Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Αργό το βήμα μες στη νύχτα...



Εγώ είμαι γέννα της Αθήνας και γέννημά μου η Αθήνα». Μια Αθήνα, μια Ελλάδα που «τα τελευταία χρόνια έχει τσιφτετελοποιηθεί! Τόσο ώστε είτε το ευαγγέλιο διαβάζεις, είτε βαφτίσια κάνεις είτε κηδεία, τσιφτετέλι χορεύουν στην πίστα. Δεν καταλαβαίνουνε Χριστό! Αυτό λέγεται παρακμή»............ «Και τον Εθνικό Ύμνο να τους παίξω, αυτοί τσιφτετέλι θα χορεύουνε»!




Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν,
Ορισμένοι άνθρωποι δεν φεύγουν ποτέ,
Μένουν πάντα μαζί μας. Και  το πιο ωραίο δεν είναι ότι θέλουν να μείνουν, θέλουν να φύγουν,να ησυχάσουν. Τους διώχνουμε και  αυτοί μένουν. Δεν είναι από πείσμα που το κάνουν και από μεγαλείο.
 Τους διώχνουμε ,και αυτοί μένουν παντα μαζί μας.
Όχι ακριβώς μαζί μας. Αυτοί είναι κει πάνω και μεις εδώ κάτω. Μας πετάνε το σχοινί να ανέβουμε. Και εμείς; Εμείς μέσα στην λάσπη μας. Παλεύουμε με τις λάσπες.
Αυτοί εκεί και μεις εδώ κάτω. Μέσα στο πηγάδι. Και δεν σου μιλώ καθόλου για σχήμα λόγου. Καθόλου. Έτσι έχουν τα πράγματα.
Μας πετάνε το σχοινί για να ανέβουμε πάνω και μεις πεισματαρηδες μέσα στα απόβλητα μας να βρωμάμε μπύρα και κρασί και τσιγάρο,και να κάνουμε έρωτα αναμεταξύ μας. Και αυτοί; Αυτοί εκεί πάνω περιμένουν να τραβήξουν το σχοινί να ανεβούμε.
Και καμιά φορά μας γυρίζουν την πλάτη. Δεν το κάνουν για να μας σνομπάρουν. Δεν αντέχουν το θέαμα και μας γυρίζουν την πλάτη. Βρωμάμε.
Και αυτοί περιμένουν, πιθανόν κρατώντας ένα μπουζούκι και παίζοντας κανένα σκοπό μέχρι να αποφασίσουμε να ανέβουμε, να μας τραβήξουν με το σχοινί εκεί πάνω
Γιώργος Ζαμπέτας