Γιατί τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα

Συχνά, μα πάρα πού συχνά, μεμονωμένοι άνθρωποι, ομάδες ανθρώπων , αλλά και  κοινωνίες ολόκληρες κατακλύζουν το μυαλό τους και συνακόλουθα την στάση τους απέναντι στα πράγματα και στην δράση τους, με ιδέες, αντιλήψεις , μύθους και προσδοκίες πέραν ή και κόντρα στην  απτή πραγματικότητα .Αυτό , σε κάποιο βαθμό είναι στη φύση μας και υγιέστατο. Πάντα θα έχουμε ανάγκη «φαντασιακές θεσμίσεις» ως κοινωνίες και «προσωπικές νοηματοδοτήσεις» για να εμπλουτίζουμε τα ερμηνευτικά μας εργαλεία και να «αφηγούμαστε» την στάση μας.Ως το σημείο εκείνο όμως  που με αρκετή σαφήνεια προκύπτει ότι το αφήγημα  συγκρούεται ευθέως με την απτή πραγματικότητα, που οι αντιλήψεις αυτές γίνονται ψευδαισθήσεις ανίκανες όχι μόνο να οδηγήσουν σε πράξεις τροποποίησης της πραγματικότητας κατά τις επιθυμίες μας , αλλά ακόμα και να αντιστρέφουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα στο αντίθετό του.

Γιατί αυτή η εισαγωγή;

 Μα γιατί ακριβώς αυτό αποδεικνύουν οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών, εβδομάδων και ημερών. Καλλιεργήθηκε από διάφορες πλευρές  μια ψευδαίσθηση ότι πάμε καλά, το περίφημο success story σε πολλές παραλλαγές, με πολλούς διακινητές και ποικίλες στοχεύσεις. Μάλλον το παραπίστεψαν και αυτοί που το διακινούσαν .Έλα όμως που τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα...

Την άποψή μου για το περίφημο θέμα των αποκρατικοποιήσεων και τις προσδοκίες γύρω από αυτό την έχω εκφράσει όταν πρωτοτέθηκε (Δες εδώ). Ε, ήρθε η ώρα να γίνουν και τα αναμενόμενα αποτελέσματα θα έδειχναν υποτίθεται την εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία, τον δρόμο για την ανάκαμψη και άλλα ηχηρά παρόμοια. Και ξεκίνησαν από τα πιο εύκολα , κρατικά μονοπώλια πωλούνταν και θα γίνονταν ιδιωτικά, δηλ. εξασφαλισμένες επενδύσεις.Καμία ανησυχία, πολύ περισσότερο προετοιμασία, για το  κατά πόσο το διεθνές δυσμενές αλλά και το εγχώριο περιβάλλον θα επηρέαζε όλα αυτά.Και αρχίζουν τα στραπάτσα.Στον ΟΠΑΠ ασήμαντο ενδιαφέρον από αγοραστές, μια προσφορά όλη και όλη και αυτή καρκινοβατεί μεταξύ απερχόμενης και επερχόμενης διαπλοκής. Στις επιχειρήσεις αερίου (ΔΕΣΦΑ, ΔΕΠΑ) μια από τα ίδια.Πρακτικά μηδενικό ενδιαφέρον. Φανταστείτε να επρόκειτο και για επενδύσεις με αξιόλογο επιχειρηματικό ρίσκο.Η οικονομική πραγματικότητα λοιπόν κερδίζει την ψευδαίσθηση.Πως αλλιώς θα γίνονταν; Στο τέλος, νωρίτερα ή αργότερα θα επικρατούσαν τα ξεροκέφαλα γεγονότα.

Με άλλα λόγια, το ψευδεπίγραφο συννεφάκι απεδείχθη λίγο για να κρατήσει πάνω του τόσα επιδιωκόμενα αποτελέσματα και ψευδείς προσδοκίες, πολιτικού κυρίως περιεχομένου. Ειλικρινά, κατανοώντας όσο μπορώ τον τρόπο που λειτουργεί ο πολιτικός σχεδιασμός (λέμε τώρα...) Δευτέρα βράδυ μετά το φιάσκο ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ περίμενα μια κίνηση εντυπωσιασμού που θα επεδίωκε να άρει τις δυσμενείς εντυπώσεις. Και ήρθε με τη μορφή του κλεισίματος της ΕΡΤ.Δεν θα μπω στην ουσία της αναγκαίας αναδιάρθρωσης της ΕΡΤ και πως αυτό μπορεί να επιτευχθεί.Το θέμα είναι σοβαρό (όσο και το γενικότερο θέμα αναδιάρθρωσης του Δημόσιου σε κάθε πλευρά του) δεν επιδέχεται επιφανειακές προσεγγίσεις και σίγουρα όχι επικοινωνιακές στρακαστρούκες. Εξάλλου κανείς δεν συζητά αυτό. Ηθικολογίες , αφέλειες και ανοησία.

Ο Σαμαράς είτε υπερτιμώντας τις δυνατότητές του και τον βαθμό ανοχής που απολαμβάνει, είτε γιατί νιώθει την καταιγίδα που έρχεται και το τέλος της ροζ περιόδου της πρωθυπουργίας του, κάνει ένα βήμα –πρόκληση. Το κάνει συνειδητά, προσπαθεί να κερδίσει  την πρωτοβουλία. Ποντάρει στο φόβο των συμμάχων του , αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, για εκλογές αλλά παραγνωρίζει ένα άλλο φόβο, πολύ πιο σημαντικό. Τον φόβο της κοινωνίας για το χειρότερο. Αυτός τον ανέδειξε και αυτός τον κρατά στην εξουσία. Και ο φόβος αυτός δεν είναι ψευδαίσθηση. Είναι γερά γειωμένος στην πραγματικότητα και άρα παράγει αποτελέσματα  πολύ πιο σημαντικά από το κάθε τυχάρπαστο success story. Προσοχή όμως γιατί  ο φόβος αυτός είναι αμφίστομος. Όσο υπάρχει  σε κάποια επίπεδα τον κρατά. Μόλις πάψει, έστω και αν αυτό δεν είναι πραγματικό, θα τον ρίξει. Αν υπερμεγεθυνθεί όμως; Εδώ είναι τα σκληρά ζόρια.

Αν ο φόβος του επερχόμενου κακού πάρει άγρια  μορφή (κλεισίματα, νέα μέτρα κ.λ.π) θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη κατάσταση και θα τον κάνει Γ.Παπανδρέου επί τα χείρω. Αν φτάσει τα όρια του «Γαία πυρί μιχθήτω» μένει μια οδός για αυτόν.Μια σκληρή δεξιά στροφή , με την αξιοποίηση ακόμα και των νεοναζιστικών  αποβρασμάτων και την αντίθεση όλων των άλλων απέναντί του.Μια εκδοχή απολύτως καταστροφική για την χώρα και για τον ίδιο.

Η υπερμεγέθυνση του φόβου μπορεί θεωρητικά να έχει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα μόνο αν μετατραπεί από φόβος σε ηγεμονία.Δηλαδή με μια στροφή τέτοια που να μετατρέπει την ανησυχία και τον φόβο σε προσδοκία, ενεργητική αναμονή, μετατροπή της ανοχής σε στήριξη. Αλλά αυτό από πουθενά δεν προκύπτει ότι το διαθέτει  σαν δυνατότητα ή μπορεί να το αποκτήσει.Ούτε κανείς άλλος εξάλλου.Γιατί όλοι το ψάχνουν σε επικοινωνιακά και φαντασιακά τερτίπια, αλλά τα γεγονότα παραμένουν και θα συνεχίσουν να είναι  ξεροκέφαλα.