Όλοι εναντίων όλων (3)

Η στρατηγική αρχίζει και αποκτά πρόσωπα


Επανέρχομαι για τρίτη (ελπίζω τελευταία, αν και δεν το πολυπιστεύω) φορά , στην στρατηγική του «Όλοι εναντίον όλων». Δεν πρόκειται περί εμμονής - άλλα πράγματα με απασχολούν περισσότερο αυτό τον καιρό- αλλά γιατί η εκτίμησή μου ότι αυτή θα ήταν η στρατηγική του μπλοκ της ακινησίας και της συνέχειας του πάρτι που έχω περιγράψει σε δύο προηγούμενες αναρτήσεις, έχει πάρει πια σάρκα και οστά...έπεται δε και συνέχεια.
Ας τους κατονομάσουμε λοιπόν τους ετερόκλητους συμμάχους του μπλοκ αυτού, ή όσους τέλος πάντων έχουν εκφρασθεί μέχρι τώρα.( θα ακολουθήσουν και οι άλλοι μην αμφιβάλετε). Ομαδοποιώ για να μην μπούμε σε ατελείωτες λεπτομέρειες

Πρώτα από όλα το πιο μεγάλο μέρος του οικονομικού μας συστήματος. Ζητούν να τους σώσει το κράτος με λογιών λογιών ρυθμίσεις, συνηθισμένοι στην κρατικοκομματική πατρωνία. Ακόμα και «κρατικό καπιταλισμό» ζήτησε επιφανής εξ’ αυτών!!! Δηλαδή δώστε λεφτά να τα μοιράσουμε και άμα δεν μπορείτε να έρθουμε εμείς να το κάνουμε, που είμαστε και άφθαρτοι (...λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα). Κατά τα λοιπά την καμπούρα μας δεν την βλέπουμε, φταίνε οι άλλοι, το δημόσιο , το πολιτικό σύστημα, λες και η μοιρασιά στα ανώτερα επίπεδα του πάρτι την έκανε μόνο του το δημόσιο, αυτοί δεν ξέρουν τίποτε.

Ακολουθούν κατά πόδας οι πιο κάτω όροφοι, μικρομεσαίοι και ελεύθεροι επιχειρηματίες που είχαν μάθει να επιβιώνουν τρώγοντας τα (ουκ ολίγα) αποφάγια του πάνω ορόφου, με μορφή φοροδιαφυγής, υπεξαίρεσης του ΦΠΑ, των ασφαλιστικών εισφορών και πάει λέγοντας. Να πιαστούν οι παράνομοι, αλλά μην στοχοποιείτε κλάδους λένε, «οι άλλοι» στην περίπτωση αυτοί είναι εντός τους ή κάπου τριγύρω σε άλλους συναφείς κλάδους.

Τμήματα του δημοσίου τομέα, διαμαρτύρονται και αυτοί ότι δεν φταίνε τίποτε. Βασιζόμενοι δε και στην κυβερνητική ανικανότητα ή απροθυμία, κάνουν λέει και «λευκή απεργία». Έχουν βρει βέβαια και αυτοί τον ένοχο , τον άλλο. Πατώντας πάνω στο όντως κατάπτυστο χάλι που επικρατεί στο προσωπικό της Βουλής, δείχνουν κατά εκεί. Ορίστε , υπάρχουν και χειρότερα, αυτοί φταίνε.

Σε ρόλο χειριστή της μπαγκέτας τα ΜΜΕ (πολλών μπλογκ μη εξαιρουμένων, για να είμαστε τίμιοι). Πιστοί στη μελωδία που συγγράφουν τα αφεντικά τους , αρχίζουν ολημερίς το παραμύθι. Με συχνότητα εβδομαδιαία περίπου, αλλάζει ο ένοχος. Βρε συζητάνε στην Ε.Ε. τα πιο κρίσιμα θέματα που μας αφορούν άμεσα, βρε χαλάει ο κόσμος γύρω μας, τίποτε αυτοί. Ο Τόλης και η Γκερέκου, η α και η β εξεταστική, βαρυσήμαντη δήλωση του τάδε παρλαπίπα πολιτικού στελέχους που ανάθεμα και αν ήξερε και αυτός τι θέλει να πει αλλά εξασφάλισε τα πολυπόθητα 30 δευτερόλεπτα, να γιατροί με «χαλαρή σχέση με την εφορία» να αυτοψυχαναλύονται δημόσια επί μισάωρο, να στρογγυλά τραπέζια με φωνασκούντα πολυεδρικά κενά κρανία, να σχολιαστές που σχολιάζουν βαθυστόχαστα θέματα που ούτε καν από εφημερίδα δεν έχουν μελετήσει ποτέ, να, να, να...Η ουσία έχει πάει βόλτα, ή μπορεί να παρακολουθεί το «νεανικό δελτίο του ΣΤΑΡ» απογοητευμένη και αυτή από τα άλλα δελτία, τα σοβαρά λέμε.

Τελευταία (last but not least που θα έλεγαν και οι φλεγματικοί Βρετανοί) η πολιτική μας τάξη, μαζί με κάτι ψευτοειδικούς-ψευτοδιανοούμενους της κακιάς ώρας, παρακολουθήματα της και αυτοί.
Σαστισμένοι κυβερνητικοί που ακόμα προσπαθούν –η δεν προσπαθούν, αντελήφθησαν ότι δεν μπορούν – να καταλάβουν τι πραγματικά γίνεται, και μιλάνε λες και βγήκαν για να κάνουν περίπατο και όχι για να κάνουν πόλεμο. Ανακοινώνουν συνεχώς νέες νομοθετικές πρωτοβουλίες που ανάθεμα και αν ξέρουν πως θα υλοποιήσουν, εξαντλούμενοι στην προσπάθεια να τις περάσουν από την Βουλή. Ανακοινώνουν τελευταία λίστες φοροφυγάδων και φοροκλεπτών. Δεν θέλουμε λίστες ρε μάγκες, να μαζέψετε τα λεφτά θέλουμε. Μπορείτε ή όχι; Ανακοινώνουν μεγαλεπήβολες αλλαγές και επενδυτικά σχέδια. ‘Όχι άλλες εξαγγελίες ρε μάγκες. Αποτελέσματα θέλουμε, βήματα ουσίας και αποτελέσματα Μπορείτε ή όχι;

Σαμαρικοί , που πιστεύουν (αλήθεια λέω το πιστεύουν δεν υποκρίνονται, ούτε εκφράζονται κατά συνθήκη), ότι που θα πάει όταν πέσει ο Παπανδρέου θα έλθει η σειρά τους (ας τους εξηγήσει κάποιος ότι άλλοι θα έλθουν μετά τον Παπανδρέου να μην ξεροσταλιάζουν προετοιμαζόμενοι).

Πονηροί και ευέλικτοι ακροδεξιοί-τυχοδιώκτες , που κοιτάνε κατά που φυσάει ο άνεμος να αλλάξουν με ετοιμότητα θέση, κάτι σαν το Μέσι δηλαδή αλλά στο πιο αποκρουστικό του.

Και ερχόμαστε και στην Αριστερά. Μάλιστα. Εδώ έχει πιο ενδιαφέρον, γιατί υπάρχει και ποικιλία και αυτοσχεδιασμός Από το στιβαρό και αμετακίνητο ΚΚΕ που κηρύσσει πόλεμο κατά παντός, μέχρι στον επικίνδυνα ισσοροπούντα επί πολλαπλής τραμπάλας Τσίπρα. Ιδιαίτερα στενάχωρο είναι το θέμα ανανεωτικών, που ακόμα το σκέφτονται. Δυστυχώς όμως σκεπτόμενοι συνεχώς το τι θα κάνουν στο επερχόμενο συνέδριο, δεν κάθονται να ασχοληθούν λίγο επί της ουσίας των όσων γίνονται και να παρουσιάσουν κάποια επεξεργασία που να αντέχει σε κριτική, αρκούμενοι σε κοινοτοπίες. Ειλικρινά θα ήθελα να βρεθώ με τον Φ. Κουβέλη και να τον ρωτήσω «Η φιλοδοξία σου είναι να εξελιχθείς σε κάτι από Κωστή Στεφανόπουλο της Αριστεράς;». ‘Όχι για να τον προσβάλλω αλλά μπας και ταρακουνηθεί Παρακαλούνται φίλοι του χώρου αυτού που ξέρω ότι παρακολουθούν το ιστολόγιό μου, ας το κάνουν. Υπηρεσία θα προσφέρουν.

Και φτάνουμε στο πιο «αντικαπιταλιστικό» κομμάτι της Αριστεράς. Εδώ τα χάνει κανείς. Δογματισμός, βερμπαλισμός και ανοησία στο όνομα του ριζοσπαστισμού .Στάση πληρωμών, για να χάσουν τα λεφτά τους οι δανειστές μας( χαιρέκακο γελάκι εδώ μόλις υποκρύπτεται). Το ότι κάποιοι θα κερδίσουν από το ποντάρισμα στην πιθανότητα πτώχευσης (μέχρι 1 προς 120 φτάνει το κέρδος) μάλλον διέφυγε. Το ότι θα πτωχεύσουν και οι εγχώριες τράπεζες δεν απασχολεί διότι θα τις δημεύσουμε. Τώρα από που θα δανείζονται οι τράπεζες αυτές για να γίνουν «μοχλός ανάπτυξης», ένας Αλαβάνος ξέρει. Το ότι θα πέσει όχι φτώχεια αλλά εξαθλίωση στον πολύ κόσμο, εεε... τι να κάνουμε , θέλει και θυσίες ο σοσιαλισμός. Το ότι η θα εξελιχθούμε υποχρεωτικά σε μια περίκλειστη αυτοσυντηρούμενη οικονομία , κάτι σαν Αλβανία επί Χότζα, παράπλευρη απώλεια. Μάλιστα. Σταματάω εδώ.

Έστω και χωρίς να το θέλω, το κείμενο αυτό έφτασε να γίνεται έως και ειρωνικό, χλευαστικό, χιουμοριστικό Ας μην μας διαφεύγει όμως ότι είναι εξαιρετικά πικρό.

Ελπίδα; Δεν ξέρω, αλλά έχω την υποψία ότι εκεί κάτω χαμηλά, σε ανθρώπους που ζουν την πραγματική ζωή και σκέφτονται όλο και πιο πολύ όσο τα ζόρια μεγαλώνουν, αρχίζει εν σπέρματι να αναπτύσσεται μια νέα προβληματική

Και δεν μιλάω για προβληματικές του τύπου « για όλα φταίνε οι πολιτικοί», «να καεί το μπουρδέλο η βουλή», «να ανοίξουν οι φυλακές», «να αποσύρουμε τα λεφτά μας από τις τράπεζες για να δουν τη δύναμή μας» και άλλα τέτοια τροφοδοτούμενα από μια γνήσια μεν οργή, αλλά που εκ των πραγμάτων όταν δεν είναι τροφή για το μπλοκ της ακινησίας, είναι ανέξοδη και τυφλή οργή που ανοίγει άλλους δρόμους.

Αναφέρομαι σε προβληματικές που ξέρουν που θέλουν να το πάνε, αλλά στερούνται έκφρασης και δυνατότητας πολιτικής παρέμβασης. Κάτι βουβές μειοψηφίες, που σκέφτονται αντί να αγορεύουν, που νοιάζονται αντί να κοιτάνε να σώσουν το τομάρι τους στον ορυμαγδό που έρχεται, που δεν απαντάνε στα κρίσιμα ερωτήματα με απαντήσεις και συνθήματα των 30 δευτερολέπτων για να βγουν στα δελτία. Θα δούμε.