Διαχείριση λιτότητας ή νέα μεταπολίτευση;...

Γράφει ο Γιάννης Βούλγαρης

Η εθνική κρίση αποδεικνύει πως χρειαζόμαστε δραστικές δομικές αλλαγές...ΖΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΩΣ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΜΦΙΡΡΟΠΗΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ, ΟΛΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΔΥΝΑΤΑ. ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΩΣ ΤΩΡΑ «ΕΚΑΙΓΑΝ», ΥΙΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΕΥΚΟΛΙΑ, ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΑΜΠΟΥ, ΣΥΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΣΑΝ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, Η ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΕΣ ΔΕΝ...ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΣΤΕΡΕΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΔΟΜΗΗ «πολιτική στιγμή» έχει τα χαρακτηριστικά μιας νέας μεταπολίτευσης. Είναι ανοιχτή σε διαφορετικές διεξόδους, σε αστάθμητους παράγοντες, εξαρτάται πολύ από την πολιτική πρωτοβουλία και την ποιότητα της πολιτικής ηγεσίας. Η Μεταπολίτευση του 1974 ευθυγράμμισε την Ελλάδα με τις δημοκρατίες που διαμορφώθηκαν στον μεταπολεμικό κόσμο και τις γεωπολιτικές συνθήκες του διπολισμού. Η ανάγκη μιας νέας μεταπολίτευσης το 2010 προκύπτει από την εθνική κρίση στην οποία περιέπεσε η Ελλάδα στα πρώτα χρόνια του νέου παγκοσμιοποιημένου κόσμου, λόγω των μακροσκοπικών δομικών αδυναμιών της και θανάσιμων πολιτικών λαθών. Χρειαζόμαστε μια νέα μεταπολίτευση, χρειαζόμαστε δραστικές δομικές αλλαγές, ώστε να ενταχθεί δυναμικότερα και υγιέστερα η Ελλάδα στον νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας και στην παγκοσμιοποιημένη πολιτική.

Προοδευτικός στόχος

Σε τέτοιες καμπές, οι πολιτικές παρατάξεις επαναπροσδιορίζονται με δική τους πρωτοβουλία και οπωσδήποτε επαναξιολογούνται από τους πολίτες, ακόμα και αν οι συσχετισμοί δεν αλλάξουν ριζικά. Παραταξιακά, ο εκλογικός χάρτης του 1964 έμοιαζε με εκείνον του 1981, αλλά τα κόμματα και η πολιτική κουλτούρα είχαν αλλάξει άρδην. Σε συνθήκες εθνικής κρίσης όπως η σημερινή, οι παρατάξεις «υπογράφουν» με τη δράση και τον λόγο τους, ένα νέο μακροπρόθεσμο συμβόλαιο με το έθνος και τους πολίτες. Η παραταξιακή ιδεολογία επηρεάζει προφανώς την πολιτική πρόταση που διατυπώνεται στις έκτακτες συνθήκες της κρίσης. Αλλά επειδή οι ιδεολογίες είναι από τη φύση τους εύπλαστες και ευρύχωρες, ο επαναπροσδιορισμός της κάθε παράταξης ακολουθεί την αντίθετη κατεύθυνση: από την εθνική πρόταση στην ιδεολογία και όχι αντιστρόφως. Ή αλλιώς, αν νομίζεις ότι τα αναγκαία μέτρα για τη διάσωση της χώρας είναι έξω από την ιδεολογία σου, τότε ξανακοίταξε την ιδεολογία σου ώστε να την κάνεις μπούσουλα για να αρμενίσεις προς όφελος της χώρας. Γιατί ο γιαλός είναι αυτός που είναι. Μιλώ για παρατάξεις και όχι για κόμματα. Η Μεταπολίτευση του 1974 είχε καθιερώσει τα κόμματα ως αναμφισβήτητους πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής. Σήμερα έχουν χάσει την ισχύ τους. Η νέα μεταπολίτευση, αν υπάρξει, θα έχει ως πρωταγωνιστές τις παρατάξειςαστερισμούς που θα περιλαμβάνουν κόμματα, πολιτικές ομάδες, κινήσεις πολιτών, κινήματα γνώμης και αξιών, ειδικούς, διαμορφωτές γνώμης και διανοουμένους. Σαν «κόμβους» μιας δικτύωσης και αλληλοδιαμόρφωσης. Ο αστερισμός που κινείται στον χώρο της Κεντροαριστεράς, της δημοκρατικής Αριστεράς, της οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού, έχει κατεξοχήν συμφέρον να πρωτοστατήσει στον γενικό επαναπροσδιορισμό της πολιτικής μας ζωής. Ο λόγος είναι απλός. Η επιλογή που έχει είναι ή να διαχειριστεί καταναγκαστικά ένα πρόγραμμα λιτότητας και αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας πληρώνοντας το ανάλογο πολιτικό κόστος, ή να καταφέρει να κάνει την εθνική αυτή αναγκαιότητα, πολιτική ευρύτερων δομικών αλλαγών του βεληνεκούς μιας νέας μεταπολίτευσης, κερδίζοντας έτσι σταθερό προβάδισμα ηγεμονίας έναντι των άλλων. Υπό αυτό το πρίσμα η νέα μεταπολίτευση είναι στόχος πρωτίστως αυτής της παράταξης. Για να τον επιδιώξει πρέπει να πετύχει έναν άθλο: να κατανικήσει το ρουτινιασμένο κλίμα της ελληνικής πολιτικής - κομματικής ζωής. Οπως επίσης, να μην υποκύψει στην αυταπάτη ότι μόλις πέσουν λίγο τα spreads και εξασφαλιστεί η δανειοληπτική ροή, η κυβέρνηση μπορεί να γυρίσει στα γνωστά, με την ελπίδα ότι η Ν.Δ. θα αργήσει να συνέλθει.

Αιχμές από τα ΝΕΑ.

Βαθιά λαρύγγια και κούφια κεφάλια

Η παραγωγή εχθρών αυξάνει το Α.Ε.Π;

Μετά τους «κερδοσκόπους», τα «διεθνή κέντρα» , τους «δημόσιους υπαλλήλους», «αυτούς που τα φάγανε», έχουμε νέο εχθρό, τα «βαθιά λαρύγγια». Αν τους βρούμε και αυτούς και τους κλείσουμε μέσα (όπως και όλους τους προαναφερθέντες) , θα βρούμε την υγειά μας. Όπερ έδει δείξε!

Εκτός , αν μας προκύψουν και τίποτε νέοι εχθροί , που δεν τους είχαμε υπολογίσει ως τώρα, οπότε μάλλον το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων πρέπει να αυξήσει τον κωδικό ‘Νέα Σωφρονιστικά Ιδρύματα’, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις νέες ανάγκες. Αυτό θα δημιουργήσει δουλειές, θα αναπτύξει τις τοπικές κοινωνίες (περί τις φυλακές, τα στρατόπεδα και τα ΤΕΙ, ζουν τόσες τοπικές κοινωνίες εξάλλου) και θα φέρει την πολυπόθητη ανάπτυξη!

Επίσης καλού κακού, ας έχουμε και ένα πιστόλι πάνω στο τραπέζι, για τον φόβο των Ιουδαίων. Επί τη ευκαιρία, για Εβραίους εχθρούς δεν ακούω πολλά τώρα τελευταίαα και έχω μια ανησυχία. Δεν παίζουν , ή τους κρατάμε για αργότερα όταν μας τελειώσουν οι άλλοι;
Απόγνωση σε πιάνει έτσι και παρακολουθήσεις το δημόσιο διάλογο σε μια χώρα που πεθαίνει. Να βρούμε φταίχτες ψάχνουμε σαν παλαβοί. Τα πάντα γύρω από το δίπολο καλοί-κακοί (εμείς είμαστε πάντα οι καλοί βεβαίως), φιλλέλληνες-ανθέλληνες, ποιοι μας στηρίζουν και ποιοι μας πολεμάνε. Τόσοι αιώνες θρησκευτικού μανιχαϊσμού δεν πήγαν χαμένοι, άφησαν τα ανεξίτηλα ίχνη τους.

Και ενώ ψάχνουμε αυτά, τριγύρω μας συμβαίνουν τα εξής (μεταξύ πολλών άλλων):
- Το ποσοστό ξένων που αγοράζουν τα ομόλογά μας πέφτει δραματικά ( από 80% στον πρώτο δανεισμό το Γενάρη, σε 77% στον δεύτερο και μόλις 57% στον τρίτο). Με δυο κουβέντες...σε λίγο οι «κερδοσκόποι» -δανειστές μας δεν θα «κερδοσκοπούν » πλέον εναντίον μας!!! Φαίνεται φοβήθηκαν μην τους αποκαλύψουμε και την κάνουν. Ή μήπως είναι κάτι άλλο;

- Το ποσό των καταθέσεων, σε μια χώρα ούτως ή άλλως εξαιρετικά χαμηλής αποταμίευσης , πέφτει δραματικά. Και δεν είναι απλά έξοδος κεφαλαίων, που έτσι και αλλιώς άρχισαν το τελευταίο διάστημα να επανακάμπτουν Αρχίσαμε να τρώμε από τα έτοιμα...

- Οι τράπεζες κοιτάνε έντρομες αυτό που έρχεται. Γιατί άραγε επανεργοποίησαν το πακέτο στήριξης, για να περάσει ρευστότητα στην αγορά; Όχι βέβαια, τέτοιο πράγμα δεν παίζει γιατί απλούστατα ο φόβος κόκκινων δανείων δεν αφήνει καμιά τράπεζα να δώσει ρευστότητα και όχι η έλλειψη διαθέσιμων κεφαλαίων.

- Η Ε.Ε., αγωνιά για την περίπτωσή μας και κάνει ότι είναι δυνατόν για να μας απομονώσει –κάτι σαν χολεριασμένους δηλαδή- να μην διασπείρουμε τον ιό και σε άλλους. Τι αλληλεγγύη και πράσινα άλογα, σε καραντίνα μας βάζει και το λέει Δ.Ν.Τ. Τσοντάρει και αυτή στα έξοδα καραντίνας, αλλά την δουλειά θα την κάνουν οι ειδικοί, όπως σε κάθε βαριά ασθενούντα. Εξάλλου, ακολουθούν τόσοι ασθενείς ακόμα παρακάτω (και όχι από τους συνήθεις τριτοκοσμικούς ύποπτους αυτή την φορά), που λίγη εξάσκηση δεν θα κάνει κακό.

Ας μην συνεχίσω, αρκετά δεν είναι όλα αυτά; Για εύκολες απαντήσει σε αυτά και άλλα, μπορεί όποιος θέλει να απευθυνθεί σε κυβερνήσεις, κόμματα,επαγγελματικές οργανώσεις, ΜΜΕ,καθηγητές, έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα που βυσσοδομούν κατά των εχθρών μας, ανακαλύπτοντας συνεχώς και καινούργιους
Για όποιον θέλει να αναζητήσει δύσκολες απαντήσεις, να ρίξει δυο φάσκελα σε όλους τους παραπάνω, να κοιταχτεί καλά καλά στον καθρέφτη του και μετά ας σκεφτεί και λίγο. Κριτικά, σκληρά , ρεαλιστικά, μακριά από στερεότυπα και δογματισμούς και τότε μπορεί να γίνει και λίγο αισιόδοξος.

Διεμερίσαντο τά ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον

H ιδέα του «μη μαδάς τη μαργαρίτα» που εμφανίζει τον Αλαβάνο, ως Μωυσή να παραλαμβάνει και να παραδίδει τις 10 εντολές, έβαλε και εμένα σε σκέψεις βιβλικού χαρακτήρα και έτσι προέκυψε ο ανωτέρω τίτλος της σημερινής ανάρτησης.
Πράγματι η σημερινή κατάσταση στην κοινωνία μας δεν μπορεί να περιγραφεί καλύτερα παρά με την παραπάνω ρήση. Με μια ελαφρά τροποποίηση, ‘επί τον ιματισμό μου...όρμηξαν όλοι και όποιος πρόλαβε άρπαξε’.Επί χρόνια διαμερίζαμε τα έτοιμα, άμα δεν έφταναν δανειζόμαστε και τα λεηλετούσαμε, και τώρα, την ώρα της κρίσης τι κάνουμε; Ότι προλάβουμε και αρπάξουμε ο καθένας, από το πανέρι που ξέμεινε(αγρότες, εφοριακοί, μεγαλοεργολάβοι και λοιποί κρατικοδίαιτοι «επιχειρηματίες»,αργόσχολοι του δημοσίου, λαμόγια τραπεζικά , επιχειρηματικά, μικρομεσαία και μεγαλομεσαία και τελιωμό δεν έχει η λίστα).

Σε κορυφαία θέση βέβαια η πολιτική μας τάξη. Αν παρακολουθήσει κανείς τον τύπο τις μέρες αυτές, θα θεωρήσει ότι όλα βαίνουν αμέριμνα καλώς . Business as usual. Μέχρι ότι η μισή κυβέρνηση σχεδιάσει να μετακομίσει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση διαβάζει κανείς! Ο Αλαβάνος ετοιμάζει το νέο επαναστατικό υποκείμενο με βασικό στόχο την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας! Ο ΣΥΝ, αναρωτιέται αν θα επανατακτοποιήσει τις καρέκλες του με συνέδριο ή άνευ! Οι κυβερνητικοί και αντικυβερνητικοί στα κανάλια αναμασούν τον ίδιο στείρο λόγο, σαν να είμαστε σε μια ολωσδιόλου κανονική περίοδο!

Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται! Μόνο που η δρυς είναι αυτή που πάνω της καθόμαστε!
Αφού δανειστήκαμε 8 δις, τι μας εμποδίζει να δανειστούμε και άλλα; Μήπως εμείς θα τα πληρώσουμε; Οι επόμενοι. Και άμα δεν βρίσκουμε δανειστές υπάρχουν και οι... Κινέζοι.
Έγραφα προ καιρού ότι κάποιος πρέπει να χτυπήσει την καμπάνα. Ε, λοιπόν βρέθηκε κάποιος. Όχι από εμάς, από τους άλλους. Ο χτύπος ήταν λίγο βαρύς βέβαια, 400 μονάδων της Κλίμακας Spread! Αλλά έλα μωρέ τώρα, τι 100 , τι 200, τι 300, τι 400...πέντε πάνω, πέντε κάτω θα τα βρούμε.

Συγγνώμη, αλλά το ιλαρό μου ύφος δεν σχετίζεται με καμιά ιλαρή κατάσταση, ψυχοθεραπευτική μέθοδος κατά της καταθλιπτικής μας κατάστασης είναι, αλλά και ανεπίτρεπτο εδώ που φτάσαμε. Αλλάζω ύφος λοιπόν.
Από σεβασμό σε πραγματικούς ανθρώπους με τους οποίους συνευρίσκομαι κάθε μέρα και μοιραζόμαστε την αγωνία. Ναι ρε, υπάρχουν άνθρωποι που αγωνιούν, που νοιάζονται.
Που αγωνιούν για το αν αύριο θα έχουν δουλειά, αν η επιχείρησή τους ή η επιχείρηση που εργάζονται θα τα βγάλει πέρα. Για το αν θα υπάρχουν λεφτά για παιδεία και υγεία ή όλα θα δίνονται για να ξεπληρώσουμε το χρέος. Για το ότι τα παιδιά τους θα τους γυρίσουν στα μούτρα το ότι «αμαρτίες γονέων παιδεύουσοι τέκνα». Για, για, για....

Λοιπόν τέρμα τα φληναφήματα επιχειρηματικών και πολιτικών λαμογιών. Να δούμε, να συζητήσουμε , να διαβουλευθούμε, να μελετήσουμε...Να δράσουμε εδώ και τώρα. Έστω ημιπτωχευμένοι, έστω πεσμένοι κάτω, χλεύη του κάθε τυχοδιώκτη.

Ηγεσία και συστράτευση χρειαζόμαστε. Έχουμε να διαχειριστούμε πόλεμο. Αν οι ηγεσίες μας δεν μπορούν, ας τους ξηλώσουμε τα γαλόνια τώρα εμείς οι φαντάροι.
Αν οι ευρύτερες δυνατές προοδευτικές δυνάμεις, ανεξαρτήτως προέλευσης, δεν μπορούν, θα τα κάνουν οι εξ’ Εσπερίας τεχνοκράτες και οι εδώ σφουγγοκωλάριοί τους(με το αζημίωτο).Εδώ θα κριθεί ποιοι είναι προοδευτικοί και ποιοι όχι.

Αν ο ΓΑΠ δεν μπορεί να κυβερνήσει μια χώρα σε έσχατη κρίση παρά μόνο καμιά ΜΚΟ,ας κάνει στην άκρη πριν τον κάνουν άλλοι.
Αν ο Φ. Κουβέλης και η παρέα του το μόνο που μπορούν είναι να περιφέρουν το αναμάσημα της «ανανέωσης» στα κανάλια, ας μας αδειάζουν τη γωνιά. Μια συνιστώσα παραπάνω , μια παρακάτω δεν θα χαλάσει η σούπα. Εκεί θα είναι και θα βυζαντινολογούν ασύστολα στο διηνεκές, όπως κάνουν τόσες δεκαετίες.
Αν ο ΣΥΝ επανατακτοποιεί τις καρέκλες του σε σχήματα μορφοποιημένα και άμορφα, στα παλιά μας τα παπούτσια. Ούτε για μονόστηλο δεν κάνουν.
Αν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δε μπορούν να πουν μια φορά την αλήθεια, ας μαζευτούν όλοι μαζί σε μια αίθουσα να συζητάνε για καμιά δεκαετία(και ας κλειδώσουν και την πόρτα απέξω, να μην τους ενοχλήσει κανείς)
Αν οι ποικιλώνυμοι σχολιαστές, διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί,διαμορφωτές κοινής γνώμης κλπ ασπόνδυλα, δεν μπορούν να αρθρώσουν λόγο παρακινητικό , λόγο συναγερμού, ας μείνουν στα γραφειάκια τους να πίνουν τέιον

Όποιοι θέλουν να είναι ηγέτες σε αυτή τη φάση, ας βγουν να πουν την αλήθεια.
Πατριώτες πτωχεύσαμε, πήραμε στο λαιμό μας τα παιδιά μας. Να συγκεντρωθούμε όλοι σε ένα –δύο στόχους, να κόψουμε την ενασχόληση με άσχετα, να ματώσουμε αναλογικά και δίκαια όσο γίνεται(αλλά χωρίς μίζερες μεζούρες), να σταματήσουμε να βλέπουμε φαντάσματα και εξωτερικούς εχθρούς, να σταματήσουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο «τον άλλον» που φταίει ή πρέπει να πληρώσει. Η παράδοσή μας είναι πολύ πλούσια σε τέτοιους συναγερμούς, πρόσφατη και παλαιότερη. Εδώ θα φανούν οι πατριώτες, εδώ θα φανεί η αλληλεγγύη μας, όχι στα λόγια.

Να πάμε στην Ε.Ε και να τους πούμε ότι θα κάνουμε αυτό που πρέπει, θα μαζέψουμε την δημόσια κραιπάλη μας, να το κάνουμε πράξη και να ζητήσουμε στήριξη σε 2 πράγματα. Κόστος δανεισμού και ρευστότητα. Τίποτε άλλο. Μορφές υπάρχουν να μας στηρίξουν χωρίς να νιώθουν ότι απλά χαρτζηλικώνουν τους άσωτους, αλλά να κερδίσουν και αυτοί.
Κόστος δανεισμού για να μην πτωχεύσουμε και επίσημα και ρευστότητα για να μην περάσουμε σε εποχές «παγετώνων» στη αγορά και πτωχεύσουμε πάλι απουσία εσόδων. Για προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να καταφέρουμε το πολύ δύσκολο, να αναδιαρθρώσουμε σε επόμενη φάση την παραγωγική μας δυνατότητα.

Διαφορετικά η πατρίδα μας θα μας απαγγείλει με την μέγιστη απαξία την ευαγγελική ρήση του τίτλου της ανάρτησης και τα παιδιά μας θα μας φτύσουν κατάμουτρα.

H Η Ιστορία καλεί την Αριστερά μέσω του...

Aπό το ιστολόγιο « μη μαδάς τη μαργαρίτα»

H ιστορία καλεί την Αριστερά. Εκείνη κωφεύει και τότε ο Μωυσής ανεβαίνει και παίρνει από τα χέρια της τις 10 εντολές. Κατεβαίνοντας, περνά από την ΕΣΗΕΑ και τις ανακοινώνει στον περιούσιο λαό του. Κάποιοι που τολμούν να διερωτηθούν, προπηλακίζονται και δικαίως ως βέβηλοι. Σε ιστορικές στιγμές για την Ιστορία, την Αριστερά και την Πατρίδα δεν είναι να ρωτάς, είναι να τρέχεις. Δημοψήφισμα, λοιπόν, για την ανατροπή, την κατάργηση, του Συμφώνου Σταθερότητας .Με ποιο ερώτημα, η Ιστορία δεν μας είπε. Δηλαδή να εγκαταλείψει η Ελλάδα το Ευρώ και να επαναφέρει το εθνικό νόμισμα, φαντάζομαι. Και γιατί δεν το λέει ανοικτά; Και τότε τι θα γίνει;
Θα βρει το κράτος λεφτά να δώσει στους αγρότες για να συνεχίσουν να παράγουν κακής ποιότητας σιτηρά, μπαμπάκι, καλαμπόκι, οι τιμές των οποίων πέφτουν διεθνώς ενώ τα έξοδα ανεβαίνουν;
Θα αντιστραφεί η φθίνουσα πορεία της βιομηχανίας, που παράγει χωρίς προδιαγραφές και χωρίς έλεγχο, προϊόντα αμφίβολης ποιότητας που δεν έχουν εξαγωγικό ενδιαφέρον;
Τα 132, 8 δις € που χρωστάνε οι επιχειρήσεις, τα 119δις € που χρωστάνε τα νοικοκυριά, τα 3,1δις € ακάλυπτες επιταγές θα εξαφανιστούν ή τέλος πάντων θα τακτοποιηθούν;Ως άλλες αμαρτωλές ΠΑΕ, θα αλλάξουμε μήπως όνομα και θα μας χαριστούν τα δις που χρωστάμε ως χώρα που κανείς δεν ξέρει πόσα είναι; Ή μήπως τα κοράκια του διεθνούς κεφαλαίου θα συνεχίζουν να μας δανείζουν με χαμηλότερα επιτόκια;
Η χώρα, η πατρίδα, η εκλεκτή της Ιστορίας δεν είναι μόνη της στο κόσμο, έχει χρέη και πιστώσεις, έχει πρόβλημα. Δεν της το δημιούργησαν οι άλλοι , οι κακοί, οι άρπαγες. Το πάλευε 20 χρόνια μόνη της, αργά αλλά σταθερά, μέχρι που αυτό έσκασε και τα κοράκια έρχονται για να φάνε ότι απομένει. Δεν είναι εκδικητικός ο καπιταλισμός, έχει κανόνες και αν τους παραβείς σε κατασπαράζει για να αναπαραχθεί.
Υπάρχουν τρία τουλάχιστον σενάρια για την έξοδο από την κρίση.
Να κάνουμε αυτά που διατάζουν τα γεράκια της ΟΝΕ. Περικοπή δημοσίων δαπανών, μείωση επιδοτήσεων και έτσι περιορισμό του δημόσιου χρέους. Το αποτέλεσμα στην κρατικοδίαιτη οικονομία μας πιθανόν να είναι πιο βαθιά ύφεση, μείωση της ενεργού ζήτησης, ανεργία, φαινόμενα που ήδη βιώνουμε.
Να κρατήσουμε σταθερές τις δαπάνες, να περιορίσουμε τη σπατάλη, να δοθούν δίκαιες κοινωνικές παροχές και να απαιτήσουμε γενναία χρηματοδότηση από την ΕΚΤ. Κανείς στο Βορρά δεν θέλει να φύγει η Ελλάδα από την ΟΝΕ ή να χρεοκοπήσει. Αν συμβεί αυτό θα αποσταθεροποιήσει όλη την Ευρωζώνη, θα προκαλέσει την έξοδο και άλλων χωρών (Πορτογαλία, Ισπανία), κατάρρευση χρηματιστηρίων Όλες οι φούσκες θα αρχίσουν να σκάνε μαζί. Οι μεγάλες τράπεζες στις ΗΠΑ απαίτησαν και πήραν κρατική βοήθεια χωρίς να αυτοπεριοριστούν. Έχει όμως η κυβέρνηση το ανάστημα ενός τέτοιου τσαμπουκά; Και αν γίνουν έτσι, ποιο είναι το επόμενο βήμα ώστε να μην επαναληφθεί η δυσβάσταχτη συσσώρευση χρεών;
Γυρνώντας πίσω στη δραχμή τι κάνεις; Έχεις δυνατότητα να υποτιμήσεις το νέο σου νόμισμα και να κερδίσεις από τις εξαγωγές και τον τουρισμό. Αλλά ποιες είναι οι εξαγωγές της Ελλάδας και πως πιστεύετε ότι μπορούν να αυξηθούν ώστε να έχουμε κέρδος. Ο τουρισμός πάλι δεν έχει πρόβλημα μέσα σε ένα περιβάλλον διεθνούς κρίσης; Πως γίνεται η μετάβαση, τι γίνεται με την επανατίμηση των χρεών; Πληθωρισμός, άνοδος επιτοκίων, επιστροφή στην προ ΟΝΕ εποχή. Μπορεί κανείς να παρουσιάσει ένα μοντέλο μιας τέτοιας διαφυγής και το περιβάλλον στο οποίο θα αναγκαστούμε να ζήσουμε; Μήπως είναι καλύτερη μια ΟΝΕ με νόμισμα δύο ταχυτήτων αφού οι διαφορές μεταξύ των χωρών είναι τεράστιες;
Όλα αυτά τα ερωτήματα ταλανίζουν τη διεθνή κοινότητα, πλούσιους και φτωχούς, αριστερούς και δεξιούς και οι απαντήσεις μόνο απλές δεν είναι. Με τι άνεση όμως βγαίνει ο εκλεκτός της Ιστορίας και καλεί σε αγώνα για δημοψήφισμα;Πως μιλά για οικονομία χωρίς να αναλύει, να δικαιολογεί, να αποδεικνύει και να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις αν βέβαια τις έχει;Με ποια τεχνογνωσία μιλά και ποιες είναι οι αναφορές του;Πως γίνεται με αναφορές για «εκδικητικά κεφάλαια» να κάνουμε μαθηματικά;Από πού προκύπτει «ανόρθωση, αναγέννηση και σοσιαλισμός» και τι σημαίνουν αυτά για την καθημερινότητα του λαού;
Και αν δεν μαζευτούν οι υπογραφές, ή χάσουμε το δημοψήφισμα, τι γίνεται παρακάτω;Δυστυχώς για άλλη μια φορά ο νέος Μωυσής παίζει το παιχνίδι της προσωπικής του προβολής, και της αξίωσης να ηγηθεί ευρύτερου σχήματος, χωρίς όμως αξιόπιστη πρόταση. Ταυτόχρονα μόνιμοι παράγοντες της «Αριστεράς» προβάλουν αυτόν που το είδε Μεσσίας για να ηγεμονεύσουν στο μικρό τους κόσμο, με κέρδος τι; Το αδειανό πουκάμισο του ΣΥΡΙΖΑ; Αξίζει τον κόπο τόσος ευτελισμός;


Σημείωση από anestios: Αναρτώ εδώ το παραπάνω άρθρο,από το ιστολόγιο «μη μαδάς τη μαργαρίτα» που βρήκα μέσω του ’Αριστερή Στρουθοκάμηλος΄ (έτσι για να τα λέμε όλα σωστά). Με χαρά παρατηρώ ότι σειρά αναρτήσεων σε διάφορα ιστολόγια συγκλίνουν σε ένα σώμα απόψεων γύρω από το ζήτημα της τρέχουσας-πλην εξαιρετικά κρίσιμης για το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας- συγκυρίας, ξεπερνώντας διαφορετικές καταγωγές και πορείες στο χώρο της ευρύτερης Προοδευτικής Αριστεράς.
Η παραπάνω ανάρτηση νομίζω συνοψίζει-ξεκινώντας από κριτική σε μια ορισμένη άποψη, αλλά πολύ ξεπερνώντας την κριτική αυτή και μπαίνοντας σε μια ουσιαστική τοποθέτηση επί της ουσίας-με έναν εξαιρετικό τρόπο πολλά από όσα έχουν γραφεί και γι΄αυτό και την αναρτώ εδώ σαν βάση προβληματισμού και πιθανόν διαλόγου, που τόσο μας λείπει.
Υποσχέθηκα στον συντάκτη του άρθρου, σε μια σύντομη ανταλλαγή σχολίων μας στην πάντα φιλόξενη «Αριστερή Στρουθοκάμηλο», να προσθέσω κάποια σχόλια –παρατηρήσεις που ίσως βοηθούν.
Αλλά καλύτερα σκεπτόμενος στη συνέχεια, παραθέτω κατ’ αρχήν αυτούσιο το κείμενο, με αυτό το μικρό υστερόγραφο από τη μεριά μου. Θα προχωρήσω σε σχόλια-παρατηρήσεις αύριο σε ξεχωριστό post (Να συμβουλευθώ και το μαξιλάρι μου πρώτα...)
Σκέφτηκα απλά, ότι το κείμενο αυτό έχει μια αξία από μόνο του και καλύτερα να το αφήσω να μιλήσει από μόνο του, πριν συμβάλλω από τη μεριά μου στον καμβά που θέτει.

Μιά μικρή συμμετοχή στο διάλογο στην ‘Αριστερή Στρουθοκάμηλο’

Αγαπητοί φίλοι που συνομιλείτε στην ‘Αριστερή Στρουθοκάμηλο’,

Παρακολουθώ από καιρό τώρα τον διάλογο που διεξάγεται στο ιστολόγιο αυτό - το οποίο με τίμησε δύο φορές με αναδημοσίευση αναρτήσεών μου- και παρ’ όλη την συχνή παρόρμησή μου να λάβω μέρος στο διάλογο αυτό δεν το επεδίωξα. Ο βασικός λόγος δεν είχε να κάνει με την υποτίμηση του διαλόγου αυτού, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά με ένα ζήτημα ιστορικής και συναισθηματικής τάξης. Κατανοώ την ιδιαιτερότητα ενός διαλόγου που διεξάγεται με όρους που αφορούν ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, την φόρτιση των συμμετεχόντων, αν θέλετε ακόμα και την οδυνηρή πλευρά του καμιά φορά (που είναι διάχυτη στα γραφόμενα από πολλούς από εσάς και σίγουρα σε αυτά του διαχειριστή του ιστολογίου αυτού). Κατανοώ την ανάγκη σας να «βγάλετε τα εσώψυχά σας» για όλα αυτά που ζήσατε στο συγκεκριμένο χώρο, με την ιστορικότητα αλλά και την διαπροσωπική πλευρά των σχέσεων που έχουν διαμορφωθεί, τις κοινές αγωνίες και καυμούς. Δεν μου είναι ξένη η ιδιαίτερη ψυχολογία αυτών των καταστάσεων , έμαθα λοιπόν να την σέβομαι.
Διατήρησα λοιπόν μια στάση μη συμμετοχής μέχρι σήμερα. Ο λόγος που τροποποιώ την στάση μου αυτή, είναι ότι βλέπω ότι ο διάλογος για μια αριστερή προβληματική πάνω στα θέματα της περιόδου αρχίζει να συγκεκριμενοποιείται στο χώρο αυτό(Αριστερά του Συγκεκριμένου το λέει ο Γιώργος, Προοδευτική Αριστερά προτιμώ εγώ, δεν θα τα χαλάσουμε σε αυτό).

Επιτρέψτε μου λοιπόν κάποιες παρατηρήσεις, προβληματισμούς
1. Παρ’ ότι το σημείο εκκίνησης κάθε αριστερής προβληματικής παραμένει κοινό, δεν ισχύει το ίδιο και για την άσκηση αριστερής πολιτικής. Η εκφορά «αριστερού λόγου» (και ο διαγκωνισμός ποιος εκφέρει τον «πιο αριστερό λόγο») δεν είναι κριτήριο αριστεροσύνης. Η πολιτική πρακτική, δηλαδή η επίδραση στην πραγματικότητα με σκοπό την τροποποίησή της στην επιθυμητή αλλά και εφικτή κάθε περίοδο κατεύθυνση, είναι που μετράει, δηλαδή σε τελική ανάλυση το αποτέλεσμα.
2. Ξεκινώντας από αυτό το αφετηριακό σημείο, ο χώρος που στην συζήτησή σας ορίζετε σαν Ανανεωτική Αριστερά, δεν καινοτόμησε ιδιαίτερα και δυστυχώς το ίδιο πράττει και σήμερα. Παρ ΄όλη την σημαντική του συνεισφορά σε επίπεδο ιδεών , επεξεργασιών και θεωρητικών αναφορών, πολιτικά υστερούσε ( με αξιοσημείωτες εξαιρέσεις κάποιων πρωτοβουλιών ανθρώπων που σήμερα δεν είναι στο προσκήνιο,κάποιοι δε ούτε εν ζωή δυστυχώς). Κακά τα ψέματα,η αυτοαναφορικότητα είναι μεγάλη πληγή στην Αριστερά και στην πολιτική γενικώς.
Απτό παράδειγμα, τα ερωτηματικά που ο Γιώργος βάζει πάνω στις θέσει του Γ.Δ. και άλλα εκατό που θα έβαζα εγώ και πολλοί άλλοι. Ο προσχηματικά «προγραμματικός λόγος» (έτσι να μην λένε ότι δεν έχουμε θέσεις), δεν συνιστά πολιτική πρόταση. Η συλλογή αιτημάτων από διάφορους επαγγελματικούς χώρους η αριθμητική άθροισή τους και η διάνθισή τους με διάφορα γενικόλογα προτάγματα (δικαιοσύνη, περιβάλλον κλ.π.) ομοίως. Σε τι διαφέρουν από τον αριστερίστικο λόγο ποικιλώνυμων «συνιστωσών», όσον αφορά την επαφή τους με την σημερινή πραγματικότητα; Δεν τις εξομοιώνω, για το σημερινό συνασπισμό είναι βήμα προς τα μπρος, ιδιαίτερα συγκρινόμενες με άλλες που διατυπώνονται την ίδια χρονική στιγμή. Δες ερώτηση Λαφαζάνη στη Βουλή σήμερα (http://www.antinews.gr/?p=29907) .

3. Αν υπάρχει λόγος πολιτικής παρουσίας της ανανεωτικής αριστεράς σήμερα (και εννοώ πολιτικής και όχι παρουσίας υπό μορφή λέσχης συζήτησης ιδεών, που είναι ένα άλλο ζήτημα και ορίζεται διαφορετικά), είναι για να δώσει μια ριζοσπαστική και πραγματιστική προώθηση μεταρρυθμίσεων που είναι αναγκαίες όσο ποτέ. Επιβάλλοντας – με όρους πολιτικούς και οικονομικούς την συζήτηση επειγόντως και την εφαρμογή τους. Μεταρρυθμίσεις θα γίνουν έτσι και αλλιώς, ποιος θα δώσει σε αυτές το στίγμα του έχει σημασία και αυτό διακυβεύεται
Στο κάτω-κάτω, ο Λ.Κύρκος, το φωνάζει, άσχετα με το τι γνώμη έχει κανείς με τα επιμέρους των προτάσεών του. Τι λέει με δυο κουβέντες (και συγγνώμη προκαταβολικά που τολμώ να τον διερμηνεύω). «Μάγκες, τώρα κρίνεται η μορφή της κοινωνίας μας για τα επόμενα δέκα –είκοσι, ποιος ξέρει πόσα, χρόνια. Αν δεν συμμετέχουμε στην διαμόρφωσή της και μάλιστα δραστικά τώρα, τότε πότε;»

Εννοείται ότι δεν προσπαθώ να κατευθύνω την συζήτηση που διεξάγεται, θα ήταν ανόητη τέτοια προσπάθεια εκ μέρους μου. Καμιά φορά όμως , η παρέμβαση κάποιου «απ΄έξω», μπορεί και να φωτίσει κάποιες πλευρές ειδικά όταν η συζήτηση τείνει να τοποθετείται επί του συγκεκριμένου
Δεν επιθυμώ επίσης στην παρούσα φάση να αναφερθώ αναλυτικά σε προτάσεις που κατατίθενται για το ξεπέρασμα της κρίσης, απαιτείται τεράστια συζήτηση.
Πολύ περισσότερο δε να συμβουλεύσω ή να εισηγηθώ προτάσεις, κάντε εκείνο ή το άλλο. Ανέστιος ων, μάλλον δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο.

Πολύ φιλικά και συντροφικά
Ανέστιος

Θα Κτυπήσει Κανείς Την Καμπάνα , Πριν Είναι Αργά;

Παλαιότερα, ίσως και σήμερα σε κάποια μέρη, όταν εμφανίζονταν κάποιος σοβαρός κίνδυνος, ο πρώτος που τον αντιλαμβάνονταν, πήγαινε και χτυπούσε σαν τρελός την καμπάνα,για να καλέσει σε συναγερμό. Είτε εχθρός, είτε ληστές, είτε φυσική καταστροφή ήταν ο κίνδυνος, κάθε ένας που το παρατηρούσε πρώτος θεωρούσε ,από θέση ευθύνης απέναντι στην κοινότητά του , υποχρέωσή του να το κάνει.

Σήμερα είμαστε σε μια τέτοια κατάσταση, αλλά κτύπημα καμπάνας δεν ακούγεται. Κάποιοι μικροψύθιροι ίσως, κάποιες αγωνιώδεις αλλά αδύνατες φωνούλες και μέχρι εκεί. Ο εφησυχασμός και η ανεμελιά κυριαρχούν. Business as usual.

Μα καλά θα αναρωτηθούν οι πιο πολλοί. Τι τρέχει; Μια οικονομική κρίση είναι , θα την περάσουμε και εμείς όπως και οι άλλοι, άσε που ο Θεός της Ελλάδας για μια φορά ακόμα θα μας σώσει , όπως τόσες άλλες. Τι χολοσκάς, τόσες φορές την σκαπουλάραμε, έχουμε τον τρόπο μας εμείς.

Μάγκες, τέρμα τα δίφραγκα, που έλεγε και ο κοντός σε μια ελληνική ταινία. Τέρμα και τα ευχολόγια, τέρμα και οι δικαιολογίες, τέρμα και η αναβλητικότητα Έχουμε πόλεμο και δεν το καταλάβαμε ακόμα. Τέλος.

Οι αρχαίοι Έλληνες, έδιναν στην λέξη «τέλος»τρεις έννοιες. Τέλος ως τέρμα, δεν έχει παρακάτω. Τέλος , ως κόστος , ως τίμημα. Τέλος , ως σκοπός.
Εκεί είμαστε. Και οι τρεις έννοιες έχουν πια στην περίπτωσή μας συμπτυχθεί σε μία.

Φτάσαμε στο τέρμα μιας περιόδου , που καλοπερνάγαμε καταναλώνοντας ( πάνω από το 60% του ΑΕΠ οφείλεται στην κατανάλωση) και μάλιστα πόρους που κλέβουμε από αυτούς που έρχονται μετά από εμάς, ενώ ελάχιστα παράγουμε πράγματα που έστω και ελάχιστοι διεθνώς ενδιαφέρονται να καταναλώσουν
Φτάσαμε στο τέρμα μιας περιόδου, που είχαμε εξασφαλισμένη οι λίγοι την σύνταξή μας, γιατί την πλήρωναν οι πολλοί που εργάζονταν . Το κλάσμα αντιστράφηκε
Φτάσαμε στο τέρμα μιας περιόδου, που το κράτος –μπαμπάς και ταυτόχρονα διαφθορέας, είχε για όλους μας, έστω λιγοστά, αλλά σίγουρα.
Φτάσαμε στο τέρμα μιας περιόδου που το χαρτί από κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ, ήταν για τους νεότερους η εξασφάλιση για μια θεσούλα στο Δημόσιο (το ελληνικό όνειρο ζωής για κάθε γονιό).
Φτάσαμε στο τέρμα μιας περιόδου που τους παλιότερους τους ανέχονταν να κάνουν όλα τα παραπάνω οι νεότεροι, προσδοκώντας να τους διαδεχθούν ομαλά στα ίδια, με την σειρά τους και αυτοί.
Φτάσαμε στο τέρμα της ανοχής ενός πολιτικού συστήματος, που μια χαρά λαθροβίωνε μέσα σε αυτές τις συνθήκες, με λαμογιές, υποσχέσεις, εκμαυλισμό. Είχε και τάιζε, τώρα με τι να ταΐσει;
Φτάσαμε στο τέρμα μιας περιόδου, που η ψευτο-επιχειρηματική τάξη, ηγούνταν της κοινωνίας, στην βάση της κατασπάραξης του δημόσιου χρήματος,. (Τι δουλειές θα βγάλει φέτος το κράτος, να τις μοιράσουμε και να κονομήσουμε...)
Φτάσαμε στο τέρμα μιας περιόδου, όπου ζήτουλες όντας, ζητούσαμε από τους δανειστές μας να μας δικαιώσουν στα «εθνικά μας δίκαια». Θα την πληρώσουμε και σε αυτό το επίπεδο.

Ατελείωτος ο κατάλογος... σταματάω- προς το παρόν εδώ. Ο κάθε τυχόν αναγνώστης, ας προσθέσει τα δικά του «τέρμα».
Θα πληρώσουμε το τίμημα τώρα. Και το χειρότερο, θα το πληρώσουν ακριβά, οι λιγότερο υπεύθυνοι.
Τα αδύνατα στρώματα, οι άνεργοι που πληθαίνουν με τρελούς ρυθμούς καθημερινά και πάνω από όλους, η νέα γενιά. Θα την πληρώσουν και αυτοί που θέλουν να δημιουργήσουν, επιχειρηματικά ή αλλιώς, με φρέσκες ιδέες, με όρεξη και όραμα. Που δεν περιμένουν στήριξη από κομματικοκρατικούς πάτρωνες και θα τους τσακίσουν η καρτελοποιημένη αγορά και το γραφειοκρατικό θηρίο.

Αυτός δηλαδή είναι ο σκοπός; Να την πληρώσουν αυτοί;
Ναι. Αυτός είναι ο σκοπός –ηθελημένα ή το μαθηματικά βέβαιο αποτέλεσμα-μη ηθελημένα,όλων όσων μια χαρά είναι βολεμένοι σήμερα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Αυτών, που δεν θέλουν να αλλάξει στην ουσία τίποτε, μόνο φτιασίδια και μικρολογιστικές τακτοποιήσεις, για να την σκαπουλάρουν. Business as usual. Και ας γίνεται ο κακός χαμός γύρω τους.
Αυτοί που έχουν να χάσουν από αυτό τον κακό χαμό, αυτοί που έχουν να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο με μια διαφορετική πορεία, που θα ανατρέπει δημιουργικά όλα αυτά που περιγράψαμε ως «τέρμα» και πολλά άλλα, έχουν πιθανότητες; Έχουν ελπίδα;

Ναι, έχουν. Αρκεί , τουλάχιστον να κτυπηθεί η καμπάνα. Από όποιον μπορεί να το κάνει και να ακουστεί δυνατά. Να ξεκουφάνει ακόμα και αυτούς που δεν θέλουν να την ακούσουν,που βάζουν κερί στα αυτιά τους γιατί τους χαλάει τη ζαχαρένια. Μια καμπανιά που θα προκαλέσει σύγκρουση μαζί τους.

Μια καμπάνα όχι πανικού, αλλά συναγερμού, αφύπνισης. Που θα πετάξει στην άκρη , ως ανούσιους την ώρα του πολέμου, τους ατέρμονες διαλόγους και την αντιπαράθεση κρυφών και φανερών προθέσεων, αλλά θα επικεντρώνει στα αποτελέσματα

Δεν φτάνει, αλλά χωρίς συναγερμό, ΤΕΛΟΣ.

Τελικά, υπάρχουν τα λεφτά;

Το ερώτημα αυτό κινδυνεύει να αναδειχθεί στο διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών. Όλοι με βάση αυτό σε τελική ανάλυση υποτίθεται ότι κάνουν το λογαριασμό τους, καταθέτουν προτάσεις. Επιπλέον δε και ανάλογα με την μονολεκτική απάντηση στο ερώτημα τείνουν να χαρακτηριστούν προοδευτικοί ή συντηρητικοί ( όσοι απαντούν ναι) και συντηρητικοί ή δεξιοί (όσοι απαντούν όχι). Δείγμα και αυτό το τελευταίο φτώχειας λόγου και ακόμα μεγαλύτερης φτώχειας σκέψης.
Παρεμπιπτόντως το ίδιο ερώτημα με άλλη μορφή είχε τεθεί και στο ξεκίνημα της χρηματοπιστωτικής κρίσης. «Που πήγαν βρε παιδιά τα λεφτά;». Όπως κατάλαβαν όλοι στην πορεία ,πήγαν εκεί που πάει ο αέρας όταν σκάει ένα φουσκωμένο μπαλόνι. Στη φυσική του θέση, άπιαστος. Βέβαια όχι για όλους και όχι όλα τα λεφτά. Κάποιοι, τα είχαν τσεπώσει σε κανονικό ρευστό, ενώ έβαζαν τους άλλους (και τις ίδιες τις εταιρείες τους βεβαίως) να τζογάρουν σε εικονικό ρευστό ,σε «χαρτιά». (Συγγνώμην, σε εποχές ηλεκτρονικής διακίνησης δεν τα λένε «χαρτιά» βρε παλιομοδίτη, «κλικ σε PC» τα λένε...).
Αλλά ας μην φεύγουμε από το θέμα μας, μια άλλη φορά θα το πιάσουμε και αυτό. Μέχρι την επόμενη φορά που θα ξαναδημιουργηθεί μια παρόμοια φούσκα και μέχρι να σκάσει και αυτή , θα έχουμε καιρό να τα λέμε ,να τα εξηγούμε και να μην μαθαίνουμε.
Οι πιο σοφές απαντήσεις σε απλοϊκά ερωτήματα και στο βαθμό που δε μας τις κάνουν μικρά παιδιά (τα οποία σε αυτό το επίπεδο διανοητικής ωρίμανσης καταλαβαίνουν δικαιολογημένα από ένα «ναι» ή ένα «όχι»και από ένα «καλό» ή ένα «κακό»), είναι το «εξαρτάται». Ξέρω, ωραιότατος τρόπος υπεκφυγής. Σίγουρα; Για να δούμε.

Εξαρτάται λοιπόν :
- Από την τοποθέτηση επί του περιεχομένου του ερωτήματος : Ποιών λεφτά; Που βρίσκονται τώρα;Είναι πραγματικά ή όχι; Είναι αυτών που τα κατέχουν ή είναι δανεικά; Πως τα χρησιμοποιούν αυτοί που τα έχουν; Τα έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν ή τα έχουν αποταμιευμένα ή επενδεδυμένα και που, κ.λπ.κ.λ.π
-Από την τοποθέτηση επί του σκοπού του ερωτήματος: Για να τα κάνουμε τι; Να τα φάμε; Να ξεπληρώσουμε λογαριασμούς και δανεικά; Να τα επενδύσουμε; Που ακριβώς να τα επενδύσουμε; Να τα επενδύσουμε σε ποιον χρονικό ορίζοντα απόδοσης; Να τα δώσουμε για κοινωφελείς σκοπούς; Πώς να τα μοιράσουμε , σε ποιους και για ποιο λόγο;Ποιοι τα έχουν πιο πολύ ανάγκη; Να τους δώσουμε να τα φάνε ή να τα χρησιμοποιήσουμε για να μάθουν να ψαρεύουν (κατά την γνωστή διδακτική κινέζικη ιστορία);κ.λ.π., κ.λ.π.
-Από το ποιος θέτει το ερώτημα και δίνει τις απαντήσεις: Εγώ; Ατομικά ο καθένας ; Μια εταιρεία; Ένα ίδρυμα ; Ένα κόμμα ; Το κράτος;
Προσοχή: Στο τελευταίο και ίσως πιο κρίσιμο σημείο (ποιος ρωτάει και ποιος απαντάει) δεκτές όλες οι πιθανές απαντήσεις, εκτός της πιο δημοφιλούς : Η Κοινωνία. Δηλαδή; Δείξτε μου το πρόσωπό της παρακαλώ να ξέρω με ποιόν συνομιλώ.
Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά πριν απαντήσουμε.
Ο γράφων θα τα σκεφτεί επίσης πριν επανέλθει με κάποια πιο συγκεκριμένα σχόλια, παρατηρήσεις και απόψεις αναφορικά με την συγκεκριμένη κατάσταση που αντιμετωπίζουμε σαν κοινωνία την συγκεκριμένη περίοδο και σχετικά με την διανομή των πόρων μας.

Υ.Γ. Επίτηδες έβαλα την φρασούλα «σαν κοινωνία», για να αυτοπροβοκαριστώ και να με ρωτήσει κάποιος. «Μα καλά σου έδειξε το πρόσωπό της τώρα και συνομιλείς μαζί της; Άλλα έλεγες 10 γραμμές πιο πάνω»
Στην πραγματικότητα , θεωρώ ότι από τις προηγούμενες αναρτήσεις , έχω ξεκαθαρίσει από ποια σκοπιά ισχυρίζομαι ότι θέτω και απαντώ τα ερωτήματα (κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να δεχτεί ότι είναι και έτσι, ας το κρίνει)

Για το περιεχόμενο μιάς ζητούμενης πολιτικής... Δημιουργικότητα

Έχουμε αφήσει στη μέση μια κουβέντα από το προηγούμενο σημείωμα. Για το περιεχόμενο μιας ζητούμενης πολιτικής γιατην Προοδευτική Αριστερά.
Ομολογώ ότι πολλές φορές άρχισα και έσβησα το κείμενο που ξεκινούσα να γράψω, γι αυτό εξάλλου πέρασαν αρκετές ημέρες πριν το κείμενο τούτο αναρτηθεί. Ο βασικός προβληματισμός ήταν φυσικά, τι να πει κανείς σήμερα για το περιεχόμενο μιας πολιτικής της Αριστεράς. Από που να αρχίσει και που να τελειώσει. Τι να θεωρήσει δεδομένο και τι ζητούμενο. Κινδυνεύει το κείμενο να μοιάσει με τις παραδοσιακές «θέσεις» των αριστερών κομμάτων για τα συνέδριά τους που κανείς δεν ασχολείται μαζί τους, παρά μόνο οι περί την κομματική φιλολογία λεπτολογούντες και την τρίχα τριχοτομούντες.
Δεν κρίνω εαυτόν κατάλληλο, αλλά και δεν επιθυμώ να εμπλακώ σε τέτοια συζήτηση.
Θαυμάσια το κείμενο αυτό λοιπόν μπορεί να σταματήσει εδώ, δείγμα τρανό αδυναμίας, παραδοχή ανυπαρξίας περιεχομένου . Ας το πιάσουμε λοιπόν αλλιώς.

Ας διατυπώσουμε μόνο μερικές αδρές γραμμές, τι θα συνιστούσε πρόοδο για την ελληνική κοινωνία στην σημερινή κατάσταση. Ξέρω, ίσως απογοητεύω κάποιους που θα περίμεναν μεγάλα οράματα, στρατηγικές για το «ξερίζωμα του καπιταλισμού» , την άρνηση της αγοράς σαν μεθόδου παραγωγής και διανομής κοινωνικού πλούτου και άλλα τινά. Ας μιλήσουμε καθαρά. Ακόμα και σχηματικά αν χρειαστεί, αλλά καθαρά.

Δεν έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη της ανθρωπότητας η υπέρβαση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της συνακόλουθης μορφής κοινωνικής οργάνωσης. Δεν έχουμε κατά νου κάποιον καλύτερο τρόπο αποδοτικής οργάνωσης της παραγωγής και διανομής πλούτου από την αγορά , με τα όποια προβλήματα η ίδια δημιουργεί (ανισότητες, εκμετάλλευση, κ.λ.π). Προφανώς υπάρχει ακόμα περιθώριο ανάπτυξης παραγωγικών δυνάμεων υπό τον συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής.

Η Αριστερά, και το μαρτυρεί αυτό η ιστορία της, περιέχεται μέσα σε αυτόν τον κοινωνικό σχηματισμό . Η άρνησή του ως ιστορικά τελεσίδικου από την μεριά της, σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται και άρνηση συμμετοχής σε αυτόν. Επιδιώκει ακόμα και την ανάληψη πολιτικής διεύθυνσής του , εν γνώσει των ορίων. Τέτοια άρνηση ισοδυναμεί με άρνηση της ύπαρξής της σαν προωθητική δύναμη. Την τοποθετεί είτε σε θέση ενός μεγάλου και ιδιότυπου «συνδικάτου» ,είτε σε θέση θρησκευτικής σέχτας που αναμένει την Δευτέρα παρουσία φροντίζοντας στο μεταξύ να προετοιμαστεί γι αυτήν τη «μεγάλη ώρα» (όπως άλλοι ετοιμάζουν τις ψυχές τους για μια αντίστοιχη ώρα.) Για να μην αναφερθούμε στην αντίληψη (που ανήκει σε προ μαρξιστικές φάσεις της) περί λειτουργίας της ως «άμμου που χαλάει τα γρανάζια του συστήματος», αντίληψη βαθιά συντηρητική.

Η Αριστερά , αν θέλει να είναι Προοδευτική και ζώσα , οφείλει να ασκεί προωθητική πολιτική εκφράζοντας τα τμήματα της κοινωνίας των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούνται από αυτήν την εξέλιξη. Ανήκει, ή μάλλον οφείλει να ανήκει, στην ροή του ποταμού της εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών και μάλιστα στα πιο δυναμικά ρεύματα αυτού του ποταμού. Οφείλει να πρωτοπορεί στην βελτίωση των όρων ζωής των ανθρώπων και μάλιστα ιδιαίτερα εκείνων που βρίσκονται σε μεγαλύτερη δυσχέρεια και σε κατάσταση περιορισμένων ευκαιριών και δικαιωμάτων. Οφείλει συνεπώς να νοιάζεται και να συμμετέχει στην εξέλιξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, και από πρωτοποριακή θέση μάλιστα , να οδηγεί ή υποστηρίζει την εξέλιξη αυτή.
Αν έπρεπε να συνοψίσω σε μία φράση όλα αυτά που οφείλει να κάνει μια σύγχρονη προοδευτική Αριστερά, θα έλεγα με ίσως αξιωματικό τρόπο ,να είναι δημιουργική και να υποστηρίζει πολιτικές που κάνουν τους ανθρώπους δημιουργικούς.
Γνωρίζω ότι δεν ακούγεται ιδιαίτερα «επαναστατικό» με παραδοσιακούς όρους. Μπορεί να θεωρηθεί ότι φτωχαίνω το περιεχόμενο και τους στόχους μιας Αριστερής πολιτικής.

Αλλά ας το ξανασκεφτούμε.
Τι πιο προοδευτικό ΣΉΜΕΡΑ από αυτό σε μια κοινωνία σαν την ελληνική ( και όχι μόνο) , που καθυστερεί, υποβαθμίζεται οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά. Που διακρίνεται για την φοβικότητά της σε κάθε μορφής αλλαγή. Που καταναλώνει χωρίς να παράγει. Που απαξιώνει καθημερινά την παιδεία, τις δεξιότητες και τα ταλέντα των μελών της και ιδιαίτερα των νιάτων της. Που επιβραβεύει το βόλεμα, την ιδρυματοποίηση των πολιτών της στις αγκάλες ενός άθλιου κράτους (και που θεωρεί ακόμα χειρότερα προοδευτική την ιδρυματοποίηση αυτή). Που προμοτάρει σαν δήθεν «επιτυχημένους» σε κάθε τομέα, τους πιο τυχάρπαστους και διεφθαρμένους αεριτζήδες . Που ακόμα και η ιθύνουσα τάξη της, φροντίζει για την αναπαραγωγή της όχι μέσα από το επιχειρείν αλλά κυρίως απομυζώντας τους πόρους του κράτους με τον πιο αντιπαραγωγικό τρόπο.
Μήπως τελικά ότι πιο προοδευτικό σήμερα στην Ελλάδα θα είναι μια έξαρση δημιουργικότητας:

Γιά την μορφή μιας ζητούμενης πολιτικής.....

Ας προσπαθήσουμε να πούμε μερικά πράγματα για τις ευρωεκλογές. Και ας μείνουμε σε δύο βασικά ζητήματα που θεωρώ ότι ξεπερνούν τα όρια της ρουτινιάρικης σχολιογραφίας σε αυτές τις περιπτώσεις.
Πέρα από εντυπωσιασμούς και αριθμητικές αλχημείες, η γραμμή για αποχή πέρασε σε σημαντικό βαθμό, αν και όχι σε αυτόν που πολλοί θα επιθυμούσαν. Κατόπιν εορτής όμως γίνεται συζήτηση για αυτό το θέμα με τρόπο που ακριβώς το ανατροφοδοτεί . Από το αριθμητικό σπεκουλάρισμα για να δικαιολογηθούν επώδυνα αποτελέσματα κάποιων πλευρών, μέχρι το ανοικτό «γλείψιμο» με δήθεν πατρικό-συμβουλευτικό χαρακτήρα των απεχόντων , για να καταλήξουμε στην ανοιχτή και με θαυμασμό εξύψωση της αποχής ως της πιο προοδευτικής πράξης των αμφισβητούντων πολιτών , όπως και την ανέξοδη καταγγελία των απεχόντων.
Μάλιστα. Και μετά αρχίζουν, τράβα εσύ πιο δεξιά, εσύ λίγο πιο αριστερά, όπα
εσύ καλά είσαι...και πάει λέγοντας.
Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε λίγο πέρα από τα τετριμμένα.

Για λόγους που δεν είναι ίσως του παρόντος σημειώματος, οι πολίτες σήμερα- και αυτό αφορά όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο- λειτουργούν πολύ πιο ατομικά και δύσκολα συμμετέχουν σε συλλογικότητες .Είτε αυτές σχετίζονται με τις υλικές συνθήκες ύπαρξής τους, είτε με πολιτικοιδεολογικές αναφορές. Και ας μην βιαστεί κανείς να το αποδώσει με ευκολία στην κυρίαρχη ιδεολογία του ατομικού νεοφιλελευθερισμού, παρ’ ότι έχει και αυτό την σημασία του. Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες αυτό σχετίζεται κατά κύριο λόγο, με θέματα που αφορούν στον εξατομικευμένο τρόπο με τον οποίο ο καθένας συμμετέχει στην παραγωγή αλλά και στην κατανάλωση του παραγόμενου πλούτου. Χωρίς άλλη ανάλυση, παραδειγματικά και μόνο, ας συγκρίνουμε τα του σήμερα με το μαζικό τρόπο παραγωγής , κατανάλωσης και διαβίωσης του προηγούμενου αιώνα (η εικόνα με τους χιλιάδες εξισωμένους εργάτες , που ζουν μαζί στο εργοστάσιο και μετά πάλι μαζί στις γειτονιές τους ή σε εργατουπόλεις, δεν απαντάται σήμερα). Επίσης, ακόμα και σε χώρες όπως η Ελλάδα με πρόσφατα ακόμα τα σημάδια μεγάλων ιστορικοιδεολογικών διαχωρισμών, δεν είναι πια αυτοί οι διαχωρισμοί κυρίαρχοι στην πολιτική σκέψη των περισσότερων πολιτών, πολύ περισσότερο δε των νέων.
Με δύο κουβέντες, το παράδειγμα πολιτικής που ασκείται από όλες τις πλευρές,και που έχει μείνει με αναφορά σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους της κοινωνικής μας ζωής είναι αναντίστοιχο της πραγματικής ζωής των ανθρώπων. Ίσως ακριβώς αυτή η αδυναμία οδηγεί συχνά σε εντελώς μαρκετίστικες αντιλήψεις της πολιτικής (όπως η θεοποίηση των δημοσκοπήσεων και η εμφανής πληκτικότητα των συνθημάτων. Πάντως ας σημειώσουμε επί τη ευκαιρία, ότι οι αντίστοιχες πρακτικές στην αγορά προϊόντων είναι πολύ πιο επιτυχημένες)
Άρα, μην μας παραξενεύει η αποξένωση πολλών πολιτών -κυρίως δε νέων- από την δρώσα πολιτική σαν μορφή. Πολύ απλά είναι αναντίστοιχη με τους πραγματικούς όρους ζωής τους, άρα αδιάφορη. (Πήραμε στην προηγούμενη ανάρτησή μας ξεκάθαρη θέση στο θέμα της αποχής , άρα το σημείωμα τούτο προσπαθεί να ανοίξει μια συζήτηση επί της ουσίας της συμμετοχής, μιας και οι εκλογές πέρασαν και μπορούμε πιο άνετα να το συζητήσουμε).
Η αναζήτηση νέων μορφών συλλογικοτήτων – βασισμένων στην πραγματική ζωή και όχι με επιβολή σχημάτων πάνω σε αυτήν,είναι ένα εξαιρετικής σημασίας θέμα , που μια Προοδευτική Αριστερά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να παραλείψει, αν θέλει να έχει κοινωνικές αναφορές.


Για λόγους χώρου και επειδή δεν μου αρέσουν οι μακρόσυρτες τοποθετήσεις, παρ’ ότι τείνω προσωπικά με σχεδόν καταστροφικό τρόπο προς αυτές (οποία αντίφαση ε!!!) , θα συνεχίσουμε στο επόμενο σημείωμά μας με την ουσία της πολιτικής μιας ζητούμενης Προοδευτικής Αριστεράς και κατά αντιδιαστολή με τις σήμερα ασκούμενες και πολλαπλά αποτυγχάνοντες , όπως και πρόσφατα απεδείχθη για μια ακόμη φορά στις ευρωεκλογές.

ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΛΙΑ; Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ (ΚΥΡΙΩΣ) ΩΣ LIFE STYLE

Και ξαφνικά (;) η αποχή έγινε προοδευτική πολιτική επιλογή!


Το «πάμε παραλία» που ωμά προπαγανδίζει για λογαριασμό πολλών και μεταξύ άλλων πολλών ο εθνικός μας λαϊκιστής, έγινε όχι απλά μοδάτο αλλά και πολιτικώς ορθόν. Προοδευτική και αριστερή παρακαλώ στάση, απέναντι στα πραγματικά αδιέξοδα της κοινωνίας (νοούμενης όχι ως ενιαία σούπα, αλλά σαν διαρκώς μεταβαλλόμενη σύγκρουση και ανασύνθεση μικρών και μεγάλων συμφερόντων) και του εξ αυτής εκπορευόμενο πολιτικό σύστημα. Με μόλις αποκρυπτόμενη αγαλλίαση τα ΜΜΕ παρουσιάζουν σαν πράξη συνειδητοποίησης από τους πολίτες του αδιεξόδου την στάση να πάμε για μπάνιο, ενώ ταυτόχρονα με δάκρυα γνωστού ερπετού που όπως και αυτά συχνάζουν στους βούρκους, κάνουν επικλήσεις για μια αντιμετώπιση του φαινομένου.

Αν θυμάμαι καλά, η αποχή από εκλογική διαδικασία, όταν δεν είναι μια πράξη ανεύθυνη είναι μια πράξη ενίοτε προπαρασκευαστική μιας άλλης πιο ριζοσπαστικής, της επανάστασης. Αρνούμαι την διαδικασία , σημαίνει αρνούμαι την ουσία της είτε από θέση αρχής , είτε κατά πολιτική επιλογή που προετοιμάζει μια επόμενη. Αν επίσης καταλαβαίνω καλά, μάλλον η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε προεπαναστατική κατάσταση...Αρνούμαι την διαδικασία δεν είναι σε καμία περίπτωση ισοδύναμο του αποδοκιμάζω το πολιτικό σύστημα στην παρούσα του μορφή, ή δεν με καλύπτει καμία από τις υπαρκτές επιλογές.
Είναι δεδομένο εδώ και αρκετά χρόνια, ότι εμφανίζεται μια συνεχής υποχώρηση της πολιτικής έναντι του συνεχώς ισχυροποιούμενου πόλου της οικονομίας, κυρίως μέσα από την γιγάντωση –υπερσυγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Σε συνδυασμό με την θλιβερή ανεπάρκεια της οργανωμένης πολιτικής, και δυστυχώς την κορυφαία ανικανότητα της ποικιλόμορφης Αριστεράς να οργανώσει πολιτικό ρεύμα (έξω από τον θλιβερό δογματισμό και την ελαφρού τύπου - life style – δραστηριότητα ), αυτό οδήγησε στην πλήρη απαξίωση της έννοιας της πολιτικής στη ζωή μας.

Ας θυμηθούμε όμως: μέχρι τα σήμερα αυτή είναι η διαδικασία που η ανθρωπότητα έχει αναδείξει για την διαχείριση των κοινών της υποθέσεων. Η άρση αυτής της δυνατότητας- με όλες τις αναγνωρισμένες και μη αδυναμίες της- τοποθετεί την διαχείριση αυτών των κοινών με τον πιο ανεξέλεγκτο τρόπο στα χέρια των ισχυρών, των «τεχνικών της εξουσίας», δηλ. τελικά των διαφημιστών για λογαριασμό των αφεντικών τους. Αποστερεί κάθε δυνατότητα των αδύνατων, των μειονεκτούντων σε ευκαιρίες να διεκδικήσουν και να πραγματώσουν καλύτερες προϋποθέσεις και ευκαιρίες βελτίωσης της ζωής τους. Μοιάζει σε κανέναν κάτι τέτοιο προοδευτικό; Γιατί σαν τέτοιο παρουσιάζεται, κολακεύοντας την απαρέσκεια προς την πολιτική και μετασχηματίζοντάς την βαθμιαία αλλά σταθερά σε απαξίωση της πολιτικής διαδικασίας , δηλ. της δημοκρατίας.

Δεν θα υπερασπίσουμε το παρόν πολιτικό σκηνικό,κόμματα , επηρεάζοντες και πολιτικό προσωπικό. Αλλά δεν είμαστε και στραβοί, να μην βλέπουμε από πια πλευρά λοιδορείται. Να μην βλέπουμε ποιοι τρίβουν τα χέρια τους, πίσω από την φθαρμένη τους σκηνή, που όσο πιο φθαρμένη γίνεται τόσο και πιο διάφανη.
Το ελάχιστο, αν και όχι αρκετό , που πρέπει όλοι μας να κάνουμε είναι να τους απαντήσουμε. Δεν πάμε παραλία, πάμε κάλπη. Άσχετα από τι θα ψηφίσουμε , ακόμα και ψήφοι που δεν προσμετρώνται στις έγκυρες ψήφους, θα δώσουν ένα ελάχιστο πλην σημαντικό εδώ που φτάσαμε μήνυμα Είμαστε εδώ.

Το τι θα κάνουμε όσοι είμαστε εδώ, θα το δούμε στην συνέχεια.