Aναχρονιστικός «ριζοσπαστισμός» και κακόμοιρος «Ευρωπαϊσμός»: Δρόμοι αυτοϋπονόμευσης

Eν όψει εκλογών, κορυφώνεται ο αυτοεγκλωβισμός του πολιτικού συστήματος. Και μάλιστα εξελίσσεται σε αυτοϋπονόμευση των πολιτικών γραμμών που διεκδικούν μερίδιο. Η επιδιωκόμενη πόλωση σε διλήμματα «σταθερότητα-ανατροπή», πέραν του γελλοιώδους του πράγματος( σταθερότητα πάνω σε τι; ανατροπή ποιου πράγματος και προς τα που;), είναι καθαρό ότι δεν αφορά την καθημερινή ζωή των ανθρώπων , αλλά κάποιους επαγγελματίες που βγάζουν το ψωμί τους (γραφεία τύπου εκδίδουν ανακοινώσεις και σχολιαστές τα αναμασάνε).

Η μια πλευρά, ηγήθηκε μιας κυβέρνησης πριν 2 χρόνια, βασιζόμενη στην αίσθηση του «φόβου για το χειρότερο». Συντηρήθηκε στη βάση του «σώζουμε την χώρα» και εδώ και αρκετό καιρό αυτοϋπονομεύει την νομιμοποιητική της βάση, πανηγυρίζοντας τις επιτυχίες της.Αφού σώθηκε η χώρα, τι την θέλουμε αυτήν την κυβέρνηση; Μέχρι εδώ την ανεχθήκαμε, σιγά σιγά δε μας νοιάζει και αν φύγει.

Αδυνατώντας πλήρως να θέσει μια καινούργια πειστική ατζέντα , απάντησε ομοιότροπα στη πρόσκληση δημοψηφισματικής σύγκρουσης της άλλης πλευράς, παρότι ήταν καθαρό ότι δεν την συνέφερε.Δεν είναι βλάκες να μην το καταλαβαίνουν, απλά δεν είχε άλλη επιλογή.Αφού δεν μπορεί να κινήσει το χρόνο μπροστά (κατά το σύνθημά της «σταθερά μπροστά»), απεγνωσμένα προσπαθεί να τον γυρίσει 2 χρόνια πίσω. Δηλώνει ότι είναι η Ευρωπαϊκή λύση με τον πιο μισοκακόμοιρο τρόπο, ποντάρει  εκ νέου στο φόβο,αλλά πια αυτό είναι ποδηλασία σε πεντάλ χωρίς ρόδες.

                 Η άλλη πλευρά, παρά τις κάποιες κινήσεις ωρίμανσης της , επειδή τα βήματα αυτά είναι σαθρά ( από το «σκίζουμε τα μνημόνια», στο «αντιμετωπίζουμε την ανθρωπιστική κρίση»)αυτοϋπονομεύει την πορεία αυτή επιστρέφοντας σε αυτό που στην πραγματικότητα ξέρει να κάνει.Κοντράρει απευθείας την Μέρκελ(!!!) και δηλώνει ότι η δική της  «ανατροπή» θα έχει πανευρωπαϊκή διάσταση (στα πλαίσια αυτού του παλιμπαιδισμού διαπράττει και μεγαλειώδεις γκάφες, τέτοιες που αναρωτιέσαι αν το κάνουν επίτηδες).Φυσικά ακόμη και αυτοί που την ακολουθούν δεν τσιμπάνε σε αυτά και την στηρίζουν για άλλους δικούς τους λόγους.

Ο «ριζοσπαστισμός» της είναι εντελώς αναχρονιστικός. Όταν δεν μπορείς να κοιτάξεις μπροστά, λοξοκοιτάζεις προς τα πίσω.Τώρα, το ότι ποτέ στην ιστορία, ένα ρεύμα δεν έγινε μια αξιοπρόσεκτη κυβέρνηση στηριζόμενη στη λογική της επιστροφής( πολύ περισσότερο δε όταν αυτή η επιστροφή δεν παίζει καν σαν ενδεχόμενο) δεν δείχνει να απασχολεί. Τουλάχιστον μοιάζουν με τους άλλους στον τρόπο που κάνουν πεντάλ.

Αν η πρώτη πλευρά κατέρχεται, ενώ η άλλη δεν μπορεί να ανέλθει τι γίνεται; Τι μπορεί να αναμένει κανείς σε συνθήκες αθέλητης αυτοϋπονόμευσης των βασικών παικτών;Οι απαντήσεις προς το παρόν είναι δύο τύπων.Η μία είναι παρούσα με την μορφή των  «τεράτων» που γεννάει η συγκυρία, των ναζιστικών αποβρασμάτων.Η άλλη , η αναζήτηση του νέου εκκρεμεί ακόμα. Απαντήσεις τύπου Ποτάμι, ενώ αυτό αναδεικνύουν, αδυνατούν να πάνε παραπέρα γιατί μεταξύ άλλων επιχειρούν να το κάνουν αποκτώντας μια ενδιάμεση θέση ανάμεσα στους «γίγαντες», ενώ αυτό που απαιτείται είναι «πέραν» αυτής της σύγκρουσης.

Προς το παρόν, ο μύλος που έρχεται θα μασήσει πολλά πράγματα  και θα φτύσει ακόμα περισσότερα.Τουλάχιστον θα υπάρξει σπόρος να φυτρώσει και να τον λιπάνουν τα απορρίμματα; Ή  η γη θα μείνει για αρκετό καιρό χέρσα σε αγρανάπαυση και θα καταπατηθεί στο μεταξύ από περαστικούς; Μέχρι να το δούμε αυτό, θα χειριστούμε τακτικά την κατάσταση (και την ψήφο μας) και θα κρατάμε μια στάση ενεργητικής αναμονής.