Επαναφορά στην Δημοκρατική διαπάλη και αμηχανία

Τελικά οι τελευταίες εκλογές , εκτός από τα αποτελέσματά τους και τα όποια συμπεράσματα , έδωσαν και κάτι πολύ θετικό.Αν οι εκλογές του 2012 ήταν η κορύφωση του μνημόνιο-αντιμνημόνιο, σταθερότητα-διάλυση, ευρώ-μη ευρώ , οι εκλογές του 2014 σε όλα τα επίπεδα (δημοτικές και ευρωεκλογές) συνιστούν σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο μια υπέρβαση.

Την επαναφορά στην κανονική πολιτική διαπάλη, στον άξονα Δεξιά- Αριστερά,  στην κανονική Δημοκρατία δηλαδή, με ότι και αν σηματοδοτούν οι όροι αυτοί σε κάθε εποχή.

Χωρίς να παραγνωρίζουμε δισταγμούς , πισωγυρίσματα, και κεκτημένες συνήθειες και ταχύτητες που θα συνεχίσουν για καιρό να είναι παρούσες , είναι σαφές ότι η στροφή αυτή είναι αναπότρεπτη. Μόνο πολύ σοβαρά γεγονότα είναι  δυνατόν να ανατρέψουν το δεδομένο αυτό και μάλιστα όχι με επιστροφή στην προηγούμενη θεματολογία, αλλά με άλλες μορφές αδύνατον να προβλεφθούν.

Η εξέλιξη αυτή ,οδηγεί όλες τις πλευρές να επαναδιατυπώσουν τα σημαινόμενα του λόγου και της παρουσίας τους. Όσοι αδυνατούν να το κάνουν , θα οδηγηθούν σε εξαφάνιση τύπου ΑΝΕΛ που είναι και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα κόμματος που βάσισε την ύπαρξή του σε πρόσκαιρες αν και ισχυρές αντιθέσεις μιας περιόδου .

Σε αυτή τη βάση , ο «κακόμοιρος Ευρωπαϊσμός» και ο «αναχρονιστικός ριζοσπαστισμός», που αναφέραμε στην προηγούμενη ανάρτησή μας, εκμετρούν το ζην σαν στρατηγικές και τακτικές επιλογές.Σε πρώτη φάση, τα αντικαθιστά μια αμηχανία που ήδη είναι εμφανής σε όλες τις πλευρές.

Το «όπλο» του ανασχηματισμού σαν απάντηση σε αυτή την αμηχανία από την κυβερνητική πλευρά, προφανώς δεν αποτελεί στέρεη βάση δόμησης μιας νέας γραμμής, αλλά μια προσπάθεια να αγοράσει μια ανάσα χρόνου, ενώ η συμπύκνωση της αφήγησης στις  750.000 θέσεις  εργασίας είναι αρμοδιότητας σχολιασμού επιθεώρησης. Μόνο πολύ σημαντικές ανατροπές στο χώρο της Δεξιάς , μπορεί να οδηγήσουν σε μια επαναδιατύπωση μιας άλλης στρατηγικής στο χώρο αυτό. Ακόμα παραμένει σε φάση παράλυσης.Δεν αποκλείεται κάτι τέτοιο να συμβεί και πιο σύντομα από όσο φαντάζεται κανείς. Αλλιώς αυτό θα συμβεί μετά τις επερχόμενες εκλογές και ίσως σε συνθήκες βαθιάς κρίσης του χώρου αυτού, αντίστοιχες με αυτές του άλλου πόλου του πάλαι ποτέ ισχυρού δικομματισμού.

Στην άλλη πλευρά, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, η αμηχανία είναι ακόμη μεγαλύτερη.Πιο αισιόδοξος βέβαια μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά προφανώς σε κενό επιλογών, εμφανώς αδύναμος να αντιμετωπίσει τις ανάγκες  που αντιστοιχούν  στο επίπεδο της μεγαλύτερης δύναμης που επιδιώκει να γίνει ηγεμονική. Αλλά δεδομένου ότι η εξουσία δεν παραδίδεται με delivery κατόπιν ραντεβού και αφού ετοιμαστεί κανείς κατάλληλα,ούτε κυκλοφορεί αδέσποτη στο δρόμο, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται άμεσα να απαντήσει πολιτικά-δηλαδή επί του πρακτέου-αν μπορεί να την διαχειριστεί πριν ακόμη την αναλάβει.

 Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ  ή θα προχωρήσει γρήγορα σε πολιτικές επεξεργασίες που είναι αναγκαίες, ή θα μείνει επί τα αυτά και θα βρεθεί αντιμέτωπος με πολύ δύσκολες επιλογές που θα τον περιλαμβάνουν μεν σαν «τμήμα λύσης», αλλά με τρόπο που θα τον περιθωριοποιούν σταδιακά επί της ουσίας.Οι μέχρις στιγμής όροι που πάει να απαντήσει το στοίχημα αυτό, δεν είναι  και ενθαρρυντικοί, αλλά μην ξεχνάμε ποτέ πόσο ισχυρή μπορεί να είναι η δυναμική των πραγμάτων.

Όσον αφορά τον νεφελώδη χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, εκτός των  αγχωτικών και Γκενσερικού τύπου εγχειρημάτων του Βενιζέλου, τίποτε το αξιοπρόσεκτο.Πολύ φασαρία για το τίποτε. Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον καταλάβει εξ ολοκλήρου αν μπορέσει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ( όπως αναλύσαμε παραπάνω), είτε θα χρειαστεί μια πρωτοβουλία πέραν και πάνω από τα υπάρχοντα μαγειρεία του χώρου για την πραγματικά ηγεμονική του ανασυγκρότηση.

Υ.Γ. Δεν θέλω να αναφερθώ στο δράμα των ανθρώπων της ΔΗΜΑΡ, δεν είναι πρέπον να  πεις πολλά τέτοιες ώρες.Και μιλώ για τους ανθρώπους του χώρου αυτού και όχι για τα ηγετικά του στελέχη που με αφήνουν παγερά αδιάφορο.Πιστεύω –και το δηλώνω με σεβασμό για αυτούς-ότι θα έχουν οι σύντροφοι αυτοί την ευκαιρία να σκεφτούν τι είναι πολιτική και δη της Αριστεράς και θα είναι πολύτιμοι σε μελλοντικές κινήσεις ανασυγκρότησης της Προοδευτικής Αριστεράς με όποιον τρόπο και αν αυτή γίνει.