Για το περιεχόμενο μιάς ζητούμενης πολιτικής... Δημιουργικότητα

Έχουμε αφήσει στη μέση μια κουβέντα από το προηγούμενο σημείωμα. Για το περιεχόμενο μιας ζητούμενης πολιτικής γιατην Προοδευτική Αριστερά.
Ομολογώ ότι πολλές φορές άρχισα και έσβησα το κείμενο που ξεκινούσα να γράψω, γι αυτό εξάλλου πέρασαν αρκετές ημέρες πριν το κείμενο τούτο αναρτηθεί. Ο βασικός προβληματισμός ήταν φυσικά, τι να πει κανείς σήμερα για το περιεχόμενο μιας πολιτικής της Αριστεράς. Από που να αρχίσει και που να τελειώσει. Τι να θεωρήσει δεδομένο και τι ζητούμενο. Κινδυνεύει το κείμενο να μοιάσει με τις παραδοσιακές «θέσεις» των αριστερών κομμάτων για τα συνέδριά τους που κανείς δεν ασχολείται μαζί τους, παρά μόνο οι περί την κομματική φιλολογία λεπτολογούντες και την τρίχα τριχοτομούντες.
Δεν κρίνω εαυτόν κατάλληλο, αλλά και δεν επιθυμώ να εμπλακώ σε τέτοια συζήτηση.
Θαυμάσια το κείμενο αυτό λοιπόν μπορεί να σταματήσει εδώ, δείγμα τρανό αδυναμίας, παραδοχή ανυπαρξίας περιεχομένου . Ας το πιάσουμε λοιπόν αλλιώς.

Ας διατυπώσουμε μόνο μερικές αδρές γραμμές, τι θα συνιστούσε πρόοδο για την ελληνική κοινωνία στην σημερινή κατάσταση. Ξέρω, ίσως απογοητεύω κάποιους που θα περίμεναν μεγάλα οράματα, στρατηγικές για το «ξερίζωμα του καπιταλισμού» , την άρνηση της αγοράς σαν μεθόδου παραγωγής και διανομής κοινωνικού πλούτου και άλλα τινά. Ας μιλήσουμε καθαρά. Ακόμα και σχηματικά αν χρειαστεί, αλλά καθαρά.

Δεν έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη της ανθρωπότητας η υπέρβαση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της συνακόλουθης μορφής κοινωνικής οργάνωσης. Δεν έχουμε κατά νου κάποιον καλύτερο τρόπο αποδοτικής οργάνωσης της παραγωγής και διανομής πλούτου από την αγορά , με τα όποια προβλήματα η ίδια δημιουργεί (ανισότητες, εκμετάλλευση, κ.λ.π). Προφανώς υπάρχει ακόμα περιθώριο ανάπτυξης παραγωγικών δυνάμεων υπό τον συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής.

Η Αριστερά, και το μαρτυρεί αυτό η ιστορία της, περιέχεται μέσα σε αυτόν τον κοινωνικό σχηματισμό . Η άρνησή του ως ιστορικά τελεσίδικου από την μεριά της, σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται και άρνηση συμμετοχής σε αυτόν. Επιδιώκει ακόμα και την ανάληψη πολιτικής διεύθυνσής του , εν γνώσει των ορίων. Τέτοια άρνηση ισοδυναμεί με άρνηση της ύπαρξής της σαν προωθητική δύναμη. Την τοποθετεί είτε σε θέση ενός μεγάλου και ιδιότυπου «συνδικάτου» ,είτε σε θέση θρησκευτικής σέχτας που αναμένει την Δευτέρα παρουσία φροντίζοντας στο μεταξύ να προετοιμαστεί γι αυτήν τη «μεγάλη ώρα» (όπως άλλοι ετοιμάζουν τις ψυχές τους για μια αντίστοιχη ώρα.) Για να μην αναφερθούμε στην αντίληψη (που ανήκει σε προ μαρξιστικές φάσεις της) περί λειτουργίας της ως «άμμου που χαλάει τα γρανάζια του συστήματος», αντίληψη βαθιά συντηρητική.

Η Αριστερά , αν θέλει να είναι Προοδευτική και ζώσα , οφείλει να ασκεί προωθητική πολιτική εκφράζοντας τα τμήματα της κοινωνίας των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούνται από αυτήν την εξέλιξη. Ανήκει, ή μάλλον οφείλει να ανήκει, στην ροή του ποταμού της εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών και μάλιστα στα πιο δυναμικά ρεύματα αυτού του ποταμού. Οφείλει να πρωτοπορεί στην βελτίωση των όρων ζωής των ανθρώπων και μάλιστα ιδιαίτερα εκείνων που βρίσκονται σε μεγαλύτερη δυσχέρεια και σε κατάσταση περιορισμένων ευκαιριών και δικαιωμάτων. Οφείλει συνεπώς να νοιάζεται και να συμμετέχει στην εξέλιξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, και από πρωτοποριακή θέση μάλιστα , να οδηγεί ή υποστηρίζει την εξέλιξη αυτή.
Αν έπρεπε να συνοψίσω σε μία φράση όλα αυτά που οφείλει να κάνει μια σύγχρονη προοδευτική Αριστερά, θα έλεγα με ίσως αξιωματικό τρόπο ,να είναι δημιουργική και να υποστηρίζει πολιτικές που κάνουν τους ανθρώπους δημιουργικούς.
Γνωρίζω ότι δεν ακούγεται ιδιαίτερα «επαναστατικό» με παραδοσιακούς όρους. Μπορεί να θεωρηθεί ότι φτωχαίνω το περιεχόμενο και τους στόχους μιας Αριστερής πολιτικής.

Αλλά ας το ξανασκεφτούμε.
Τι πιο προοδευτικό ΣΉΜΕΡΑ από αυτό σε μια κοινωνία σαν την ελληνική ( και όχι μόνο) , που καθυστερεί, υποβαθμίζεται οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά. Που διακρίνεται για την φοβικότητά της σε κάθε μορφής αλλαγή. Που καταναλώνει χωρίς να παράγει. Που απαξιώνει καθημερινά την παιδεία, τις δεξιότητες και τα ταλέντα των μελών της και ιδιαίτερα των νιάτων της. Που επιβραβεύει το βόλεμα, την ιδρυματοποίηση των πολιτών της στις αγκάλες ενός άθλιου κράτους (και που θεωρεί ακόμα χειρότερα προοδευτική την ιδρυματοποίηση αυτή). Που προμοτάρει σαν δήθεν «επιτυχημένους» σε κάθε τομέα, τους πιο τυχάρπαστους και διεφθαρμένους αεριτζήδες . Που ακόμα και η ιθύνουσα τάξη της, φροντίζει για την αναπαραγωγή της όχι μέσα από το επιχειρείν αλλά κυρίως απομυζώντας τους πόρους του κράτους με τον πιο αντιπαραγωγικό τρόπο.
Μήπως τελικά ότι πιο προοδευτικό σήμερα στην Ελλάδα θα είναι μια έξαρση δημιουργικότητας:

Γιά την μορφή μιας ζητούμενης πολιτικής.....

Ας προσπαθήσουμε να πούμε μερικά πράγματα για τις ευρωεκλογές. Και ας μείνουμε σε δύο βασικά ζητήματα που θεωρώ ότι ξεπερνούν τα όρια της ρουτινιάρικης σχολιογραφίας σε αυτές τις περιπτώσεις.
Πέρα από εντυπωσιασμούς και αριθμητικές αλχημείες, η γραμμή για αποχή πέρασε σε σημαντικό βαθμό, αν και όχι σε αυτόν που πολλοί θα επιθυμούσαν. Κατόπιν εορτής όμως γίνεται συζήτηση για αυτό το θέμα με τρόπο που ακριβώς το ανατροφοδοτεί . Από το αριθμητικό σπεκουλάρισμα για να δικαιολογηθούν επώδυνα αποτελέσματα κάποιων πλευρών, μέχρι το ανοικτό «γλείψιμο» με δήθεν πατρικό-συμβουλευτικό χαρακτήρα των απεχόντων , για να καταλήξουμε στην ανοιχτή και με θαυμασμό εξύψωση της αποχής ως της πιο προοδευτικής πράξης των αμφισβητούντων πολιτών , όπως και την ανέξοδη καταγγελία των απεχόντων.
Μάλιστα. Και μετά αρχίζουν, τράβα εσύ πιο δεξιά, εσύ λίγο πιο αριστερά, όπα
εσύ καλά είσαι...και πάει λέγοντας.
Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε λίγο πέρα από τα τετριμμένα.

Για λόγους που δεν είναι ίσως του παρόντος σημειώματος, οι πολίτες σήμερα- και αυτό αφορά όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο- λειτουργούν πολύ πιο ατομικά και δύσκολα συμμετέχουν σε συλλογικότητες .Είτε αυτές σχετίζονται με τις υλικές συνθήκες ύπαρξής τους, είτε με πολιτικοιδεολογικές αναφορές. Και ας μην βιαστεί κανείς να το αποδώσει με ευκολία στην κυρίαρχη ιδεολογία του ατομικού νεοφιλελευθερισμού, παρ’ ότι έχει και αυτό την σημασία του. Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες αυτό σχετίζεται κατά κύριο λόγο, με θέματα που αφορούν στον εξατομικευμένο τρόπο με τον οποίο ο καθένας συμμετέχει στην παραγωγή αλλά και στην κατανάλωση του παραγόμενου πλούτου. Χωρίς άλλη ανάλυση, παραδειγματικά και μόνο, ας συγκρίνουμε τα του σήμερα με το μαζικό τρόπο παραγωγής , κατανάλωσης και διαβίωσης του προηγούμενου αιώνα (η εικόνα με τους χιλιάδες εξισωμένους εργάτες , που ζουν μαζί στο εργοστάσιο και μετά πάλι μαζί στις γειτονιές τους ή σε εργατουπόλεις, δεν απαντάται σήμερα). Επίσης, ακόμα και σε χώρες όπως η Ελλάδα με πρόσφατα ακόμα τα σημάδια μεγάλων ιστορικοιδεολογικών διαχωρισμών, δεν είναι πια αυτοί οι διαχωρισμοί κυρίαρχοι στην πολιτική σκέψη των περισσότερων πολιτών, πολύ περισσότερο δε των νέων.
Με δύο κουβέντες, το παράδειγμα πολιτικής που ασκείται από όλες τις πλευρές,και που έχει μείνει με αναφορά σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους της κοινωνικής μας ζωής είναι αναντίστοιχο της πραγματικής ζωής των ανθρώπων. Ίσως ακριβώς αυτή η αδυναμία οδηγεί συχνά σε εντελώς μαρκετίστικες αντιλήψεις της πολιτικής (όπως η θεοποίηση των δημοσκοπήσεων και η εμφανής πληκτικότητα των συνθημάτων. Πάντως ας σημειώσουμε επί τη ευκαιρία, ότι οι αντίστοιχες πρακτικές στην αγορά προϊόντων είναι πολύ πιο επιτυχημένες)
Άρα, μην μας παραξενεύει η αποξένωση πολλών πολιτών -κυρίως δε νέων- από την δρώσα πολιτική σαν μορφή. Πολύ απλά είναι αναντίστοιχη με τους πραγματικούς όρους ζωής τους, άρα αδιάφορη. (Πήραμε στην προηγούμενη ανάρτησή μας ξεκάθαρη θέση στο θέμα της αποχής , άρα το σημείωμα τούτο προσπαθεί να ανοίξει μια συζήτηση επί της ουσίας της συμμετοχής, μιας και οι εκλογές πέρασαν και μπορούμε πιο άνετα να το συζητήσουμε).
Η αναζήτηση νέων μορφών συλλογικοτήτων – βασισμένων στην πραγματική ζωή και όχι με επιβολή σχημάτων πάνω σε αυτήν,είναι ένα εξαιρετικής σημασίας θέμα , που μια Προοδευτική Αριστερά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να παραλείψει, αν θέλει να έχει κοινωνικές αναφορές.


Για λόγους χώρου και επειδή δεν μου αρέσουν οι μακρόσυρτες τοποθετήσεις, παρ’ ότι τείνω προσωπικά με σχεδόν καταστροφικό τρόπο προς αυτές (οποία αντίφαση ε!!!) , θα συνεχίσουμε στο επόμενο σημείωμά μας με την ουσία της πολιτικής μιας ζητούμενης Προοδευτικής Αριστεράς και κατά αντιδιαστολή με τις σήμερα ασκούμενες και πολλαπλά αποτυγχάνοντες , όπως και πρόσφατα απεδείχθη για μια ακόμη φορά στις ευρωεκλογές.

ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΛΙΑ; Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ (ΚΥΡΙΩΣ) ΩΣ LIFE STYLE

Και ξαφνικά (;) η αποχή έγινε προοδευτική πολιτική επιλογή!


Το «πάμε παραλία» που ωμά προπαγανδίζει για λογαριασμό πολλών και μεταξύ άλλων πολλών ο εθνικός μας λαϊκιστής, έγινε όχι απλά μοδάτο αλλά και πολιτικώς ορθόν. Προοδευτική και αριστερή παρακαλώ στάση, απέναντι στα πραγματικά αδιέξοδα της κοινωνίας (νοούμενης όχι ως ενιαία σούπα, αλλά σαν διαρκώς μεταβαλλόμενη σύγκρουση και ανασύνθεση μικρών και μεγάλων συμφερόντων) και του εξ αυτής εκπορευόμενο πολιτικό σύστημα. Με μόλις αποκρυπτόμενη αγαλλίαση τα ΜΜΕ παρουσιάζουν σαν πράξη συνειδητοποίησης από τους πολίτες του αδιεξόδου την στάση να πάμε για μπάνιο, ενώ ταυτόχρονα με δάκρυα γνωστού ερπετού που όπως και αυτά συχνάζουν στους βούρκους, κάνουν επικλήσεις για μια αντιμετώπιση του φαινομένου.

Αν θυμάμαι καλά, η αποχή από εκλογική διαδικασία, όταν δεν είναι μια πράξη ανεύθυνη είναι μια πράξη ενίοτε προπαρασκευαστική μιας άλλης πιο ριζοσπαστικής, της επανάστασης. Αρνούμαι την διαδικασία , σημαίνει αρνούμαι την ουσία της είτε από θέση αρχής , είτε κατά πολιτική επιλογή που προετοιμάζει μια επόμενη. Αν επίσης καταλαβαίνω καλά, μάλλον η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε προεπαναστατική κατάσταση...Αρνούμαι την διαδικασία δεν είναι σε καμία περίπτωση ισοδύναμο του αποδοκιμάζω το πολιτικό σύστημα στην παρούσα του μορφή, ή δεν με καλύπτει καμία από τις υπαρκτές επιλογές.
Είναι δεδομένο εδώ και αρκετά χρόνια, ότι εμφανίζεται μια συνεχής υποχώρηση της πολιτικής έναντι του συνεχώς ισχυροποιούμενου πόλου της οικονομίας, κυρίως μέσα από την γιγάντωση –υπερσυγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Σε συνδυασμό με την θλιβερή ανεπάρκεια της οργανωμένης πολιτικής, και δυστυχώς την κορυφαία ανικανότητα της ποικιλόμορφης Αριστεράς να οργανώσει πολιτικό ρεύμα (έξω από τον θλιβερό δογματισμό και την ελαφρού τύπου - life style – δραστηριότητα ), αυτό οδήγησε στην πλήρη απαξίωση της έννοιας της πολιτικής στη ζωή μας.

Ας θυμηθούμε όμως: μέχρι τα σήμερα αυτή είναι η διαδικασία που η ανθρωπότητα έχει αναδείξει για την διαχείριση των κοινών της υποθέσεων. Η άρση αυτής της δυνατότητας- με όλες τις αναγνωρισμένες και μη αδυναμίες της- τοποθετεί την διαχείριση αυτών των κοινών με τον πιο ανεξέλεγκτο τρόπο στα χέρια των ισχυρών, των «τεχνικών της εξουσίας», δηλ. τελικά των διαφημιστών για λογαριασμό των αφεντικών τους. Αποστερεί κάθε δυνατότητα των αδύνατων, των μειονεκτούντων σε ευκαιρίες να διεκδικήσουν και να πραγματώσουν καλύτερες προϋποθέσεις και ευκαιρίες βελτίωσης της ζωής τους. Μοιάζει σε κανέναν κάτι τέτοιο προοδευτικό; Γιατί σαν τέτοιο παρουσιάζεται, κολακεύοντας την απαρέσκεια προς την πολιτική και μετασχηματίζοντάς την βαθμιαία αλλά σταθερά σε απαξίωση της πολιτικής διαδικασίας , δηλ. της δημοκρατίας.

Δεν θα υπερασπίσουμε το παρόν πολιτικό σκηνικό,κόμματα , επηρεάζοντες και πολιτικό προσωπικό. Αλλά δεν είμαστε και στραβοί, να μην βλέπουμε από πια πλευρά λοιδορείται. Να μην βλέπουμε ποιοι τρίβουν τα χέρια τους, πίσω από την φθαρμένη τους σκηνή, που όσο πιο φθαρμένη γίνεται τόσο και πιο διάφανη.
Το ελάχιστο, αν και όχι αρκετό , που πρέπει όλοι μας να κάνουμε είναι να τους απαντήσουμε. Δεν πάμε παραλία, πάμε κάλπη. Άσχετα από τι θα ψηφίσουμε , ακόμα και ψήφοι που δεν προσμετρώνται στις έγκυρες ψήφους, θα δώσουν ένα ελάχιστο πλην σημαντικό εδώ που φτάσαμε μήνυμα Είμαστε εδώ.

Το τι θα κάνουμε όσοι είμαστε εδώ, θα το δούμε στην συνέχεια.