H ιδέα του «μη μαδάς τη μαργαρίτα» που εμφανίζει τον Αλαβάνο, ως Μωυσή να παραλαμβάνει και να παραδίδει τις 10 εντολές, έβαλε και εμένα σε σκέψεις βιβλικού χαρακτήρα και έτσι προέκυψε ο ανωτέρω τίτλος της σημερινής ανάρτησης.
Πράγματι η σημερινή κατάσταση στην κοινωνία μας δεν μπορεί να περιγραφεί καλύτερα παρά με την παραπάνω ρήση. Με μια ελαφρά τροποποίηση, ‘επί τον ιματισμό μου...όρμηξαν όλοι και όποιος πρόλαβε άρπαξε’.Επί χρόνια διαμερίζαμε τα έτοιμα, άμα δεν έφταναν δανειζόμαστε και τα λεηλετούσαμε, και τώρα, την ώρα της κρίσης τι κάνουμε; Ότι προλάβουμε και αρπάξουμε ο καθένας, από το πανέρι που ξέμεινε(αγρότες, εφοριακοί, μεγαλοεργολάβοι και λοιποί κρατικοδίαιτοι «επιχειρηματίες»,αργόσχολοι του δημοσίου, λαμόγια τραπεζικά , επιχειρηματικά, μικρομεσαία και μεγαλομεσαία και τελιωμό δεν έχει η λίστα).
Σε κορυφαία θέση βέβαια η πολιτική μας τάξη. Αν παρακολουθήσει κανείς τον τύπο τις μέρες αυτές, θα θεωρήσει ότι όλα βαίνουν αμέριμνα καλώς . Business as usual. Μέχρι ότι η μισή κυβέρνηση σχεδιάσει να μετακομίσει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση διαβάζει κανείς! Ο Αλαβάνος ετοιμάζει το νέο επαναστατικό υποκείμενο με βασικό στόχο την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας! Ο ΣΥΝ, αναρωτιέται αν θα επανατακτοποιήσει τις καρέκλες του με συνέδριο ή άνευ! Οι κυβερνητικοί και αντικυβερνητικοί στα κανάλια αναμασούν τον ίδιο στείρο λόγο, σαν να είμαστε σε μια ολωσδιόλου κανονική περίοδο!
Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται! Μόνο που η δρυς είναι αυτή που πάνω της καθόμαστε!
Αφού δανειστήκαμε 8 δις, τι μας εμποδίζει να δανειστούμε και άλλα; Μήπως εμείς θα τα πληρώσουμε; Οι επόμενοι. Και άμα δεν βρίσκουμε δανειστές υπάρχουν και οι... Κινέζοι.
Έγραφα προ καιρού ότι κάποιος πρέπει να χτυπήσει την καμπάνα. Ε, λοιπόν βρέθηκε κάποιος. Όχι από εμάς, από τους άλλους. Ο χτύπος ήταν λίγο βαρύς βέβαια, 400 μονάδων της Κλίμακας Spread! Αλλά έλα μωρέ τώρα, τι 100 , τι 200, τι 300, τι 400...πέντε πάνω, πέντε κάτω θα τα βρούμε.
Συγγνώμη, αλλά το ιλαρό μου ύφος δεν σχετίζεται με καμιά ιλαρή κατάσταση, ψυχοθεραπευτική μέθοδος κατά της καταθλιπτικής μας κατάστασης είναι, αλλά και ανεπίτρεπτο εδώ που φτάσαμε. Αλλάζω ύφος λοιπόν.
Από σεβασμό σε πραγματικούς ανθρώπους με τους οποίους συνευρίσκομαι κάθε μέρα και μοιραζόμαστε την αγωνία. Ναι ρε, υπάρχουν άνθρωποι που αγωνιούν, που νοιάζονται.
Που αγωνιούν για το αν αύριο θα έχουν δουλειά, αν η επιχείρησή τους ή η επιχείρηση που εργάζονται θα τα βγάλει πέρα. Για το αν θα υπάρχουν λεφτά για παιδεία και υγεία ή όλα θα δίνονται για να ξεπληρώσουμε το χρέος. Για το ότι τα παιδιά τους θα τους γυρίσουν στα μούτρα το ότι «αμαρτίες γονέων παιδεύουσοι τέκνα». Για, για, για....
Λοιπόν τέρμα τα φληναφήματα επιχειρηματικών και πολιτικών λαμογιών. Να δούμε, να συζητήσουμε , να διαβουλευθούμε, να μελετήσουμε...Να δράσουμε εδώ και τώρα. Έστω ημιπτωχευμένοι, έστω πεσμένοι κάτω, χλεύη του κάθε τυχοδιώκτη.
Ηγεσία και συστράτευση χρειαζόμαστε. Έχουμε να διαχειριστούμε πόλεμο. Αν οι ηγεσίες μας δεν μπορούν, ας τους ξηλώσουμε τα γαλόνια τώρα εμείς οι φαντάροι.
Αν οι ευρύτερες δυνατές προοδευτικές δυνάμεις, ανεξαρτήτως προέλευσης, δεν μπορούν, θα τα κάνουν οι εξ’ Εσπερίας τεχνοκράτες και οι εδώ σφουγγοκωλάριοί τους(με το αζημίωτο).Εδώ θα κριθεί ποιοι είναι προοδευτικοί και ποιοι όχι.
Αν ο ΓΑΠ δεν μπορεί να κυβερνήσει μια χώρα σε έσχατη κρίση παρά μόνο καμιά ΜΚΟ,ας κάνει στην άκρη πριν τον κάνουν άλλοι.
Αν ο Φ. Κουβέλης και η παρέα του το μόνο που μπορούν είναι να περιφέρουν το αναμάσημα της «ανανέωσης» στα κανάλια, ας μας αδειάζουν τη γωνιά. Μια συνιστώσα παραπάνω , μια παρακάτω δεν θα χαλάσει η σούπα. Εκεί θα είναι και θα βυζαντινολογούν ασύστολα στο διηνεκές, όπως κάνουν τόσες δεκαετίες.
Αν ο ΣΥΝ επανατακτοποιεί τις καρέκλες του σε σχήματα μορφοποιημένα και άμορφα, στα παλιά μας τα παπούτσια. Ούτε για μονόστηλο δεν κάνουν.
Αν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δε μπορούν να πουν μια φορά την αλήθεια, ας μαζευτούν όλοι μαζί σε μια αίθουσα να συζητάνε για καμιά δεκαετία(και ας κλειδώσουν και την πόρτα απέξω, να μην τους ενοχλήσει κανείς)
Αν οι ποικιλώνυμοι σχολιαστές, διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί,διαμορφωτές κοινής γνώμης κλπ ασπόνδυλα, δεν μπορούν να αρθρώσουν λόγο παρακινητικό , λόγο συναγερμού, ας μείνουν στα γραφειάκια τους να πίνουν τέιον
Όποιοι θέλουν να είναι ηγέτες σε αυτή τη φάση, ας βγουν να πουν την αλήθεια.
Πατριώτες πτωχεύσαμε, πήραμε στο λαιμό μας τα παιδιά μας. Να συγκεντρωθούμε όλοι σε ένα –δύο στόχους, να κόψουμε την ενασχόληση με άσχετα, να ματώσουμε αναλογικά και δίκαια όσο γίνεται(αλλά χωρίς μίζερες μεζούρες), να σταματήσουμε να βλέπουμε φαντάσματα και εξωτερικούς εχθρούς, να σταματήσουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο «τον άλλον» που φταίει ή πρέπει να πληρώσει. Η παράδοσή μας είναι πολύ πλούσια σε τέτοιους συναγερμούς, πρόσφατη και παλαιότερη. Εδώ θα φανούν οι πατριώτες, εδώ θα φανεί η αλληλεγγύη μας, όχι στα λόγια.
Να πάμε στην Ε.Ε και να τους πούμε ότι θα κάνουμε αυτό που πρέπει, θα μαζέψουμε την δημόσια κραιπάλη μας, να το κάνουμε πράξη και να ζητήσουμε στήριξη σε 2 πράγματα. Κόστος δανεισμού και ρευστότητα. Τίποτε άλλο. Μορφές υπάρχουν να μας στηρίξουν χωρίς να νιώθουν ότι απλά χαρτζηλικώνουν τους άσωτους, αλλά να κερδίσουν και αυτοί.
Κόστος δανεισμού για να μην πτωχεύσουμε και επίσημα και ρευστότητα για να μην περάσουμε σε εποχές «παγετώνων» στη αγορά και πτωχεύσουμε πάλι απουσία εσόδων. Για προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να καταφέρουμε το πολύ δύσκολο, να αναδιαρθρώσουμε σε επόμενη φάση την παραγωγική μας δυνατότητα.
Διαφορετικά η πατρίδα μας θα μας απαγγείλει με την μέγιστη απαξία την ευαγγελική ρήση του τίτλου της ανάρτησης και τα παιδιά μας θα μας φτύσουν κατάμουτρα.
10 σχόλια:
Aνέστιε καταρχήν σε ευχαριστώ για την αναδημοσίευση και τα καλά σου λόγια. Ειμαστε προφανώς στο ίδιο μήκος κύματος.
Γράφεις: Να συγκεντρωθούμε όλοι σε ένα –δύο στόχους, να κόψουμε την ενασχόληση με άσχετα, να ματώσουμε αναλογικά και δίκαια όσο γίνεται(αλλά χωρίς μίζερες μεζούρες), να σταματήσουμε να βλέπουμε φαντάσματα και εξωτερικούς εχθρούς, να σταματήσουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο «τον άλλον» που φταίει ή πρέπει να πληρώσει.
Τάπες όλα. Δηλαδή να κάνουμε ότι λογικά θα κάνει ο κάθε νοικοκύρης που έχει το ίδιο πρόβλημα.
Η διαφορά; Λίγοι βλέπουν τη χώρα που ζούνε σαν δικιά τους, σαν σπίτι τους.
Αυτό χρειάζεται η Αριστερά σήμερα, Μια νέα ουσιαστική συλλογικότητα που θα έχει όμως σαν βάση ένα υψηλού επιπέδου ατομισμό.
Αλλιώς.....
Εβγαλα απόσπασμα, στο "Πόντος και Αριστερά"
http://pontosandaristera.wordpress.com/2010/01/30/30-1-2010/#comment-28384
Επίσης, με την άδειά σου, :), το αναδημοσίευσα στό μπλόγκ μου:
http://vripolidis.blogspot.com/2010/01/blog-post_30.html
Αγαπητέ μου leo,
δεν παραγνωρίζω το θέμα ατομικότητας και συλλογικότητας που θέτεις. Το αντίθετο μάλιστα θα σου έλεγα, ειδικά στις νέες συνθήκες ζωής που διαμορφώνονται και που μας καλούν να το αντιμετωπίσουμε πάλι από την αρχή. Θα είχε ενδιαφέρον , κάποια στιγμή να το συζητήσουμε από μόνο του.
Αλλά το ζήτημα που προσπαθώ να θέσω στην ανάρτησή μου , είναι αυτό της πολιτικής ηγεσίας, που μπορεί (ή δεν μπορεί) να συνεγείρει την κοινωνία γύρω από κρίσιμους στόχους.
Θεωρώ ότι , στην παρούσα φάση τουλάχιστον, υπάρχει η δυνατότητα διαμόρφωσης ελάχιστων-πλην κρίσιμων- συλλογικών στόχων, πάνω σε συγκεκριμένα πολιτικά προτάγματα(να σωθεί η χώρα).
Καλώς ή κακώς, η πολιτική είναι που διαμορφώνει συλλογικότητες μέσα από στόχους.Συλλογικότητες με αντιθέσεις , με συγκρούσεις, αλλά πάντα με ένα διακύβευμα. Πότε μπορούμε να δούμε την χώρα σαν το σπίτι μας; Όταν υπάρχει διακύβευμα και μάλιστα κρίσιμο, που αγκαλιάζει μεγάλες μάζες ανθρώπων και όταν υπάρχει πολιτικό πρόταγμα αναγεννητικό και ισχυρής εμβέλειας. Όταν, σε τελική ανάλυση, δομείται εμπιστοσύνη. Και αυτό είναι πάντα καθήκον όσω δηλώνουν ηγεσίες.Αλλιώς δεν είναι αυτό που δηλώνουν, αλλά ψευδεπίγραφα παριστάνουν κάτι για να λαθροβιώσουν ή να σώσουν το τομάρι τους.
Ανέστιε, το πρόβλημα της ηγεσίας δεν είναι τωρινό
Έχουμε τις ηγεσίες που μας αξίζουν συνήθως αν και καμιά φορά οι ηγεσίες αποδεικνύονται πολύ μπροστά από τους υπόλοιπους (τότε συνήθως τις δολοφονούμε... αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα)
Τι θέλω να πω: στην σημερινή δογματική και λαϊκιστική αριστερά δυστυχώς προκρίνεται το τομάρι από το κοινό συμφέρον
Έχω να δω ηγέτη του χώρου της κεντροαριστεράς που να υπερβαίνει τα μικροσυμφέροντα του χώρου δεκαετίες
Και κάποιες φωνές σαν πχ του Λεωνίδα Κύρκου, απαξιώνονται εν τη γενέσει τους ακόμα και από αυτούς που τους αφορούν όπως την ανανεωτική πτέρυγα
Ηγέτες υπάρχουν αλλά όχι εκεί που τους ψάχνουμε
Υπάρχουν στην σκιά και δεν πρόκειται να βγουν από κει εάν δεν πειστούν ότι η κοινωνία της εργασίας έστω, έχει ωριμάσει και κατανοήσει ότι υπάρχει κοινό διακύβευμα
Αχνοφαίνεται κάτι τέτοιο τώρα
Αλλά και οι αντίρροπες δυνάμεις δίνουν τον έσχατο αγώνα τους
Γι αυτό ασχολούμαστε και με την υπαρκτή αριστερά
Μήπως και συμβάλλουμε στην αφύπνιση της ατομικής συνείδησης που λέει ο leo απαραίτητης για οτιδήποτε άλλο
Με εκτίμηση
Γιώργο, συμφωνώ με πολλές απο τις παρατηρήσεις σου.
Αν όμως καταλαβαίνω καλά, αν όχι την κατανόησή σου, θέτεις έμμεσα το γνωστό θέμα που έχει καταταλαιπωρήσει την αριστερά με την κωδική ονομασία "από τα κάτω ή από τα επάνω".Δηλ, οι ηγέτες κάπου είναι(στη σκιά) και όταν ωριμάσουν οι κοινωνίες ή οι κοινωνικές ομάδες θα εμφανιστούν.
Εδώ κατάγραψε σε παρακαλώ την διαφωνία μου.Ηγέτης γίνεται κάποιος (ή μια ομάδα) όταν συγχρονιστούν με τις απαιτήσεις των καιρών.Τα παραδείγματα ηγετών που κανείς δεν τους λογάριαζε και όμως τα κατάφεραν σε ειδικές περιστάσεις άφθονα. Τα παραδείγματα ηγετών με πολλές ικανότητες, που όμως δεν έπαιξαν κάποιο σημαντικό ρόλο επειδή δεν "ταίριαξαν" με τις συνθήκες επίσης άφθονα.
Για να έρθουμε στο συγκεκριμένο τώρα.Οι συνθήκες είναι εξαιρετικά ειδικές και κρίσιμες.Το ποιός (ποιοί) μπορούν να ηγηθούν δεν είναι θέμα πρόβλεψης ή εκ των προτέρων εκτίμησης,αλλά κρίνεται πολιτικά, δηλ. στην πράξη.Και στη σημερινή συγκυρία, ο επίδοξος ηγέτης πρέπει απαιραιτήτως να μπορεί να πει την αλήθεια ωμή και να μπορεί να δομήσει εμπιστοσύνη στην προοπτική που θέτει. Πρέπει να μπορεί έμπρακτα να αποφασίσει με ποιούς θα πάει, με ποιούς θα συγκρουστεί και με ποιές συμμαχίες.Δεν τίθεται , γιά τη γνώμη μου, θέμα να περιμένει την διαμόρφωση συνθηκών (σε επίπεδο αφύπνισης ή οτιδήποτε άλλο) αλλά να πάρει την πρωτοβουλία να τις διαμορφώσει ο ίδιος.
Προσωπικά, δεν αξιολογώ τις πρωτοβουλίες με κριτήριο "από τα πάνω οι κακές, από τα κάτω οι καλές".Σήμερα που μιλάμε μόνο από τα πάνω είναι δυνατόν να προκύψει κάτι(αυτό είναι εκτίμηση, άρα υπόκειται στη δοκιμασία της πραγματικότητας). Γι αυτό το λόγο απευθύνομαι στις κατ΄όνομα έστω ηγεσίες. Άν μπορούν να παίξουν το ρόλο τους έχει καλώς.Άν όχι, θα τις πάρει η μπάλα.Είτε νέες θα διαμορφωθούν σε συθήκες ακραίας κρίσης, ή θα υποκατασταθούν με μαϊμού ηγεσίες (Μπερλουσκονικού ή άλλου τύπου).Κατά συνέπεια το πολιτικό μας σύστημα, έχει μια τελευταία ευκαιρία(κατά ιστορική ειρωνία, μέσα σε συνθήκες κρίσης που το ίδιο διαμόρφωσε).Η τελική κρίση έφτασε γι΄αυτό.
Ανέστιε, είναι παρήγορο σε αυτό το περιβάλλον της μειζέριας να διαβάζεις σκέψεις όπως της ανάρτησης σου. Θέτεις προτάγματα απτά, με βάση την κοινή λογική και τις υπαρκτές ανάγκες.
Το πρόβλημα του ατομικού και του συλλογικού εν πολλοις τέθηκε εύστοχα απο τον λεο. Κάθε συλλογικό προυποθέτει την άνοδο της ατομικής συνείδησης. ίσως για αυτό τον λόγο ιδιαίτερα στον χώρο της αριστεράς που επαγγέλθηκε το συλλογικό επειδή η ατομική συνείδηση πρώτισατ σκέφτεται ατομικά και ελάχιστα συλλογικά διαμορφώνεται έννα συλλογικό που στην πραγματικότητα εκφράζει το ατομικό. (ατομικές φιλοδοξίες σε έναν μικρόκοσμο μικροεξουσιών).
ίσως σε αυτό το πεδίο θα πρέπει να αναζητηθούν οι ανεπάρκιες των ηγεσιών της αριστεράς.
Aγαπητέ radical,
σε ευχαριστώ γιά τα καλά σου λόγια.Με χαρά αναγνωρίζω ότι πολλοί σε διάφορα blogs, αλλά και εκεί έξω στην πραγματική ζωή κινούμαστε σε ανάλογο μήκος κύματος, μακριά από ιδεοληψίες, χωρίς ταυτόχρονα να ξεκόβουμε ευκαιριακά από ιδεολογικές σταθερές και αναφορές της αριστεράς.
Και πιστεύω ότι αυτό κυρίως συμβαίνει, γιά τους λόγους ακριβώς που ανέφερα στην απάντησή μου στον leo.Στην ρητή , ή άρρητη, αναγνώριση πολιτικών αναγκαιοτήτων και όχι στην ερμηνεία του παρόντος μέσα από το φάσκιωμά της σε ιδεοληπτικά σχήματα.
Θεώρησε την απάντησή μου στον leo, σαν σχόλιο και στην δική σου τοποθέτηση περί συλλογικού και ατομικού.
Και επίτρεψέ μου να διαφοροποιηθώ στο ότι στο πεδίο αυτό πρέπει να αναζητηθούν οι ανεπάρκειες τών ηγεσιών της αριστεράς.
Αυτό που κυρίως λείπει είναι η πολιτκή φυσιωγνωμία, το "τι θέλουμε να είναι η Αριστερά". Απουσία αυτού του καθοριστικού δεδομένου, ο καθένας ηγετίσκος ή "ηγετίσκος", βρίσκει πεδίο λαμπρό ανάδειξης των δικών του ψιλοεπιδιώξεων.'Εχεις την εντύπωση ότι σε μια αριστερά στέρεη , με τα πόδια γερά στο έδαφος και το κεφάλι ψηλά προς τους πολιτκούς της στόχους, θα χωράγανε όλοι αυτοί;Αλλά κακά τα ψέματα φίλε μου, στις μίζερες καταστάσεις, μίζερες συμπεριφορές αντιστοιχούν.Τα ιστορικά παραδείγματα κλειστών κύκλων διαφόρων προελεύσεων, που βυζαντινολογούν και ομφαλοσκοπούν, αφθονούν.Ας κοιτάξουμε την πραγματικότητα και τα προτάγματά της από την ολάνοιχτη πόρτα.Γιατί να την κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα;
φιλικά
σύντροφοι η αριστερά και η χώρα γενικότερα έχει ανάγκη σήμερα μια πολιτιστική επανάσταση τύπου Μάο.Όλοι οι καρεκλοκένταυροι με πρώτους της καθ'υμάς αριστεράς ( που μόνο διαπιστώσεις και αυτές εκτός τόπου και χρόνου,κάνουν χρόνια τώρα ) πρέπει μέχρι τέλους του βίου τους να πάνε και να δουλέψουν στα χωριά, στους αγρούς.Να φυλάξουν πρόβατα και γίδια στα βουνά και τους κάμπους.Η μόνη εφικτή λύση για τη χώρα είναι η επιστροφή στις ρίζες.Ηλύση μόνο από κεί μπορεί να προέλθει τόσο στο οικονομικό όσο και στό πολιτικό αδιέξοδο της Ελλάδας.
Την καλημέρα μου
Kαταπληκτική ανάλυση!!
Δημοσίευση σχολίου