Wolfgang Munchau (Financial Times)
Αναδημοσίευση από το http://www.euro2day.gr/
Η Angela Merkel επισκέφθηκε το Πεκίνο, ενώ η εμπορική σχέση της Κίνας με τη Γερμανία ενισχύεται σε τέτοιον βαθμό ώστε να πλησιάζει να εκθρονίσει τη Γαλλία από το βάθρο του μεγαλύτερου εμπορικού εταίρου του Βερολίνου. Όταν αυτό συμβεί θα είναι μία στιγμή-ορόσημο. Και θα ενθαρρύνει εκείνους που ήδη θέτουν το εξής ερώτημα: μήπως η Γερμανία θα πρέπει να διαχωρίσει τη θέση της από την ευρωζώνη και να γίνει μία BRIC, δηλαδή μία μεσαίου μεγέθους παγκόσμια οικονομική δύναμη όπως η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία και η Κίνα;
Άκουσα πρώτη φορά γι' αυτήν την άποψη από τον Ulrike Guerot, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τις Διεθνείς Σχέσεις, ο οποίος αντιτίθεται πολύ στην αποσχιστική και αντιευρωπαϊκή τάση που επικρατεί στη Γερμανία. Η πιο σαφής διατύπωση αυτής της πρότασης έγινε προσφάτως από τον Wolfgang Reitzle.
Ο διευθύνων σύμβουλος του γερμανικού βιομηχανικού ομίλου Linde δήλωσε πως η Γερμανία θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη. Παραδέχθηκε πως βραχυπρόθεσμα μία τέτοια κίνηση θα προκαλέσει προβλήματα, αλλά υποστήριξε πως μακροπρόθεσμα θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας.
Πάντα πίστευα ότι η εμμονή της Γερμανίας με την ανταγωνιστικότητα είναι μία από τις βαθιές αιτίες της κρίσης στην ευρωζώνη. Η ενεργή επιδίωξη μεγάλων πλεονασμάτων στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών έχει συμβάλει στη δημιουργία των εσωτερικών ανισορροπιών της ευρωζώνης. Για μία χώρα του μεγέθους της Γερμανίας η πολιτική αυτή μπορεί να είναι εφικτή - αν και εσφαλμένη. Για την κατά πολύ μεγαλύτερη ευρωζώνη, όμως, η πολιτική αυτή είναι μη βιώσιμη.
Στην ίδια κατεύθυνση -αν και λιγότερο επιθετικά από ό,τι η απαίτηση για στρατηγική τύπου BRIC- κινείται το αίτημα για έξοδο της Ελλάδας και άλλων χωρών της περιφέρειας από την ευρωζώνη. Αυτήν την άποψη εξέφρασε πρόσφατα ο Klaus-Peter Muller, πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Commerzbank.
Είναι σαφές ότι η διατήρηση της ενότητας της ευρωζώνης δεν είναι πλέον προτεραιότητα για το επιχειρηματικό και το χρηματοοικονομικό κατεστημένο της Γερμανίας. Παρότι τη δεκαετία του 1990 ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της νομισματικής ένωσης.
Η απογοήτευση του γερμανικού κατεστημένου από τους γείτονές του στη Δύση και στον Νότο συμπίπτει με την ανάδειξη της εκτίμησης που τρέφει για τα κράτη της Ανατολής. Προσφάτως, κάποιος μου υπενθύμισε αυτήν την αλλαγή κατά τη διάρκεια δείπνου στο Βερολίνο με μία ομάδα δημοσιογράφων.
Ένας εξ αυτών με πληροφόρησε ότι οι Βερολινέζοι θεωρούν πλέον ότι η Μόσχα είναι μακράν η πιο «cool» πόλη στην Ευρώπη, μετά το Βερολίνο βεβαίως. Ψηλά στις προτιμήσεις τους βρίσκεται και η Βαρσοβία, σε μεγάλη απόσταση από το Λονδίνο, το Παρίσι ή τη Νέα Υόρκη. Το παλαιό Βερολίνο χωρίζεται στο δυτικό και στο ανατολικό. Η νεολαία του Βερολίνου κοιτά Ανατολικά. Οι γερμανικές επιχειρήσεις, όμως, κοιτούν ακόμη παραπέρα…, στην Άπω Ανατολή.
Στην ευρωζώνη γίνεται ήδη αισθητό ότι η Γερμανία αρχίζει να διαχωρίζει τη θέση της. Μετά το τραγικό συμβάν στις ιταλικές ακτές με το κρουαζιερόπλοιο Concordia, κάποια ιταλική εφημερίδα δημοσιοποίησε μία γελοιογραφία με τη Γερμανίδα καγκελάριο σε ναυαγοσωστική λέμβο να απομακρύνεται από το πλοίο Discordia (λογοπαίγνιο, που παραπέμπει στη λέξη «ασυμφωνία»), αγνοώντας εκείνους που της φωνάζουν να επιστρέψει στο κατάστρωμα.
Ακόμη κι εγώ θεωρώ πως αυτό είναι άδικο για την An. Merkel. Μπορεί να υπέπεσε σε σοβαρά λάθη πολιτικής κατά τη διαχείριση της κρίσης και αδιαμφισβήτητα θα κάνει και άλλα στο μέλλον. Δεν προετοιμάζεται, όμως, για έξοδο της Γερμανίας από την ευρωζώνη.
Εάν, όμως, οι Γερμανοί θελήσουν να επανατοποθετηθούν στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη, το πολιτικό σύστημα θα βρει έναν τρόπο να προσαρμοστεί.
Ουσιαστικά, αυτό που τίθεται επί τάπητος είναι μία παραλλαγή του γνωστού γερμανικού ζητήματος. Μετά την ενοποίηση, η Γερμανία είναι πλέον πολύ μεγάλη για να είναι ένα ακόμη κράτος-μέλος της Ε.Ε., αλλά όχι τόσο μεγάλη ώστε να γίνει υπερδύναμη. Ο υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας, Radoslaw Sikorski, προσφάτως ζήτησε μεγαλύτερη γερμανική ηγεσία στην Ευρώπη. Τις ελάχιστες φορές όμως όπου η Γερμανία πήρε τα ηνία, αντιμετωπίστηκε με περιφρόνηση.
Κατά βάθος, οι Γερμανοί δεν θέλουν να ηγηθούν της Ευρώπης γιατί δεν είναι έτοιμοι να πληρώσουν το τίμημα της ηγεσίας. Γι' αυτό, άλλωστε, ήταν τόσο σημαντικό για τη γερμανική κυβέρνηση να παρουσιάσει ένα σαφώς ορισμένο πλαφόν για τη μέγιστη συνεισφορά της χώρας στα πακέτα στήριξης.
Ωστόσο, όσοι υποστηρίζουν τη στρατηγική BRIC, θεωρούν ότι είναι μία διέξοδος από αυτό το δίλημμα του… δύσχρηστου μεγέθους. Είναι σαφές, παρ' όλα αυτά, ότι δεν θα έχει αποτέλεσμα.
Η Γερμανία σε μεγάλο βαθμό αντλεί τη δύναμή της από τη χαμηλή ισοτιμία του νομίσματος που χρησιμοποιεί. Αυτό αποδίδεται σε συνδυασμό λιτότητας στους μισθούς και μείωσης της συναλλαγματικής ισοτιμίας έναντι του δολαρίου και άλλων νομισμάτων, ως αποτέλεσμα της κακής διαχείρισης της κρίσης.
Εάν ξαφνικά εμφανιζόταν ένα νέο γερμανικό μάρκο, τότε θα εξανεμίζονταν τα κέρδη της τελευταίας δεκαετίας. Και η Γερμανία, άλλωστε, ήταν από εκείνους ευεργετήθηκαν περισσότερο από την ευρωπαϊκή αγορά.
Εάν η Γερμανία πάρει τον δρόμο του κ. Reitzle στη ζώνη των χωρών BRIC, τότε πολλές εταιρίες, ακόμη και οι δικές του, θα δελεαστούν να μετεγκατασταθούν στην περιφέρεια της ευρωζώνης, που θα έχει πιο ελκυστική συναλλαγματική ισοτιμία. Θα είναι η ύστατη ειρωνεία. Οι υποστηρικτές της εξόδου της Γερμανίας από την ευρωζώνη θα ανακαλύψουν ότι η θεωρία τους δεν είναι βιώσιμη λύση ούτε πολιτικά ούτε οικονομικά. Η Γερμανία είναι μία πολύ παλιά και πλούσια ευρωπαϊκή χώρα, της οποίας ο πληθυσμός μειώνεται.
Είναι με άλλα λόγια το ακριβώς αντίθετο από μία χώρα BRIC
*Σχόλιο από anestios: Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, που μεταφέρει προβληματικές που συζητιούνται
στην Γερμανία κιαίσως συμπληρώνει πιθανές ερμηνείες για την στάση των Γερμανών στο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Κρίσης
Αναδημοσίευση από το http://www.euro2day.gr/
Η Angela Merkel επισκέφθηκε το Πεκίνο, ενώ η εμπορική σχέση της Κίνας με τη Γερμανία ενισχύεται σε τέτοιον βαθμό ώστε να πλησιάζει να εκθρονίσει τη Γαλλία από το βάθρο του μεγαλύτερου εμπορικού εταίρου του Βερολίνου. Όταν αυτό συμβεί θα είναι μία στιγμή-ορόσημο. Και θα ενθαρρύνει εκείνους που ήδη θέτουν το εξής ερώτημα: μήπως η Γερμανία θα πρέπει να διαχωρίσει τη θέση της από την ευρωζώνη και να γίνει μία BRIC, δηλαδή μία μεσαίου μεγέθους παγκόσμια οικονομική δύναμη όπως η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία και η Κίνα;
Άκουσα πρώτη φορά γι' αυτήν την άποψη από τον Ulrike Guerot, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τις Διεθνείς Σχέσεις, ο οποίος αντιτίθεται πολύ στην αποσχιστική και αντιευρωπαϊκή τάση που επικρατεί στη Γερμανία. Η πιο σαφής διατύπωση αυτής της πρότασης έγινε προσφάτως από τον Wolfgang Reitzle.
Ο διευθύνων σύμβουλος του γερμανικού βιομηχανικού ομίλου Linde δήλωσε πως η Γερμανία θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη. Παραδέχθηκε πως βραχυπρόθεσμα μία τέτοια κίνηση θα προκαλέσει προβλήματα, αλλά υποστήριξε πως μακροπρόθεσμα θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας.
Πάντα πίστευα ότι η εμμονή της Γερμανίας με την ανταγωνιστικότητα είναι μία από τις βαθιές αιτίες της κρίσης στην ευρωζώνη. Η ενεργή επιδίωξη μεγάλων πλεονασμάτων στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών έχει συμβάλει στη δημιουργία των εσωτερικών ανισορροπιών της ευρωζώνης. Για μία χώρα του μεγέθους της Γερμανίας η πολιτική αυτή μπορεί να είναι εφικτή - αν και εσφαλμένη. Για την κατά πολύ μεγαλύτερη ευρωζώνη, όμως, η πολιτική αυτή είναι μη βιώσιμη.
Στην ίδια κατεύθυνση -αν και λιγότερο επιθετικά από ό,τι η απαίτηση για στρατηγική τύπου BRIC- κινείται το αίτημα για έξοδο της Ελλάδας και άλλων χωρών της περιφέρειας από την ευρωζώνη. Αυτήν την άποψη εξέφρασε πρόσφατα ο Klaus-Peter Muller, πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Commerzbank.
Είναι σαφές ότι η διατήρηση της ενότητας της ευρωζώνης δεν είναι πλέον προτεραιότητα για το επιχειρηματικό και το χρηματοοικονομικό κατεστημένο της Γερμανίας. Παρότι τη δεκαετία του 1990 ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της νομισματικής ένωσης.
Η απογοήτευση του γερμανικού κατεστημένου από τους γείτονές του στη Δύση και στον Νότο συμπίπτει με την ανάδειξη της εκτίμησης που τρέφει για τα κράτη της Ανατολής. Προσφάτως, κάποιος μου υπενθύμισε αυτήν την αλλαγή κατά τη διάρκεια δείπνου στο Βερολίνο με μία ομάδα δημοσιογράφων.
Ένας εξ αυτών με πληροφόρησε ότι οι Βερολινέζοι θεωρούν πλέον ότι η Μόσχα είναι μακράν η πιο «cool» πόλη στην Ευρώπη, μετά το Βερολίνο βεβαίως. Ψηλά στις προτιμήσεις τους βρίσκεται και η Βαρσοβία, σε μεγάλη απόσταση από το Λονδίνο, το Παρίσι ή τη Νέα Υόρκη. Το παλαιό Βερολίνο χωρίζεται στο δυτικό και στο ανατολικό. Η νεολαία του Βερολίνου κοιτά Ανατολικά. Οι γερμανικές επιχειρήσεις, όμως, κοιτούν ακόμη παραπέρα…, στην Άπω Ανατολή.
Στην ευρωζώνη γίνεται ήδη αισθητό ότι η Γερμανία αρχίζει να διαχωρίζει τη θέση της. Μετά το τραγικό συμβάν στις ιταλικές ακτές με το κρουαζιερόπλοιο Concordia, κάποια ιταλική εφημερίδα δημοσιοποίησε μία γελοιογραφία με τη Γερμανίδα καγκελάριο σε ναυαγοσωστική λέμβο να απομακρύνεται από το πλοίο Discordia (λογοπαίγνιο, που παραπέμπει στη λέξη «ασυμφωνία»), αγνοώντας εκείνους που της φωνάζουν να επιστρέψει στο κατάστρωμα.
Ακόμη κι εγώ θεωρώ πως αυτό είναι άδικο για την An. Merkel. Μπορεί να υπέπεσε σε σοβαρά λάθη πολιτικής κατά τη διαχείριση της κρίσης και αδιαμφισβήτητα θα κάνει και άλλα στο μέλλον. Δεν προετοιμάζεται, όμως, για έξοδο της Γερμανίας από την ευρωζώνη.
Εάν, όμως, οι Γερμανοί θελήσουν να επανατοποθετηθούν στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη, το πολιτικό σύστημα θα βρει έναν τρόπο να προσαρμοστεί.
Ουσιαστικά, αυτό που τίθεται επί τάπητος είναι μία παραλλαγή του γνωστού γερμανικού ζητήματος. Μετά την ενοποίηση, η Γερμανία είναι πλέον πολύ μεγάλη για να είναι ένα ακόμη κράτος-μέλος της Ε.Ε., αλλά όχι τόσο μεγάλη ώστε να γίνει υπερδύναμη. Ο υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας, Radoslaw Sikorski, προσφάτως ζήτησε μεγαλύτερη γερμανική ηγεσία στην Ευρώπη. Τις ελάχιστες φορές όμως όπου η Γερμανία πήρε τα ηνία, αντιμετωπίστηκε με περιφρόνηση.
Κατά βάθος, οι Γερμανοί δεν θέλουν να ηγηθούν της Ευρώπης γιατί δεν είναι έτοιμοι να πληρώσουν το τίμημα της ηγεσίας. Γι' αυτό, άλλωστε, ήταν τόσο σημαντικό για τη γερμανική κυβέρνηση να παρουσιάσει ένα σαφώς ορισμένο πλαφόν για τη μέγιστη συνεισφορά της χώρας στα πακέτα στήριξης.
Ωστόσο, όσοι υποστηρίζουν τη στρατηγική BRIC, θεωρούν ότι είναι μία διέξοδος από αυτό το δίλημμα του… δύσχρηστου μεγέθους. Είναι σαφές, παρ' όλα αυτά, ότι δεν θα έχει αποτέλεσμα.
Η Γερμανία σε μεγάλο βαθμό αντλεί τη δύναμή της από τη χαμηλή ισοτιμία του νομίσματος που χρησιμοποιεί. Αυτό αποδίδεται σε συνδυασμό λιτότητας στους μισθούς και μείωσης της συναλλαγματικής ισοτιμίας έναντι του δολαρίου και άλλων νομισμάτων, ως αποτέλεσμα της κακής διαχείρισης της κρίσης.
Εάν ξαφνικά εμφανιζόταν ένα νέο γερμανικό μάρκο, τότε θα εξανεμίζονταν τα κέρδη της τελευταίας δεκαετίας. Και η Γερμανία, άλλωστε, ήταν από εκείνους ευεργετήθηκαν περισσότερο από την ευρωπαϊκή αγορά.
Εάν η Γερμανία πάρει τον δρόμο του κ. Reitzle στη ζώνη των χωρών BRIC, τότε πολλές εταιρίες, ακόμη και οι δικές του, θα δελεαστούν να μετεγκατασταθούν στην περιφέρεια της ευρωζώνης, που θα έχει πιο ελκυστική συναλλαγματική ισοτιμία. Θα είναι η ύστατη ειρωνεία. Οι υποστηρικτές της εξόδου της Γερμανίας από την ευρωζώνη θα ανακαλύψουν ότι η θεωρία τους δεν είναι βιώσιμη λύση ούτε πολιτικά ούτε οικονομικά. Η Γερμανία είναι μία πολύ παλιά και πλούσια ευρωπαϊκή χώρα, της οποίας ο πληθυσμός μειώνεται.
Είναι με άλλα λόγια το ακριβώς αντίθετο από μία χώρα BRIC
*Σχόλιο από anestios: Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, που μεταφέρει προβληματικές που συζητιούνται
στην Γερμανία κιαίσως συμπληρώνει πιθανές ερμηνείες για την στάση των Γερμανών στο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Κρίσης
6 σχόλια:
"Πάντα πίστευα ότι η εμμονή της Γερμανίας με την ανταγωνιστικότητα είναι μία από τις βαθιές αιτίες της κρίσης στην ευρωζώνη"
Από τη στιγμή που έγκυροι αναλυτές όπως ο Wolfgang Munchau χρησιμοποιούν αυτή την πρόταση σε έγκυρα έντυπα όπως οι FT, χωρίς να τους παίρνει το αναγνωστικό κοινό με τις πέτρες, μάλλον το παιχνίδι έχει χαθεί.
Ανταγωνιστικότητα σημαίνει αποτελεσματικότητα, δηλαδή βελτιστοποίηση της χρήσης των περιορισμένων πόρων που διαθέτει κάθε οικονομία.
Αυτό που πρέπει να είναι ο στόχος κάθε θεωρείται πλέον σαν η αιτία του προβλήματος.
Είναι ανάλογη δήλωση με αυτήν που χρησιμοποιεί ο ξάδελφός μου που είναι ακόμα φοιτητής στα 35 του χρόνια.
"Δεν είμαι εγώ τεμπέλης. Οι άλλοι είναι εργασιομανείς".
Παρόλα αυτά έχει αυτοκίνητο, ψωνίζει στο ΑΒ κλπ τα προιόντα των "εργασιομανών" γκρινιάζοντας ταυτοχρόνως για το χαμηλό επίδομα του πατέρα του.
Εάν οι Γερμανοί είχαν ακόμα το μάρκο, η αύξηση της παραγωγικότητάς τους θα μεταφραζόταν αυτόματα σε υπερτίμηση του μάρκου. Αυτό θα είχε σαν συνέπεια την μείωση των εξαγωγών και την αύξηση των εισαγωγών τους, βελτιώνοντας παράλληλα την ζωή των Γερμανών καταναλωτών.
Το ίδιο πρόβλημα έχουν όλες οι οικογένειες με πολλά παιδιά, όταν μερικά από αυτά είναι λουφαδόροι και ζούν εις βάρος των υπολοίπων.
Φίλε minority opinion,
πέρα από το ερμηνεύσω το νόημα η την πρόθεση του άρθρου του W.M, που δε μου πέφτει λόγος στο κάτω κάτω, ας σχολιάσω αυτό από το οποίο ξεκινάς για να κάνεις μια εξύμνηση της έννοιας της ανταγωνιστικότητας.
Αρχικά να τονίσουμε-για να συζητάμε επι κοινής βάσης- ότι η έννοια αυτή είναι σχετική. Δηλ. είμαι ανταγωνιστικός σε σχέση με κάποιον άλλον ή σε σχέση με τον ίδιο τον εαυτό μου σε μιά άλλη περίοδο (άρα να βελτιώσω την ανταγωνιστικότητά μου είναι πάντα στόχος)
Δεν υπάρχει μέτρο ανταγωνιστικότητας σε απόλυτη τιμή.
Άρα η Γερμανία έχει υψηλή ανταγωνιστικότητα σε σχέση με άλλες χώρες τις Ε.Ε.-σε ορισμένους τομείς.
Σε μιά Νομισματική ένωση όμως δεν κάνουμε καλιστεία ανταγωνιστικότητας , ο πρώτος κερδίζει και ο τελευταίος καταστρέφεται, αλλιώς δεν έχει νόημα η ύπαρξη κοινού νομίσματος που αναγκαστικά αφαιρεί τη νομισματική πολιτική σαν όπλο ανταγωνιστικότητας.Κανείς δεν θα ήθελε να ανήκει σε αυτήν ,πλην του πρώτου βεβαίως.
Από αυτή την άποψη,η επιδίωξη της Γερμανίας για πρωτιά και με μεγάλη απόσταση ανταγωνιστικότητας πάσει θυσία, σε περιβάλλον κοινού νομίσματος, οδηγεί-μεταξύ άλλων λόγων-σε κρίση την Ε.Ε.
Αναγκαστικά η πρωτιά της αυτή, οφειλόμενη σε μια σειρά λόγων, οδηγεί σε μια τεράστια ανισσοροπία που σε καθεστώς χρηματοοικονομικής κρίσης κινδυνεύει να καταλήξει ακόμα και σε διάρρηξη της Ε.Ε
Η τυχόν ύπαρξη του ανατιμημένου μάρκου με τις συνέπειες που αναφέρεις, δεν βλέπω πως ακριβώς θα οδηγούσε σε βελτίωση της ζωής των Γερμανών καταναλωτών. Μάλλον το αντίθετο θα επιτύγχανε.
Το παράδειγμα της οικογένειας που αναφέρεις δεν έχει εφαρμογή όταν συζητάμε για χώρες ή νομισματικές ενώσεις.Για παράδειγμα -τηρουμένων των αναλογιών-θα διώχναμε απο την Ελλάδα την φτωχή Ήπειρο, με την χαμηλή ανταγωνιστικότητα για να ωφεληθεί η πιο ανταγωνιστική π.χ. Αττική;
Αν θέλουμε να υπάρξει ένωση, τα πλεονάσματα και τα ελλείματα πρέπει να ρυθμίζονται και να αλληλοδιαχέονται
Εν γένει πάντως η ιδεολογικοποίηση εννοιών όπως η ανταγωνιστικότητα, δεν βοηθάει.
ΥΓ.
Η αναλογία με τον ξάδελφό σου δεν υπάρχει εδώ.Το αν θα πάρει πτυχίο δεν αφορά την ανταγωνιστικότητά του σχετικά με τους άλλους.Αρκεί να περάσει ένα απόλυτο μέτρο στα μαθηματά του που λέγεται βαθμολογία. Η επιτυχία του σε αυτη την κλίμακα, δεν κρίνεται απο το πως θα πανε οι άλλοι...Δικαιολογίες σου λέει που δεν έχουν βάση, μην τον πιστεύεις!
Στα περισσότερα σημεία συμφωνώ.
Σημειώνω όμως ότι η Βόρεια Ιταλία έχει πολύ ανώτερο βιοτικό επίπεδο εν σχέση με την Νότια, η Ήπειρος είναι φτωχότερη από τις υπόλοιπες περιοχές τις Ελλάδας χωρίς να μας απασχολεί καθόλου. Το ίδιο συμβαίνει με την Κυψέλη εν σχέση με το Μαρούσι. Το ίδιο με την δική μου οικογένεια εν σχέση με τους γείτονές μου.
Μην ξεχνάμε ότι και μέσα στην Γερμανία υπάρχουν πολύ μεγάλες οικονομικές διαφορές ανάμεσα στην ανατολική και δυτική Γερμανία, ανάμεσα σε κρατίδια, περιοχές δήμους, κοινότητες, οικογένειες και άτομα.
Παρόλα αυτά όλοι αυτοί συνυπάρχουν χωρίς η μια περιοχή να θριαμβεύει και η άλλη να καταστρέφεται. Ο λόγος είναι ότι κανένας από αυτούς δεν μπορεί να δανειστεί στο όνομα του όποιου υπερσυνόλου.
Το Ελληνικό πρόβλημα, όπως και το πρόβλημα της Πορτογαλίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Βελγίου, Ιρλανδίας κλπ είναι ότι επί δέκα χρόνια περίπου έβρισκαν δανεικά με πολύ χαμηλά επιτόκια λόγω της υπόθεσης των δανειστών ότι πίσω από την κάθε μια χώρα, υπήρχε η εγγύηση της Γερμανίας, Γαλλίας και ECB. Τώρα που τα δανεικά έχουν φτάσει σε οριακό επίπεδο (πάνω από το 100% του ΑΕΠ) και η Γερμανία και Γαλλία δεν είναι σε θέση να επέμβουν ουσιαστικά, λόγω των δικών τους τεράστιων προβλημάτων, όπως είναι λογικό κανένας δεν είναι διατεθειμένος να πετάξει επιπλέον λεφτά πίσω από τα ήδη χαμένα.
Τα χρέη των υπερχρεωμένων χωρών είναι πλέον τόσο μεγάλα που δεν μπορούν να αποπληρωθούν και δεν πρόκειται να αποπληρωθούν (τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος από αυτά). Το γεγονός αυτό όμως έχει σαν συνέπεια τον δραστικό περιορισμό της δυνατότητας δανεισμού από τις αγορές. Όλες αυτές οι χώρες θα προσαρμόσουν με τον ένα (σταδιακά μέσα από συντεταγμένη χρεοκοπία) ή τον άλλο (βίαια μέσα από άτακτη χρεοκοπία) τρόπο, τον κρατικό τους προϋπολογισμό, στα πραγματικά φορολογικά τους έσοδα, που αντικατοπτρίζουν και την παραγωγικότητα της κάθε οικονομίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό θα φέρει σε πρώτη φάση δραστική ύφεση, ανεργία και γενικά προσαρμογή του βιοτικού επιπέδου στις πραγματικές παραγωγικές δυνατότητες κάθε χώρας. Δυστυχώς όμως, ελλείψει δανεικών, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Μετά από ένα τρομερό μεθύσι ετών, το αλκοόλ έχει τελειώσει (και εγώ θα προτιμούσα να κρατήσει ακόμα 10-20 χρόνια αλλά φευ) και τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το hangover όσο καλύτερα γίνεται. Η πραγματικότητα δεν πρόκειται να αλλάξει με ευχολόγια.
Το μοντέλο όπου το κάθε κράτος μέλος έχει κοινή πιστωτική κάρτα, μετά την σημερινή κρίση χρέους, τελείωσε οριστικά. Αλλιώς θα τελειώσει η ίδια η ΕΕ και η ΕΖ.
Δεν ισχυρίζομαι ότι η Ελλάδα πρέπει να εκδιωχθεί από την ΕΕ. Για όσο διάστημα όμως συνεχίσει να έχει χαμηλότερη παραγωγικότητα από την Γερμανία , θα έχει γενικά χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο. Δεν είναι τρομερό. Προσωπικά πιστεύω ότι με πολύ λιγότερη κρατική παρέμβαση, θα μπορούσαμε να είχαμε καλύτερο βιοτικό επίπεδο από τους Γερμανούς (βλέπε πρώτη θέση των Ελλήνων στην ναυτιλία, όπου το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να βάλει το χέρι του).
Κάτι ακόμα
"Η τυχόν ύπαρξη του ανατιμημένου μάρκου με τις συνέπειες που αναφέρεις, δεν βλέπω πως ακριβώς θα οδηγούσε σε βελτίωση της ζωής των Γερμανών καταναλωτών. Μάλλον το αντίθετο θα επιτύγχανε."
Το ισχυρό νόμισμα επιτρέπει στον Γερμανό καταναλωτή να απολαύσει τους καρπούς της παραγωγικότητάς του που είναι και ο κύριος λόγος της ανατίμησης ενός νομίσματος, μέσα απο την ενίσχυση της αγοραστικής του δύναμης.
Μην ξεχνάμε ότι ο τελικός σκοπός της παραγωγής είναι η κατανάλωση και ο μοναδικός σκοπός των εξαγωγών, οι εισαγωγές.
Φυσικά το ισχυρό νόμισμα μειώνει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και αντίστοιχα τις εξαγωγές κοκ.
Αυτή η αυτορύθμιση, μέσω των ισοτιμιών, εμποδίζει την συνεχή ανάπτυξη μιας οικονομίας απέναντι στις υπόλοιπες (αυτά φυσικά χωρίς να λάβουμε υπόψιν τις στρεβλώσεις που δημιουργούν τα κρατικά ελλείμματα, ο τεχνητός καθορισμός του ύψους του επιτοκίου δανεισμού κλπ)
1. "Παρόλα αυτά όλοι αυτοί συνυπάρχουν χωρίς η μια περιοχή να θριαμβεύει και η άλλη να καταστρέφεται. Ο λόγος είναι ότι κανένας από αυτούς δεν μπορεί να δανειστεί στο όνομα του όποιου υπερσυνόλου".
Όχι βέβαια.Και η Ήπειρος μέσω του Ελληνικού κράτος δανείζεται και η Α.Γερμανία και όλα τα ομόσπονδα κρατίδια μέσω του Γερμανικού κράτους δανείζονται. Και μάλιστα τα ανατολικά κρατίδια δέχθηκαν και συνεχίζουν να δέχονται τεράστια κεφάλαια κατά την ενοποίηση.
Δεν ισχύει το ίδιο με την οικογενειά σου και τους γείτονές σου διότι δε μιλάμε για κρατικές η υπερ-κρατικές οντότητες , αλλά για ιδιώτες( αν και εκεί ακόμα γίνεται αναδιανομή μέσω των φόρωκ.λ.π)
Δεν είναι σωστό να ταυτίζουμε κατά απόλυτη αναλογία την πολιτική κρατών σε περίοδο υπερχρέωσης, με αυτή του χρεωκοπημένου νοικοκυριού...Δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
2. Φυσικά δεν μπορουν τα κράτη να έχουν κοινή πιστωτική κάρτα, μέσα σε μια νομισματική ένωση. Αν όμως παράλληλα με την προσπάθεια μείωσης ελλειμάτων και χρεών, δεν γίνεται μεταφορά επενδύσεων από τις πλεονασματικές χώρες προς τις ελλειματικές δεν υπάρχει ένωση. Οι υπερχρεωμένες χώρες βυθίζονται σε αναντίστρεπτη ύφεση και οι πλεονασματικές δεν έχουν αγορές στα πλαίσια της ένωσης.
Το παράδειγμα- ως προς αυτό -της νομισματικής ένωσης των ΗΠΑ αυτό αποδυκνείει.Αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα , με πολλές δυσκολίες και αντιστάσεις βέβαια, αυτό επιδιώκεται.
Μεγάλα θέματα, δύσκολο να συζητηθούν αναλυτικά εδώ, αλλά η φράση σου "Για όσο διάστημα όμως συνεχίσει να έχει χαμηλότερη παραγωγικότητα από την Γερμανία " με κάνει να αναρωτιέμαι. Μπορεί στον ορατό ιστορικό χρόνο να γίνει το ανάποδο; Όχι βέβαια.
Με μιά εξαίρεση ίσως. Να μην αποτελούν και οι δυο μέλος μια νομισματικής ένωσης και να χρησιμοποιούν νομισματικά και διοικητικά μέτρα (δασμούς κλπ) για να εναρμονίζουν τις διαφορετικές παραγωγικότητές τους. Το ξέρουμε αυτό, επί τόσα χρόνια εκτος Ε.Ε αυτό γίνονταν.Αλλά δεν παίζει πλέον.Άρα κάτι άλλο θα πρέπει να γίνει.
Εν κατακλείδει,αν καταλαβαίνω καλά πας να εφαρμόσεις μια συλλογιστική του τύπου "ο πιο παραγωγικός ας κερδίσει". Με δεδομένο όμως ότι πάντα κάποιος θα είναι παραγωγικότερος από κάθε άλλον, για διάφορους λόγους,αν επικρατήσει αυτή και μόνο η αρχή μια λύση μένει για όλους.Ο προστατευτισμός έναντι κάθε παραγωγικώτερου. Το έχουμε δει να γίνεται ιστορικά .Και ξέρουμε και τα αποτελέσματα.Δυστυχώς.
Θα τα ξαναπούμε ελπίζω
Φιλικά
Ανέστιος
1. Η Ήπειρος δεν μπορεί να δανειστεί χωρίς εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Ούτε η Α. Γρερμανία. Ένας κρατάει και ελέγχει το πορτοφόλι.
2. Η χρεωκοπία δεκάδων χωρών (Ρωσσία, Αργεντινή, Οθρουγουάη, Ελλάδα) είναι ξεκάθαρη απόδειξη ότι δεν υπάρχει η παραμικρή διαφορά. Στην περίπτωση της Ελλάδας η διαφορά είναι η συμμετοχή μας στην ΕΕ. Απο ότι φαίνεται όμως ούτε αυτό μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα των μαθηματικών
3. Οι επενδύσεις δεν γίνονται ούτε σε κενό αέρος ούτε δια της βίας. Εάν οι συνθήκες (φορολογικό,γραφειοκρατία, κίνδυνος χρεοκοπίας, διαφθορά κλπ) ήταν κατάλληλες οι επενδύσεις θα είχαν γίνει. Η Χώρα μας είναι κάπου στην θέση 132 μετά την Μποτσουάνα στον αντίστοιχο πίνακα για επενδυτικό περιβάλλον.
4. Εάν το υποτιμημένο νόμισμα ήταν πηγή πλούτου και ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος τότε ο πίνακας των πλουσιώτερων κρατών θα ήταν αντεστραμμένος. Όσο πιο άθλια είναι η οικονομία τόσο αυτό αντικατοπτρίζεται στην ισοτιμία του νομίσματος που χρησιμοποιεί,
5. Δεν καταλαβαίνω το δέος για τους σούπερ γερμανούς. Μας έχουν πείσει οι πολιτικοί μας ότι είμαστε ένα τσούρμο παιδιών με ειδικές ανάγκες που χρειάζεται φροντίδα και προστασία και χωρίς τους πολιτικούς που μας φροντίζουν θα παιθάνουμε στην πείνα. Δυστυχώς τα έχουν καταφέρει να μας πείσουν και τώρα που δεν μπορούν πια να μας ταίζουν, έτσι ιδρυματοποιημένοι που έχουμε καταντήσει καθόμαστε και περιμένουμε το τέλος.
Οι Έλληνες εφοπλιστές, μακριά απο τα δίκτυα του ελληνικού κράτους έχουν διαλύσει τους Γερμανούς, όπως και όλους τους άλλους, στην ναυτιλία. Και δεν αναφέρω Ελληνοαμερικάνους κλπ
Δεν είναι θέμα DNA. Είναι θέμα συστήματος, οργάνωσης και ελευθερίας. Μας λείπουν και τα τρία, γιαυτό και θα πρέπει να μας θρέφουν οι υπόλοιποι εταίροι εσαεί.
Δυστυχώς αυτό έχι τελειώσει
Δημοσίευση σχολίου