Ας ξεπεράσουμε τις αναμενόμενες
και σε μεγάλο βαθμό φυσιολογικές προεκλογικές
αντιπαραθέσεις και ας προσπαθήσουμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα.
Στην πραγματικότητα η χώρα εδώ και 5 χρόνια έχει υποστεί μια
μεγάλη καταστροφή-χρεωκοπία, με απώλεια του 30% του παραγόμενου προϊόντος και
ισοδύναμη απώλεια εργατικού δυναμικού.Επίσης , δεν αναμένεται να αποκαταστήσει
έστω και στοιχειωδώς τις απώλειες αυτές για αρκετά χρόνια, ακόμα και με τα πιο
αισιόδοξα σενάρια, ενώ η ανάκαμψή της εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από
εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και εκεί
τα πράγματα δεν προοιωνίζονται και τόσο λαμπρά.
Δεδομένων αυτών , το
μείζον θέμα που τίθεται και θα συνεχίσει να τίθεται σε όλη αυτή την ιστορική
περίοδο, είναι η διαχείριση της κατάστασης αυτής εντός δημοκρατικού πλαισίου.Τόσο
με την έννοια της μη διάρρηξης του πλαισίου αυτού όσο άσχημα και να είναι τα
κοινωνικά δεδομένα , όσο και της αναγκαίας ανασυγκρότησης με όρους μακροοικονομικής επιβίωσης και προόδου, αλλά και με όρους κοινωνικής
σταθερότητας και αποφυγής ακροτήτων.
Μέχρι το 2011-2012 , η κατάσταση αυτή επιδιώχθηκε να
αντιμετωπιστεί μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο που όριζαν τα πραγματικά οικονομικά
δεδομένα και βεβαίως η βούληση των δανειστών και οι δικές τους ευρύτερες επιδιώξεις.Μέσα από αναταράξεις υψηλού
κινδύνου (διάχυτος κοινωνικός θυμός στα όρια του αυτοκαταστροφικού, διάλυση του
υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού και απαξίωση της έννοιας της πολιτικής στα όρια της απαξίωσης της δημοκρατίας) έφτασε στο όριό της η δυνατότητα της διαχείρισης αυτής και
αποφεύχθηκαν τα χειρότερα μέσα από πολιτικούς χειρισμούς διαδοχικών κυβερνήσεων
στο διάστημα 2012-2014.Το ίδιο διάστημα, αναδείχθηκε ως μείζων πολιτικός
εκφραστής των στρωμάτων εκείνων που χτυπήθηκαν (ή έστω θεώρησαν ότι έτσι έγινε) ως
επί το πλείστον από τα αποτελέσματα της κρίσης και της διαχείρισής της ,ο
ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς να κάνει κάτι ιδιαίτερο σαν πολιτική προσπάθεια για αυτό,
καβάλησε ένα ρεύμα που τον έφερε ψηλά. Έτσι και αλλιώς κάποιος θα το έκανε.
Η διαχείριση αυτή μέσα στο 2014 έφτασε το όριό της.Επί της
ουσίας όλο το έτος αυτό η κατάσταση σέρνονταν τόσο οικονομικά και κοινωνικά ,
όσο και πολιτικά και χωρίς να είναι πια σε θέση να προσφέρει κάτι επιπλέον σε
σχέση με το κεντρικό αίτημα , όπως το διατυπώσαμε
από την αρχή αυτού του σημειώματος. Η
αίσθηση του φόβου για τα χειρότερα που έφερε στην εξουσία την συγκεκριμένη
κυβέρνηση το 2012, δεν επαρκούσε για να την κρατήσει εκεί επί μακρόν. Η πτώση
της , προκειμένου να αποφευχθούν εκρηκτικές καταστάσεις, ήταν θέμα χρόνου που
οι χειρισμοί της στο θέμα της εκλογής προέδρου απλώς επιτάχυναν.
Ταυτόχρονα ,στην άλλη πλευρά, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξε μια
προσπάθεια μιας μικρής ηγετικής ομάδας να προχωρήσει (έστω χωρίς αυτό να
αγγίξει και πολύ το υπόλοιπο κομματικό σώμα) σε κάποιες από εκείνες τις μετατοπίσεις-ωριμάνσεις που απαιτούνταν ,ώστε
να είναι εφικτό να αποτελέσει την βάση διαχείρισης στην επόμενη φάση.Με
ασάφειες, με τρομακτικά κενά,με ανακολουθίες , με πολύ περιορισμένα
υποστηρίγματα εντός του κορμού του
ΣΥΡΙΖΑ , η προσπάθεια αυτή είναι σε εξέλιξη και έστω και πρόωρα ως προς την ωρίμανσή της είναι προ των
πυλών της εξουσίας ( έτσι και αλλιώς η εξουσία δεν παραδίδεται σε κανέναν
κατόπιν ραντεβού όταν θα είναι έτοιμος)
Αυτά που διακυβεύονται στις επερχόμενες εκλογές είναι:
1 Η ομαλή εναλλαγή στην εξουσία εντός δημοκρατικού
πλαισίου.Από την άποψη αυτή , κραυγές του τύπου «πάσει θυσία ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός
εξουσίας» δεν εναρμονίζονται με τη λειτουργία του δημοκρατικού πλαισίου
(θυμίζουν δε πολύ , εκτός από παλιές εποχές και την περίοδο του αυριανισμού που
έθετε την τυχόν επαναφορά της επάρατου δεξιάς
, ως ισοδύναμο του να ανοίξουν πάλι τα Μακρονήσια)
2 Η δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ (δηλαδή της μικρής
ηγετικής του ομάδας) να κάνει άμεσα τολμηρές
πολιτικές επιλογές( ανεξαρτήτως αυτοδυναμίας ή όχι) που ταυτόχρονα να
επιτυγχάνουν σε μεγάλο βαθμό:
-
Την αποκατάσταση της αίσθησης στο τμήμα εκείνο της κοινωνίας που νιώθει outsider, ότι συμμετέχει
ομαλά στην κοινωνική και πολιτική ζωή και
εκπροσωπείται πολιτικά.Αυτό είναι το
μείζον θέμα για την πολιτική σταθερότητα και όχι απλά η αριθμητική των εδρών
στο Κοινοβούλιο.
-
Την ανάπτυξη μιας αύρας θετικών προσδοκιών (όχι φυσικά περί αποκατάστασης
των απολεσθέντων που είναι ανέφικτο) που
θα λειτουργήσει συνθετικά και πολλαπλασιαστικά.
-
Την διασφάλιση «ασφαλούς πλού» σε μια σειρά
αναταράξεων και θαλασσοταραχών που είναι αναπόφευκτες, τόσο σε εσωτερικό επίπεδο όσο και στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Δυστυχώς
σε αυτές τις εκλογές δεν κρίνεται ένα σχέδιο ανασυγκρότησης του παραγωγικού και κοινωνικού δυναμικού, γιατί κανένα τέτοιο έστω και πρωτόλεια δεν έχει τεθεί επί τάπητος.Αυτό
εκκρεμεί ακόμα και θα είναι το πεδίο κρίσης στο διάστημα αμέσως μετά την αποκατάσταση των
νέων ισορροπιών.
