του Νίκου Μπίστη
Στις ΗΠΑ έχουμε τους αναγεννημένους Χριστιανούς, εδώ τους μεταμελημένους Αριστερούς. Είναι μια κατηγορία που άνθισε τα χρόνια της κρίσης. Κατοικοεδρεύει στην υστερική πτέρυγα του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου, στο διαδίκτυο, στις εφημερίδες και την τηλεόραση. Με το κύρος του παλιού Αριστερού «που τους ξέρει, γιατί τους έζησε από πρώτο χέρι» έχουν μετατρέψει την πολιτική κριτική σε λίβελο, σε μια καθημερινή ψύχωση, εκτελούν με προθυμία γενίτσαρου συμβόλαια θανάτου χαρακτήρων, ηδονίζονται καλλιεργώντας εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Αντιστρέφοντας καταστάσεις, έχουν προ πολλού ξεπεράσει το «ή εμείς οι αυτοί» και το «ή τους τελειώνουμε η μας τελειώνουν» του πρώιμου ΣΥΡΙΖΑ. Και προφανώς δηλώνουν υπερήφανα «με τον Μητσοτάκη» είτε αμέσως είτε εμμέσως αν μας συμβεί το «κακό» και δεν πάρει ο εκλεκτός τους την αυτοδυναμία.
Τότε γίνονται ΚΙΝΑΛ με την απαραίτητη προϋπόθεση ότι το τελευταίο θα μετακομίσει στην κεντροδεξιά ως συμπλήρωμα διατροφής της ΝΔ. Αν μάλιστα βρεθεί κάποιος από τον χώρο του ΚΙΝΑΛ να ψελλίσει κάτι κατά της ΝΔ, πρώτοι τον επαναφέρουν στην τάξη (Τώρα έχει πάρει σειρά ο Γιώργος Παπανδρέου). Σφοδροί αντιεθνικιστές στα νιάτα τους, διαπρύσιοι τότε υποστηρικτές της σύνθετης ονομασίας για την Βόρεια Μακεδονία, τώρα η απουσίαζαν από την σύγκρουση η τα μπουρδούκλωναν η πέρασαν αποφασιστικά απέναντι και έγιναν Μακεδονομάχοι. Έμπλεοι κατανόησης για τον Μητσοτάκη « που δεν έπεσε στην παγίδα του ΣΥΡΙΖΑ , να διασπάσει το κόμμα του» κλείνουν τα αυτιά τους στον διχαστικό, εθνικιστικό λόγο και την ίδια ώρα υποκριτικά καταγγελουν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν επιδίωξε συνεννόηση επί του θέματος. Έτσι, λένε, χάθηκε υπαιτιότητι του η ευκαιρία να λυθεί το θέμα με ευρύτερη συναίνεση.
Ταυτοχρόνως είναι και οι πρώτοι που αποκηρύσσουν πάραυτα όποιον αφήνει χαραμάδα συνεννόησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρις ότου ο τελευταίος ηττηθεί στρατηγικά, ταπεινωθεί, πέσει κοντά στο 4% , η ακόμα καλύτερα εξαφανιστεί από τον μάταιο τούτο κόσμο. Δεν διαμαρτύρονται όταν η Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ αναφέρεται σε «απάτριδες νεοκομμουνιστές». Αυτοί δεν είναι πια κομμουνιστές και δεν τους νοιάζει ενώ έχουν επιτέλους συμφιλιωθεί με την πατρίδα. Στην χειρότερη βέβαια εκδοχή της αλλά τι σημασία έχει. Αυτοί έχουν γίνει πια αποδεκτοί. Κάποιοι – όχι όλοι , οι πιο προωθημένοι- έχουν περάσει απέναντι, έχουν γίνει ζηλωτές του αντικομμουνισμού και πολέμιοι κάθε τι αριστερού. Και -καθόλου περίεργο – στα νιάτα τους πολλοί ήσαν δογματικοί στο έπακρο και μας κούναγαν το δάκτυλο όταν στα κόμματα της αριστεράς τολμούσαμε να κάνουμε κριτική στην καθοδήγηση. Τώρα είναι νεοφιλελεύθεροι στην οικονομία, όλη ημέρα μας λένε ότι το ιερό δισκοπότηρο είναι η μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις ενώ το κοινωνικό κράτος βαραίνει και καθυστερεί την ανάπτυξη.
Πολιτικά συναγελάζονται με την πιο ακραία τάση της ΝΔ, ειρωνεύονται τον Δένδια που επιμένει κεντροδεξιά και τόλμησε να συμφωνήσει με τον Κοντονή κατά της Χρυσής Αυγής. Τους έχει φοβηθεί το μάτι πολλών σοβαρών δεξιών και φιλελεύθερων που αναζητούν ένα μίνιμουμ συναίνεσης. Το βαθύτερο πρόβλημα των περισσοτέρων είναι ότι θεωρούν πως πήραν την ζωή τους λάθος, ότι έμπλεξαν με την Αριστερά και έχασαν τα χρόνια τους. Και τώρα για να αναπληρώσουν το χαμένο χρόνο διαγράφουν την ιστορία τους και κακοποιούν την Ιστορία. Η γαλλική επανάσταση είναι μόνο η γκιλοτίνα, η Οκτωβριανή μόνο τα γκουλακ, το Στάλινγκραντ λίγο τους μπερδεύει, η αποικιοκρατία, το Βιετνάμ και ο Αλλιέντε το ίδιο. Μικροί ήσαν διεθνιστές, τώρα επαρχιώτες στην Ομόνοια αναπνέουν μέχρι να δουν τον Τσίπρα – άντε και τον Μαδούρο – ανάποδα. Μαζί με τους φανατικούς ακραίους δεξιούς διακινούν την θεωρία της «νίκης» των ηττημένων του εμφυλίου που δήθεν κυριάρχησαν και κατέστρεψαν τον τόπο. Αποενοχοποιούν έτσι το μετεμφυλιακό κράτος κάποιοι φτάνουν να γράφουν ελεγείες για την Μακρόνησο και τα Τάγματα Ασφαλείας.
Ακούω ήδη την ένσταση κάποιων καλοπροαίρετων τρίτων: «Μα δεν μπορούν να ασκήσουν κριτική στην Αριστερά. Και επειδή ήσαν Αριστεροί στα νιάτα τους, πρέπει να είναι και σήμερα;». Να ασκήσουν τόνους κριτικής και προφανώς έχουν δημοκρατικό δικαίωμα επιλογής πολιτικού χώρου στο δημοκρατικό τόξο. Όμως δεν πρόκειται περί αυτού. Συμπαρατάσσονται με αυτούς που επιδιώκουν τον εκμηδενισμό της Αριστεράς «ώστε να μην έχει την δυνατότητα να επανέλθει στην κυβέρνηση, επειδή οι ιδέες της είναι ελαττωματικές». Απλά, θέλουν να εξαφανιστεί η Αριστερά. Νομίζω ότι την ψυχική τους κατάσταση την έχει έξοχα αποτυπώσει ο Κώστας Μητρόπουλος σε μια γελοιογραφία του 1965. Ο Ηλίας Τσιριμώκος προς γενική έκπληξη ετοιμάζεται να ορκιστεί πρωθυπουργός των αποστατών. Είναι ντυμένος με λιβρέα, παπιγιόν, λουστρίνια και ρίχνει μια τελευταία μάτια στον ολόσωμο καθρέφτη. Και βλέπει το είδωλο του ντυμένο Ελασίτη, όπως όταν είχε ανέβηκε στους Κορυσχάδες. Και ξεσπάει: Δεν θέλω να βλέπω αντάρτες.
www.thecaller.gr 18/3/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου