Πως «αρχίζουν» ένα blog ;

Κάτι μέρες τώρα προσπαθώ να βρω πως να «αρχίσω»...Όπως κάναμε , όταν ήμασταν μαθητές και γράφαμε έκθεση , ένα πράμα. Κοίτα να δεις τώρα, το άνοιξα πριν κάτι μέρες, ασχολήθηκα με τα τεχνικά και την φιλοτέχνηση και δεν μπορώ να «αρχίσω». Δεν το φανταζόμουν και τόσο δύσκολο....αλλά από την άλλη, ότι «αρχίζουμε» πάντα δύσκολο δεν είναι; Μάλιστα.... και δηλαδή γιατί να το «αρχίσω»; Υπάρχει κανένας λόγος;
Τρίτη βράδυ, τυχαία χαζολογώντας στην τηλεόραση πέφτω πάνω στον Εθνικό μας Λαϊκιστή , που σπαταλά το σατυρικό του ταλέντο στην αναμόχλευση των πιο χαβαλετζίδικων σκέψεων των μελών της κοινωνίας μας. Μετά από το δελτίο ειδήσεων (λέμε τώρα ...ειδήσεων), είναι ότι πρέπει για να συνεχιστεί η ταχύτατα κατολισθαίνουσα διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Κάπως έτσι, από αντίδραση δηλαδή ή τελικά από αδυναμία αντίδρασης. ξεκινάω να βρίσκω λόγους για να «αρχίσω».
-Γιατί υπάρχει η πιθανότητα να συνομιλήσω σε διαφορετικό ύφος και ευελπιστώ με κάποιο ουσιαστικό περιεχόμενο με ανθρώπους άγνωστούς μου , αλλά που όλο και κάτι κοινό θα βρούμε, ελπίζω τουλάχιστον(κοίτα το ψώνιο, ακόμα δεν «άρχισε» και ονειρεύεται διαδικτυακούς διαλόγους με ατελείωτα σχόλια, αντιπαραθέσεις, απαντήσεις και ανταπαντήσεις...)
-Γιατί μπορώ να αποπειραθώ να θέσω τις σκέψεις μου δημόσια, όπως συζητάω με τους κολλητούς μου, αλλά με τους περιορισμούς και τις δεσμεύσεις του γραπτού λόγου απέναντι στην ελευθεριότητα του προφορικού, με την ανοχή που παρέχει η ανωνυμία και την ευθύνη και δυσκολία που συνεπάγεται το άγνωστο των συνομιλητών.
-Γιατί δεν γουστάρω πια να είμαι μόνο ακροατής και αναγνώστης.
-Γιατί με καταλαμβάνει η μαζοχιστική διάθεση να διαβάσω κριτική στις απόψεις μου, αν αξιωθεί κανείς να ασχοληθεί με αυτές και επιπλέον να με βοηθήσει στην δημιουργική αμφισβήτησή τους.
-Γιατί είμαι αρκετά αισιόδοξος ακόμη , ώστε να πιστεύω ότι έχει νόημα να καταγράφεται ότι έχει να πει κανείς και να υπόκειται στην βάσανο της κριτικής και της αμφιβολίας.
- Γιατί...γιατί...γιατί..πόσα γιατί άραγε θα μαζεύαμε αν όλοι οι blogger του κόσμου κάναμε μια συλλογή από αιτίες.
Και στο τέλος τέλος για τελείως προσωπικούς μου λόγους (αν και φαντάζομαι όχι μόνο δικούς μου αλλά και πολλών άλλων):
-Γιατί κάτι θέλω να κάνω σαν συμμετοχή και συνεισφορά στο δημόσιο χώρο και δυστυχώς δεν έχω άλλο διέξοδο και πρόσφορο τρόπο γι ‘αυτό (οι άλλοι γνωστοί τρόποι απέτυχαν)
-Γιατί ο καιρός περνά και όλοι μας έχουμε την ανθρώπινη ανάγκη ( ή και ματαιοδοξία) να αφήσουμε κάποια αποτυπώματα πίσω μας.
Ας «αρχίσω» λοιπόν και βλέπουμε..μάλλον στο δρόμο θα ανακαλύψω τους πραγματικούς λόγους και θα τους ξεχωρίσω από αυτούς που στην πραγματικότητα είναι προφάσεις.