Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ο ψυχρά διορατικός Εμίλ Σιοράν με είχε προειδοποιήσει από πολύ νωρίς: Ο άνδρας μετά τα πενήντα του, έχει να διαλέξει ανάμεσα στον δρόμο για το μοναστήρι και τον δρόμο για το μπουρδέλο. Είναι βέβαια γνωστό το καπρίτσιο της ανάγνωσης, να μας κοινοποιεί τα πιο καθοριστικά εδάφια της στον πιο λάθος χρόνο μας. Ως ευρισκόμενος λοιπόν τότε στην πρώτη μου νεότητα, είχα καγχάσει. Οι λειψές δεκαετίες που σήκωνα στους ώμους μου, με βεβαίωναν ότι το μυστηριώδες σταυροδρόμι βρισκόταν εξορισμένο πέρα απ’ την άκρη των οριζόντων μου. Πιθανότατα να το πέρασα απλώς για φιλοσοφικό αντικατοπτρισμό, πιστεύοντας ίσως πως τέτοιο σταυροδρόμι δεν υπήρχε καν. Κι όμως, διαγενομένης της πρωτοχρονιάς, ξάφνου έφθασα.
Εδώ που τα λέμε, έκαστος εξ ημών (κατά την πνευματική του τάξη) έχει λάβει απανωτές και παντοειδείς προειδοποιήσεις. Παρά ταύτα, η άφιξη κάθε υποψήφιου γερόντιου στις παρυφές του φοβερού τρίστρατου, είναι συνυφασμένη με ένα είδος τραυματικής έκπληξης. Φρονίμως ποιών ο Πλάστης, τοποθέτησε το κρίσιμο όριο μεταξύ της (απερχόμενης) νεότητας και του (επερχόμενου) γήρατος, όχι στο ορατό τέλος κάποιας ευθύγραμμης λεωφόρου αλλά πάνω σε μια κλειστή στροφή της. Άλλως, κάθε ευταξία της «παραγωγικής» περιόδου της ζωής μας θα πήγαινε περίπατο, κακοξοδεμένη μέσα σε πρόωρα (άρα ανώφελα) υπαρξιακά ερωτήματα. Κοντολογίς, ανακαλύπτουμε το δίλημμα αιφνιδίως και με το γκάζι στο τέρμα.
Μπουρδέλο ή μοναστήρι λοιπόν; Απόφαση που πρέπει να λάβω ακαριαία, στον ανύπαρκτο χρόνο μιας ανάσας, καθότι αποτελεί ίδιον του ανθρώπου να επιβεβαιώνει αενάως τον Αλεξανδρινό, μη όντας ποτέ έτοιμος από καιρό. Το λοιπόν, κάτω από ποια πνευματική στέγη και υπό το κράτος ποίων νόμων θα διαχειριστώ την αναβλύζουσα κατάθλιψη, η οποία αρχίζει ύπουλα να γεμίζει τα κενά κύμβαλα της τεστοστερόνης μου; Πού, άραγε, να κατευθύνω εφεξής τη διακονία μου; Στην εκ νέου ανακάλυψη της ξεχασμένης ψυχής μου ή στην πεισματική άμυνα του κορμιού μου απέναντι στον χρόνο; Εν ολίγοις, καταφυγή μου θα είναι η ευσέβεια ή ο κυνισμός; Εδώ σε θέλω.
Και μη σπεύσετε αφελώς να μου προτείνετε και τα δυο παράλληλα, διότι τότε έχετε πλήρη άγνοια των πραγματικών διλημμάτων και τρίστρατων της ζωής. Τα μπουρδέλα και τα μοναστήρια που σέβονται τον εαυτό τους, ακόμα κι αν ο διάολος κάποια στιγμή τα συστεγάσει, ποτέ δεν σμίγουν τη βαθύτερη αποστολή τους, ότι γι' αυτήν υπάρχουν. Το μπουρδέλο οδηγεί στον παράδεισο και το μοναστήρι στην κόλαση. Το ερώτημα είναι πού αξίζουμε και πού επιθυμούμε να καταλήξουμε.
www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου