Είναι η Χρυσή Αυγή "ανομία" ;

 Με οδύνη, αν και όχι με έκπληξη, παρακολουθώ την όποια δημόσια συζήτηση για τα έργα και ημέρες της Χρυσής Αυγής, τα πιθανά αίτια ανάπτυξής της και τις πολιτικές ανάσχεσής της.

Και λέω με οδύνη διότι ο διάλογος αυτός διόλου δεν προσπαθεί να αντιμετωπίσει την ουσία του θέματος, αλλά να το εντάξει σε τρέχουσες ψευτοανάγκες άλλων επιδιώξεων.

Τελευταία μάλιστα ο διάλογος αυτός έχει εμπλέξει ανθρώπους της Αριστεράς (και όχι μόνο)σε μια συζήτηση περί «ανομίας» ως την λυδία λίθο ερμηνείας αλλά  και αντιμετώπισης του τραγικού αυτού φαινομένου. 

Χωρίς να παραγνωρίζω την παράμετρο αυτή , τις ποικίλες μορφές φανερές και κρυπτόμενες  της «ανομίας» στην κοινωνία και τις πολλαπλές ευθύνες που απορρέουν ιστορικά για το φαινόμενο της «ανομίας», πιστεύω ότι πόρρω απέχει από το να ερμηνεύει το φαινόμενο του εκναζισμού της κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς.Το υποτιμά βαθιά ,αν δεν του δίνει και νομιμοποιητική βάση χωρίς να καταλογίζω τέτοια  πρόθεση στους συμμετέχοντες στο διάλογο αυτό.

Το φαινόμενο αυτό είναι πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα  με βασικά στοιχεία που διακηρύσσει ανοιχτά και  το περιγράφουν , την κάθε είδους «καθαρότητα» (και όχι μόνο την φυλετική), την μανιχαιστική  και δογματική προσήλωση στην ιδέα της καθαρότητας αυτής και την εξάλειψη κάθε άλλης διαφορετικής αντίληψης(με την εξάλειψη των φορέων των άλλων απόψεων),την ανάδειξη του μίσους ως κεντρικής  πλευράς  των κοινωνικών αντιπαραθέσεων, την άρνηση της θεσμικής λειτουργίας και την υποκατάσταση της από την ωμή βία και τον εξαναγκασμό.

Δεν πρόκειται  για απλά φαινόμενο ρατσισμού ή άγριου σωβινισμού ή έστω κίνημα αυτοδικίας μπρος στην έλλειψη του οργανωμένου κράτους, όπως συχνά υποτιμάται. Το γεγονός ότι πατά σε υπαρκτά επιμέρους προβλήματα σε μια ιστορική συγκυρία (οικονομική κρίση, μεταναστευτικό, εθνικά ζητήματα,κρίση πολιτικού συστήματος κλπ) για να αναπτυχθεί, δεν αναιρεί αλλά επιβεβαιώνει τον παραπάνω χαρακτήρα του. Αλίμονο αν περιμένουμε να λυθούν όλα τα προβλήματα –έστω πολύ οξυμένα- της κοινωνίας μας, για να αποφύγουμε τον κίνδυνο άνθησης τέτοιων πολιτικών  εκφάνσεων του ολοκληρωτισμού.

Πρόκειται για μια πολιτική φιλοσοφία και πρακτική (ας μην προεκταθώ εδώ και σε άλλες ανθρωπολογικές ή ψυχολογικές ερμηνείες του φαινομένου, αν και έχουν πολύ ενδιαφέρον), ευθέως εχθρική και ανταγωνιστική προς την δημοκρατία ,την έννοια της θεσμισμένης κοινωνίας συνδιαλλαγής  και του κράτους δικαίου , των ανθρωπίνων ελευθεριών και δικαιωμάτων, πάνω στα οποία έχουν χτιστεί οι κοινωνίες μας τα τελευταία 200 χρόνια.

Συζητήσεις  περιφερειακές ως προς αυτόν τον χαρακτήρα του κινήματος αυτού, όπως τα περί «ανομίας» ή «ανεπάρκειας του κράτους» ή «μακρύ χέρι συμφερόντων», παρότι δεν στερούνται πραγματικών δεδομένων ή πιθανών  βάσιμων εκτιμήσεων, υποτιμούν το φαινόμενο, την υποβόσκουσα κοινωνική δυναμική που το φέρνει στον αφρό και δεν συμβάλλουν στην αντιμετώπισή του.

Απέναντι στον σκληρό πυρήνα του κινήματος αυτού, οφείλουμε να σταθούμε συγκεκριμένοι, να αναδείξουμε τον πραγματικό του χαρακτήρα και να ελέγξουμε κατά πόσον η κοινωνία μπορεί να τα βγάλει πέρα μαζί του και πως.