Στο ποδόσφαιρο, το ματς στην παράταση-πολύ περισσότερο στα πέναλτι- δεν το πας ποτέ εσκεμμένα εκτός αν :
- είσαι χαμένος για χαμένος και απλώς αποβλέπεις να "κλέψεις" τη νίκη στις λεπτομέρειες ή να αποδώσεις στην κακή τύχη ότι τελικά αποκλείστηκες.
- έχεις πολύ καλές εφεδρείες απέναντι στον κουρασμένο αντίπαλο που δεν έχει
- έχασες την ευκαιρία να το τακτοποιήσεις το ματσάκι όταν μπορούσες (χαζολογώντας, κάνοντας καθυστέρηση και παίζοντας για την εξέδρα) και λίγο πριν την κανονική λήξη βλέπεις τις δυνάμεις σου να τελειώνουν , τον χρόνο να μη σου αφήνει περιθώρια να το διεκδικήσεις και τον αντίπαλο να μην έχει παραδώσει ακόμα όπως έλπιζες.
Στην τελευταία περίπτωση είμαστε όπως είναι προφανές.Σώζεται; Ναι, ακόμα και τώρα.
Αλλά μην ξαναρχίζουμε τα ίδια πάλι, δεν θα έχουμε άπειρες παρατάσεις , άσε που στερεύουμε από δυνάμεις κιόλας.Στον στόχο και μόνο στον στόχο.Οτιδήποτε έξω από αυτό δεν συγχωρείται πλέον.
Τελευταίο σχόλιο: Τμήματα του φίλαθλου κοινού της ομάδας-χώρας, κάθονται στην κερκίδα, επιχαίρουν κιόλας μερικοί, κάνουν εκ του ασφαλούς τους προπονητές (πολλοί από αυτούς έχουν χάσει πανηγυρικά ανάλογα ματσάκια ή και ακόμα μικρότερης έως μηδαμινής σημασίας, αλλά σιγά μην βάλουν μυαλό) και ετοιμάζονται για τους κορνέδες.Σιωπή τώρα και μετά έχουμε να πούμε πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου