To gamification της ζωής

του Γιάννη Μαλεγκάνου

«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή.»
Νίκος Καζαντζάκης

Η ζωή δεν έχει νόημα. Κανένα. Είμαστε αποτέλεσμα και αναπόσπαστο κομμάτι μιας υπεραιώνιας κοσμικής διαδικασίας με αμφίβολη αρχή, χαοτική εξέλιξη και βέβαιο τέλος. Δεν υπάρχει κανένα νόημα δοσμένο από καμία αρχή: ανθρώπινη, «Θεία» ή άλλη. Δεν υπάρχει «αντικειμενικό» νόημα της ζωής, όχι τέτοιο που να καλούμαστε εν τη γενέσει μας να εκπληρώσουμε μυστικιστικά με την πάροδο των χρόνων.

Το νόημά μας οφείλουμε να το επινοήσουμε. Να μπούμε στο παιχνίδι. Σε κάποιο από τα άπειρα παιχνίδια που η ζωή απλόχερα προσφέρει, και δεν το λέει. Παιχνίδια αναζήτησης, περιέργειας, τόλμης, κινδύνου, επιμονής κι υπομονής. Οφείλουμε να μπούμε στο παιχνίδι, ο καθένας στο δικό του, μπας και νοηματοδοτήσουμε «το μεταξύ (σκοτεινών αβύσσων) φωτεινό διάστημα...» που ο Καζαντζάκης αποκαλεί ζωή.
Βρεθήκαμε τυχαία εδώ στο ξέφωτο. Κανείς δε μας ρώτησε αν θέλουμε, κανείς δε μας είπε ότι το ξέφωτο νομοτελειακά οδηγεί σε γκρεμό. Τι απομένει; Το παιχνίδι. Το gamification της ζωής. Η επινόηση του νοήματος. Η δημιουργική εφεύρεσή του και το fair-play. Εδώ και τώρα, στο σπιθαμιαίο αυτό ξέφωτο.

Gamification, λοιπόν. Με δουλειά ή χωρίς. Μόνος, μοναχικός ή με «συνάφειες». Ευτυχής ή δυστυχής. Με όλα ή από το τίποτα. Παιχνίδια υπάρχουν, άπειρα κι ενδιαφέροντα, που το άθροισμά τους λέγεται «ζωή». Αρκεί κανείς να ανοίξει τις πόρτες του μυαλού, αφήνοντας λίγο φως ενόρασης να διαπεράσει τα κλειστά παραθυρόφυλλα της δοτής «πραγματικότητας», και το παιχνίδι ξεκινά... με νόημα. Αν στο παιχνίδι περάσει όμορφα κι ο άγνωστος «δίπλα», η επόμενη τερματική άβυσσος υπόσχεται να μας υποδεχτεί δίχως πόνο.
Αντί ευχών.

www.protagon.gr  26/1/2014