Για το περιεχόμενο μιάς ζητούμενης πολιτικής... Δημιουργικότητα

Έχουμε αφήσει στη μέση μια κουβέντα από το προηγούμενο σημείωμα. Για το περιεχόμενο μιας ζητούμενης πολιτικής γιατην Προοδευτική Αριστερά.
Ομολογώ ότι πολλές φορές άρχισα και έσβησα το κείμενο που ξεκινούσα να γράψω, γι αυτό εξάλλου πέρασαν αρκετές ημέρες πριν το κείμενο τούτο αναρτηθεί. Ο βασικός προβληματισμός ήταν φυσικά, τι να πει κανείς σήμερα για το περιεχόμενο μιας πολιτικής της Αριστεράς. Από που να αρχίσει και που να τελειώσει. Τι να θεωρήσει δεδομένο και τι ζητούμενο. Κινδυνεύει το κείμενο να μοιάσει με τις παραδοσιακές «θέσεις» των αριστερών κομμάτων για τα συνέδριά τους που κανείς δεν ασχολείται μαζί τους, παρά μόνο οι περί την κομματική φιλολογία λεπτολογούντες και την τρίχα τριχοτομούντες.
Δεν κρίνω εαυτόν κατάλληλο, αλλά και δεν επιθυμώ να εμπλακώ σε τέτοια συζήτηση.
Θαυμάσια το κείμενο αυτό λοιπόν μπορεί να σταματήσει εδώ, δείγμα τρανό αδυναμίας, παραδοχή ανυπαρξίας περιεχομένου . Ας το πιάσουμε λοιπόν αλλιώς.

Ας διατυπώσουμε μόνο μερικές αδρές γραμμές, τι θα συνιστούσε πρόοδο για την ελληνική κοινωνία στην σημερινή κατάσταση. Ξέρω, ίσως απογοητεύω κάποιους που θα περίμεναν μεγάλα οράματα, στρατηγικές για το «ξερίζωμα του καπιταλισμού» , την άρνηση της αγοράς σαν μεθόδου παραγωγής και διανομής κοινωνικού πλούτου και άλλα τινά. Ας μιλήσουμε καθαρά. Ακόμα και σχηματικά αν χρειαστεί, αλλά καθαρά.

Δεν έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη της ανθρωπότητας η υπέρβαση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της συνακόλουθης μορφής κοινωνικής οργάνωσης. Δεν έχουμε κατά νου κάποιον καλύτερο τρόπο αποδοτικής οργάνωσης της παραγωγής και διανομής πλούτου από την αγορά , με τα όποια προβλήματα η ίδια δημιουργεί (ανισότητες, εκμετάλλευση, κ.λ.π). Προφανώς υπάρχει ακόμα περιθώριο ανάπτυξης παραγωγικών δυνάμεων υπό τον συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής.

Η Αριστερά, και το μαρτυρεί αυτό η ιστορία της, περιέχεται μέσα σε αυτόν τον κοινωνικό σχηματισμό . Η άρνησή του ως ιστορικά τελεσίδικου από την μεριά της, σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται και άρνηση συμμετοχής σε αυτόν. Επιδιώκει ακόμα και την ανάληψη πολιτικής διεύθυνσής του , εν γνώσει των ορίων. Τέτοια άρνηση ισοδυναμεί με άρνηση της ύπαρξής της σαν προωθητική δύναμη. Την τοποθετεί είτε σε θέση ενός μεγάλου και ιδιότυπου «συνδικάτου» ,είτε σε θέση θρησκευτικής σέχτας που αναμένει την Δευτέρα παρουσία φροντίζοντας στο μεταξύ να προετοιμαστεί γι αυτήν τη «μεγάλη ώρα» (όπως άλλοι ετοιμάζουν τις ψυχές τους για μια αντίστοιχη ώρα.) Για να μην αναφερθούμε στην αντίληψη (που ανήκει σε προ μαρξιστικές φάσεις της) περί λειτουργίας της ως «άμμου που χαλάει τα γρανάζια του συστήματος», αντίληψη βαθιά συντηρητική.

Η Αριστερά , αν θέλει να είναι Προοδευτική και ζώσα , οφείλει να ασκεί προωθητική πολιτική εκφράζοντας τα τμήματα της κοινωνίας των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούνται από αυτήν την εξέλιξη. Ανήκει, ή μάλλον οφείλει να ανήκει, στην ροή του ποταμού της εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών και μάλιστα στα πιο δυναμικά ρεύματα αυτού του ποταμού. Οφείλει να πρωτοπορεί στην βελτίωση των όρων ζωής των ανθρώπων και μάλιστα ιδιαίτερα εκείνων που βρίσκονται σε μεγαλύτερη δυσχέρεια και σε κατάσταση περιορισμένων ευκαιριών και δικαιωμάτων. Οφείλει συνεπώς να νοιάζεται και να συμμετέχει στην εξέλιξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, και από πρωτοποριακή θέση μάλιστα , να οδηγεί ή υποστηρίζει την εξέλιξη αυτή.
Αν έπρεπε να συνοψίσω σε μία φράση όλα αυτά που οφείλει να κάνει μια σύγχρονη προοδευτική Αριστερά, θα έλεγα με ίσως αξιωματικό τρόπο ,να είναι δημιουργική και να υποστηρίζει πολιτικές που κάνουν τους ανθρώπους δημιουργικούς.
Γνωρίζω ότι δεν ακούγεται ιδιαίτερα «επαναστατικό» με παραδοσιακούς όρους. Μπορεί να θεωρηθεί ότι φτωχαίνω το περιεχόμενο και τους στόχους μιας Αριστερής πολιτικής.

Αλλά ας το ξανασκεφτούμε.
Τι πιο προοδευτικό ΣΉΜΕΡΑ από αυτό σε μια κοινωνία σαν την ελληνική ( και όχι μόνο) , που καθυστερεί, υποβαθμίζεται οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά. Που διακρίνεται για την φοβικότητά της σε κάθε μορφής αλλαγή. Που καταναλώνει χωρίς να παράγει. Που απαξιώνει καθημερινά την παιδεία, τις δεξιότητες και τα ταλέντα των μελών της και ιδιαίτερα των νιάτων της. Που επιβραβεύει το βόλεμα, την ιδρυματοποίηση των πολιτών της στις αγκάλες ενός άθλιου κράτους (και που θεωρεί ακόμα χειρότερα προοδευτική την ιδρυματοποίηση αυτή). Που προμοτάρει σαν δήθεν «επιτυχημένους» σε κάθε τομέα, τους πιο τυχάρπαστους και διεφθαρμένους αεριτζήδες . Που ακόμα και η ιθύνουσα τάξη της, φροντίζει για την αναπαραγωγή της όχι μέσα από το επιχειρείν αλλά κυρίως απομυζώντας τους πόρους του κράτους με τον πιο αντιπαραγωγικό τρόπο.
Μήπως τελικά ότι πιο προοδευτικό σήμερα στην Ελλάδα θα είναι μια έξαρση δημιουργικότητας: