Θα Κτυπήσει Κανείς Την Καμπάνα , Πριν Είναι Αργά;

Παλαιότερα, ίσως και σήμερα σε κάποια μέρη, όταν εμφανίζονταν κάποιος σοβαρός κίνδυνος, ο πρώτος που τον αντιλαμβάνονταν, πήγαινε και χτυπούσε σαν τρελός την καμπάνα,για να καλέσει σε συναγερμό. Είτε εχθρός, είτε ληστές, είτε φυσική καταστροφή ήταν ο κίνδυνος, κάθε ένας που το παρατηρούσε πρώτος θεωρούσε ,από θέση ευθύνης απέναντι στην κοινότητά του , υποχρέωσή του να το κάνει.

Σήμερα είμαστε σε μια τέτοια κατάσταση, αλλά κτύπημα καμπάνας δεν ακούγεται. Κάποιοι μικροψύθιροι ίσως, κάποιες αγωνιώδεις αλλά αδύνατες φωνούλες και μέχρι εκεί. Ο εφησυχασμός και η ανεμελιά κυριαρχούν. Business as usual.

Μα καλά θα αναρωτηθούν οι πιο πολλοί. Τι τρέχει; Μια οικονομική κρίση είναι , θα την περάσουμε και εμείς όπως και οι άλλοι, άσε που ο Θεός της Ελλάδας για μια φορά ακόμα θα μας σώσει , όπως τόσες άλλες. Τι χολοσκάς, τόσες φορές την σκαπουλάραμε, έχουμε τον τρόπο μας εμείς.

Μάγκες, τέρμα τα δίφραγκα, που έλεγε και ο κοντός σε μια ελληνική ταινία. Τέρμα και τα ευχολόγια, τέρμα και οι δικαιολογίες, τέρμα και η αναβλητικότητα Έχουμε πόλεμο και δεν το καταλάβαμε ακόμα. Τέλος.

Οι αρχαίοι Έλληνες, έδιναν στην λέξη «τέλος»τρεις έννοιες. Τέλος ως τέρμα, δεν έχει παρακάτω. Τέλος , ως κόστος , ως τίμημα. Τέλος , ως σκοπός.
Εκεί είμαστε. Και οι τρεις έννοιες έχουν πια στην περίπτωσή μας συμπτυχθεί σε μία.

Φτάσαμε στο τέρμα μιας περιόδου , που καλοπερνάγαμε καταναλώνοντας ( πάνω από το 60% του ΑΕΠ οφείλεται στην κατανάλωση) και μάλιστα πόρους που κλέβουμε από αυτούς που έρχονται μετά από εμάς, ενώ ελάχιστα παράγουμε πράγματα που έστω και ελάχιστοι διεθνώς ενδιαφέρονται να καταναλώσουν
Φτάσαμε στο τέρμα μιας περιόδου, που είχαμε εξασφαλισμένη οι λίγοι την σύνταξή μας, γιατί την πλήρωναν οι πολλοί που εργάζονταν . Το κλάσμα αντιστράφηκε
Φτάσαμε στο τέρμα μιας περιόδου, που το κράτος –μπαμπάς και ταυτόχρονα διαφθορέας, είχε για όλους μας, έστω λιγοστά, αλλά σίγουρα.
Φτάσαμε στο τέρμα μιας περιόδου που το χαρτί από κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ, ήταν για τους νεότερους η εξασφάλιση για μια θεσούλα στο Δημόσιο (το ελληνικό όνειρο ζωής για κάθε γονιό).
Φτάσαμε στο τέρμα μιας περιόδου που τους παλιότερους τους ανέχονταν να κάνουν όλα τα παραπάνω οι νεότεροι, προσδοκώντας να τους διαδεχθούν ομαλά στα ίδια, με την σειρά τους και αυτοί.
Φτάσαμε στο τέρμα της ανοχής ενός πολιτικού συστήματος, που μια χαρά λαθροβίωνε μέσα σε αυτές τις συνθήκες, με λαμογιές, υποσχέσεις, εκμαυλισμό. Είχε και τάιζε, τώρα με τι να ταΐσει;
Φτάσαμε στο τέρμα μιας περιόδου, που η ψευτο-επιχειρηματική τάξη, ηγούνταν της κοινωνίας, στην βάση της κατασπάραξης του δημόσιου χρήματος,. (Τι δουλειές θα βγάλει φέτος το κράτος, να τις μοιράσουμε και να κονομήσουμε...)
Φτάσαμε στο τέρμα μιας περιόδου, όπου ζήτουλες όντας, ζητούσαμε από τους δανειστές μας να μας δικαιώσουν στα «εθνικά μας δίκαια». Θα την πληρώσουμε και σε αυτό το επίπεδο.

Ατελείωτος ο κατάλογος... σταματάω- προς το παρόν εδώ. Ο κάθε τυχόν αναγνώστης, ας προσθέσει τα δικά του «τέρμα».
Θα πληρώσουμε το τίμημα τώρα. Και το χειρότερο, θα το πληρώσουν ακριβά, οι λιγότερο υπεύθυνοι.
Τα αδύνατα στρώματα, οι άνεργοι που πληθαίνουν με τρελούς ρυθμούς καθημερινά και πάνω από όλους, η νέα γενιά. Θα την πληρώσουν και αυτοί που θέλουν να δημιουργήσουν, επιχειρηματικά ή αλλιώς, με φρέσκες ιδέες, με όρεξη και όραμα. Που δεν περιμένουν στήριξη από κομματικοκρατικούς πάτρωνες και θα τους τσακίσουν η καρτελοποιημένη αγορά και το γραφειοκρατικό θηρίο.

Αυτός δηλαδή είναι ο σκοπός; Να την πληρώσουν αυτοί;
Ναι. Αυτός είναι ο σκοπός –ηθελημένα ή το μαθηματικά βέβαιο αποτέλεσμα-μη ηθελημένα,όλων όσων μια χαρά είναι βολεμένοι σήμερα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Αυτών, που δεν θέλουν να αλλάξει στην ουσία τίποτε, μόνο φτιασίδια και μικρολογιστικές τακτοποιήσεις, για να την σκαπουλάρουν. Business as usual. Και ας γίνεται ο κακός χαμός γύρω τους.
Αυτοί που έχουν να χάσουν από αυτό τον κακό χαμό, αυτοί που έχουν να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο με μια διαφορετική πορεία, που θα ανατρέπει δημιουργικά όλα αυτά που περιγράψαμε ως «τέρμα» και πολλά άλλα, έχουν πιθανότητες; Έχουν ελπίδα;

Ναι, έχουν. Αρκεί , τουλάχιστον να κτυπηθεί η καμπάνα. Από όποιον μπορεί να το κάνει και να ακουστεί δυνατά. Να ξεκουφάνει ακόμα και αυτούς που δεν θέλουν να την ακούσουν,που βάζουν κερί στα αυτιά τους γιατί τους χαλάει τη ζαχαρένια. Μια καμπανιά που θα προκαλέσει σύγκρουση μαζί τους.

Μια καμπάνα όχι πανικού, αλλά συναγερμού, αφύπνισης. Που θα πετάξει στην άκρη , ως ανούσιους την ώρα του πολέμου, τους ατέρμονες διαλόγους και την αντιπαράθεση κρυφών και φανερών προθέσεων, αλλά θα επικεντρώνει στα αποτελέσματα

Δεν φτάνει, αλλά χωρίς συναγερμό, ΤΕΛΟΣ.