40 χρόνια μετά...

Το γεγονός το θρησκευτικό τυπικό,η αυτονόμησή μας

Στις 17 Νοέμβρη του ’73 εκτινάχθηκε μια λάμψη στο σκοτάδι.

Το γεγονός  θα παρέμενε συγκλονιστικό για τους λίγους συμμετέχοντες και θα αποκρύβονταν σιωπηλά από τους πολλούς απόντες , αν δεν  γίνονταν -ένα χρόνο περίπου αργότερα – απαραίτητο σύμβολο για να καρπίσει μια νέα ιστορική περίοδος.

Ο μεταπολιτευτικός αναδυόμενος ριζοσπαστισμός αναζητούσε τα σύμβολά του.Και δεν είχε και πολλά από τα οποία μπορούσε να πιαστεί. Ένα αμάγαλμα ΕΑΜ και Πολυτεχνείου (με ιστορική σημασία αντιστρόφως ανάλογη με την χρονική απόσταση) στάθηκε αναγκαίο για το κάρπισμά του, την ανάδειξη και τη νοηματοδότησή του.Η «γενιά της Μεταπολίτευσης» πριν καν διαμορφωθεί ως τέτοια, δημιούργησε μια «γενιά του Πολυτεχνείου» που ουδέποτε υπήρξε (δεν μπορεί να αποτελεί γενιά η έκρηξη ελευθερίας λίγων χιλιάδων νέων) αρχικά για να σηματοδοτήσει την δική της αναζήτηση πορείας και σαν μέσο απενοχοποίησης για την δική της σιωπή.Τριάντα τόσα χρόνια μετά, θα την ανασύρει για να προσπαθήσει απελπισμένα να απενοχοποιηθεί για την χρεωκοπία της  χώρας, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Και ως προς αυτά τα στοιχεία ο «εορτασμός» του Πολυτεχνείου του ’73, ήταν καρποφόρος ως τις αρχές –μέσα του ’80, όσο δηλαδή διάρκεσε στον ένα ή άλλο βαθμό η ριζοσπαστικοποίηση αυτή.

Μετά ακολούθησε διαβαθμισμένα η «θρησκευτικοποίηση του γεγονότος», με αυστηρό αν και μεταβαλλόμενο τυπικό ακολουθίας. «Γνήσιοι» και «αιρετικοί» εκφραστές και κληρονόμοι του γεγονότος, «ζηλωτές» που φαντασιώνονταν  τα «Πολυτεχνεία της γενιάς τους», οι μάζες να αποχωρούν από την αναπαράσταση του γεγονότος, οι επαγγελματίες να παίζουν όλο και πιο πρωταγωνιστικό ρόλο «Πάπα» ή «Δεσπότη» κατά το δοκούν. «Λείψανα» να περιφέρονται ως άδεια σκεύη, νεοφώτιστοι ή περιστασιακοί «πιστοί» να μπαχαλοποιούν τα πάντα  υποδυόμενοι το νέο ριζοσπαστισμό, γκουρού να προβαίνουν σε διακηρύξεις  επί παντός του επιστητού ως ομιλούσες κεφαλές. Ξεφτίλα.Ύβρις.

40 χρόνια μετά, ήρθε- καθυστερημένα- ή ώρα να τελειώνει το θρησκευτικό αυτό τυπικό και η ιλαροτραγική αναπαράσταση της Ύβρεως.

Η Κοινωνία δεν την έχει ανάγκη.Ούτε αποθυματοποιείται μέσω αυτής , ούτε μπορεί να αναζητήσει έμπνευση μέσα από αυτό. Το καθήκον και η υποχρέωση της Μνήμης , δεν υλοποιείται μέσω της γελοιοποίησης και του εξευτελισμού.Θα βρει άλλους , πιο παραγωγικούς και δημιουργικούς τρόπους να ενσωματώσει τη Μνήμη στην αναζήτηση και στην αγωνία για μια νέα πορεία.Και προς τούτο  ας ξεκινήσει  με επίγνωση να αναγνωρίσει το τέλος της λειτουργικότητας ενός θρησκευτικού τυπικού , ακόμα και σε επίπεδο συμβόλων.

Η Αριστερά , με σεβασμό και ιστορική μνήμη, ας αποκοπεί από ομφάλιους λώρους και ας αναζητήσει αν μπορεί νέους χυμούς αναζωογόνησης της. Ας αποκόψει αν χρειαστεί  από το σώμα της  παλιμπαιδίζοντες  ώριμους και κενολόγους νεανίες. Ας αναμετρηθεί με τα προβλήματα του καιρού μας και ας κρατήσει από το «γεγονός» τη μνήμη της ελευθερίας, της πρωτότυπης αναζήτησης , της δημιουργικής δράσης χωρίς κλισέ και αναμάσημα των Ευαγγελίων.

Η Νεολαία, ας αναδείξει τα πιο δημιουργικά και ανατρεπτικά της στοιχεία με νέους, προσιδιάζοντα στα δικά της χαρακτηριστικά τρόπους. Ας  διαπράξει την δική της παραγωγική «πατροκτονία».Δε μπορεί να είναι ανατρεπτική όταν αμφισβητεί τους προπάτορές της με τον μιμητικά ίδιο τρόπο που εκείνοι αμφισβητούσαν σε παρελθόντα χρόνο τους δικούς τους.Είναι βαθιά συντηρητική όταν το κάνει και μάλιστα με ένα πιθηκισμό που αγγίζει το γελοίο και δείχνει τεράστια έλλειψη σεβασμού προς συγκλονιστικές  στιγμές που η ίδια δεν έχει ζήσει.

Μια ζωντανή κοινωνία, μια ζωντανή Αριστερά, μια ζωντανή Νεολαία δεν έχει ανάγκη από  λείψανα, από κάρες αγίων και τίμια ξύλα.Ας τα θάψει με σεβασμό και τιμή και ας αναζητήσει την αναβίωση της Μνήμης σε δικά της πράγματα και δημιουργήματα.Αλλιώς είναι καταδικασμένη να ταφεί μαζί τους.Και με τον πιο τραγικό τρόπο μάλιστα.