Όλοι εναντίων όλων (3)

Η στρατηγική αρχίζει και αποκτά πρόσωπα


Επανέρχομαι για τρίτη (ελπίζω τελευταία, αν και δεν το πολυπιστεύω) φορά , στην στρατηγική του «Όλοι εναντίον όλων». Δεν πρόκειται περί εμμονής - άλλα πράγματα με απασχολούν περισσότερο αυτό τον καιρό- αλλά γιατί η εκτίμησή μου ότι αυτή θα ήταν η στρατηγική του μπλοκ της ακινησίας και της συνέχειας του πάρτι που έχω περιγράψει σε δύο προηγούμενες αναρτήσεις, έχει πάρει πια σάρκα και οστά...έπεται δε και συνέχεια.
Ας τους κατονομάσουμε λοιπόν τους ετερόκλητους συμμάχους του μπλοκ αυτού, ή όσους τέλος πάντων έχουν εκφρασθεί μέχρι τώρα.( θα ακολουθήσουν και οι άλλοι μην αμφιβάλετε). Ομαδοποιώ για να μην μπούμε σε ατελείωτες λεπτομέρειες

Πρώτα από όλα το πιο μεγάλο μέρος του οικονομικού μας συστήματος. Ζητούν να τους σώσει το κράτος με λογιών λογιών ρυθμίσεις, συνηθισμένοι στην κρατικοκομματική πατρωνία. Ακόμα και «κρατικό καπιταλισμό» ζήτησε επιφανής εξ’ αυτών!!! Δηλαδή δώστε λεφτά να τα μοιράσουμε και άμα δεν μπορείτε να έρθουμε εμείς να το κάνουμε, που είμαστε και άφθαρτοι (...λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα). Κατά τα λοιπά την καμπούρα μας δεν την βλέπουμε, φταίνε οι άλλοι, το δημόσιο , το πολιτικό σύστημα, λες και η μοιρασιά στα ανώτερα επίπεδα του πάρτι την έκανε μόνο του το δημόσιο, αυτοί δεν ξέρουν τίποτε.

Ακολουθούν κατά πόδας οι πιο κάτω όροφοι, μικρομεσαίοι και ελεύθεροι επιχειρηματίες που είχαν μάθει να επιβιώνουν τρώγοντας τα (ουκ ολίγα) αποφάγια του πάνω ορόφου, με μορφή φοροδιαφυγής, υπεξαίρεσης του ΦΠΑ, των ασφαλιστικών εισφορών και πάει λέγοντας. Να πιαστούν οι παράνομοι, αλλά μην στοχοποιείτε κλάδους λένε, «οι άλλοι» στην περίπτωση αυτοί είναι εντός τους ή κάπου τριγύρω σε άλλους συναφείς κλάδους.

Τμήματα του δημοσίου τομέα, διαμαρτύρονται και αυτοί ότι δεν φταίνε τίποτε. Βασιζόμενοι δε και στην κυβερνητική ανικανότητα ή απροθυμία, κάνουν λέει και «λευκή απεργία». Έχουν βρει βέβαια και αυτοί τον ένοχο , τον άλλο. Πατώντας πάνω στο όντως κατάπτυστο χάλι που επικρατεί στο προσωπικό της Βουλής, δείχνουν κατά εκεί. Ορίστε , υπάρχουν και χειρότερα, αυτοί φταίνε.

Σε ρόλο χειριστή της μπαγκέτας τα ΜΜΕ (πολλών μπλογκ μη εξαιρουμένων, για να είμαστε τίμιοι). Πιστοί στη μελωδία που συγγράφουν τα αφεντικά τους , αρχίζουν ολημερίς το παραμύθι. Με συχνότητα εβδομαδιαία περίπου, αλλάζει ο ένοχος. Βρε συζητάνε στην Ε.Ε. τα πιο κρίσιμα θέματα που μας αφορούν άμεσα, βρε χαλάει ο κόσμος γύρω μας, τίποτε αυτοί. Ο Τόλης και η Γκερέκου, η α και η β εξεταστική, βαρυσήμαντη δήλωση του τάδε παρλαπίπα πολιτικού στελέχους που ανάθεμα και αν ήξερε και αυτός τι θέλει να πει αλλά εξασφάλισε τα πολυπόθητα 30 δευτερόλεπτα, να γιατροί με «χαλαρή σχέση με την εφορία» να αυτοψυχαναλύονται δημόσια επί μισάωρο, να στρογγυλά τραπέζια με φωνασκούντα πολυεδρικά κενά κρανία, να σχολιαστές που σχολιάζουν βαθυστόχαστα θέματα που ούτε καν από εφημερίδα δεν έχουν μελετήσει ποτέ, να, να, να...Η ουσία έχει πάει βόλτα, ή μπορεί να παρακολουθεί το «νεανικό δελτίο του ΣΤΑΡ» απογοητευμένη και αυτή από τα άλλα δελτία, τα σοβαρά λέμε.

Τελευταία (last but not least που θα έλεγαν και οι φλεγματικοί Βρετανοί) η πολιτική μας τάξη, μαζί με κάτι ψευτοειδικούς-ψευτοδιανοούμενους της κακιάς ώρας, παρακολουθήματα της και αυτοί.
Σαστισμένοι κυβερνητικοί που ακόμα προσπαθούν –η δεν προσπαθούν, αντελήφθησαν ότι δεν μπορούν – να καταλάβουν τι πραγματικά γίνεται, και μιλάνε λες και βγήκαν για να κάνουν περίπατο και όχι για να κάνουν πόλεμο. Ανακοινώνουν συνεχώς νέες νομοθετικές πρωτοβουλίες που ανάθεμα και αν ξέρουν πως θα υλοποιήσουν, εξαντλούμενοι στην προσπάθεια να τις περάσουν από την Βουλή. Ανακοινώνουν τελευταία λίστες φοροφυγάδων και φοροκλεπτών. Δεν θέλουμε λίστες ρε μάγκες, να μαζέψετε τα λεφτά θέλουμε. Μπορείτε ή όχι; Ανακοινώνουν μεγαλεπήβολες αλλαγές και επενδυτικά σχέδια. ‘Όχι άλλες εξαγγελίες ρε μάγκες. Αποτελέσματα θέλουμε, βήματα ουσίας και αποτελέσματα Μπορείτε ή όχι;

Σαμαρικοί , που πιστεύουν (αλήθεια λέω το πιστεύουν δεν υποκρίνονται, ούτε εκφράζονται κατά συνθήκη), ότι που θα πάει όταν πέσει ο Παπανδρέου θα έλθει η σειρά τους (ας τους εξηγήσει κάποιος ότι άλλοι θα έλθουν μετά τον Παπανδρέου να μην ξεροσταλιάζουν προετοιμαζόμενοι).

Πονηροί και ευέλικτοι ακροδεξιοί-τυχοδιώκτες , που κοιτάνε κατά που φυσάει ο άνεμος να αλλάξουν με ετοιμότητα θέση, κάτι σαν το Μέσι δηλαδή αλλά στο πιο αποκρουστικό του.

Και ερχόμαστε και στην Αριστερά. Μάλιστα. Εδώ έχει πιο ενδιαφέρον, γιατί υπάρχει και ποικιλία και αυτοσχεδιασμός Από το στιβαρό και αμετακίνητο ΚΚΕ που κηρύσσει πόλεμο κατά παντός, μέχρι στον επικίνδυνα ισσοροπούντα επί πολλαπλής τραμπάλας Τσίπρα. Ιδιαίτερα στενάχωρο είναι το θέμα ανανεωτικών, που ακόμα το σκέφτονται. Δυστυχώς όμως σκεπτόμενοι συνεχώς το τι θα κάνουν στο επερχόμενο συνέδριο, δεν κάθονται να ασχοληθούν λίγο επί της ουσίας των όσων γίνονται και να παρουσιάσουν κάποια επεξεργασία που να αντέχει σε κριτική, αρκούμενοι σε κοινοτοπίες. Ειλικρινά θα ήθελα να βρεθώ με τον Φ. Κουβέλη και να τον ρωτήσω «Η φιλοδοξία σου είναι να εξελιχθείς σε κάτι από Κωστή Στεφανόπουλο της Αριστεράς;». ‘Όχι για να τον προσβάλλω αλλά μπας και ταρακουνηθεί Παρακαλούνται φίλοι του χώρου αυτού που ξέρω ότι παρακολουθούν το ιστολόγιό μου, ας το κάνουν. Υπηρεσία θα προσφέρουν.

Και φτάνουμε στο πιο «αντικαπιταλιστικό» κομμάτι της Αριστεράς. Εδώ τα χάνει κανείς. Δογματισμός, βερμπαλισμός και ανοησία στο όνομα του ριζοσπαστισμού .Στάση πληρωμών, για να χάσουν τα λεφτά τους οι δανειστές μας( χαιρέκακο γελάκι εδώ μόλις υποκρύπτεται). Το ότι κάποιοι θα κερδίσουν από το ποντάρισμα στην πιθανότητα πτώχευσης (μέχρι 1 προς 120 φτάνει το κέρδος) μάλλον διέφυγε. Το ότι θα πτωχεύσουν και οι εγχώριες τράπεζες δεν απασχολεί διότι θα τις δημεύσουμε. Τώρα από που θα δανείζονται οι τράπεζες αυτές για να γίνουν «μοχλός ανάπτυξης», ένας Αλαβάνος ξέρει. Το ότι θα πέσει όχι φτώχεια αλλά εξαθλίωση στον πολύ κόσμο, εεε... τι να κάνουμε , θέλει και θυσίες ο σοσιαλισμός. Το ότι η θα εξελιχθούμε υποχρεωτικά σε μια περίκλειστη αυτοσυντηρούμενη οικονομία , κάτι σαν Αλβανία επί Χότζα, παράπλευρη απώλεια. Μάλιστα. Σταματάω εδώ.

Έστω και χωρίς να το θέλω, το κείμενο αυτό έφτασε να γίνεται έως και ειρωνικό, χλευαστικό, χιουμοριστικό Ας μην μας διαφεύγει όμως ότι είναι εξαιρετικά πικρό.

Ελπίδα; Δεν ξέρω, αλλά έχω την υποψία ότι εκεί κάτω χαμηλά, σε ανθρώπους που ζουν την πραγματική ζωή και σκέφτονται όλο και πιο πολύ όσο τα ζόρια μεγαλώνουν, αρχίζει εν σπέρματι να αναπτύσσεται μια νέα προβληματική

Και δεν μιλάω για προβληματικές του τύπου « για όλα φταίνε οι πολιτικοί», «να καεί το μπουρδέλο η βουλή», «να ανοίξουν οι φυλακές», «να αποσύρουμε τα λεφτά μας από τις τράπεζες για να δουν τη δύναμή μας» και άλλα τέτοια τροφοδοτούμενα από μια γνήσια μεν οργή, αλλά που εκ των πραγμάτων όταν δεν είναι τροφή για το μπλοκ της ακινησίας, είναι ανέξοδη και τυφλή οργή που ανοίγει άλλους δρόμους.

Αναφέρομαι σε προβληματικές που ξέρουν που θέλουν να το πάνε, αλλά στερούνται έκφρασης και δυνατότητας πολιτικής παρέμβασης. Κάτι βουβές μειοψηφίες, που σκέφτονται αντί να αγορεύουν, που νοιάζονται αντί να κοιτάνε να σώσουν το τομάρι τους στον ορυμαγδό που έρχεται, που δεν απαντάνε στα κρίσιμα ερωτήματα με απαντήσεις και συνθήματα των 30 δευτερολέπτων για να βγουν στα δελτία. Θα δούμε.

Υπερασπιζόμενοι το κοινό εδώ

Tου Nικου Γ. Ξυδακη


Στους τοίχους της Τραπέζης της Ελλάδος επί της Πανεπιστημίου, δύο γκράφιτι: Δεν συναινούμε έχουμε πόλεμο· και παρακάτω, Γιώργο θα φύγεις νύχτα. Τις προηγούμενες μέρες, κορυφαία πρόσωπα της απελθούσας κυβέρνησης προπηλακίστηκαν από οργισμένους πολίτες ενώπιον ακροατηρίων, εκδιώχθηκαν από αίθουσες, γιουχαΐστηκαν. Την παγωνιά μετά το σοκ διαδέχεται τυφλή οργή που ξεχειλίζει, και θα ξεσπάει επί δικαίων και αδίκων.

Δικαιολογημένη η οργή και ευεξήγητη. Και πρέπει να ξεσπάσει. Ο οργισμένος πολίτης όμως, προτού παραδοθεί στην αυτοδικία και στον νόμο του Λιντς, οφείλει να αναλογιστεί μήπως η τυφλότητα της οργής του πλήττει ακριβώς το κράτος δικαίου που υπονόμευσαν οι προπηλακιζόμενοι πολιτικοί με την ολιγωρία τους, με τα ψέματα, με τον αριβισμό ή τις δόλιες πράξεις τους. Να μην αθωωθούν, να παραδοθούν στη χλεύη και την καταφρόνια, στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας· να ερευνηθεί η δράση τους και να τιμωρηθούν αν βρεθούν ένοχοι. Αλλά δεν πρέπει να κυριαρχήσει ο τυφλός θυμός, η οργή δεν μπορεί μόνη αυτή να καθοδηγεί τις πράξεις της τραυματισμένης κοινωνίας. Διότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο το ποτάμι της οργής να μη σταματάει πουθενά, να παρασύρει δικαίους και αδίκους σε έναν τρελό στροβιλισμό, που θα εξαρθρώσει τους κοινωνικούς αρμούς και λίγο θα απέχει από εμφύλιο.

Ο κερματισμός και η πολυδιαίρεση της κοινωνίας είναι όπλο των κυρίαρχων, είναι προσφιλές όπλο της αποικιοκρατίας, παλιάς και νέας, μαζί με την προπαγάνδα και την ωμή καταστολή. Η προπαγάνδα, επίσημη ή μεταμφιεσμένη, προσπαθεί να πείσει τη δοκιμαζόμενη κοινωνία, αφενός, ότι φταίμε όλοι εξίσου, γενικεύοντας και ισοπεδώνοντας· η τέτοια γενίκευση διαχέει δολίως σε όλους την ευθύνη και την ενοχή· και όταν όλοι φταίνε, κανείς δεν φταίει. Η προπαγάνδα, αφετέρου, σπείρει διχόνοια, διάσπαση, διαίρεση: οι ιδιωτικοί εναντίον των δημοσίων, οι υπάλληλοι εναντίον των ελευθεροεπαγγελματιών, όλοι εναντίον των φακελάκηδων γιατρών, των ρουφιάνων δημοσιογράφων, των κλεφτών ταξιτζήδων, όλοι εναντίον όλων. Και όλοι ενοχοποιημένοι, διασπασμένοι, οργισμένοι, σαστισμένοι - δηλαδή, έτοιμοι να υποδουλωθούν και πάλι, χωρίς να προλάβουν να κατανοήσουν, να συνθέσουν, να υπερβούν τα δεσμά.

Η προπαγάνδα δούλεψε εντατικά όλα τα χρόνια της αμέριμνης σπατάλης κλοπιμαίων και δανεικών για να μας πείσει ότι όλα βαίνουν καλώς, η Ελλάς είναι ισχυρή, οι αγορές μάς ψηφίζουν. Δούλεψε εντατικά και τον τελευταίο χρόνο, διαχέοντας ευθύνες και ενοχές, αποκρύπτοντας διαρκώς την αληθή εικόνα, τις δυνατότητες εξόδου, τους πραγματικούς υπεύθυνους. Μέχρι που το ολιγόσελιδο μνημόνιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έδειξε τον βαθμό κατάρρευσης του συστήματος και τον βαθμό υποδούλωσης όλων ημών.
Οι έχοντες κυριαρχία και πλούτο έχουν σπεύσει ήδη να μεταφέρουν το χρήμα έξω και να αγοράσουν λονδρέζικα ακίνητα: να σωθεί το χρήμα και ας βουλιάξει η χώρα. Τώρα περιμένουν ευκαιρίες επενδύσεων: η καταρρέουσα χώρα θα προσφέρει πολλές ευκαιρίες. Θα επωφεληθούν, μαζί με το ξένο κεφάλαιο που ώς τώρα λοιδορούσε την Ψωροκώσταινα· θα αγοράσουν πάμφθηνα. Οι εξουθενωμένοι, γονατισμένοι πολίτες ποια αντίσταση μπορούν να προβάλουν; Πολύ περισσότερο αν βρεθούν παραδομένοι στον ψυχικό εμφύλιο, κατακερματισμένοι και αλληλοσπαρασσόμενοι. Καμία αντίσταση· η υποδούλωση θα είναι η μόνη οδός.

Η κοινωνία ραγίζει από απειλές, πρωτόγνωρες τουλάχιστον για δύο - τρεις γενιές· απειλές φτώχειας, απειλές κατά της κοινωνικής συνοχής, απειλές κατά του κοινωνικού συμβολαίου, απειλές κατά του δημόσιου πλούτου και της εθνικής κυριαρχίας. Μόνο αν αναγνωρίσει τον εαυτό της σαν κοινότητα, βάσει συνομολογημένων παρονομαστών, γύρω από ένα μίνιμουμ αξιακό πλαίσιο, η κοινωνία μπορεί να αντισταθεί στις δυνάμεις της διάλυσης και να υπερασπιστεί τον δημόσιο χώρο, τον κοινό λόγο, την πατρίδα.

Ας την πούμε πατρίδα αυτή την οντότητα που μπορεί να μας ενώσει, ας μη φοβόμαστε τη λέξη, δεν είναι η κουρέλα των ακροδεξιών και των χουνταίων, είναι η πατρίδα του Ρήγα Φεραίου και του Παπαδιαμάντη, του Κάλβου και του Εγγονόπουλου, του μαχητή στο Αλβανικό και του αντάρτη. Το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα· οι άθλιες ραντιέρικες ελίτ, που κατάντησαν τη χώρα οικόπεδο ευκαιρίας, δεν έχουν πατρίδα. Οι άνθρωποι της εργασίας, μικροί, μικρομεσαίοι, ποιητές, τεχνίτες, όλοι, έχουν πατρίδα: το από κοινού εδώ, το εδώ που διάλεξαν, αυτό που δεν θέλουν να εγκαταλείψουν από ανάγκη, τάφους, αμπέλια και σοκάκια, φίλους, οικείους, συμπολίτες, παλιούς συμμαθητές. Μπορούμε να ριζώσουμε κι αλλού, αλλά ας το κάνουμε ως ελεύθεροι, όχι ως ανδραποδισμένοι. Γι’ αυτό το κοινό εδώ, αξίζει να πολεμήσουμε, φτωχοί αλλά ελεύθεροι, ενωμένοι, όχι σπαραγμένοι και δούλοι. Οπως μπορούμε.

Ένα βλέμα-Καθημερινή 9/5/2010

Όλοι εναντίον ολων; (2)

Aνάρτησα στο ιστολόγιο του Μίμη Ανδρουλάκη ( σε εκπομπή του της 30/4/2010 και την οποία συστήνω http://mimisandroulakis.blogspot.com/2010/04/o-30410.html) το παρακάτω σχόλιο το οποίο συμπληρώνει την προηγούμενη ανάρτησή μου για το θέμα)

Αγαπητέ Μίμη,

Όταν έγραφα σε σχόλιό μου σε προηγούμενη ανάρτησή σου( και σε συνέχεια σχολίου άλλου φίλου, γιά το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»), με αιχμή το πως θα αποφύγουμε το «Όλοι εναντίον όλων», τόνισα ότι δεν είναι θέμα εκκλήσεων, αλλά διαφορετικών στρατηγικών.
Επανέρχομαι στο ίδιο θέμα, γιατί θεωρώ ότι είναι ο πυρήνας μιας προοδευτικής πολιτικής αντιμετώπισης της δραματικής μας κατάστασης.

Αν ο πυρήνας της περιγραφής της κατάστασης είναι η αντεστραμένη πυραμίδα που συχνά αναφέρεσαι (χαμηλή παραγωγική βάση, πλατιά κορυφή κατανάλωσης, το ενδιάμεσο γεμίζει με δανεικά).

Αν αυτό αποτελεί δομικό στοιχείο του ελληνικού καπιταλισμού, όπου τα κενά του ιδιωτικού τομέα καλύπτει (όπως καλύπτει) ο δημόσιος τομέας (η κρατική δαπάνη που αυξάνει την ζήτηση, δηλαδή).

Αν το επιχερείν στην πατρίδα μας είναι το «πουλάω στο δημόσιο» και αυτό οδηγεί στις γνωστές κρατικοεπιχερηματικές λοβιτούρες και φυσικά στο κράτος πελατείας, γιατί και «οι απο κάτω» πρέπει να συμμετέχουν με κάποιο μικρό μερίδιο στο «μεταπολιτευτικό μπουρδέλο», αλλιώς δεν στέκεται το μαγαζί.

Τότε, δεν μπορούμε να πάμε «όλοι μαζί ενωμένοι».Δε μιλάμε όλοι απο την ίδια σκοπιά. Και στη σημερινή σου εκπομπή, από ολα αυτά που αναφέρεις αυτό εξάλλου προκύπτει. Δεν ωφελεί να κρύβουμε ότι ενότητες θα δημιουργηθούν (και δεν αναφέρομαι εδώ σε παραταξιακού-κομματικού με την κλασσική πολιτική γεωγραφική έννοια συμπράξεις) γύρω απο διαφορετικές επιλογές για το μετά. Και οι επιλογές αυτές θα αποτελέσουν πεδίο σύγκρουσης.

Προς το παρόν υπάρχει αρθρωμένη μόνο μια. Αυτή που στηρίζεται από τις δυνάμεις που ωφελήθηκαν τα μέγιστα απο την αντεστραμένη πυραμίδα (το πολιτικοεπιχειρηματικό και κρατικοσυνδικαλιστικό σύμπλεγμα, να το πούμε πολύ συνοπτικά , έστω και ελλειπτικά). Και που επιδιώκει σήμερα , κάνοντας μάλιστα και τον κριτή, να μας κουνήσει απειλητικά το δάκτυλο, και να μας πει να νοικοκυρευτούμε( Όπως ανέφερες και εσύ- οι μεγάλοι ένοχοι μας κάνουν φροντιστήριο). Δηλαδή, να αναδιαρθρώσει την πυραμίδα, προς όφελος των πιο ισχυρών συμφερόντων ή των πιο αποτελεσματικών ομάδων πίεσης, μιας και η πίττα αναγκαστικά θα μικρύνει.

Υπάρχει εναλλακτική επιλογή-της Προοοδευτικής Αριστεράς λέω εγώ- για αναδιάρθρωση του τρόπου που παράγουμε και διανέμουμε πλούτο; Αν ναι-και αυτή είναι η γνώμη μου, και πολλών άλλων νομίζω, σκόρπιων και χύμα ακόμα- να τεθεί. Και να συγκρουστεί, γιατί αλλιώς δε γίνεται.

Διαφορετικά με εθνοενωτικές εκκλήσεις, δεν κάνουμε τίποτε. Η αναγκαία ενότητα μπορεί να σταθεί ως τέτοια και όχι ως πρόσχημα για μια τεράστια μεταφορά πλούτου, μόνο εφόσον προβλέπει ρήξεις και αλλαγές με δικαιοσύνη. Οι αλλαγές όμως έχουν αντιπάλους, δεν ομοφωνούμε.

Είτε λοιπόν, θα δωθεί μια τέτοια προοπτική απτά και θα γίνει πρόταγμα συγκέντρωσης δυνάμεων, θα δημιουργήσει έναν συναγερμό δημιουργίας και θα περισώσει κατ’ αρχήν τον ιστό της κοινωνίας, είτε το « όλοι εναντίον όλων» είναι ήδη εδώ , θα είναι δηλαδή μονόδρομος.