλασιαζόμενης προπαγάνδας: της νεολίμπεραλ ΤΙΝΑ, του χλιαρού κορέκτ και του καυτού μίσους ταυτοχρόνως. Η ταυτοτική τρικυμία αναζητεί γκουρού και σωτήρες.
Μεσσίες από την παλαιά Ευρώπη: ο χίπστερ νεοφασισμός της Casapound (ο οίκος του Εζρα Πάουντ…), ο διαφοριστικός ρατσισμός του GRECE και της γαλλικής Νέας Δεξιάς, τα ευρασιατικά δόγματα και η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία του Ρώσου Αλεξάντρ Ντούγκιν. Οι Γάλλοι και Ιταλοί επικαλούνται τον Γκράμσι και τους Καταστασιακούς, για να στολίσουν τον φασισμό και τον ρατσισμό, ισχυρίζονται ότι είναι εθνικιστές με κοινωνικό πρόσωπο. Πόσο οικεία ακούγονται, πόσο μοιάζουν με τις υλακές και τους δεκάρικους εγχώριων μεταφασιστών…
Όλοι δημοφιλείς διδάχοι στην ευρωπαϊκή Ακροδεξιά, προσκεκλημένοι πανεπιστημίων, επισκέπτες των Βαλκανίων και της Μεσευρώπης. Τράπεζες Ρώσων ολιγαρχών διευκολύνουν με ελκυστικά δάνεια ευρωκεπτικιστές και σεπαρατιστές. Ο Αλαίν ντε Μπενουά γοητεύει πολιτικούς της εγχώριας σκληρής δεξιάς· ο Ντούγκιν γοητεύει εγχώριους σταλινογενείς και συνωμοσιολόγους.
Μεσσίες από τον Νέο Κόσμο: ο Στιβ Μπάνον, ο σύμβουλος πίσω από την εκλογική επιτυχία του Προέδρου Τραμπ, διαδίδει τις ακροδεξιές ιδέες του στη αδύναμη ομοσπονδία της Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή του οργάνωση, Τhe Mouvement , θα εγκατασταθεί συμβολικά στην καρδιά του θηρίου, στις Βρυξέλλες που καθημερινά ελεεινολογούν ο Ορμπαν, ο Κατσίνσκι, οι κυβερνήσεις των Βίζεγκραντ, ο Σαλβίνι… Στόχοι του Μπάνον, η αριστερά και ο φιλελευθερισμός, αρχίζοντας από τον Σόρος ― τον Σόρος που δαιμονοποιεί συστηματικά ο Όρμπαν… Ολα δένουν, προς μια Μαύρη Διεθνή, με επίκεντρο την Ευρώπη.
Παρά τον εξπρεσιονιστικό τόνο της περιγραφής, τέτοιο περίπου είναι το πολιτικό-διανοητικό κλίμα στην Ευρώπη μερικές εβδομάδες προ των ευρωεκλογών. Το ισχυρότερο πολιτικό ρεύμα, και εμφανώς πλέον αλλά κυρίως υπογείως, είναι το ρεύμα του κερματισμού, η ρευστοποίηση της ατελούς ομοσπονδίας της Ευρώπης, ο σκληρός εθνικισμός, ο ρατσισμός, ο αυταρχισμός. Κλονισμένη η πίστη προς τη δημοκρατία, ενισχυόμενη διαρκώς η λατρεία για τον υπερφυσικό ηγέτη, για την καθαρότητα της φυλής.
"Ένα βλέμμα" στο ΈΘΝΟΣ 3/3/2019