Ας προσπαθήσουμε να πούμε μερικά πράγματα για τις ευρωεκλογές. Και ας μείνουμε σε δύο βασικά ζητήματα που θεωρώ ότι ξεπερνούν τα όρια της ρουτινιάρικης σχολιογραφίας σε αυτές τις περιπτώσεις.
Πέρα από εντυπωσιασμούς και αριθμητικές αλχημείες, η γραμμή για αποχή πέρασε σε σημαντικό βαθμό, αν και όχι σε αυτόν που πολλοί θα επιθυμούσαν. Κατόπιν εορτής όμως γίνεται συζήτηση για αυτό το θέμα με τρόπο που ακριβώς το ανατροφοδοτεί . Από το αριθμητικό σπεκουλάρισμα για να δικαιολογηθούν επώδυνα αποτελέσματα κάποιων πλευρών, μέχρι το ανοικτό «γλείψιμο» με δήθεν πατρικό-συμβουλευτικό χαρακτήρα των απεχόντων , για να καταλήξουμε στην ανοιχτή και με θαυμασμό εξύψωση της αποχής ως της πιο προοδευτικής πράξης των αμφισβητούντων πολιτών , όπως και την ανέξοδη καταγγελία των απεχόντων.
Μάλιστα. Και μετά αρχίζουν, τράβα εσύ πιο δεξιά, εσύ λίγο πιο αριστερά, όπα
εσύ καλά είσαι...και πάει λέγοντας.
Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε λίγο πέρα από τα τετριμμένα.
Για λόγους που δεν είναι ίσως του παρόντος σημειώματος, οι πολίτες σήμερα- και αυτό αφορά όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο- λειτουργούν πολύ πιο ατομικά και δύσκολα συμμετέχουν σε συλλογικότητες .Είτε αυτές σχετίζονται με τις υλικές συνθήκες ύπαρξής τους, είτε με πολιτικοιδεολογικές αναφορές. Και ας μην βιαστεί κανείς να το αποδώσει με ευκολία στην κυρίαρχη ιδεολογία του ατομικού νεοφιλελευθερισμού, παρ’ ότι έχει και αυτό την σημασία του. Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες αυτό σχετίζεται κατά κύριο λόγο, με θέματα που αφορούν στον εξατομικευμένο τρόπο με τον οποίο ο καθένας συμμετέχει στην παραγωγή αλλά και στην κατανάλωση του παραγόμενου πλούτου. Χωρίς άλλη ανάλυση, παραδειγματικά και μόνο, ας συγκρίνουμε τα του σήμερα με το μαζικό τρόπο παραγωγής , κατανάλωσης και διαβίωσης του προηγούμενου αιώνα (η εικόνα με τους χιλιάδες εξισωμένους εργάτες , που ζουν μαζί στο εργοστάσιο και μετά πάλι μαζί στις γειτονιές τους ή σε εργατουπόλεις, δεν απαντάται σήμερα). Επίσης, ακόμα και σε χώρες όπως η Ελλάδα με πρόσφατα ακόμα τα σημάδια μεγάλων ιστορικοιδεολογικών διαχωρισμών, δεν είναι πια αυτοί οι διαχωρισμοί κυρίαρχοι στην πολιτική σκέψη των περισσότερων πολιτών, πολύ περισσότερο δε των νέων.
Με δύο κουβέντες, το παράδειγμα πολιτικής που ασκείται από όλες τις πλευρές,και που έχει μείνει με αναφορά σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους της κοινωνικής μας ζωής είναι αναντίστοιχο της πραγματικής ζωής των ανθρώπων. Ίσως ακριβώς αυτή η αδυναμία οδηγεί συχνά σε εντελώς μαρκετίστικες αντιλήψεις της πολιτικής (όπως η θεοποίηση των δημοσκοπήσεων και η εμφανής πληκτικότητα των συνθημάτων. Πάντως ας σημειώσουμε επί τη ευκαιρία, ότι οι αντίστοιχες πρακτικές στην αγορά προϊόντων είναι πολύ πιο επιτυχημένες)
Άρα, μην μας παραξενεύει η αποξένωση πολλών πολιτών -κυρίως δε νέων- από την δρώσα πολιτική σαν μορφή. Πολύ απλά είναι αναντίστοιχη με τους πραγματικούς όρους ζωής τους, άρα αδιάφορη. (Πήραμε στην προηγούμενη ανάρτησή μας ξεκάθαρη θέση στο θέμα της αποχής , άρα το σημείωμα τούτο προσπαθεί να ανοίξει μια συζήτηση επί της ουσίας της συμμετοχής, μιας και οι εκλογές πέρασαν και μπορούμε πιο άνετα να το συζητήσουμε).
Η αναζήτηση νέων μορφών συλλογικοτήτων – βασισμένων στην πραγματική ζωή και όχι με επιβολή σχημάτων πάνω σε αυτήν,είναι ένα εξαιρετικής σημασίας θέμα , που μια Προοδευτική Αριστερά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να παραλείψει, αν θέλει να έχει κοινωνικές αναφορές.
Για λόγους χώρου και επειδή δεν μου αρέσουν οι μακρόσυρτες τοποθετήσεις, παρ’ ότι τείνω προσωπικά με σχεδόν καταστροφικό τρόπο προς αυτές (οποία αντίφαση ε!!!) , θα συνεχίσουμε στο επόμενο σημείωμά μας με την ουσία της πολιτικής μιας ζητούμενης Προοδευτικής Αριστεράς και κατά αντιδιαστολή με τις σήμερα ασκούμενες και πολλαπλά αποτυγχάνοντες , όπως και πρόσφατα απεδείχθη για μια ακόμη φορά στις ευρωεκλογές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου