Η μεγάλη κλοπή των εισοδημάτων της μεσαίας τάξης

Το εντυπωσιακό δεν είναι αυτό που λέγεται στο άρθρο αυτό. Το εντυπωσιακό είναι που γράφεται και δημοσιεύεται. Στους Financial Times!!!!!

Νομίζατε ότι η τρέχουσα αναταραχή σχετίζεται με την υποβάθμιση των αμερικανικών ομολόγων; Λάθος! Σύμφωνα με τον αναλυτή της Societe Generale, κ. Albert Edwards, η αιτία δεν είναι η S&P, ούτε η πολιτική του Λευκού Οίκου, ούτε το κίνημα του Tea Party κ.λπ. Ο κ. Edwards καταλήγει στη γνωστή ρήση "It's the economy stupid", περιγράφοντας με μελανά χρώματα τη μαζική μεταφορά κεφαλαίων από τη μεσαία τάξη στα ανώτερα εισοδήματα και χρέους από τον ιδιωτικό τομέα στον δημόσιο. Μάλιστα, κατηγορεί απερίφραστα τις κεντρικές τράπεζες για συνενοχή:

"Το βασικό γεγονός είναι πως η παγκόσμια οικονομία επιστρέφει στην ύφεση, εάν δεν βρίσκεται ήδη. Οι χρηματιστηριακές αγορές υποχωρούσαν και πριν από την υποβάθμιση των ΗΠΑ, ενώ οι αποδόσεις των ομολόγων αντιδρούν, όπως θα περίμενε, κανείς σύμφωνα με τα απογοητευτικά οικονομικά στοιχεία. Τα πρόσφατα δεδομένα για το αμερικανικό ΑΕΠ αποκαλύπτουν πως το δεύτερο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης ήταν μία ταπεινωτική αποτυχία.

Το πρώτο εξάμηνο του 2011, ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης περιορίστηκε στο 0,9%. Για τον άνδρα, όμως, που έχει μάθει να κρατάει πάντα ένα σφυρί παντού υπάρχει ένα καρφί... Κατά συνέπεια, παρά την ενίσχυση του δομικού πληθωρισμού, υπάρχουν τόσα προβλήματα στην οικονομία και στις αγορές που θα οδηγηθούμε σε τρίτο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης. Τα πυροτεχνήματα, όμως, θα σκάσουν όταν θα φανεί ότι το τρίτο πρόγραμμα θα είναι ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία.

Ο κ. David Rosenberg, του Gluskin Sheff, επισημαίνει ότι με ρυθμό ανάπτυξης 1,6% σε ετήσια βάση, κατά το δεύτερο τρίμηνο, η ύφεση της αμερικανικής οικονομίας πρέπει να θεωρείται σχεδόν δεδομένη. Βεβαίως, δεν μπορεί να μιλήσει με απόλυτη βεβαιότητα, γιατί υπάρχει το παράδειγμα του 1956, όταν οι ΗΠΑ απέφυγαν την ύφεση για περίπου 9 μήνες. Με τα δεδομένα αυτής της στιγμής, ωστόσο, η πρόκληση είναι οι αισιόδοξοι να αποδείξουν σε ποια επιχειρήματα βασίζονται και προβλέπουν ανάκαμψη το δεύτερο εξάμηνο και ανάπτυξη το 2012".

Οι Σειρήνες των αισιόδοξων και η Εποχή των Παγετώνων

"Λένε ότι ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν. Με τον ίδιο τρόπο πιστεύω πως η αγορά έχει τους μακροοικονομικούς σχολιαστές που της αξίζουν. Αναλυτές που είναι πάντα αισιόδοξοι, χωρίς να παίρνουν κανένα προσωπικό ρίσκο, ενώ κενολογούν για τις εκτιμήσεις της κρατούσας άποψης.

Αν δούμε όσα έγιναν στην Ιαπωνία και το πρότυπο της Εποχής των Παγετώνων, τότε καταλαβαίνουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Είχαμε μία βραχύβια οικονομική ανάκαμψη, η οποία υπονομεύθηκε από την τάση απομόχλευσης, που οδήγησε σε κατάρρευση τον ιδιωτικό κλάδο, ενώ η σχεδόν χρεοκοπημένη κυβέρνηση προσπαθεί να χαλιναγωγήσει τα ελλείμματα.

Τώρα μπαίνουμε στην τρίτη φάση της Εποχής των Παγετώνων. Όπως πολλοί άλλοι οικονομολόγοι, εδώ και πολύ καιρό επισημαίνω ότι η παγκόσμια οικονομία έχει ξεπεράσει τις δυνατότητές της. Πραγματοποιείται μαζική μεταφορά εισοδήματος προς τους πολύ πλούσιους, ενώ τα πραγματικά εισοδήματα της μεσαίας τάξης είναι στάσιμα. Η μεσαία τάξη το ανέχεται επειδή οι κεντρικοί τραπεζίτες ώθησαν σε υψηλά επίπεδα τις τιμές των κατοικιών, ώστε η αποδυναμωμένη μεσαία τάξη να συνεχίσει να δανείζεται και να καταναλώνει, δίνοντάς τους την ψευδαίσθηση της ευμάρειας για να μην επαναστατήσουν.

Πιστεύω πως η Fed και η Τράπεζα της Αγγλίας, ειδικότερα, είναι συνένοχες σε αυτήν τη ληστεία. Κατά το 2008, μεταφέρθηκε το μη διατηρήσιμο χρέος του ιδιωτικού τομέα στον δημόσιο, ώστε να αποφευχθεί η ύφεση που αναμφίβολα αυτό θα επέφερε. Τα χρέη αυτά, όμως, είτε βαρύνουν τους ιδιώτες είτε τον δημόσιο τομέα, είναι μη διατηρήσιμα.

Η πολιτική των κεντρικών τραπεζών, όμως, δεν έχει αλλάξει. Συνεχίζουν να τυπώνουν χρήμα. Και εάν αυτό δεν φέρει κανένα αποτέλεσμα, τότε τυπώνουν λίγο χρήμα ακόμη. Και καθώς φλέγεται το Λονδίνο από τις ταραχές, επισημαίνω ότι η Βρετανία και οι ΗΠΑ δεν είναι σαν την Ιαπωνία. Η χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, αν και υπέφερε για μία δεκαετία, είναι μία ομοιογενής κοινότητα με ισότητα. Δεν ισχύει το ίδιο για τις ΗΠΑ και τη Βρετανία. Οι Βρετανοί πολιτικοί αποκηρύσσουν τους ταραξίες ως κοινούς εγκληματίες (που βεβαίως είναι). Παρ' όλα αυτά, νομίζω ότι το ίδιο ακριβώς θα έλεγαν ο Λουδοβίκος ο 16ος ή ο Τσάρος Νικόλαος".

Από το http://www.euro2day.gr/

Λειτουργία αποτελεσματικών αγορών

Από το blog του Paul Krugman στους ΝΥΤ

Οι αγορές "ξηλώνουν" τα σχέδια της ΕΕ

 Τι  λέγαμε στην προηγούμενη ανάρτηση; Για 1-2 μήνες; Γράψε λάθος!

Η πραγματική ζωή μας βγάζει τη γλώσσα όταν αγνοούμε ότι" τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα". Και όχι μόνο εμάς, αλλά και πολύ περισσότερο αυτούς που στήνουν σχέδια επί χάρτου κάνοντας τους σπουδαίους που θα τα τιθασεύσουν. Προς γνώση(;) και συμμόρφωση(;;)

Από το euro2day.gr

"Οι αγορές δεν αντιδρούν όπως αναμέναμε". Η παραπάνω δήλωση του επιτρόπου οικονομικών κ. Όλι Ρεν από τη μία πλευρά είναι ομολογία αποτυχίας της Ευρώπης και από την άλλη δηλώνει εμμέσως πλην σαφώς την ανάγκη να επανεξεταστούν οι αποφάσεις της 21ης Ιουλίου.

Και αυτό γιατί, πέραν των αρρυθμιών που συνόδευσαν τις αποφάσεις, το τοπίο στις αγορές έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά από τότε. Τα διαδοχικά σημάδια προσγείωσης της ισχνής, έτσι και αλλιώς, ανάπτυξης στην οικονομία των ΗΠΑ και η επαναφορά του κινδύνου της διπλής ύφεσης για την παγκόσμια οικονομία αλλάζουν τα δεδομένα.

Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους πιθανόν να πρέπει πλέον να αντιμετωπιστεί σε περιβάλλον οικονομικής στασιμότητας ή, ακόμη χειρότερα, βαθιάς ύφεσης. Αυτό σημαίνει ότι θα αυξηθεί το χρέος ως προς το ΑΕΠ και θα απαιτηθούν μεγαλύτερες θυσίες για να τιθασευτεί.

Όλα αυτά με την ευρωζώνη να δέχεται επίθεση στον πυρήνα της, καθώς οι τρέχουσες αποδόσεις των ισπανικών και των ιταλικών ομολόγων παραμένουν στην επικίνδυνη περιοχή του 6% - 6,50%, ένα βήμα πριν από τα επίπεδα του 6,8% - 7%, στα οποία το κόστος δανεισμού καθίσταται πλέον απαγορευτικό.

Μετά την Ευρωπαϊκή "συμφωνία"

Κάποιοι ανοήτως και προχείρως πανηγύρισαν. Κάποιοι έπαιξαν μερικές ημέρες με την «χρεωκοπία» και μετά ξαναβούτηξαν στην αμήχανη αναμονή της καταστροφής που θα τους φέρει στον αφρό. Κάποιοι άλλοι πάλι αναμασήσανε την ιδεοληψία τους ανακατεμένη με τις δημοσκοπικές τους ανησυχίες.

Οι πολλοί ένιωσαν μια ανακούφιση- έστω προσωρινή, αλλά κάτι είναι και αυτό. Η τρέλα ότι κάθε μέρα καταστρεφόμαστε δεν πάει πολύ μακριά, καλά είναι να κάνει κανένα διάλειμμα.

Ας δούμε λίγο τα πράγματα ψύχραιμα. Αν είναι σωστή η ανάγνωση της κρίσης στην Ε.Ε. ως κρίσης του τραπεζικού-χρηματοπιστωτικού τομέα , που μετατράπηκε σε κρίση χρέους των κρατών και που στη συνέχεια αναμίχθηκαν σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι που κανείς δεν ξέρει ποιος σώζει ποιόν, τότε η «συμφωνία» δεν αποτελεί σαν σύνολο καμία πρόοδο , παρ’ ότι περιέχει επιμέρους ασθενή σημάδια αναγκαστικής – με το ζόρι- προόδου. Πάλι αναβολή δηλαδή. Με δυο κουβέντες η πολιτική δεν έβαλε γκολ για μια φορά ακόμα. Μάλλον προς ισοπαλία πήγε , αλλά στο δεύτερο γύρο πάλι «οι αγορές» φαίνεται να έχουν προβάδισμα.

Επί της ουσίας έγιναν πρόχειρες διασωστικές κινήσεις προς τις τράπεζες, δευτερευόντως προς την Ελλάδα και προσπάθεια ρητορική κυρίως να μείνει η κρίση εκτός Ιταλίας και Ισπανίας. Η περίφημη «συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα» μετατράπηκε σε μια σειρά από λογιστικές και αριθμητικές αλχημείες συγκάλυψης του πραγματικού προβλήματος και με μια λογική δημοσίων σχέσεων προς τους Ευρωπαίους φορολογογούμενους ότι «πληρώνουν και άλλοι, όχι μόνο εσείς». Τόσο μεγάλη ήταν η θολούρα, προϊόν επεξεργασίας από τα χρυσά παιδιά που τόσο καλά τα κατάφεραν σε αυτό το σπορ την προηγούμενη περίοδο, που οι FΤ με άρθρο τους 2-3 μέρες μετά ειρωνεύονταν τους Ευρωπαίους ηγέτες με το ερώτημα «καταλάβατε τι συμφωνήσατε;» . Άντε να τους απαντήσεις τώρα.

Αν βρει κανείς κάτι θετικό για την εξέλιξη στην Ευρώπη, είναι μια μικρή κίνηση προς το ευρωομόλογο (δε λέγεται έτσι, αλλά η δυνατότητα του EFSF να ανακατεύεται στις αγορές ομολόγων αυτό σημαίνει, έστω και αν η μη αύξηση των πόρων του δεν θα του επιτρέψει να κάνει και πολλά) και η έμμεση αναγνώριση ότι μόνο με μέτρα λιτότητας δεν πάει άλλο και χρειάζεται χρηματοδότηση επενδύσεων με ένα σχέδιο Μάρσαλ που στη συνέχεια δεν ονομάστηκε έτσι (προφανώς τρόμαξαν) και που τελικά έμεινε και αυτό στη θολούρα. Δηλαδή ψέλλισαν κάποια στοιχεία πραγματικής διεξόδου-αναγκαστικά- αλλά μέχρι εκεί.

Ήδη οι αγορές απάντησαν με τη σκληρή γλώσσα των αριθμών. Μέχρι πότε μπορεί η Ιταλία και η Ισπανία να δανείζονται με 6%; Και μάλιστα μετά να δανείζουν την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία με 3,5-4%; Η απάντηση προσεχώς. Πάντως αν ο στόχος ήταν μια σχετική ηρεμία για 1-2 χρόνια (και οι ρυθμίσεις για την Ελλάδα αυτό υποδηλώνουν), μάλλον για 1-2 μήνες το βλέπω, εκτός αν οι πέραν του Ατλαντικού εξελίξεις δεν αφήσουν ούτε τόσο μικρό περιθώριο.

Όσον αφορά στα δικά μας τώρα. Όντως μας δίνεται μια δυνατότητα μικρού χώρου κίνησης και ενεργητικής αναμονής. Προσοχή ενεργητικής , το τονίζω αυτό.Αλλά ποιος, πότε και πως θα οργανώσει αυτή την ενεργητική αναμονή; Μια μεγάλη πολιτική πρωτοβουλία παραμένει το αιτούμενο στη χώρα μας (όπως αντίστοιχα και στην Ευρώπη). Το «άντε να βγάλουμε τη μέρα και σήμερα», μέσα στον κυκεώνα που είναι σε εξέλιξη δεν πάει μακριά όσο τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα.

ΥΓ . Αγωνία ανακατεμένη με σπασμωδική αφασία και παραμύθιασμα τι μείγμα παράγουν; Αν προσθέσουμε και ιδεοληψία σε κάποια αναλογία, τότε τι γίνεται;

Ο αγανακτισμένος θέλει και νόμο και αταξία

Ανδρέας Πανταζόπουλος
 
«Συντηρητισμός και επαναστατικότητα συνυπάρχουν στα ίδια πρόσωπα» επεσήμαινε στο «Βήμα» της προηγούμενης Κυριακής ο Αντώνης Καρακούσης παρουσιάζοντας και σχολιάζοντας τα αποτελέσματα μιας ενδιαφέρουσας έρευνας γνώμης που φιλοξένησε η εφημερίδα. Η άνοδος ακραίων συναισθημάτων και αντιφατικών επιλογών εκφραζόμενων από το ίδιο πρόσωπο εκπλήσσει, και φαντάζει ακατανόητη. Ο σημερινός διαμαρτυρόμενος ή και «αγανακτισμένος» πολίτης φαίνεται να απαιτεί «ασφάλεια και τάξη» («κατάργηση» πανεπιστημιακού ασύλου) και ταυτόχρονα να εγκρίνει ανομικές συμπεριφορές (περιπτώσεις λιντσαρίσματος βουλευτών). Πίσω από αυτή την αντινομική στάση κρύβεται μια εισαγγελική και τιμωρητική θεώρηση της πραγματικότητας στο φόντο μιας μονοδιάστατα ηθικολογικής κατανόησης των διακυβευμάτων που εκ των πραγμάτων τίθενται σήμερα ενώπιον της ελληνικής κοινωνίας.


Αυτή η γενικευμένη πλέον ηθικολογική συμπεριφορά, που φέρνει στην επιφάνεια και νομιμοποιεί αρνητικά πάθη, όπως η μνησικακία, τροφοδοτείται από μια μνημειώδη αδυναμία των πολιτικών ελίτ να επεξεργασθούν και να διατυπώσουν ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης. Ο μεταπολιτευτικός κομφορμισμός των ελίτ, παρά τις αδιαμφισβήτητα θετικές υπηρεσίες που αυτές προσέφεραν στην αποκατάσταση της πολιτικής και κοινωνικής δημοκρατίας, εξετράπη σε έναν άναρχο και ανομικό δημοκρατισμό, σε ένα «σύστημα» που καθήλωσε τα υποκείμενά του στην παιδική τους ηλικία. Οι «αντιφατικές» συμπεριφορές του σημερινού νεο-πολίτη είναι προϊόν της απο-πολιτικής, από τη στιγμή που ο λαϊκισμός ως κυβερνητική σταθερά τερμάτισε τον βίο του: έντρομος αυτός ο νεο-πολίτης ενώπιον της πρωτόγνωρης απειλής αλλά και της πραγματικότητας της οικονομικής κρίσης που τον οδηγεί στην κοινωνική του πτώση, την αντιμετωπίζει συγκινησιακά, ακραία, χαοτικά. Αδυνατεί να συμφιλιωθεί με την «αβίωτη» πραγματικότητα μιας αιφνίδιας ενηλικίωσης, που σημαίνει ότι δεν έχει τα εφόδια, δεν διαθέτει την εσωτερική δύναμη να κοιτάξει μέσα του, τον ίδιο του τον εαυτό, να πάρει τις αναγκαίες αποστάσεις από τη θρυμματισμένη πλέον αυτο-εικόνα του. Ο σημερινός νεο-πολίτης ζει μέσα στο τραύμα της Μεταπολίτευσης, νοσταλγεί ένα ριμέικ, την ανέφικτη επιμήκυνση του μεταπολιτευτικού «χρέους».

Η αέναη πάλη του Καλού με το Κακό είναι η εδραία αρχή η οποία αίρει την αντίφαση μεταξύ «συντηρητισμού» και «επαναστατικότητας». Ο λαϊκιστικός μιζεραμπιλισμός της δεύτερης ανταμώνει τον καθηλωτικό αυταρχισμό του πρώτου, στο πρόταγμα ενός «ηθικού σοσιαλισμού για όλο το έθνος». Αυτή είναι η αφετηρία, αυτό είναι και το «τέλος»: οι πολυάριθμοι αγανακτισμένοι μικροί Πουζάντ αντιστέκονται και επαναστατούν κατά των εκπροσώπων τους που τους «πρόδωσαν», και ταυτόχρονα θέλουν να επιβάλουν τη δική τους «τάξη». Και στις δύο περιπτώσεις, ο ηθικός τους νόμος είναι αυτός που αποφασίζει. Κάθε διαμεσολάβηση ισοδυναμεί με προδοσία.

Βρισκόμαστε στην επικράτεια του αντιστασιακού εθνικο-λαϊκισμού, μέσα στην «οργή της ανημπόριας», όπως προφητικά είχε επισημάνει πριν από χρόνια ο Γιάννης Βούλγαρης (βλ. το βιβλίο του που μόλις κυκλοφόρησε: «Η μοιραία πενταετία. Η πολιτική της αδράνειας, 2004-2009», Εκδόσεις Πόλις). Οι ηθικοί κώδικες αυτής της οργής είναι που εναρμονίζουν τις διαμετρικά αντίθετες στάσεις και συμπεριφορές. Με την έννοια αυτή δεν υπάρχει καμία αντίφαση στα αποτελέσματα της συγκεκριμένης έρευνας γνώμης. Αντίθετα, τα αποτελέσματά της εκπλήσσουν για την ακραία συνοχή τους. Η αντιστασιακή ιδιοπροσωπία του ελληνικού εθνικο-λαϊκισμού εξανεμίζει τις «λογικές» αποστάσεις μεταξύ μιας έρπουσας μηδενιστικής βίας και του αιτήματος της ασφάλειας. Η κοινωνική αποδοχή της τάξης του λιντσαρίσματος (με ή χωρίς άρωμα «κινηματισμού»), οι κατ΄ εξουσιοδότηση προπηλακισμοί, απορρέουν από την ίδια ηθική προσωπικότητα από την οποία εκπορεύονται τα αιτήματα περιφρούρησης της «ασφάλειας». Η ήπειρος της «ηθικής κυριαρχίας», της souverainet thique, στην οποία πλέον έχουμε εισέλθει, αλέθει τις αποστάσεις μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, αποπολιτικοποιεί τις κοινές επιλογές, ανασημασιοδοτεί την ίδια την έννοια της νομιμότητας, εκφυλίζει, τελικά, το ίδιο το πολιτικό έθνος, αυτή τη δημοκρατική κοινότητα πεπρωμένου, σε κοινότητα αποκλεισμού.

Σήμερα μεσότητα τείνουν να γίνουν τα άκρα, ο αλήστου μνήμης «μεσαίος χώρος» είναι το σημερινό «ακραίο κέντρο» στο οποίο οι περισσότεροι, κυρίως μέσα από την αυτοαποκαλούμενη ριζοσπαστική Αριστερά, με αφελή ιδιοτέλεια υποκλίνονται. Αυτόν τον νέο κομφορμισμό τής με αντικαπιταλιστικό πρόσημο ριζοσπαστικής μεσότητας, αυτό το νέο ηθικό κέντρο, το ενάρετο «κόμμα της φιλοκαλίας» (για να θυμηθούμε το επίκαιρο βιβλίο του Στέλιου Ράμφου «Το Αδιανόητο Τίποτα. Φιλοκαλικά ριζώματα του νεοελληνικού μηδενισμού», Εκδόσεις Αρμός) συνιστά οριζόντια ηθική πλειοψηφία, νέα άτεγκτη αρχή, που θέλει να υποκαταστήσει μια δημοκρατική νομιμότητα ήδη υπονομευμένη, ας μην το ξεχνάμε ούτε για μια στιγμή, και από τις ίδιες τις ελίτ και, βέβαια, από έναν άναρχο διεθνή υπερ-φιλελευθερισμό. Ποιος ανθρωπολογικός τύπος υποβαστάζει αυτή την «ηθική δημοκρατία» του «κόμματος της φιλοκαλίας»; Αυτός ο τύπος που, συνειδητά ή ασυνείδητα, ενσαρκώνει και διαμηνύει ότι «ο άνθρωπος είναι ό,τι αισθάνεται» (Στ. Ράμφος), η ασάλευτη φιγούρα μιας ηθικής ευαισθησίας που όταν επιχειρεί να γίνει «λόγος» εκβάλλει στις «φαντασιώσεις και στο παραλήρημα». Ασάλευτη, γιατί κείται εκτός χρόνου, εκτός Ιστορίας...

Ο κ. Ανδρέας Πανταζόπουλος είναι επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο ΑΠΘ.


ΒΗΜΑ 18/7/2011

Η χώρα που βιαζόταν να αυτοκτονήσει

Του Γιάννη Βούλγαρη

Ο πρώτος στόχος τώρα είναι να µην αυτοκτονήσουµε ως χώρα. Ο κίνδυνος είναι µεγάλος καθώς πολιτικό σύστηµα και κοινωνία έχουµε µετατρέψει µια δύσκολη αλλά διαχειρίσιµη στο πλαίσιο της ευρωζώνης δηµοσιονοµική κρίση, σε επικείµενη εθνική καταστροφή.


Μια και αρκετά στελέχη του κυβερνώντος κόµµατος ανασκάλεψαν την κρίση του ‘65, καλό θα είναι να θυµούνται το βασικό. Η Ελλάδα τότε κατέληξε στη δικτατορία γιατί το πολιτικό σύστηµα δεν µπόρεσε να διαχειριστεί µε διαύγεια την κρίση. Οι πολιτικοί και οι ισχυροί παράγοντες εκείνης της εποχής έπαιζαν µε τη φωτιά, έµπλεξαν το µείζονµε δευτερεύουσες κοµµατικές στοχεύσεις και οδηγήθηκαν τελικά σε ένα αποτέλεσµα που µόνο ένα µέρος τους, το πιο αντιδραστικό, επιδίωκε. Ετσι και σήµερα έχουµε εισέλθει στη φάση του απρόβλεπτου. Αν δεν προσέξουµε, οι ανεπάρκειες των ηγεσιών και του πολιτικού συστήµατος, µπορεί να καταλήξουν εύκολα στη χρεοκοπία της χώρας. Η επίκληση των εκλογών έχει ενισχυθεί, αλλά και να γίνονταν, δεν θα δώσουν οριστική λύση όποιο και αν είναι το αποτέλεσµα. «Ωριµα φρούτα» δεν θα υπάρξουν. Το πολιτικό κεκτηµένο της µεταπολίτευσης, η εναλλαγή σταθερών κυβερνήσεων που διαρκούσαν για µιάµιση ώς δύο θητείες, δεν φαίνεται πιθανό. Τα παρόν κοµµατικό σκηνικό και οι ηγεσίες έχουν απαξιωθεί κατά τρόπο που οι περίοδοι χάριτος κάθε νέας κυβέρνησης θα είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Ευχής έργον θα ήταν να µπορούσαµε να αντιµετωπίσουµε την κρίση υπό καθεστώς µακροπρόθεσµης πολιτικής σταθερότητας. ∆υστυχώς όµως φαίνεται ότι στα επόµενα δύο - τρίαχρόνια θα επικαλυφθούν δύο διακριτές διαδικασίες: η προσπάθεια οικονοµικής διάσωσης της χώρας και η µεταβολή του υπάρχοντας πολιτικοκοµµατικού σκηνικού ή τουλάχιστον της λειτουργίας του.

Αυτή η διπλή διαδικασία θα εξελιχθεί σε ένα ιδιαίτερα δυσµενές κλίµα, γεγονός που µόνο εν µέρει έχουµε συνειδητοποιήσει. Εννοώ, ότι σήµερα διαβρώνεται πλέον µε επιταχυνόµενο ρυθµό κάθε προηγούµενο κοινό ηθικοπολιτικό βίωµα στο οποίο η κοινωνία θα µπορούσε να καταφύγει για να ενισχύσει την ηθική και διανοητική συνοχή της. Χάνεται πλέον µια κοινή «αφήγηση» για τη µεταπολιτευτική Ελλάδα που να περιέχει ένα θετικό δηµιουργικό πυρήνα για το µέλλον, καθώς η αποτίµηση συρρικνώνεται στο «έξω οι κλέφτες». Ο,τι υπήρχε σπάει. Αν αυτό ισχύει, η εξήγηση νοµίζω πρέπει να αναζητηθεί στον διττό χαρακτήρα που προσέλαβε η κρίση στην Ελλάδα. Αυτό που ζούµε σήµερα είναι από τη µια, η εκδήλωση της παγκόσµιας χρηµατοπιστωτικής κρίσης σε ένα συγκεκριµένο εθνικό κράτος, όπως συµβαίνει και σε άλλα, και από την άλλη, µια ιδιαίτερη εθνική κρίση που οφείλεται σε ενδογενείς αιτίες, πολλαπλά αναλυµένες.

Η παγκόσµια και η εγχώρια κρίση έχουν αντίθετο ιδεολογικό πρόσηµο, µε αποτέλεσµα να εντείνεται η σύγχυση και η αποδιάρθρωση. Η παγκόσµια κρίση έφερε στην επιφάνεια τα όρια και τις καταστροφικές επιπτώσεις της «νεοφιλελεύθερης ηγεµονίας» 1973-2008. Η εγχώρια κρίση πήγασε αντιθέτως από τον «κρατισµό», µε την έννοια του αναποτελεσµατικού, πελατειακού, συντεχνιακού εκφυλισµού του µεταπολιτευτικού πολιτικού και διοικητικού συστήµατος. Είναι βέβαιο ότι οι Ελληνες, όπως και πολλοί πολίτες άλλων χωρών, είτε κινητοποιούνται είτε όχι, αντιλαµβάνονται ότι ο τρόπος που εξελίχθηκε η παγκόσµια κρίση έχει µια έκδηλη ανηθικότητα. Οι περίφηµες «διεθνείς αγορές» (δηλαδή το αποχαλινωµένο παγκόσµιο χρηµατοπιστωτικό σύστηµα) προκάλεσαν την κρίση, διασώθηκαν από τα κράτη και τώρα επιτίθενται σε αυτά, εκµεταλλευόµενα βεβαίως την έλλειψη πολιτικών πλειοψηφιών υπέρ τολµηρών µέτρων ρύθµισης. Αυτή η ανηθικότητα υπονοµεύει την έκκληση για θυσίες που οι εθνικές κυβερνήσεις απευθύνουν στους λαούς τους, ακόµα και όταν αυτές οι θυσίες είναι αναπόφευκτες για να διασωθεί η χώρα.

Πως κάνουμε σχέδιο όταν δεν μπορούμε να προβλέψουμε...

Διαβάζοντας σήμερα το παρακάτω σχέδιο αναμενόμενων εσόδων από αποκρατικοποιήσεις μέχρι το 2015, θυμήθηκα ένα γνωστό στο χώρο των επιχειρήσεων ευφυολόγημα.

 Όταν έρχεται το τέλος του χρόνου και πρέπει να γίνει προϋπολογισμός του επόμενου έτους, συνηθίζεται να εφαρμόζονται διάφοροι μέθοδοι κατάρτισής του.
Υπάρχει όμως και μια μέθοδος όταν δεν μπορούμε να κάνουμε εκτίμηση ή βαριόμαστε να ασχοληθούμε.
Ο λεγόμενος "προϋπολογισμός του...πούστη". Από που προκύπτει αυτός;
Από το απλό σκεπτικό: 'Φέτος κάναμε εκατό, του χρόνου δεν θα κάνουμε εκατόν δέκα... εεε  του πούστη..."

 Έτσι προφανώς σχεδιάστηκε το πρόγραμμα, ώστε στο τέλος να βγει 50 δις.

Τι σκαρφίζεται ο άνθρωπος....Τώρα αν θα βρεθούν αγοραστές, αν θα υπάρχουν αντικείμενα  προς πώληση, πως θα γίνει, με τι τίμημα, πως θα πληρωθεί, αν αξίζει τον κόπο κλπ...θα δείξει.
Μέχρι το επόμενο σχέδιο , έχει ο Θεός... Εξάλου βασική αρχή κάθε σχεδίου είναι να μην είναι εφαρμόσιμο, αλλά να κάνει καλή εντύπωση.
Μοναδική έλλειψη...Power Point δεν βλέπω παιδιά, τέτοια προχειρότητα πια...


ΣΧΕΔΙΟ ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

ΠΡΟΣΔΟΚΟΜΕΝΑ ΕΣΟΔΑ  ΕΩΣ 31/12/2011


2ο τρίμηνο 400 εκατ. ευρώ

3ο τρίμηνο 1, 7 δις. ευρώ

4ο τρίμηνο 5 δις. ευρώ

ΠΡΟΣΔΟΚΟΜΕΝΑ ΕΣΟΔΑ ΕΩΣ 31/12/2012

1ο τρίμηνο 7 δις. ευρώ

2ο τρίμηνο 9 δις. ευρώ

3ο τρίμηνο 11 δις. ευρώ

4ο τρίμηνο 15 δις. ευρώ

ΠΡΟΣΔΟΚΟΜΕΝΑ ΕΣΟΔΑ  ΕΩΣ 31/12/2013

1ο τρίμηνο 17 δις. ευρώ

2ο τρίμηνο 18 δις. ευρώ

3ο τρίμηνο 20 δις. ευρώ

4ο τρίμηνο 22 δις. ευρώ

ΠΡΟΣΔΟΚΟΜΕΝΑ ΕΣΟΔΑ  ΕΩΣ 31/12/2014

35 δις. ευρώ

ΠΡΟΣΔΟΚΟΜΕΝΑ ΕΣΟΔΑ ΕΩΣ 31/12/2015

Σύνολο 50 δις. ευρώ

Τι να κάνουμε και τι να μην κάνουμε

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ένα αταίριαστο-ταιριαστό δίδυμο του οποίου  έχω ξαναπαρουσιάσει σε μια ανάρτηση τις απόψεις του, ξανακτύπησε σήμερα σαν να ήταν συννενοημένοι. Μάλλον είναι από τα καλά των συγκεντρώσεων στις Πλατείες που κτυπάει δυνατά -έστω και παράφωνα τις καμπάνες - ίσως και όχι.
Οι δύο "γνωστοί" μου, Γιάννης Βαρουφάκης και Μίμης Ανδρουλάκης, με παρόμοιες τυπικά αναλύσεις του Ευρωπαϊκού -Ελληνικού προβλήματος,με συγκλίνουσες σκέψεις όσον αφορά την προοπτική αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος, και με διαφορετικές- αλλά όχι αλληλοσυγκρουόμενες κατά την γνώμη μου-προτάσεις για το κεφαλαιώδες ερώτημα "Τι να κάνουμε", έγραψαν σήμερα δύο κείμενα. Τα παρουσιάζω αυτούσια και ας πιάνουν όλη τη σελίδα.
Μέσα στον ορυμαγδό απόψεων, κραυγών ,ιδεολογισμού, εκούσιου και ακούσιου  λαικισμού και σκέψεων της "ξεπέτας", αξίζει να διαβαστούν νομίζω. Όχι τόσο για το τι ακριβώς προτείνουν, και για τα οποία θα είχα αρκετά σχόλια να κάνω και σε μερικά να διαφωνήσω και ριζικά, αλλά γιατί αναδυκνείουν ένα θέμα το οποίο εκτιμώ ως το κεντρικό σήμερα.

Την ανάγκη μιας μεγάλης Πολιτικής Πρωτοβουλίας, που θα ανατρέψει την ατζέντα της χαζοκουβέντας και της περί διαγραμμάτου συζήτησης, όπου ο καθένας μας βγάζει τα εσώψυχά του και μόνον αυτά. Δεν είμαι προσωπικά αισιόδοξος ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί, πριν μια καταστροφή μας αναγκάσει σαν κοινωνία να την γεννήσουμε, αλλά επιτρέπω στον εαυτό μου (κατά βάθος τον παροτρύνω φυσικά) να κάνει λάθος εκτίμηση και να απολαύσει το λάθος του.

Υ.Γ.

Είχα σχεδόν τελειώσει την ανάρτηση, όταν πρόσεξα ότι στην Αριστερή Στρουθοκάμηλο
είχε αναρτηθεί το κείμενο του Γιάννη Βαρουφάκη, με απάντηση του Αρίστου Δοξιάδη.
Παρ' ότι εκτιμώ τη σκέψη του τελευταίου και συμφωνώ με τις περισσότερες διαπιστώσεις του στο συγκεκριμένο σημείωμα-κριτική στην πρόσκληση του Γ.Β, έχω μια άλλη ανάγνωση.
Από όσο μπορώ να καταλάβω, ο Βαρουφάκης δεν εννοεί να κάνουμε ακριβώς- κατά κυριολεξία- αυτό που γράφει( άρνηση νέων δανείων, ισοσκελισμό προυπολογισμού κλπ).
Εκτιμώ ότι συνειδητά προκαλεί δια της υπερβολής, προκειμένου να καταδείξει τη σημασία μιας κίνησης. Πάλι, αν κάνω λάθος εκτίμηση και τα εννοεί κυριολεκτικά, τότε μάλλον τον ζάλισαν οι Πλατείες, τι να πω...Θα είναι μια απογοήτευση- ελπίζω πρόσκαιρη-αλλά έτσι είναι η ζωή ..Μεγάλα παιδιά είμαστε, θα ζήσουμε και με τις απογοητεύσεις μας

Συνεχίζουμε με τα κείμενα.

Eλλάς Εγκλωβισμένων Ελλήνων Ευρωπαίων Εκβιαζόμενων Εκβιαστών

Η ηγεσία του πυρήνα της Ευρωζώνης πριν ένα χρόνο μας έθεσε σε τελευταία ανάλυση το εκβιαστικό δίλημμα έναντι των δανείων: Η Ύφεση και Παγίδα του Χρέους ή άμεση στάση πληρωμών, χρεοκοπία και τελικά έξοδος από το ευρώ σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης, φτώχειας και χάους. Η δημοσιονομική προσαρμογή με τους προβλεπόμενους εξωπραγματικούς ρυθμούς δίχως πλέον τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος για γρήγορη ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας, δίχως αντισταθμιστικά νομισματικά και επενδυτικά διεγερτικά, δίχως ένα πανευρωπαϊκό αναπτυξιακό «Σχέδιο Μάρσαλ», μοιραία οδηγεί σε βαθιά ύφεση, στην κατάσταση που όσο αγωνίζεσαι να μειώσεις το χρέος αυτό αυξάνει και μεγαλώνει επικίνδυνα το σχίσμα Βορρά – Νότου στην ευρωζώνη.


Η ΕΚΤ, που κατά τα άλλα υπήρξε μέχρι σήμερα αρκετά υποστηρικτική, έθεσε άλλο εκβιαστικό δίλημμα: ή εγκαταλείπετε τις σκέψεις για μια οποιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωση του χρέους ακόμα και ήπια και συναινετική, ή κόβω την παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες με ενέχυρο τα ελληνικά ομόλογα και συνεπώς σας οδηγώ άμεσα σε χρεοκοπία. Άλλωστε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση πρόφτασαν και δαιμονοποίησαν εκ των προτέρων ένα έγκαιρο συνολικό αναπρογραμματισμό του χρέους υπό την ομπρέλα του «Ταμείου Διάσωσης», πριν αυτό προσεγγίσει το κρίσιμο όριο του 150 – 170% του ΑΕΠ.

Η Ελληνίδα Επίτροπος αποκάλυψε κατά λάθος τον εκβιασμό που κυοφορείται σε ορισμένους τουλάχιστον κύκλους της ευρωκρατίας: ή αποδέχεστε όλους τους όρους των δανειστών ή μεθοδεύουμε την έξοδο σας από το ευρώ. Πράγμα που ενίσχυσε τον αδικαιολόγητο πανικό των καταθετών.

Τα κοινοβούλια και ίσως και η «αγανακτισμένη» κοινή γνώμη της Γερμανίας, της Φινλανδίας και της Ολλανδίας μας υπαγορεύουν: ή δέχεστε μια εξουθενωτική λιτότητα ή δεν εγκρίνουμε το νέο δάνειο και συνεπώς σας οδηγούμε σύντομα στη χρεοκοπία.

Ισχυρές ομάδες επιρροής στην Ελλάδα σε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα θέτουν το εκβιαστικό δίλημμα: ή διατηρείτε άθικτα όλα τα δεδομένα και τις συνήθειες της εποχής της «φούσκας» των δανεικών και του χρέους-τέρας Φρανκεστάιν σε βάρος των κορόιδων ή ρισκάρουμε να προκαλέσουμε χάος και την άμεση χρεοκοπία της χώρας. Ενώ ύποπτα κυκλώματα συμφερόντων που μέσα στο χάος θέλουν να αθετήσουν τις υποχρεώσεις τους ή επιδιώκουν να αγοράσουν φθηνά την Ελλάδα της δραχμής, με τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό αστόχαστα πριμοδοτούν τη χρεοκοπία της χώρας.

Ο ηγετικός πυρήνας της κυβέρνησης που αγνόησε με επιδεικτική αλαζονεία όλες τις έγκαιρες προειδοποιήσεις κινδύνου και ξόδεψε πολύτιμο κεφάλαιο εμπιστοσύνης καθώς και η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης της οποίας η κυβέρνηση οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και τώρα τυχοδιωκτικά νοιάζεται μόνο να κάνει «ταμείο» εν μέσω χρεοκοπίας, αντί να πάρουν από κοινού μια ύστατη καταλυτική αξιόπιστη πρωτοβουλία για τη σωτηρία της χώρας, συνεχίζουν τα γνωστά προσχηματικά και μεταθέτουν το βάρος της ευθύνης των εξελίξεων αποκλειστικά στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ: ή υιοθετείτε άκριτα το εκάστοτε τσαπατσούλικο σχέδιο δίχως κανένα λόγο στην ακολουθούμενη διαπραγματευτική τακτική ή στις συνθήκες της ασταθούς ισορροπίας εντός και κυρίως εκτός της χώρας χρεώνεστε κάθε «στραβή», με ή χωρίς εκλογές, που μπορεί να ενεργοποιήσει την αλυσιδωτή αντίδραση της χρεοκοπίας με καταστροφικές συνέπειες για το βιοτικό επίπεδο του λαού μας, τη γεωπολιτική θέση της χώρας και την αναπόφευκτη βαλκανιοποίηση της.

Πλατείες: τελευταία ευκαιρία ή τελική πράξη του δράματος

Η αναμενόμενη, απρόβλεπτη για άλλους, απότομη ανάδυση του λαϊκού παράγοντα που κατακλύζει τις πλατείες, πέρα και πάνω από τις παλιές διαχωριστικές γραμμές, δίνει μια τελική ευκαιρία για τη μεταβολή του πολιτικού σκηνικού και αντικειμενικά θέτει το κλασσικό ερώτημα της Σφίγγας της Ιστορίας: υπάρχει μέσα σε αυτή τη σύγχυση και τον πανικό «κάποιος» - μια κυβέρνηση ευρείας εμπιστοσύνης – που να πει όλη την αλήθεια στο λαό; Να τον πείσει ότι στο κακό που μας «βρήκε» υπάρχει ένα πολύ χειρότερο κακό που μπορούμε να το αποφύγουμε όλοι μαζί και πως είναι προτιμότερο με αναλογικότητα και δικαιοσύνη να θυσιάσουμε τώρα κάτι για να μη χάσουμε αύριο τα πολλαπλάσια; Να εμπεδώσει την ασφάλεια στους καταθέτες και τους επενδυτές; Να επαναδιαπραγματευθεί σε κοινή θέα μερικά οριακά αλλά πολύτιμα για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας σημεία της δανειακής συμφωνίας; Να εξασφαλίσει το νέο δάνειο ώστε να αγοράσουμε χρόνο μέχρι να γίνει εφικτός ο οριστικός πολιτικός διακανονισμός του χρέους, η συγκέντρωση και ο αναπρογραμματισμός του υπό την ομπρέλα του νέου «Ταμείου Διάσωσης» με παράλληλη έκδοση εγγυητικού ευρωομολόγου και συνεπώς η πολιτική αναδιάρθρωση του χρέους να σημάνει ταυτόχρονα ένα μεγάλο βήμα στην ίδια την πολιτική αναδιάρθρωση της ευρωζώνης. Υπάρχει; Ένα χρηματοπιστωτικό στοίχημα μπορούμε να το μεταστρέψουμε σε μεγάλο πολιτικό στοίχημα.

Η Ελλάδα θα μείνει τουλάχιστον μια πενταετία ακόμα εκτός των αγορών και συνεπώς πρέπει να δείξει αντοχή και καρτερία στο παιχνίδι της αναβολής και της αναμονής που υιοθέτησε η προβληματική ηγεσία της Ευρωζώνης. Δεν πρέπει, σε αυτό το παιχνίδι, να «σπάσουμε» πρώτοι από αυτοκαταστροφική ανυπομονησία. Η Ελλάδα, εφόσον είναι συνεπής με τις εύλογες υποχρεώσεις της, δεν είναι γυμνή από διαπραγματευτικά μέσα. Συνδέεται με δόγμα της αμοιβαίας «πυρηνικής» καταστροφής με την ευρωζώνη και την παγκόσμια οικονομία. Αν την εγκαταλείψουν αβοήθητη, το χρέος της είναι πιο πολύ μεγάλο και η ενδεχόμενη χρεοκοπία της μπορεί να πυροδοτήσει τη «δεύτερη μεγάλη βουτιά» στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία. Αυτός ο υπονοούμενος «εκβιασμός» πρέπει να αιωρείται πάνω από τα διαπραγματευτικά τραπέζια.

Το σενάριο που ίσως φαίνεται να έχει καταλήξει η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης "πρώτα ψήφιση του Μνημονίου ΙΙ και μετά πολιτικές πρωτοβουλίες" δεν είναι πλέον βιώσιμο. Εδώ και τώρα πρέπει να αναληφθεί καταλυτική πρωτοβουλία και να αφαιρεθούν τα γελοία προσχήματα του Σαμαρά για πέντε μονάδες διαφορά στους φορολογικούς συντελεστές, που μέσα στην κατάσταση της γενικής αβεβαιότητας έχουν ασήμαντη έως μηδενική πρακτική σημασία για την ανάπτυξη, και να αντικατασταθούν οι δεκάδες φορολογικοί νόμοι με ένα σύντομο νόμο το πολύ 20 σελίδων με δέσμευση εφαρμογής του τουλάχιστον για μια δεκαετία. Επιτέλους οι πολιτικές ηγεσίες κάντε κάτι τολμηρό που να ξεπερνά τις πολιτικές πρακτικές των τελευταίων δεκαετιών. Διαφορετικά πάρτε το ρίσκο, εν μέσω κρίσιμων διαπραγματεύσεων στην Ευρωζώνη, ρευστοποίησης και αμορφίας των πολιτικών συσχετισμών, να οδηγήσετε άμεσα τη χώρα σε εκλογές με πραγματικές κι όχι μυθιστορηματικές προγραμματικές ατζέντες για τη σωτηρία και την επανεκκίνηση της χώρας.

Σύντομα θα γνωρίζουμε αν οι πλατείες της Ελλάδας που τις χαιρετίζουμε ολόψυχα θα είναι η μαγιά για μια ριζική ανανέωση του πολιτικού σκηνικού ή απλώς προαναγγέλλουν την τελική πράξη του δράματος μέσα από μια χαρούμενη διονυσιακή γιορτή αυτοκαταστροφής και συλλογικής αυτοκτονίας. Οι πλατείες γέμιζαν και το 1909-10 της εθνικής αναγέννησης αλλά γνώρισαν την κορύφωση του παραληρηματικού ενθουσιασμού τους και λίγο πριν την Μικρασιατική καταστροφή. Αυτή η τραγωδία έχει παιχτεί κάμποσες φορές στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας
 
Μιμης Ανδρουλάκης
 
 
Αγαπητέ Γιώργο


Λίγο μετά τις εκλογές του 2009 δήλωνες ότι "είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία". Η πλειοψηφία των υπουργών σου σε στραβοκοιτούσαν και οι αντίπαλοί σου σε χλεύαζαν. Ήσουν μόνος εκείνη την στιγμή. Όμως, στον βαθμό που σε γνωρίζω, ήσουν αυθεντικός.


Από τότε κύλησε πολύ μολυσμένο νερό στο αυλάκι. Τις ουτοπικές δηλώσεις τις παρέσυρε η αγωνία για την διάσωση της χώρας. Σε ανάγκασε όχι μόνο να σφίξεις τα δόντια, πνίγοντας την ουτοπική σου πλευρά, αλλά και να αποκηρύξεις βασικές σου πεποιθήσεις για το τι πρέπει να γίνει και τι όχι. Πιστεύω, στον βαθμό που σε γνωρίζω, ότι τις αποφάσεις που έλαβες τις πήρες θεωρώντας ότι ήταν οι βέλτιστες μιας γκάμας απαίσιων εναλλακτικών. Και φαντάζομαι ότι ενέτειναν την μοναξιά σου.

Έτσι ήρθαμε στον Μάιο του 2010 όπου σε περίμενε η μεγαλύτερη απόφαση που αναγκάστηκε να πάρει έλληνας πρωθυπουργός σε καιρό ειρήνης. Ξέρεις ότι διαφωνούμε για την ορθότητά της. Δεν έχει σημασία. Σου είπαν ότι ήταν ένα σωσίβιο που μας εξαγόραζε χρόνο ώστε να βρούμε τον δρόμο μας προς στέρεο έδαφος μετά από ένα συγκλονιστικό ναυάγιο. Θεώρησα ότι ήταν ένα τεράστιο βαρίδι που μας σπρώχνει, τόσο εμάς όσο και την υπόλοιπη ευρωζώνη, στον πάτο. Επέλεξες τις συμβουλές των ισχυρών και εκείνων που σε έπεισαν πως, αν μη τι άλλο, το Μνημόνιο αγοράζει πολύτιμο χρόνο. Στον βαθμό που σε γνωρίζω, ξέρω πόσο σε στενοχώρησε η επιλογή σου.

Μήνες τώρα γνωρίζω ότι ξέρεις πως, τελικά, η πορεία του Μνημονίου απέτυχε επειδή η αποτυχία βρισκόταν στο DNA του εγχειρήματος (κι όχι επειδή δεν εφαρμόστηκε όπως μπορούσε να έχει εφαρμοστεί). Εμείς οι οικονομολόγοι, όπως γνωρίζεις εκ πείρας, διαφωνούμε σχεδόν για όλα. Όμως δύο πράγματα μας έχει διδάξει η ιστορία: (1) Τον πτωχευμένο δεν τον σώζεις δίνοντάς του ακριβά δάνεια, και (2) η βαριά λιτότητα δεν μπορεί ποτέ να μειώσει τα ελλείμματα μιας μακρο-οικονομίας που βρίσκεται σε ύφεση και η οποία δεν μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμά της (ιδίως όταν το διεθνές περιβάλλον είναι υφεσιακό).

Μπορεί να ήλπιζες σε κάποιο θαύμα οικονομικό (π.χ. μιας γρήγορη ανάπτυξη της διεθνούς οικονομίας) ή πολιτικό (την επιφοίτηση της κας Μέρκελ από το άγιο πνεύμα) που θα απέτρεπε την σημερινή κατάληξη. Δεν έγινε όμως. Και τώρα καλείσαι, για δεύτερη φορά σε ένα μόλις χρόνο, να πας ακόμα πιο αντίθετα στα πιστεύω σου, στις γνώσεις σου, στο ένστικτό σου. Σου λένε, όπως και πριν ένα χρόνο: "Σκεφτείτε κ. πρωθυπουργέ τι θα γίνει αν δεν πάρουμε τα νέα δάνεια. Πως θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις;" Στον βαθμό που σε ξέρω, γνωρίζω πως δαγκώνεσαι.

Μήνες αρκετοί έχουν περάσει που έχεις λάβει γνώση μιας εναλλακτικής πρότασης (εκείνη που καταθέσαμε με τον Stuart Holland σε διάφορα fora). Από όσο γνωρίζω θεωρείς πως, τόσο από τεχνικής όσο και πολιτικής πλευράς, η πρόταση είναι άρτια: Σε τρία απλά βήματα, τα οποία δεν απαιτούν καμία ουσιαστική παρέμβαση στην Συνθήκη της Λισαβόνας, (α) αντιμετωπίζεται η τραπεζική κρίση της ευρωζώνης, (β) αποδυναμώνεται η κρίση δημόσιου χρέους και (γ) ξεκινά ένα νέο Σχέδιο Marshall για ολόκληρη της ευρωζώνη έτσι ώστε να γίνει πράξη η ανάπτυξη που θα 'δολοφονήσει' την Κρίση. Αν απλώς διαφωνούσες με αυτή την πρόταση, δεν θα αναφερόμουν σε αυτήν. Το κάνω επειδή φοβάμαι ότι... συμφωνείς.

Θα μου πεις: "Πώς μπορώ ως πρωθυπουργός μιας μικρής και καταπτωχευμένης χώρας να πάω στις Βρυξέλλες και να τους προτείνω μια πρόταση για την ανάπλαση της ευρωζώνης ολάκερης; Ιδίως όταν οι δικοί μου σύμβουλοι μου λένε να το ξεχάσω;"

Θα σου απαντήσω: Πώς μπορείς ως πρωθυπουργός μιας μικρής και καταπτωχευμένης χώρας να πάς στις Βρυξέλλες για να αποδεχθείς ένα νέο, ογκώδες δάνειο το οποίο σε καμία των περιπτώσεων (ακόμα κι αν αποδεχθούμε ότι θα επιτευχθούν όλοι οι στόχοι του μεσοπρόθεσμου προγράμματος) δεν πρόκειται ούτε καν να επιβραδύνει την εκρηκτική πορεία του δημόσιου χρέους; Πως θα αντιμετωπίσετε σε ένα χρόνο από σήμερα, εσύ και οι υπόλοιποι ηγέτες της ΕΕ, την κρίση νομιμοποίησης σε Βορρά και Νότο που αναπόφευκτα θα προκύψει καθώς οι εγγυήσεις και τα δάνεια των γερμανών και ολλανδών φορολογούμενων καταλήγουν (μέσω του Υπουργείου Οικονομικών μας) στις ημι-πτωχευμένες τράπεζες, την ώρα που το ελληνικό χρέος συνεχίζει να αυξάνεται, το ΑΕΠ μας να μειώνεται και οι έλληνες να εξαθλιώνονται χωρίς κανένα όφελος;

Θα με ρωτήσεις: "Και τι να κάνω τότε;"

Θα σου πω κάτι που θα ακουστεί ίσως ουτοπικό αλλά το οποίο πιστεύω είναι η μοναδική ρεαλιστική εναλλακτική που σου απομένει. Αν κάποιος μπορεί να εκτιμήσει τον ρεαλισμό αυτού που θα σου προτείνω, αυτός είσαι εσύ: Πάρε απόψε το βράδυ το ποδήλατό σου, μόνος σου, και κατέβα στην Πλατεία Συντάγματος. Εκεί, μπορεί να σε γιουχάρουν στην αρχή, αλλά βλέποντάς σε μόνο και αποφασισμένο, θα παραμερίσουν να περάσεις. Ζήτα τον λόγο και μίλησε στον συγκεντρωμένο κόσμο.

Πες τους ότι ήρθε η ώρα να πάρουμε όλοι μαζί πίσω την χαμένη μας αξιοπρέπεια. Εξάγγειλε ότι δεν θα δεχθούμε άλλα δάνεια όσο η ευρωζώνη αρνείται να συζητήσει καν την αναμόρφωσή της σε μια λογική και βιώσιμη βάση. Ότι, αν αναγκαστεί, η Ελλάδα θα πορευτεί, εντός μεν της ευρωζώνης, αλλά άνευ δανείων. Αν σε ρωτήσουν ποια είναι αυτή η λογική και βιώσιμη βάση, την απάντηση την ξέρεις. Την έχεις ήδη μελετήσει. Εξήγησέ την στον κόσμο. Και πες ότι μέχρι να ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση στις Βρυξέλλες, μια συζήτηση που έχουν προτείνει έτσι κι αλλιώς σοβαροί άνθρωποι όπως ο Tremonti και ο Yuncker, εσύ δεν θα δεχθείς ούτε ένα ευρώ από τους εταίρους μας. Απαίτησε μια συζήτηση επί της αρχής της ιδέας για το ευρωομόλογο και για την πρόταση ενεργοποίησης της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (κάνοντας χρήση των ευρωομολόγων) στο πλαίσιο ενός νέου Σχεδίου Marshall. Ξεκαθάρισε ότι μέχρι αυτή η συζήτηση να δημιουργήσει μια νέα προοπτική για την Ελλάδα και την ευρωζώνη, η Ελλάδα θα κάνει αυτό που έπρεπε να έχει κάνει εδώ και χρόνια: Να ζει μετρημένα και εντός των ορίων των δυνατοτήτων της. Αν σε ρωτήσουν για τους μισθούς και τις συντάξεις απάντησε ότι, αν αναγκαστούμε, θα τους καταβάλουμε αφού μειώσουμε όλους τους ανώτερους μισθούς (υπουργών, βουλευτών, καθηγητών πανεπιστημίων κλπ) στα €1000 και για όσο καιρό χρειάζεται. Θα αναστείλουμε όλες τις εξοπλιστικές δαπάνες. Θα κάνουμε ότι πρέπει ώστε να μην χρειαστεί να προσθέσουμε ένα ακόμα τοκογλυφικό δάνειο στο χρέος της χώρας.

Βροντοφώναξε πως δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να εγκαλείται επειδή ζούσε με δανεικά και, τώρα που πτώχευσε, να της επιβάλουν κι άλλα δανεικά τα οποία εκείνοι που της τα επιβάλουν γνωρίζουν ότι δεν μπορούμε να τα ξεπληρώσουμε. Κλείσε λέγοντας ότι αυτό θυμίζει τις χειρότερες πρακτικές της Wall Street στην περίοδο των subprime στεγαστικών δανείων, τότε που οι τράπεζες πάσχιζαν να πείσουν πτωχευμένα νοικοκυριά να δανείζονται ποσά που δεν υπήρχε πιθανότητα να επιστρέψουν. Μόνο που τώρα το παιχνίδι αυτό αφορά μια ολόκληρη χώρα. Κι όχι μόνο. Πες ότι ως Ευρωπαίος πολίτης, αλλά και ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δεν δικαιούσαι να συνυπογράψεις άλλη μια δανειακή συμφωνία που απειλεί με κατάρρευση όχι απλώς μερικές τράπεζες ή μια μικρή μεσογειακή χώρα αλλά ακόμα και την ιδέα μιας ενωμένης, δημοκρατικής Ευρώπης.

Κάποια στιγμή, προς το τέλος της ομιλίας σου, κοίταξε κατευθείαν κάποια κάμερα της οποίας το βίντεο, να είσαι σίγουρος, θα αναρτηθεί αμέσως στο Διαδίκτυο και, απευθυνόμενος στον Γερμανό ψηφοφόρο, πες στα αγγλικά: "Είναι σκανδαλώδες εσείς οι σκληρά εργαζόμενοι Γερμανοί να πρέπει να δίνετε δάνεια στο κράτος μας, όχι για να τα επενδύουμε παραγωγικά, αλλά για να αποπληρώνουμε πτωχευμένες τράπεζες που, καθώς ξέρουν σε τι οικτρή κατάσταση είναι τα λογιστικά τους βιβλία, δεν δανείζουν και που, έτσι, λειτουργούν ως μαύρες τρύπες που καταπίνουν την οικονομική ενέργεια που παράγεις εσύ, ο γερμανός εργαζόμενος, την ώρα που ο έλληνας συνάδελφός σου υποφέρει χωρίς μέλλον."

Αμέσως μετά χαιρέτησε τον κόσμο και κινήσου προς το ποδήλατό σου. Και τότε, για πρώτη φορά μετά από καιρό, δεν θα νιώθεις μόνος σου. Ίσως για πρώτη φορά θα έχεις συμμετάσχει σε μια συγκλονιστική στιγμή της Συμμετοχικής Δημοκρατίας για την οποία έχουμε πασχίσει μαζί, ξοδεύοντας μελάνι και πολλές ώρες συνεδριάσεων. Στο Σύνταγμα αυτές τις μέρες μπορεί να μην έχουμε Άμεση Δημοκρατία (κάτι που απαιτεί όχι μόνο συμμετοχικούς θεσμούς αλλά και άσκηση εκτελεστικής εξουσίας) όμως έχουμε μια αναβίωση της Αρχαίας Αγοράς στην οποία ο αντιεξουσιαστής Γιώργος θα ένιωθε σαν στο σπίτι του.
Σε περιμένουμε.

ΥΓ. Τώρα που το σκέπτομαι ίσως είναι καλύτερα να μην έρθεις μόνος σου. Πάρε μαζί σου τον συμφοιτητή σου από την Αμερική, τον Αντώνη - εφόσον θέλει να έρθει. Και πηγαίνετε μαζί. Να πείτε λίγο-πολύ τα ίδια. Στην ίδια συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος. Συναίνεση θέλουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας σε αυτή την δύσκολη καμπή της Κρίσης; Συναίνεση να τους δώσουμε.


Γιάννης Βαρουφάκης
http://www.protagon.gr/

Σκόρπιες σκέψεις πάνω σε εικόνες



ΑΡΧΗ......

ΣΥΝΕΧΕΙΑ....

ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ....

Σκόρπιες σκέψεις πάνω σε εικόνες

*  Η Δημοκρατία είναι  διαρκής άσκηση
*  Γυμναστική της Δημοκρατίας είναι η Πολιτική
*  Μην ευαγγελίζεσαι κάτι που μετά θα το αφήσεις κενό . Θα το καλύψει ο ανταγωνιστής σου.

H Eυκαιρία της Κρίσεως

Του Στέλιου Ράμφου

Στοίχημα κάθε αντιξοότητας είναι να γίνει ευκαιρία. Το κερδίζουν όσοι προηγούνται του εαυτού τους και ξεκινούν από μέσα τους για να πιάσουν την άκρη του μέλλοντος στο κουβάρι του παρόντος. Όποιος προηγείται του εαυτού του μπορεί να τον παρατηρεί σαν τρίτος και να τον περιλαμβάνει αυτονόητα σε κάθε σχέδιο αλλαγής των πραγμάτων. Αυτός έχει στόφα ηγέτη και όπως οι κρίσεις οφείλονται σε έλλειμμα ηγετικό, όταν τούτο καλυφθεί, καλύπτονται όλα τα άλλα ελλείμματα. Η απαξίωση του συνόλου του πολιτικού συστήματος δείχνει πως η χώρα μας περιμένει ηγέτη.


Αν και προϊόν των περιστάσεων, ο ηγέτης βοηθά το χρόνο να κυοφορήσει , να γεννήσει και να ξαναγεννηθεί. Είναι ο επιβήτορας και η μαμή του χρόνου και με τις ιδιότητες αυτές υποστηρίζει την τύχη του. Αρετή έχει την αυτοσυνείδηση. Εκείνη του μαθαίνει τα όριά του και τον προστατεύει από την ψευδαίσθηση μιας αυτάρκειας η οποία εν ονόματι της υστεροφημίας τείνει να τον κάνει εξάρτημα της μηχανής του χρόνου. Εκεί που δεν κρεμόταν από τη σκέψη του ακόμη και όταν σκεπτόταν, τώρα φτάνει να νομίζει ότι σκέφτεται και όταν δε σκέφτεται τίποτα.

Ο ηγέτης αρθρώνει όσα θα ήθελε άναρθρα η ομάδα. Ανοίγει δρόμο στα όνειρά της και αλλάζει τον τρόπο που τα ζει, κάνοντάς την να σκέφτεται, όταν τα βλέπει, πως είναι όνειρα και πρέπει να κάνει κάτι για αυτά. Ανακαλύπτει, δηλαδή, την ιδέα του μόνος του και μαζί της βρίσκει τη δύναμη να ξεπερνά τους περιορισμούς του εαυτού, του παρελθόντος και του περιβάλλοντος. Μπορεί έτσι να περιγράφει κοινούς σκοπούς στην ομάδα, να της προσφέρει ταυτότητα και αυτοπεποίθηση στην αποστολή όπου την καλεί και να γυρνά ενωτικά ένα ισχυρότατο ανεξέλεγκτο συναίσθημα, το οποίο μετέωρο είτε υπολογιστικό καταλαβαίνει μόνο την αυτοκαταστροφική διάσπαση.

Με λόγια των σαμουράι: «ο ηγέτης νικά πρώτα και κατόπιν πολεμά». Άτομο που αντιλαμβάνεται ταχύτατα και αποφασίζει σταθερά, ο ηγέτης ξέρει να επιλέγει συνεργάτες και να τους ακούει. Όμως στην περίπτωσή του ο δείκτης υψηλής φυσικής νοημοσύνης χρειάζεται τη συναισθηματική νοημοσύνη της ωριμότητας. Η συναισθηματική νοημοσύνη εμποδίζει το ακαταλόγιστο της θέλησης να δικαιωθεί στην παραζάλη της μάχης και η μέθη της επιβολής να σκοτίσει τη συνείδηση. Τα βιώσαμε στην Ελλάδα κατά την πτώση της απριλιανής δικτατορίας, οπότε η γενιά του Πολυτεχνείου με την υπεροψία ενός νικητή που δεν ενδιαφέρθηκε να σκεφτεί τη νίκη του, εξαργύρωσε βιαστικά το επίτευγμα, με τα σύμβολα και τα προνόμια της εξουσίας. Χωρίς στοιχειώδη εφόδια η γενιά τούτη η οποία κυβερνά ως σήμερα, ακολούθησε με ασύνειδη μακαριότητα το δρόμο του λαϊκισμού, υποδαύλισε ένα πνεύμα εμφυλίου πολέμου και οδήγησε τον τόπο στη σημερινή κατάντια. Ήταν ίσως το μόνο που μπορούσε να κάνει με μια σκέψη βγαλμένη από την ιδεολογική παράνοια.