Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Λόντρα, Παρίσι...και η τσούλα η Ιστορία


«Η τσούλα η Ιστορία» κατά Κώστα Τριπολίτη, για μια φορά ακόμα σε μια εβδομάδα επανήλθε σε ημέρες που θα θέλαμε να έχουμε ξεπεράσει.Η επανάληψή της ας ελπίσουμε ότι ήταν σε μια light εκδοχή και ότι θα έχει το χαρακτήρα μιας μικρής φάρσας-παρένθεσης και δεν θα εξελιχθεί σε ακόμα μεγαλύτερη  τραγωδία.

Παρίσι:Η πόλη του φωτός, εξελίχθηκε για την κυβέρνηση σε μια light εκδοχή Κανών  του 2011, τέτοιες μέρες περίπου.Η από τον Σεπτέμβρη εξελισσόμενη άγαρμπη και αυτοσχέδια προσπάθεια περί «καθαρής εξόδου», αφού πήρε την απάντηση στο πεδίο της οικονομίας (εκτίναξη spreads) , πήρε και την πολιτική της απάντηση με τρόπο που δεν σηκώνει και πολλά .Η λογική του μαθητή που κάνει τα μαθήματά του και μετά σαν επιβράβευση τον πάνε εκδρομή, για μια φορά ακόμα απεδείχθη ανόητη σαν σύλληψη και εκτέλεση.

Ο αλήστου μνήμης ΓΑΠ  στις Κάννες στριμωγμένος στον τοίχο έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεγλιστρήσει.Εδώ το στρίμωγμα ήταν πιο χαλαρό και η προσπάθεια διαφυγής πιο ήπια.Το αποτέλεσμα το ίδιο με το θήραμα που πιασμένο στα δόντια του θηρευτή, όσο πιο σπασμωδικά κινείται τόσο πιο άγρια ξεσκίζει το ίδιο τις σάρκες του.

Όπως και να το δει κανείς, και υπάρχουν μπόλικες ερμηνείες διαθέσιμες και όχι αλληλοαποκλειόμενες μεταξύ τους, η ουσία είναι σε τελική ανάλυση μία.Άρνηση ανάγνωσης των συσχετισμών  στο πεδίο του πολέμου.Είτε βάλλει κανείς μπροστά σαν ερμηνεία την εμμονή του ΔΝΤ να μείνει και να συνεχίζει να  παίζει ρόλο στην Ευρώπη, είτε την προσπάθεια να μείνει η Ελλάδα εκτός πλαισίου κρίσης , μπρος στο τσουνάμι σε Ιταλία, Γαλλία που επέρχεται  και ασφαλώς παίρνει προτεραιότητα (για να μην αναφερθούμε στην εγκατάσταση της ύφεσης για τα καλά στον σκληρό πυρήνα και κυρίως στην Γερμανία), είτε την διαπίστωση ότι με τον Σαμαρά δεν πάει παραπέρα, δεν αποτελεί πια λύση,είτε τα βάλλει όλα μαζί (που δείχνει να είναι και το πιο πειστικό σαν ερμηνευτικό σχήμα), τίποτε δεν αλλάζει.

Λόντρα: Το περιώνυμο Σίτυ ανεδείχθη σε μια light εκδοχή του Νταβός( αρχές του 2010) για τον Σύριζα, ευτυχώς έγκαιρα και πριν αναλάβει την διακυβέρνηση.Η διατύπωση θεωρητικών σχημάτων περί διαχείρισης του χρέους- ενδεχομένως πολύ ενδιαφερόντων όταν θα έρθει ο κατάλληλος πολιτικός χρόνος και σίγουρα σε οικονομικά συνέδρια-δεν σημαίνει πολιτικά τίποτε, εκτός αν σε πάρουν για αφελή οπότε ακόμα χειρότερα.

Μάθαμε, αν και έπρεπε να το ξέρουμε πολύ νωρίτερα, ότι το  «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» δεν είναι καν πρόγραμμα και μόνο στο περιθώριο ενός πραγματικού προγράμματος μπορεί να συζητηθεί.

Μάθαμε ακόμα για μια φορά, ότι ο πολιτικός κύκλος αλλαγής κυβερνήσεων δεν ταυτίζεται οπωσδήποτε με μεταβολές στον οικονομικό κύκλο.Άμα είσαι τυχερός και ταυτιστεί έχει καλώς , αν όχι τι κάνεις; Πάντως δεν απαντάς «η πολιτική θα βαράει τον ζουρνά κι οι αγορές θα χορεύουν» και άλλα τέτοια φληναφήματα.Ο τελευταίος που τα χρησιμοποίησε, μαζί με κάτι άλλα περί διαφθοράς και πράσινης ανάπτυξης , λίγο μετά υπέγραφε μνημόνια.

Η τσούλα η Ιστορία( 2009-2010).vs.(2014-2015): Αναδεικνύεται λοιπόν ένα διπλό αδιέξοδο και για τις 2 διαθέσιμες στην πολιτική ζωή αφηγήσεις.Και δεν αναδεικνύεται στα λόγια , αλλά με το πιο πρακτικό τρόπο, εκεί που βρίσκεις τοίχο.Η εκδοχή Σαμαρά και τα αναμασήματα περί μεταρρυθμίσεων που πρόκειται να αντικαταστήσουν το αποτυχημένο παραμύθι περί success story , τέλος των μνημονίων και άλλων τινών, έχει τελειώσει από καιρό, τώρα ακούμε τον επιθανάτιο ρόγχο του.
Η  κατά πάσα πιθανότητα (αλλά ας κρατήσουμε και μια πισινή, περί τσούλας συζητάμε τώρα) επερχόμενη αδύναμη αφήγηση του Σύριζα, αν έγκαιρα δεν διαμορφωθεί σε  πραγματική πολιτική στρατηγική με εσωτερική συνοχή και με πνεύμα διαχείρισης μεγάλης κρίσης , κινδυνεύει να αποδειχθεί σε καταστροφική τόσο για την κοινωνία όσο και για την Αριστερά που θα φορτωθεί το τελειωτικό σκάσιμο της χώρας στα χέρια της, έστω και αν δεν θα έχει την μεγαλύτερη ευθύνη αντικειμενικά.

Η ιστορία όμως δεν εξελίσσεται με αντικειμενικότητες , καλές προθέσεις , θεωρητικές και αξιακές προσεγγίσεις  και άλλα συναφή.Γράφεται εν θερμώ στο πεδίο της μάχης , είναι αμείλικτη για τους αποτυχημένους και συχνά διαστροφική.

1 σχόλιο:

Crisis and Critique είπε...

..Ως προς το χρέος, οι ιδέες του ΣΥΡΙΖΑ, αν και οικονομικά ρεαλιστικές, είναι πολιτικά εξωπραγματικές. Η επίσημη θέση του κόμματος, ότι ένα μεγάλο μέρος του σημερινού δημόσιου χρέους θα πρέπει να διαγραφεί[...] θα σήμαινε «κούρεμα» τίτλων χρέους του Ελληνικού Δημοσίου που τώρα βρίσκονται στην κατοχή οργανισμων του κρατικού και δημόσιου τομέα (OSI). Αυτό σημαίνει ότι η ΕΚΤ και οι εθνικές κεντρικές τράπεζες χωρών της Ευρωζώνης θα πρέπει να διαγράψουν δεκάδες δισεκατομμύρια χρέους. Το OSI είναι ένα πολιτικό σχέδιο άκρως εκρηκτικής μορφής, που δεν θα ήθελε να αγγίξει με τη θέλησή της καμία κυβέρνηση (είτε Σοσιαλδημοκρατική, είτε οποιασδήποτε άλλης πολιτικής απόχρωσης)...
...Για ένα κόμμα που διατυπώνει την αξίωση όχι μόνο να αντικαταστήσει την παλιά κυβέρνηση, αλλά και να αλλάξει το παλιό σύστημα, υπάρχει μόνον μία διέξοδος: Πρέπει να αναπτύξει ένα δικό του πρόγραμμα για μεταρρυθμίσεις ευρείας έκτασης και να επιδιώξει σκληρές διαπραγματεύσεις με τους εταίρους της ΕΕ, ώστε να εφαρμοσθούν όσο περισσότερα γίνεται από αυτό το πρόγραμμα ανανέωσης...
...Δεδομένου ότι αυτές οι μεταρρυθμίσεις πρέπει προπάντων να καταπολεμήσουν το πελατειακό κράτος και επομένως θα αφορούν τον δημόσιο τομέα, θα προκύψουν αναπόφεκτα εσωκομματικές συγκρούσεις. Για παράδειγμα, με ορισμένα «συνδικάτα», τα οποία με την πάροδο του χρόνου έγιναν οργανικό μέρος του διεφθαρμένου πελατειακού κράτους. Οι εκπρόσωποί τους, πολλοί από τους οποίους από την αρχή της κρίσης μετακινήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ, θα προσπαθήσουν να τορπιλίσουν κάθε μεταρρύθμιση που θα απειλεί τα «κεκτημένα» τους...

Μυρίζει εκλογές: Οι δυνατότητες και το κύριο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ
- Niels Kadritzke (© ΝachDenkSeiten, 27 Νοεμβρίου 2014)
http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2014/11/blog-post_28.html