Γράφει ο Γιάννης Βούλγαρης
Η εθνική κρίση αποδεικνύει πως χρειαζόμαστε δραστικές δομικές αλλαγές...ΖΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΩΣ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΜΦΙΡΡΟΠΗΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ, ΟΛΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΔΥΝΑΤΑ. ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΩΣ ΤΩΡΑ «ΕΚΑΙΓΑΝ», ΥΙΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΕΥΚΟΛΙΑ, ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΑΜΠΟΥ, ΣΥΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΣΑΝ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, Η ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΕΣ ΔΕΝ...ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΣΤΕΡΕΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΔΟΜΗΗ «πολιτική στιγμή» έχει τα χαρακτηριστικά μιας νέας μεταπολίτευσης. Είναι ανοιχτή σε διαφορετικές διεξόδους, σε αστάθμητους παράγοντες, εξαρτάται πολύ από την πολιτική πρωτοβουλία και την ποιότητα της πολιτικής ηγεσίας. Η Μεταπολίτευση του 1974 ευθυγράμμισε την Ελλάδα με τις δημοκρατίες που διαμορφώθηκαν στον μεταπολεμικό κόσμο και τις γεωπολιτικές συνθήκες του διπολισμού. Η ανάγκη μιας νέας μεταπολίτευσης το 2010 προκύπτει από την εθνική κρίση στην οποία περιέπεσε η Ελλάδα στα πρώτα χρόνια του νέου παγκοσμιοποιημένου κόσμου, λόγω των μακροσκοπικών δομικών αδυναμιών της και θανάσιμων πολιτικών λαθών. Χρειαζόμαστε μια νέα μεταπολίτευση, χρειαζόμαστε δραστικές δομικές αλλαγές, ώστε να ενταχθεί δυναμικότερα και υγιέστερα η Ελλάδα στον νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας και στην παγκοσμιοποιημένη πολιτική.
Προοδευτικός στόχος
Σε τέτοιες καμπές, οι πολιτικές παρατάξεις επαναπροσδιορίζονται με δική τους πρωτοβουλία και οπωσδήποτε επαναξιολογούνται από τους πολίτες, ακόμα και αν οι συσχετισμοί δεν αλλάξουν ριζικά. Παραταξιακά, ο εκλογικός χάρτης του 1964 έμοιαζε με εκείνον του 1981, αλλά τα κόμματα και η πολιτική κουλτούρα είχαν αλλάξει άρδην. Σε συνθήκες εθνικής κρίσης όπως η σημερινή, οι παρατάξεις «υπογράφουν» με τη δράση και τον λόγο τους, ένα νέο μακροπρόθεσμο συμβόλαιο με το έθνος και τους πολίτες. Η παραταξιακή ιδεολογία επηρεάζει προφανώς την πολιτική πρόταση που διατυπώνεται στις έκτακτες συνθήκες της κρίσης. Αλλά επειδή οι ιδεολογίες είναι από τη φύση τους εύπλαστες και ευρύχωρες, ο επαναπροσδιορισμός της κάθε παράταξης ακολουθεί την αντίθετη κατεύθυνση: από την εθνική πρόταση στην ιδεολογία και όχι αντιστρόφως. Ή αλλιώς, αν νομίζεις ότι τα αναγκαία μέτρα για τη διάσωση της χώρας είναι έξω από την ιδεολογία σου, τότε ξανακοίταξε την ιδεολογία σου ώστε να την κάνεις μπούσουλα για να αρμενίσεις προς όφελος της χώρας. Γιατί ο γιαλός είναι αυτός που είναι. Μιλώ για παρατάξεις και όχι για κόμματα. Η Μεταπολίτευση του 1974 είχε καθιερώσει τα κόμματα ως αναμφισβήτητους πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής. Σήμερα έχουν χάσει την ισχύ τους. Η νέα μεταπολίτευση, αν υπάρξει, θα έχει ως πρωταγωνιστές τις παρατάξειςαστερισμούς που θα περιλαμβάνουν κόμματα, πολιτικές ομάδες, κινήσεις πολιτών, κινήματα γνώμης και αξιών, ειδικούς, διαμορφωτές γνώμης και διανοουμένους. Σαν «κόμβους» μιας δικτύωσης και αλληλοδιαμόρφωσης. Ο αστερισμός που κινείται στον χώρο της Κεντροαριστεράς, της δημοκρατικής Αριστεράς, της οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού, έχει κατεξοχήν συμφέρον να πρωτοστατήσει στον γενικό επαναπροσδιορισμό της πολιτικής μας ζωής. Ο λόγος είναι απλός. Η επιλογή που έχει είναι ή να διαχειριστεί καταναγκαστικά ένα πρόγραμμα λιτότητας και αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας πληρώνοντας το ανάλογο πολιτικό κόστος, ή να καταφέρει να κάνει την εθνική αυτή αναγκαιότητα, πολιτική ευρύτερων δομικών αλλαγών του βεληνεκούς μιας νέας μεταπολίτευσης, κερδίζοντας έτσι σταθερό προβάδισμα ηγεμονίας έναντι των άλλων. Υπό αυτό το πρίσμα η νέα μεταπολίτευση είναι στόχος πρωτίστως αυτής της παράταξης. Για να τον επιδιώξει πρέπει να πετύχει έναν άθλο: να κατανικήσει το ρουτινιασμένο κλίμα της ελληνικής πολιτικής - κομματικής ζωής. Οπως επίσης, να μην υποκύψει στην αυταπάτη ότι μόλις πέσουν λίγο τα spreads και εξασφαλιστεί η δανειοληπτική ροή, η κυβέρνηση μπορεί να γυρίσει στα γνωστά, με την ελπίδα ότι η Ν.Δ. θα αργήσει να συνέλθει.
Αιχμές από τα ΝΕΑ.
2 σχόλια:
Η αυταπάτη, πώς το νεοελληνικο κράτος θα γίνει αποτελεσματικο επιχειρησιακά σε συνθήκες κρίσης, θα πρέπει επιτέλους να λάβει τέλος..
Το νεοελληνικο κράτος, σε συνθήκες κρίσης πάντοτε οδηγούσε την κοινωνία σε καταστροφές
Γιατί δεν δομήθηκε για να είναι επιχειρησιακά αποτελεσματικό.
Οταν ιδρύθηκε, επικάθησε σε μία πιό ώρημη κοινωνία απο αυτό.
Ο τύπος του σύγχρονου κράτους, επινοήθηκε κατόπιν πιέσεως απο την ανάγκη, να κατοχυρώσει την ατομική ελευθερία έναντι της φεουδαρχίας..
Η μετεπαναστατική Ελλαδική κοινωνία, είχε εν πολοίς λυμενα αυτά τα ζητήματα, και επι πλέον ήταν πολύ πιό προηγμένη πολιτικά, απο τον πρόσφατα απελευθερομένο δουλοπάροικο της δύσης, καθ' ότι είχε προπαίδια αυτοδιοίκησης στά "κοινά" της, 2000 ετών.
Εκεί, ο πολίτης είχε μάθει να συνομιλεί απ' ευθείας με τους εκλεγμένους εντολοδόχους του..
Οταν τα κοινά καταργούνται το 1834 με διάταγμα του Όθωνα, τού στερούν την δυνατότητα θεσμοποιημένης άμεσης επικοινωνίας με το πολιτικό προσωπικό, ενός κράτους μεγάλου μεν ως πρός την κλίμακα, αλλά "τεχνολογικά" απαρχαιωμένου, σε σχέση με τις ελευθερίες που κατοχύρωνε και την ιδιοκτησία του πολιτικού συστήματος απο τους πολιτικούς που επέβαλε.
Καί τότε, ο πολίτης, κάνει .. bypass...
Επιασε τον πολιτικό κατ' ιδίαν, για να λύσει το πρόβλημά του.
Ο πολιτικός, προσανατόλισε όλη του την ζωτικότητα στην εξυπηρέτηση των ψηφοφόρων του..
Τά υπόλοιπα είναι γνωστα.
Γι΄αυτο, το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας, δεν πρόκειται να σταθεί επιχειρησιακά, αν δεν εξαναγκασθει απο την κοινωνία, με όρους εντολέα (η κοινωνία) και εντολοδόχου (το πολιτικό σύστημα).
Μέχρι να γίνει αυτό, να μην ζούμε με αυταπάτες..
ΝΑι ρε Βούλγαρη τώρα βλέπεις τα λάθη. Όταν ήταν πάνω ο θεός σου ο Σημίτης η Ελλάδα τράβαγε μπροστά και εκσυχρονιζότανε. Βαρεθήκαμε τους κονδυλοφόρους και του δήθεν διανοούμενους, αυτού του είδους. Η νέα μεταπολίτευση αν γίνει θα πρέπει να σας στείλει στο σπίτι σας.
Vripol έχει δίκιο εκατό φορές δίκιο.
Ανέστιε καλησπέρα.
Δημοσίευση σχολίου