Aνάρτησα στο ιστολόγιο του Μίμη Ανδρουλάκη ( σε εκπομπή του της 30/4/2010 και την οποία συστήνω http://mimisandroulakis.blogspot.com/2010/04/o-30410.html) το παρακάτω σχόλιο το οποίο συμπληρώνει την προηγούμενη ανάρτησή μου για το θέμα)
Αγαπητέ Μίμη,
Όταν έγραφα σε σχόλιό μου σε προηγούμενη ανάρτησή σου( και σε συνέχεια σχολίου άλλου φίλου, γιά το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»), με αιχμή το πως θα αποφύγουμε το «Όλοι εναντίον όλων», τόνισα ότι δεν είναι θέμα εκκλήσεων, αλλά διαφορετικών στρατηγικών.
Επανέρχομαι στο ίδιο θέμα, γιατί θεωρώ ότι είναι ο πυρήνας μιας προοδευτικής πολιτικής αντιμετώπισης της δραματικής μας κατάστασης.
Αν ο πυρήνας της περιγραφής της κατάστασης είναι η αντεστραμένη πυραμίδα που συχνά αναφέρεσαι (χαμηλή παραγωγική βάση, πλατιά κορυφή κατανάλωσης, το ενδιάμεσο γεμίζει με δανεικά).
Αν αυτό αποτελεί δομικό στοιχείο του ελληνικού καπιταλισμού, όπου τα κενά του ιδιωτικού τομέα καλύπτει (όπως καλύπτει) ο δημόσιος τομέας (η κρατική δαπάνη που αυξάνει την ζήτηση, δηλαδή).
Αν το επιχερείν στην πατρίδα μας είναι το «πουλάω στο δημόσιο» και αυτό οδηγεί στις γνωστές κρατικοεπιχερηματικές λοβιτούρες και φυσικά στο κράτος πελατείας, γιατί και «οι απο κάτω» πρέπει να συμμετέχουν με κάποιο μικρό μερίδιο στο «μεταπολιτευτικό μπουρδέλο», αλλιώς δεν στέκεται το μαγαζί.
Τότε, δεν μπορούμε να πάμε «όλοι μαζί ενωμένοι».Δε μιλάμε όλοι απο την ίδια σκοπιά. Και στη σημερινή σου εκπομπή, από ολα αυτά που αναφέρεις αυτό εξάλλου προκύπτει. Δεν ωφελεί να κρύβουμε ότι ενότητες θα δημιουργηθούν (και δεν αναφέρομαι εδώ σε παραταξιακού-κομματικού με την κλασσική πολιτική γεωγραφική έννοια συμπράξεις) γύρω απο διαφορετικές επιλογές για το μετά. Και οι επιλογές αυτές θα αποτελέσουν πεδίο σύγκρουσης.
Προς το παρόν υπάρχει αρθρωμένη μόνο μια. Αυτή που στηρίζεται από τις δυνάμεις που ωφελήθηκαν τα μέγιστα απο την αντεστραμένη πυραμίδα (το πολιτικοεπιχειρηματικό και κρατικοσυνδικαλιστικό σύμπλεγμα, να το πούμε πολύ συνοπτικά , έστω και ελλειπτικά). Και που επιδιώκει σήμερα , κάνοντας μάλιστα και τον κριτή, να μας κουνήσει απειλητικά το δάκτυλο, και να μας πει να νοικοκυρευτούμε( Όπως ανέφερες και εσύ- οι μεγάλοι ένοχοι μας κάνουν φροντιστήριο). Δηλαδή, να αναδιαρθρώσει την πυραμίδα, προς όφελος των πιο ισχυρών συμφερόντων ή των πιο αποτελεσματικών ομάδων πίεσης, μιας και η πίττα αναγκαστικά θα μικρύνει.
Υπάρχει εναλλακτική επιλογή-της Προοοδευτικής Αριστεράς λέω εγώ- για αναδιάρθρωση του τρόπου που παράγουμε και διανέμουμε πλούτο; Αν ναι-και αυτή είναι η γνώμη μου, και πολλών άλλων νομίζω, σκόρπιων και χύμα ακόμα- να τεθεί. Και να συγκρουστεί, γιατί αλλιώς δε γίνεται.
Διαφορετικά με εθνοενωτικές εκκλήσεις, δεν κάνουμε τίποτε. Η αναγκαία ενότητα μπορεί να σταθεί ως τέτοια και όχι ως πρόσχημα για μια τεράστια μεταφορά πλούτου, μόνο εφόσον προβλέπει ρήξεις και αλλαγές με δικαιοσύνη. Οι αλλαγές όμως έχουν αντιπάλους, δεν ομοφωνούμε.
Είτε λοιπόν, θα δωθεί μια τέτοια προοπτική απτά και θα γίνει πρόταγμα συγκέντρωσης δυνάμεων, θα δημιουργήσει έναν συναγερμό δημιουργίας και θα περισώσει κατ’ αρχήν τον ιστό της κοινωνίας, είτε το « όλοι εναντίον όλων» είναι ήδη εδώ , θα είναι δηλαδή μονόδρομος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου