«Ανθρώπινο Πολύ Ανθρώπινο»

«Να γιατί οι πραγματικοί αναγνώστες των γνωμικών παίρνουν απο αυτά μια ευχαρίστηση σχεδόν ασήμαντη, με γεύση μόλις ικανοποιητική, ώστε να γεμίζουν το στόμα τους με τρόπο που θυμίζει εκείνους που εξετάζουν εμπορεύματα. Αυτοί είναι άτομα που επαινούν επειδή δεν ξέρουν να αγαπούν, πρόθυμα στον κολακευτικό θαυμασμό αλλά ακόμη πιο πρόθυμα στη φυγή» 

Ο Friedrich Nietzsche (που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1844) γράφει τα παραπάνω για τα αποφθεύγματα και τα γνωμικά. Ο ίδιος έγραψε ένα έργο γεμάτο από αποφθεύγματα, αυτός ο μέγας αντιφατικός...(ειδικά στο "Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο")
«Οι άνθρωποι με βαθιές σκέψεις, στις σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους, έχουν πάντα την εντύπωση ότι είναι ηθοποιοί, επειδή είναι αναγκασμένοι, για να γίνουν αντιληπτοί, να υιοθετούν ένα επιπόλαιο ύφος».
Με το παραπάνω απόσπασμα ίσως να ερμηνεύει ο ίδιος αυτήν την αντιφατικότητά του .Η βαθιά σκέψη αποδίδεται πολλές φορές με ένα μάλλον εύπεπτο τρόπο (τα αποφθεύγματα είναι ένας τέτοιος τρόπος).Αυτή είναι μια σχολή σκέψης. Μια άλλη δηλώνει ότι "οι σύνθετες σκέψεις αποδίδονται με σύνθετο τρόπο". Η ταπεινότητά μου δεν μπορεί να διαλέξει μια από τις δύο. Απολαμβάνει και τις δύο, αρκεί να έχουν κάτι να πουν με όμορφο τρόπο.
Εξάλλου , όπως θα έλεγε και αυτός   «Το μεγάλο ύφος γεννιέται, όταν το ωραίο επιβάλλει τη νίκη πάνω στο τεράστιο».

Δεν είναι εύκολα όλα αυτά φυσικά.Δύσκολος ο δρόμος.Πως το έλεγε να δεις...
«Ένας δυνατός και συγκροτημένος άνθρωπος χωνεύει τις εμπειρίες του, όπως και τα επιτεύγματα και τα παραπτώματά του, όπως χωνεύει το κρέας, ακόμα κι όταν αναγκάζεται να καταπιεί μερικά σκληρά κομμάτια.»
Αλλά δεν είναι μόνο η σκληράδα που αντιμετωπίζουμε στην αναζήτηση της αλήθειας
«Η πίστη στην αλήθεια αρχίζει με την αμφιβολία στο θέμα όλων των «αληθειών» στις οποίες έχουμε πιστέψει έως τώρα».
Και πως προχωράει;
«Πολύ λίγοι είναι φτιαγμένοι για ανεξαρτησία – είναι ένα προνόμιο των δυνατών.» Και ποιός είναι δυνατός; Ο απρόσβλητος, ο παντοδύναμος , ο κάτοχος της απόλυτης γνώσης, ο κυρίαρχος υπεράνθρωπος;Δεν νιώθει και δεν αγαπάει ο δυνατός;
«Τι είναι λοιπόν η αγάπη, αν δεν είναι να καταλαβαίνεις και να χαίρεσαι, βλέποντας κάποιον άλλο να ζει, να ενεργεί και να αισθάνεται μ’ένα διαφορετικό και αντίθετο απο το δικό σου τρόπο; Για να ενώσει η αγάπη τα αντίθετα μέσα στη χαρά, δεν πρέπει να τα καταργήσει και να τα αρνηθεί. Ακόμη και η αγάπη για τον εαυτό σου έχει ως μια αμετάβλητη δυαδικότητα (ή μια πολλαπλότητα) σ’ένα μόνο πρόσωπο».

Και που να βρίσκετε άραγε το τέλος σε όλα αυτά; Υπάρχει αρχή και τέλος; Έχει νόημα η διαρκής ανακάλυψη του καινούργιου; Η πρωτότυπη σκέψη και θέαση του πραγματικού πόσο πρωτότυπη είναι;
«Δεν είναι το να είσαι ο πρώτος που βλέπει κάτι νέο αλλά είναι το να βλέπεις, σαν να ήταν νέα, τα παλιά και γνωστά πράγματα που έχουν ιδωθεί και ξαναιδωθεί απο όλο τον κόσμο που διακρίνει τα αληθινά πρωτότυπα πνεύματα. Αυτός που αποκαλύπτει τα πράγματα, είναι γενικά, αυτή η εντελώς χυδαία και αδέξια ύπαρξη – ο τυχαίος».

Καληνύχτα Φρειδερίκε!