Γιατί γράφω;

  Ας δώσουμε τον λόγο στον Ορχάν Παμούκ
 «Το ερώτημα που θέτουν σ' εμάς τους συγγραφείς πιο συχνά απ' όλα, το αγαπημένο ερώτημα, είπε ο Τούρκος συγγραφέας Ορχάν Παμούκ στην ομιλία του με την ευκαιρία της απονομής του βραβείου Νόμπελ λογοτεχνίας για το 2006, είναι: «Γιατί γράφετε;».

Γράφω γιατί έχω μια έμφυτη ανάγκη να γράψω.

Γράφω γιατί δεν μπορώ να κάνω μια φυσιολογική δουλειά όπως κάνουν άλλοι άνθρωποι.

Γράφω γιατί θέλω να διαβάζω βιβλία σαν αυτά που γράφω.

Γράφω γιατί είμαι θυμωμένος με τους πάντες.

Γράφω γιατί μ' αρέσει να κάθομαι σε ένα δωμάτιο όλη την ημέρα γράφοντας.

Γράφω γιατί μπορώ να γευτώ την πραγματική ζωή μόνον αλλάζοντάς την.

Γράφω γιατί θέλω οι άλλοι, όλος ο κόσμος, να ξέρουν τι είδους ζωή ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε στην Ιστανμπούλ, στην Τουρκία.

Γράφω γιατί αγαπώ τη μυρωδιά του χαρτιού, του κοντυλοφόρου και του μελανιού.

Γράφω γιατί πιστεύω στη λογοτεχνία, στην τέχνη του μυθιστορήματος, περισσότερο απ' όσο πιστεύω σε οτιδήποτε άλλο.

Γράφω από συνήθεια, με πάθος.

Γράφω γιατί φοβάμαι μη με ξεχάσουν.

Γράφω γιατί μ' αρέσει η δόξα και το ενδιαφέρον που φέρνει το γράψιμο.

Γράφω για να είμαι μόνος. Ίσως γράφω γιατί ελπίζω να καταλάβω γιατί είμαι πολύ, πολύ θυμωμένος με τους πάντες.

Γράφω γιατί μ' αρέσει να διαβάζω.

Γράφω γιατί μόλις ξεκινήσω ένα μυθιστόρημα, ένα δοκίμιο, μια σελίδα, θέλω να τα τελειώσω.

Γράφω γιατί όλοι περιμένουν από μένα να γράψω.

Γράφω γιατί έχω μια παιδιάστικη πίστη στην αθανασία των βιβλιοθηκών και στον τρόπο που τα βιβλία μου στέκονται στο ράφι.

Γράφω γιατί είναι συναρπαστικό να μετατρέπει κανείς όλες τις ομορφιές και τα πλούτη του κόσμου σε λέξεις.

Γράφω, όχι για να πω μια ιστορία, άλλα για να συνθέσω μια ιστορία.

Γράφω γιατί επιθυμώ να ξεφύγω από το σκοτεινό συναίσθημα ότι υπάρχει ένας τόπος όπου πρέπει να πάω, αλλά - σαν σε όνειρο - δεν μπορώ να φτάσω.

Γράφω γιατί δεν κατάφερα ποτέ να είμαι ευτυχισμένος.

Γράφω για να είμαι ευτυχισμένος».

 

 Αυτά ο Ορχάν Παμούκ.

 Ο καθένας ας διαλέξει τους λόγους του...ή ας προσθέσει μερικούς ακόμα, θεωρητικά είναι άπειροι, γιατί ποτέ δεν υπάρχει μόνο ένας , τουλάχιστον όχι κάθε χωριστή στιγμή. Πάλι σκέφτομαι ότι ίσως γράφουμε προσπαθώντας να βρούμε την απάντηση στο ίδιο το ερώτημα "γιατί γράφω;" . Με αυτή την έννοια κάθε γράψιμο είναι και αυτοαναφορικό, επιστρέφει το ερώτημα στον εαυτό του.

Από την άλλη, το ίδιο έχει εφαρμογή και σε άλλα ερωτήματα, "γιατί ερωτευόμαστε;", "γιατί κάνουμε τέχνη;", "γιατί ονειρευόμαστε και σχεδιάζουμε;", γιατί...γιατί ...γιατί , τελικά "γιατί ζούμε;"

 Οριστική απάντηση δεν θα δώσουμε ποτέ, εξ ορισμού η φιλοσοφία, ο στοχασμός δεν είναι χώρος παραγωγής οριστικών απαντήσεων.Αυτού του είδους οι οριστικές και σίγουρες απαντήσεις ανήκουν σε άλλους χώρους νοηματοδότησης της ζωής.

Ο Αριστοτέλης θεωρούσε αρχή κάθε γνώσης την α-πορία , "τι είναι αυτό;".Α-πορία, σημαίνει την μη ύπαρξη πόρου, δηλαδή δρόμου.Η τοποθέτηση όμως του ερωτήματος είναι το πρώτο βήμα διάνοιξης του δρόμου.Ενός δρόμου χωρίς τέλος με την έννοια του σκοπού , αλλά τόσο όμορφου όσο και η ζωή.Δρόμος λοιπόν.